ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ

Η βουλή κλειστή (όχι και πως αν ήταν ανοιχτή θα άλλαζε κάτι ), κάθε κίνηση μας καταγράφεται , φασίστες με τις πλάτες των μπάτσων φανερά και απροκάλυπτα βαράνε κόσμο, ρουφιάνοι σε κανάλια και φυλλάδες τα συγκαλύπτουν, παιδιά δολοφονούνται από σφαίρες που εξοστρακίζονται και οι πιο πολλοί ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Αν αυτό είναι δημοκρατία να την χαιρόμαστε...

...παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος
τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας και αριστούχος...

ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Πάει καιρός από τότε που όταν αντίκριζα τον ήλιο ένοιωθα την ζεστασιά του και όχι την μοναξιά του.

Πάει καιρός από τότε που η σελήνη ήταν απλά στην φαντασία μου και όχι η ζωή μου όλη.

Πάει καιρός από τότε που το κόκκινο μου θύμιζε το πάθος μου και όχι το αίμα που κυλάει από την πληγή μου.

Πάει καιρός από τότε που η Άνοιξη έφερνε χαρά, αρώματα και χρώματα αντί θλίψη, πόνο και πίκρα.

Πάει καιρός από τότε που ο φόβος ήταν άγνωστος και όχι με το ζόρι συνοδοιπόρος.

Πάει καιρός από τότε που η βιασύνη ελευθέρωνε τις λέξεις αντί να τις σκοτώνει.

Πάει καιρός από τότε που το κελί μου μεγάλωνε αντί να μικραίνει όλο και πιο πολύ μέχρι που να με πνίξει.

Πάει καιρός από τότε που αριστερά στο στήθος μου είχα καρδιά αντί χίλια διαλυμένα κομμάτια.

Πάει καιρός.....

Είμαι σίγουρος πως τους αναστατώνεις εκεί ψηλά... Καλή αντάμωση αδερφέ μου....

ΝΥΧΤΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ

Είναι κάποιες νύχτες που η μοναξιά μοιάζει να είναι ασήκωτη αλλά ένας φίλος αρκεί για να μοιραστείς το βάρος της.

Είναι κάποιες νύχτες που ο πόνος φαίνεται αβάσταχτος αλλά λίγο ή πολύ αλκοόλ σε κάνει να τον ξεχνάς.

Είναι κάποιες νύχτες που η απογοήτευση σου μπορεί και σβήνει όπως ένα τσιγάρο στο τασάκι.

Είναι κάποιες νύχτες που τη πίκρα σου τη διώχνει μακριά η μουσική.

Είναι κάποιες νύχτες που μπορείς ακόμα να γίνεσαι παιδί και να διώχνεις από πάνω σου τις ευθύνες που ανέλαβες.

Είναι κάποιες νύχτες που ένα όνειρο σου δίνει την δύναμη που χρειάζεσαι για να τις περάσεις.

Είναι κάποιες νύχτες που το δάκρυ σου γίνεται κραυγή και ακούγεται παντού μέχρι να βρεθεί κάποιος να σε βοηθήσει.

Είναι κάποιες νύχτες που η απουσία της σε σπρώχνει να κάνεις λάθη απλά για να αντέξεις να αντικρίσεις το ξημέρωμα

Όμως πλησιάζουν και οι νύχτες που:

Κανένας δεν θα μπορεί να σηκώσει το βάρος της μοναξιάς σου.

Ο πόνος θα είναι πραγματικά αβάσταχτος και όσο αλκοόλ κι αν πιεις δεν θα τον ξεχνάς.

Η απογοήτευση σου θα πάρει φωτιά και θα κάψει και σένα μαζί.

Δεν θα ακούγεται καμία μουσική για να διώξει την πίκρα σου.

Θα καταλάβεις πως το παιδί, που κάποτε ήσουν, δεν υπάρχει πια.

Το όνειρο θα δώσει μόνιμα την θέση του στο μεγαλύτερο σου εφιάλτη και τότε θα είσαι το πιο αδύναμο του κόσμου πλάσμα.

Η κραυγή σου θα είναι βουβή και θα μείνεις αβοήθητος.

Δεν θα αντέχεις να κάνεις άλλα λάθη και δεν θα ξέρεις τότε εάν θα έρθει το ξημέρωμα.

... κι αν φοβάμαι κάτι στη ζωή μου είναι αυτές οι νύχτες ... νύχτες ατέλειωτες και συνάμα τελευταίες...

ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ;

Πως να σου πω πως κάθε μου σκέψη γυρνάει γύρω από σένα;

Πως να σου πω πως κάθε μου χαμόγελο είναι ψεύτικο εάν δεν είσαι δίπλα μου;

Πως να σου πω πως τα βράδια φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί έχεις στοιχειώσει τα όνειρα μου;

Πως να σου πω πως μόνο εσύ μπορείς να ενώσεις τα κομμάτια της καρδιάς μου;

Πως να σου πω πως συνήθισα το πόνο απλά για να σε βλέπω να χαμογελάς;

Πως να σου πω πως χωρίς εσένα απλά επιζώ και δεν ζω;

Πως να σου πω πως ό,τι δεν μπορούσα να φανταστώ και να νοιώσω το βρήκα μέσα στα δυο σου μάτια;

Πως να σου πω πως πάντα θα κρατώ μια ανοιχτή πληγή για να την επουλώσεις;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ

Οι πρώτοι θεοί του κόσμου είχαν πολλά για να περηφανευτούν. Είχαν τη φύση, τα ζώα και τους ανθρώπους από καλαμπόκι. Όμως είχαν και κάτι το όποίο τους έκανε να ντρέπονται, τον άνθρωπο. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο τους λάθος. Οι πρώτοι θεοί του κόσμου ήταν δίκαιοι και αγαθοί, για αυτό και μάλλον ο άνθρωπος δεν δυσκολεύτηκε να τους τρέψει σε φυγή και να τους αντικαταστήσει με θεούς πολεμοχαρείς, όπως ήταν και ο ίδιος άλλωστε.
Αφού εκδίωξε τους πρώτους θεούς του κόσμου ο άνθρωπος αποφάσισε να καταστρέψει την ομορφιά της φύσης. Ο λόγος ήταν απλός. Η ομορφιά της έκανε την ασχήμια του να φαίνεται πιο έντονη. Έκαψε τα δάση για να χτίσει τσιμεντένια κτίρια φυλακές. Μόλυνε τα νερά της αφού τα λέκιασε με το αίμα του. Γέμισε την πλάση όλη με φουγάρα για να κάνει το γαλάζιο του ουρανού γκρίζο και να μοιάζει με τη ψυχή του.
Ο άνθρωπος το πόσο μοχθηρός ήταν το απέδειξε ακόμα πιο πολύ με τη στάση του απέναντι στα ζώα, το πιο αγνά πλάσματα που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε αυτή τη πλάση. Τα κυνήγησε, τα βασάνισε και τα σκότωσε απλά και μόνο για να θρέψει τις ορέξεις του και να αποδείξει την δήθεν ανωτερότητα του.
Επόμενος στόχος που του έμενε για να εξολοθρεύσει ήταν οι πρώτοι κάτοικοι αυτού του ταλαιπωρημένου κόσμου, οι άνθρωποι από καλαμπόκι. Ο λόγος που τους κυνηγούσε είναι και πάλι απλός. Οι άνθρωποι από καλαμπόκι ήταν δίκαιοι και αγαθοί. Όταν αγαπούσαν, αγαπούσαν για πάντα και ας τους πόναγε αυτό για μια ζωή. Μίσος δεν ένοιωσαν ποτέ τους. Ήταν συνεπής στα πιστεύω και στο λόγο τους. Κάποιοι έλεγαν ακόμα και πως είναι μάγοι, αφού από κάθε ανάσα τους δημιουργούσαν ζωή. Τα μάτια τους ήταν τόσο καθαρά και αλέκιαστα από το ψέμα που μπορούσες να δεις ολόκληρη την ψυχή τους μέσα από αυτά. Όλα αυτά έκαναν τους ανθρώπους να ζηλεύουν. Αντί όμως να προσπαθήσουν να τους μοιάσουν οι άνθρωποι αποφάσισαν να τους εκμεταλλευτούν, να τους υποδουλώσουν, να κλέψουν την αξιοπρέπεια τους και τέλος να τους σκοτώσουν.
Η προσπάθεια για τον αφανισμό των ανθρώπων από καλαμπόκι συνεχίζεται ως και σήμερα. Ο άνθρωπος θα σταματήσει μόνο όταν και ο τελευταίος άνθρωπος από καλαμπόκι χαθεί. Ο άνθρωπος στην προσπάθεια του για να τους εξολοθρεύσει άλλους τους αλυσόδεσε , άλλους τους κάρφωσε με σπαθιά, άλλους τους έριξε στην πυρά, σε άλλους στέρησε την μιλιά τους, άλλους τους βασάνισε μέχρι και την τελευταία τους στιγμή και άλλους απλά αφού τους έκανε ίδιους με αυτόν τους αφομοίωσε στην κοινωνία του.
Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που οι αλυσίδες μπορεί να κρατάνε υπόδουλο το σώμα τους αλλά η ψυχή τους ταξιδεύει χωρίς να την περιορίζει κανείς. Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που όταν τους κάρφωναν με σπαθιά αυτά τους διαπέρασαν και έγιναν αγκάθια για να τους προστατεύουν από τους εχθρούς τους, οι επονομαζόμενοι κάκτοι. Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που η φωτιά δεν τους τρομάζει αφού αυτή τους γέννησε. Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που η μιλιά τους είναι στο βλέμμα τους. Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που έκαναν τον πόνο αδερφό και έμαθαν να ζούνε μαζί του. Αυτοί που επέζησαν είναι αυτοί που διάλεξαν να γίνουν μοναξιώτες σε αυτή τη κοινωνία που τόσο πολύ θέλει να μας κατηγοριοποιεί σε κοινωνικές ομάδες .
Το ποιος θα επιζήσει όμως δεν εξαρτάται ούτε από τον άνθρωπο αλλά ούτε, δυστυχώς, από τους ανθρώπους από καλαμπόκι. Εξαρτάται από όλους εμάς που βρισκόμαστε ανάμεσα στον άνθρωπο και στους ανθρώπους από καλαμπόκι. Αλλά δυστυχώς και εμείς συνήθως διαλέγουμε τη λάθος πλευρά.

ΖΩΗ Ή ΠΟΝΟΣ

Πόνος, γέννα, χαρά, παιδικότητα, γέλιο, ξενοιασιά, όνειρα.

Φόνος, μεγάλωμα, σκλήρυνση, φόβος, δάκρυ, εφιάλτες, πόνος.

Δειλία, λυκοφιλία, ρουτίνα, σοβαροφάνεια, ασυνέπεια, συμβιβασμός, πόνος.

Έρωτας, αγάπη, λουλούδι, άνοιξη, απόρριψη, πόνος, θάνατος.

ΈΧΩ ΈΝΑ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ

Είναι η Αλεξάνδρεια που με τραβάει κοντά της.

Χρωστάω ένα κέρασμα στη Ρώμη.

Οφείλω να πω μια συγνώμη στη Λευκωσία.

Έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς στο Λονδίνο.

Είναι τα φανάρια στο Βερολίνο που θέλω τόσο να χαζέψω.

Είναι η ματιά της αξιοπρέπειας που θέλω να αντικρίσω στη Chiapas.

Θέλω να πάω στο πιο γαλάζιο του ουρανού σημείο, για να αγκαλιάσω ξανά τον αδερφό μου.

Αλλά θα τα άλλαζα όλα για βόλτα στο πιο άσχημο τόπο του κόσμου αρκεί να ήσουν δίπλα μου και να μου κράταγες το χέρι...Μα τι λέω, αυτός θα ήταν ο πιο όμορφος τόπος... Θα τον ομόρφαινες εσύ...

ΦΕΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Άλλοι πάνε στο Λονδίνο για να δούνε το Big Ben, άλλοι για το Βρετανικό μουσείο, άλλοι για τα Harrods, άλλοι για το Madame Tussaud ’s και άλλοι για βινύλια ...
Τα ξαναλέμε εντός λίγων ημερών ανανεωμένοι και με πιο πλούσια δισκοθήκη....


SOUNDTRACK ΤΑΞΙΔΙΟΥ: 1, 2, 3

ΣΤΗ V ( ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ)

Έχω βρεθεί στο τόπο που γεννιούνται τα όνειρα. Έχω δει πως οι κατάρες γίνονται ευχές. Έχω αντικρίσει τον θάνατο και τότε κατάλαβα πως όσα έζησα ήταν υπεραρκετά. Νόμισα πως είχα κάνει την θλίψη φίλη και τώρα πια δεν την αντέχω. Η ζωή μου παραμένει ίδια με πριν σε γνωρίσω. Απλά τώρα μου φαίνεται τόσο κενή. Τόσο κενή όσο και ένας ατέλειωτος χειμώνας που δεν θα δώσει ποτέ τη θέση του στην άνοιξη. Κι αυτή η μυρωδιά που πήρα από την άνοιξη θα με κάνει για πάντα δυστυχισμένο...

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ Η ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΙΑ

Σαν σήμερα ένας αιώνας ιστορίας χάθηκε;

Σαν σήμερα ένας αιώνας αγώνων χάθηκε;

Σαν σήμερα οι κατάρες κέρδισαν τις ευχές;

Σαν σήμερα ο θάνατος κέρδισε τη ζωή;

Η απάντηση θα είναι ναι , εάν αυτός που χάθηκε πριν ένα χρόνο είναι συνάμα και αυτός που δεν θα γίνουμε ποτέ. Όμως εάν γίνουμε και κάνουμε έστω και λίγα από αυτά που έκανε ο μπάρμπα Γιάννης τότε η απάντηση θα είναι όχι.
Αδελφέ ευχαριστώ για την υπενθύμιση. Καλή ακρόαση.


Υ.Γ: Παρόλο που η προχειρότητα είναι ένα από τα χαρακτηρίστηκα μου υπόσχομαι να επανέλθω με ένα ακόμα post για το συγκεκριμένο θέμα.Σε όποιον άρεσε το τραγούδι κερασμένο.

ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τον πόνο μου δημιουργικότητα;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω την άπνοια μου ζωγραφιά;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τη θλίψη μου στίχους;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω την απογοήτευση μου μελωδία;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω το δάκρυ μου μελάνι;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τα άδεια μπουκάλια από φίλους εχθρούς;

Πως να βρω κουράγιο για να κάνω τον χειμώνα μου άνοιξη;

Πως να βρω κουράγιο για να πάψω να είμαι μέτριος;

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙΟΥ

Κάθε μέρα στο μπαλκόνι μου γίνεται μια μεγάλη μάχη με έπαθλο ρύζι και ψωμί. Το ένα στρατόπεδο αποτελείται από τους μόνιμους κατοίκους του μπαλκονιού μου, τον Πίτση και την Πίτση. Ο Πίτσης και η Πίτση είναι ένα ζευγάρι περιστέρια . Επίσης έχουν και τρία παιδάκια, τα επονομαζόμενα πιτσάκια, τα οποία όμως δεν εμφανίζονται πάντα διότι μάλλον σαν πιο νέα όλο και κάπου θα κάνουν τις βόλτες τους στον έξω κόσμο. Το άλλο στρατόπεδο αποτελείται από έξι δεκοχτούρες, οι οποίες παρόλο που υπερτερούν αριθμητικά συνήθως αναγκάζονται σε φυγή από τα δύο περιστέρια. Βέβαια όταν είναι και οι έξι μαζί η μάχη που δίνουν με τα περιστέρια είναι πολύ ισορροπημένη με αποτέλεσμα να επωφελείται το τρίτο στρατόπεδο, τα σπουργίτια. Τα σπουργίτια καθώς τα άλλα δυο στρατόπεδα δίνουν την μάχη τους βρίσκουν την ευκαιρία και τρώνε το φαγητό. Είναι πιο μικρά και ελίσσονται εύκολα ανάμεσα στα πυρά των άλλων δύο πλευρών. Εγώ πάλι προσπαθώ να κρατώ αντικειμενική στάση ανάμεσα στα στρατόπεδα. Προσπαθώ να ταΐζω την κάθε πλευρά όταν λείπει η άλλη, βέβαια αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί ο Πίτσης και η Πίτση τις περισσότερες ώρες τις ημέρας βρίσκονται στο μπαλκόνι μου. Κάτι το οποίο με βοηθάει να μένω ουδέτερος είναι το γεγονός ότι ο Πίτσης και η Πίτση δεν τρώνε ψωμί. Έτσι τρώνε το ρύζι αυτά και οι δεκοχτούρες βολεύονται με το ψωμί. Η αλήθεια όμως είναι ότι με τη πλευρά των περιστεριών έχουμε αναπτύξει πιο στενή σχέση, π.χ ο Πίτσης τρώει από το χέρι μου και όταν ξεχνάω να τον ταΐσω εισβάλει στο δωμάτιο για να μου το θυμίσει. Θα μου πείτε τώρα τι σας τα λέω αυτά χριστουγεννιάτικα αλλά το άλλο θέμα που σκεφτόμουν για να γράψω ήταν η άνοιξη. Και η άνοιξη πονάει, ειδικά ένα λουλούδι της πονάει αφόρητα.

MERRY CRISIS AND A HAPPY NEW FEAR

Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΩΤΗ

Η σημερινή νύχτα δεν είναι της μεγάλης γιορτής...

Η σημερινή νύχτα δεν είναι κανενός μεσσία...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που κάνει πέτρα την οργή του...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που φιλοξενεί χαμένους μάγους...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που η βουβή του κραυγή ακούγεται παντού...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που αραιώνει το γκέρκι του με αλκοόλ και στέκεται για χρόνια μακριά από τη γιορτή...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που περιμένει να ξημερώσει για να έρθει η άνοιξη μια μέρα πιο κοντά παρόλο που το πιο όμορφο της λουλούδι τον έκανε χίλια κομμάτια...

Η σημερινή νύχτα είναι του κάθε μοναξιώτη που η βλασφήμια του γκρεμίζει ολόκληρους κόσμους ...

…άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν…

ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Σήμερα που ο Ομπάμα θεωρείται δημόσιος κίνδυνος νούμερο ένα....

Σήμερα που επαναστατείς υπογράφοντας διαδικτυκά....

Σήμερα που η ξεφτίλα κάνει τα κάποτε παλικάρια να περιφέρονται σαν άψυχα κουφάρια ....

Σήμερα που το παπαδαριό γίνεται συνώνυμο της ντροπής και του ξεπλύματος...

Για όλα αυτά λέω και εγώ σήμερα:

ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ Ο ΟΜΠΑΜΑ...

ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ...

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΙΣΤΕΨΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

ΠΟΣΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ΑΛΙΒΑΝΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ...

ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΌΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΜΟΥ

ΕΚΕΙ

Εκεί που η φαντασία γεννάει ζωή...

Εκεί που η μοίρα στέκεται ανήμπορη...

Εκεί που η παράνοια είναι κοινή....

Εκεί που ένα βλέμμα αρκεί για μια ζωή...

Εκεί που το τίμημα από τα όμορφα μπορεί να σηκώνεται ακόμα...

Εκεί που ένα λάθος αξίζει όσο χίλια σωστά...

Εκεί που τα λόγια σκοτώθηκαν από τις ματιές τις αληθινές...

Εκεί αν βρεθείς να μείνεις....

ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΛΙΓΑ ΣΗΜΕΡΑ

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν αφήνω τον μικρόκοσμο μου.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν νεκρώνω μέσα μου.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν το μίσος πνίγει τα βάθυα μου.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν λεκιάζω την σκέψη μου.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν σκύβω το κεφάλι.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν αφήνω τον χρόνο απλά να κυλάει.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν ανταμώνω την σελήνη μου.

Όλα είναι τόσα λίγα σήμερα όσο και εγώ όταν το ψέμα μου μπερδεύει την αλήθεια.

ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ

Σε ένα κόσμο που γκρεμίζεται από την αλαζονεία του και μας παρασέρνει μαζί του πλέον έφτασε η στιγμή να αποδεχτούμε και να απολαύσουμε το τέλος μας. Να ανακαλύψουμε τα λίγα όμορφα που απόμειναν δίπλα στην ολική καταστροφή ενός δήθεν πολιτισμένου κόσμου. Είναι οι τελευταίες μας στιγμές αυτές και οφείλουμε εάν όχι να είναι μαγικές τουλάχιστον να είναι δικές μας. Τέρμα τα ψέματα , τέρμα τα λόγια... όποιος χρωστάει να πληρώσει. Δεν υπάρχει πια επιστροφή, πλέον τελειώσαμε. Για αυτό σου λέω ας απολαύσουμε το τέλος μας και να μην χαρίσουμε και χαριστούμε σε κανέναν. Τα τελευταία όμορφα να είναι δικά μας ....

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Καθώς το παρελθόν δίνει την θέση του στο παρόν και αυτό με την σειρά του στο μέλλον η παρουσία κάποιων παραμένει ανεξίτηλη και ας υποτίθεται πως έχουν χαθεί….Σε ευχαριστώ για τις καλύτερες στιγμές μου…Χρόνια καλά αδερφέ μου και συνέχισε να τους αναστατώνεις εκεί ψηλά….


Υ.Γ 1: Λόγω κάποιων προβλημάτων το παρών blog θα σταματήσει για κάποιο διάστημα (λογικά μικρό) να ανανεώνεται… όχι ότι είχα υπογράψει και καμιά σύμβαση που να ορίζει την καθημερίνη ανανέωση του.
Υ.Γ 2: Ευχήθηκα μια μέρα νωρίτερα…. αλλά ήθελα να είμαι ο πρώτος…

Καλή αντάμωση...

BLACK DOG

Ζωή και αδικία πάνε μαζί ….

Στο κόσμο μας η εξαθλίωση δεν παύει….

Αυτοί που κερδίζουν είναι οι δυνάστες και οι εκμεταλλευτές…

Στη πραγματικότητα που ζούμε η ελπίδα αποτελεί μια ψευδαίσθηση έτσι ώστε να μπορούμε να υπομένουμε τα πάντα….

Στη πραγματικότητα τα δάκρυα δεν θα σταματήσουν ποτέ να κυλάνε…

Στη πραγματικότητα η Melba σκοτώνεται καθημερινά….

Κανένας Θεός , κανένα κίνημα και κανένας ηγέτης δεν θα μπορέσει να τα αλλάξει αυτά…..

Ακούγεται βλάσφημο αλλά το μόνο που θα μπορούσε να τα αλλάξει είναι ένα μαύρο σκυλί διότι μόνο όταν τους πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα καταλαβαίνουν…

Αλλά και αυτό το σκυλί στη πραγματικότητα δεν υπάρχει….αλλά και τι δεν θα έδινα για να υπάρχει και ας έτρωγε και εμένα….

ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΑΙΡΙΑΣΜΑΤΑ

Είναι η θλίψη που μου ταίριαξε…

Ένα ψεύτικο χαμόγελο σου ταίριαξε εσένα…

Οι μεθυσμένες στιγμές από παράνοια είναι οι μόνες που ζω πραγματικά…

Ενώ εσένα η ζωή σου μέθυσε τόσο από την μιζέρια σε σημείο που να μην την αντιλαμβάνεσαι πια…

Είμαι ό,τι δεν έζησες…

Είσαι ό,τι δεν έζησα…

Είναι όμως εσύ που μου ταίριαξες …

Είμαι εγώ αυτός που δεν σου ταίριαξε και θα είμαι αιώνια δυστυχισμένος για αυτό….

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΑΦΙΟΥ

Ήταν και αυτό ένα από τα παιδιά της μητέρας φύσης. Μάλιστα για κάποιους ήταν και ένα από τα πιο ξεχωριστά. Ο λόγος για ένα ελάφι. Το ελάφι αυτό ζούσε τον περισσότερο καιρό ευτυχισμένο στο δάσος. Όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές που το τράβαγε η θλίψη μακριά από το αγαπημένο του δάσος και κατάληγε στις παρυφές της πλησιέστερης μεγαλούπολης. Φοβόταν πολύ όταν βρισκόταν εκεί. Δεν το φόβιζε το άγνωστο διότι όπως είπαμε το ελάφι αυτό ήταν ξεχωριστό και αντιλαμβανόταν αυτό που έβλεπε πολύ καλά. Ούτε οι άνθρωποι το φόβιζαν και ας έπρεπε, νόμιζε πως ήταν και αυτά αδέλφια του. Αυτό που το φόβιζε ήταν η ασχήμια. Η ασχήμια αυτή που απλωνόταν μπροστά του και φαινόταν ατελείωτη. Δάκρυζε πάντα όταν βρισκόταν εκεί. Δάκρυζε για τους ανθρώπους που αναγκάζονταν να ζούνε εκεί Γύρναγε κάθε φορά στο δάσος με μια ψεύτικη ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα αδέλφια του θα κατανοούσαν την ομορφιά του δάσους και κάτι θα άλλαζε. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν γραφτό να γίνει και δυστυχώς το ελάφι της ιστορίας το κατάλαβε με το πιο οδυνηρό τρόπο. Βλέπετε το τελευταίο του δάκρυ κύλησε πριν περίπου ένα χρόνο, λίγο πριν καεί ζωντανό όπως και πολλά άλλα. Το τελευταίο του δάκρυ πολλοί υπέθεσαν ότι ήταν για την ζωή του που κατάλαβε ότι θα χανόταν. Αυτό όμως ήταν λάθος. Το τελευταίο του δάκρυ ήταν για τα αδέρφια του, τους ανθρώπους. Διότι εκείνη την στιγμή κατάλαβε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια απομείνει για αυτούς. Το ελάφι ήταν πράγματι ξεχωριστό.

ΠΙΝΩ ΑΠΟΨΕ

Πίνω απόψε στην υγειά όλων αυτών που οι πιο πολλοί νομίζουν πως χάθηκαν αλλά είναι ακόμα εδώ.

Πίνω απόψε στην υγειά κάθε ανάσας που γίνεται ζωή.

Πίνω απόψε σε νέες φιλίες και στις αναμνήσεις που θα φέρουν.

Πίνω απόψε σε ό,τι δεν πάλιωσε από το πέρασμα του χρόνου αλλά μονάχα ωρίμασε.

Πίνω απόψε σε μπουκάλια που άδειασαν και γέμισαν καρδιές.

Πίνω απόψε στην υγειά οποιουδήποτε που το άγγιξε το μαγικό ραβδί.

Πίνω απόψε στο κουράγιο του ήλιου.

Πίνω απόψε στην υγειά της παράνοιας μου.

ΨΑΧΝΩ ΣΤΙΓΜΕΣ

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που κάνουν τα μάτια μου να γυαλίζουν.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που ανταμώνω με άλλους μέσα στην ίδια παράνοια.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που όλα είναι τόσα ανέγγιχτα και όμορφα.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που η ελευθερία δεν μου φαίνεται τόσο ξένη.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που έχω για συντροφιά εκείνο το βλέμμα.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που τα λόγια είναι απλά αχρείαστα.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που δεν θα έχω αμφιβολίες για τον διπλανό μου.

Ψάχνω τις στιγμές εκείνες που ο λόγος και οι πράξεις μου συμβαδίζουν.

Διότι πολύ απλά, αυτές οι στιγμές είναι που δίνουν στη ζήση μου ζωή.

VIVA LA REVOLUTION part 5… γραμμένο σε νοικιασμένη ξαπλώστρα… κωδικός τίτλος: φέρτε πίσω τα κλεμμένα.

Ομολογώ πως δείλιασα. Ήθελα το πολύ καιρό να γράψω το συγκεκριμένο viva la revolution και να αναφερόταν στο σούπερμαν της γενιάς των 700 €, τον σύγχρονο ζορό του πολιτικού μας συστήματος, τον guru των κινημάτων, το όνειρο κάθε επικοινωνιολόγου, τον εφιάλτη του περισσού, τον cool Αλέξη, το χαμένο μέλος των new kids on the block τον αξιότιμο κύριο Αλέξη Τσίπρα. Όμως οι λιγοστές επισκέψεις του blog σε συνάρτηση με την υψηλή δημοτικότητα του Τσίπρα δεν με αφήνουν να το κάνω, ακόμα και τώρα

Όμως αγαπητέ σύντροφε αναγνώστη το παρών viva la revolution παραμένει επαναστατικό και αυξάνει την επικινδυνότητα του όσο καμία άλλη φορά, αφού αποτελεί από μόνο του μια μορφή παρέμβασης και διαμαρτυρίας ενάντια στην αδικία και τη κλοπή.

Το φέρτε πίσω τα κλεμμένα δεν αναφέρεται στα χρήματα που κλάπηκαν από το σκάνδαλο των ομολόγων αλλά στα βραβεία όσκαρ. Ναι , ναι καλά διαβάσετε αναφέρετε στα βραβεία όσκαρ και συγκεκριμένα στα κλεμμένα βραβεία όσκαρ τα οποία θα αναφέρω στην πορεία με τυχαία σειρά διότι είναι τέτοια η αδικία που νοιώθω που δεν μπορώ να βάλω σε σειρά την σκέψη μου.

Απαιτούμε το όσκαρ 1^ου ανδρικού ρόλου για τις ταινίες:

- Libertine.Η αλήθεια είναι ότι η ταινία δεν έλεγε και πολλά , μάλιστα θα την χαρακτήριζα άκρως και σεξιστική αλλά αυτό δεν έχει να κάνει καμία σχέση με την ερμηνεία.

- Fear And Loathing in Las Vegas. Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν την συγκεκριμένη ερμηνεία.

- Edwood. Δεν τη θυμάμαι την συγκεκριμένη ταινία αλλά είμαι σίγουρος πως θα το άξιζε.

- From Hell. Η πιο ενδιαφέρον ταινία σχετικά με τον Τζακ Αντεροβγάλτη,

- Secret Window. Η καλύτερη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη βιβλίου του Stephen King.

- The Brave. Πέρασαν 17,5 λεπτά για να ακουστεί ο πρώτος διάλογος στην ταινία αλλά και πάλι το άξιζε.

- Για του πειρατές της καραϊβικής απαιτούμε 3 όσκαρ αφού το μοναδικό ενδιαφέρον στις ταινίες ήταν οι ερμηνείες του Johnny .

Επίσης απαιτούμε το όσκαρ σκηνοθεσίας για την ταινία The Brave, έστω ένα Grammy για την αξέχαστη τηλεοπτική σειρά 21 Jump Street και την δημιουργία όσκαρ 1^ου ανδρικού ρόλου για μιούζικαλ όπου θα δωθεί στον Johnny για την ερμηνεία του στο Sweeny Todd: The Demon Barber of Fleet Street. Επίσης ζητάμε και όσκαρ για την προσφορά του Johnny στο κινηματογράφο και την ταυτόχρονη κατάργηση του συγκεκριμένου όσκαρ αφού κανείς άλλος δεν μπορεί να έχει αντίστοιχη προσφορά. Κλείνοντας θα ήθελα να καταστήσω σαφές πως τα όποια όσκαρ 2^ου ανδρικού ρόλου, π.χ για τις ταινίες The man who cried και Once Upon in Mexico, δεν μας απασχολούν καθόλου.

ΑΝ ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ-ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΠΕΡΑΣΑΝ.

Υ.Γ: αφιερωμένο σε όλους του καλούς μου φίλους που τους πρήζω για τις ταινίες του Johnny Depp.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Μια ιστορία θέλω να διηγηθώ. Μια ιστορία από αυτές που ξέρουμε καλά, από αυτές που ζούμε που και που και ας μην το παραδεχόμαστε. Μια ιστορία όπου ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο, απλά κυλά…

Είναι η ιστορία ενός αλλά και απείρων συνάμα. Είναι η ιστορία του τύπου εκείνου που περνάει απαρατήρητος. Είναι η ιστορία του τύπου εκείνου που δεν συγκρατείς το πρόσωπο του, παρόλο που σου φαίνεται τόσο οικείο. Είναι η ιστορία εκείνου που ζει στην διπλανή πόρτα. Είναι η ιστορία εκείνου που σκαρφίζεται ιδέες και τις αποθηκεύει στα πρόχειρα του κινητού του χωρίς ποτέ να τις υλοποιεί Είναι η ιστορία εκείνου που το ίδιο ακριβώς κάνει και με τα post it χωρίς ποτέ να μπαίνει στην διαδικασία να τα ξαναδιαβάσει, λες και σβήνονται με μιας από το μυαλό την στιγμή που τα γράφει. Είναι η ιστορία εκείνου που έμαθε να ανέχεται τα πάντα και όλους. Είναι η ιστορία εκείνου που πρόδωσε πρώτα από όλους τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η ιστορία εκείνου που στοίχειωσε μέσα στη «καλή βδομάδα».

Λοιπόν αυτή την ιστορία δεν θα σου τη διηγηθώ, παρόλο που την ξέρω καλά αφού και εγώ την έχω ζήσει. Απλά θα σου μεταφέρω τι έγραφε ένα post it που ξέφυγε από την λήθη …. Να μην ξεχάσω να ζήσω και εγώ με την σειρά μου… Μου το χρωστώ…

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Κάνε διάλειμμα από την επιβίωση μήπως και βρεις την ζωή.

Κάνε διάλειμμα απ’ αυτά που σου ταίριαξαν για ν’ ανταμώσεις αυτά που ονειρεύτηκες.

Κάνε διάλειμμα από τα ψεύτικα χαμόγελα για να νοιώσεις την περηφάνια της αληθινής θλίψης.

Κάνε διάλειμμα από το προσωπείο που φοράς μήπως συναντήσεις εκείνο το παιδί που κάποτε ήσουν.

Κάνε διάλειμμα από το μέλλον που επιμελώς δήθεν φροντίζεις… είναι απλά μια πρόφαση για να μην ζεις το παρόν.

Κάνε διάλειμμα από την μιζέρια … υπάρχει μαγεία θα την δεις.

Κάνε διάλειμμα από το γκρίζο…διάλεξε πλευρά… άσπρο ή μαύρο… ποτέ ξανά στη μέση.

Κάνε διάλειμμα από τους ανθρώπους μπας και σωθείς.

Έτσι λοιπόν είπα και εγώ να κάνω ένα διάλειμμα … Καλά να περάσετε και θα τα ξαναπούμε… και όποιος θέλει να κάνει ένα διάλειμμα ας μην περιμένει το κουδούνι να χτυπήσει γιατί αργεί αυτό....

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Μέρες σαν την σημερινή κανονικά θα έπρεπε να μας κάνουν να σιχαινόμαστε την υποκρισία της κοινωνίας ... της δικιά μας κοινωνίας ...

ΣΤΗ ΜΕΣΗ…ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

Η αγάπη έχει ένα βήμα διαφορά από το μίσος…

Η ζωή για τους περισσότερους έγινε συνώνυμη με τον θάνατο…

Τα πάντα είναι σκλαβιά , το τίποτα ελευθερία…

Η αρχή δεν ήταν δική μας, αυτό σήμανε και το τέλος μας…

Η μιζέρια δίνει χαρά και η ελπίδα θλίψη…

Τα κεφάλια σκυφτά , η αξιοπρέπεια θάφτηκε πρόωρα…

Και το χειρότερο όλων είναι να ακροβατείς κάπου στη μέση όλων αυτών…

Εκεί είναι το χειρότερο σημείο διότι εκεί ούτε αγαπάς ούτε μισείς…

Εκεί είναι που ζεις και πεθαίνεις την ίδια στιγμή…

Εκεί είναι που την μια είσαι ελεύθερος και μετά από λίγο πάλι σκλάβος…

Εκεί είναι που δεν θυμάσαι την αρχή σου και πλησιάζεις το τέλος σου…

Εκεί είναι που παλεύεις συνέχεια με την μιζέρια…

Εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο της αξιοπρέπειας και όχι την εξέγερση της…

Για αυτό σου λέω όταν είσαι στη μέση είσαι στο χειρότερο σημείο…

20/06/08

... και αυτό είναι μόνο η αρχή....

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε έγραφα απλά από ανάγκη. Ανάγκη να νοιώσω έστω και για λίγο ελεύθερος από ό,τι με κρατάει φυλακισμένο στο κελί μου που τόσο επιμελώς άφησα να χτίσουν και για μένα.

Κάποτε έγραφα για τις στιγμές εκείνες που έζησα πραγματικά έστω και μέσα στην φαντασία μου.

Κάποτε έγραφα για αυτά που πίστευα τότε πως με λίγο μελάνι θα άλλαζαν αλλά για πάντα θα μείνουν ίδια.

Κάποτε έγραφα για αυτά τα σημαντικά ασήμαντα που κάποιοι μοιράστηκαν μαζί μου. Κάποτε έγραφα για αυτά που δεν άντεχε η ψυχή μου και η συνείδηση μου να μην μοιραστώ.

Κάποτε έγραφα για αυτά που ήθελα να ζήσω και αυτά που έζησα.

Κάποτε έγραφα για ό,τι με μάγεψε και ό,τι με πλήγωσε.

Κάποτε έγραφα για ό,τι αγάπησα και ό,τι σκότωσα.

Κάποτε έγραφα απλά γιατί δεν άντεχα να πω συγνώμη.

Κάποτε έγραφα για να μην κάνω σε άλλους κακό παρά μόνο σε μένα…

Και τώρα πια δεν γράφω …. Αλλά θα γράψω για αυτά που θα έρθουν και μακάρι να μην είναι μόνο στιγμές.

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για αυτό που ήθελες να γίνεις και για αυτό που έγινες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για το παιδί που κάποτε ήσουν και σκότωσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε όνειρο που ξεχάστηκε σαν ήρθε το ξ-ημέρωμα.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον εφιάλτη που έκανες καθημερινότητα σου.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε σκέψη που δεν έγινε πράξη.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον πόνο που άθελα σου ή μη προκάλεσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τα μάτια εκείνα που κάποτε γυάλιζαν.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ γιατί πνίγηκε και αυτό με την σειρά του στη θάλασσα που φτιάχτηκε μέσα σου από όλα τα άλλα δάκρυα.

ΠΟΙΟΣ ΗΣΟΥΝ;

Σε είδα στη πιο μεγάλη μάχη, πίσω από την τελευταία σειρά να φεύγεις βιαστικά. Ούτε το θάρρος να αλλάξεις στρατόπεδο και να πας με τους ισχυρούς δεν είχες. Σε είδα παράσιτο να διαλέγεις το πιο αδύναμο οργανισμό να μπεις. Σε είδα να αλλάζεις χρώμα για να προφυλαχθείς. Σε είδα περαστικό με δικιά σου φωνή αλλά όχι δικά σου λόγια. Σε είδα να φεύγεις πριν καν το αποφασίσεις. Σε είδα στα μάτια μιας φοβισμένης κοινωνίας . Όμως αυτό που δεν πρόλαβα να δω, ήταν εσένα. Αλήθεια πες μου ποιος ήσουν;

… Και τώρα μετά από καιρό σε ξαναρωτώ να μου πεις ποιος ήσουν; Επειδή όμως είμαι σίγουρος πως δεν μπορείς να βρεις το θάρρος για να μου απαντήσεις θα σου πω εγώ. Ήσουν, είσαι και θα είσαι αυτός που πάντα φοβόσουν αλλά και λαχταρούσες πως θα γίνεις. Αν κατηγορείς εμένα έστω και για λίγο για αυτό θα αποδεχθώ με χαρά και περηφάνια τις κατηγορίες αφού κάτι τέτοιο θα σημαίνει πως βοήθησα έστω και στο ελάχιστο για να υπάρχει ένας ακόμα λιγότερος από όλα όσα θα λέκιαζες απλά και μόνο με την παρουσία σου.

ΖΗΣΕ

Η δημιουργικότητα είναι για μένα ένα από τα δύο πιο σημαντικά πράγματα ώστε να καταφέρουμε την οποιαδήποτε αλλαγή. Ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει ανάλογα με τον τρόπο που του ταιριάζει και επιθυμεί. Οι τρόποι είναι πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Άλλος μπορεί να γράφει και μέσα σε λίγες λέξεις να καταφέρνει να περικλείει το νόημα όλο. Άλλος μπορεί να ζωγραφίζει και να κάνει τα χρώματα και τα σχήματα να μοιάζουν αλλιώς… πιο μαγευτικά. Άλλος πάλι, μπορεί να παίζει μουσική που δεν έχουν ξανακούσει τόσο καλή τα αυτιά μας . Οι τρόποι είναι σίγουρα πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Έχουν όμως κάτι κοινό, τη ζωή. Αν δεν ζήσεις δεν θα έχει ποτέ αρκετό μελάνι η πένα σου ώστε να γράψεις. Αν δεν ζήσεις ο καμβάς σου θα μένει πάντα λευκός, όσα χρώματα κι αν του ρίξεις πάνω. Αν δεν ζήσεις οι νότες δεν θα μπούνε πότε στη σειρά. Για αυτό σου λέω, ζήσε αδερφέ μου, ζήσε ….

ΜΙΜΗΣ ΤΣΑΦΕΝΤΑΣ – ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΩΝ

Καλώς ήρθες, φίλε, περαστικέ, συνήθη ή τυχαίε επισκέπτη. Όποιος και να είσαι καλώς ήρθες και μιας που είσαι εδώ άσε με να σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία πραγματική αλλά θα στην πω αλλιώς. Θα στην πω όπως την φτιάχνω στο μυαλό μου αυτή την στιγμή.

Φαντάσου τώρα μια χώρα όπου ο ρατσισμός και η προκατάληψη αποτελεί επίσημη πολιτική. Μια χώρα όπου για να θεωρείσαι άνθρωπος πρέπει να είσαι λευκός. Αν είσαι μαύρος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας ακόμα σκλάβος στην δούλεψη τους. Χωρίς όνομα , χωρίς δικαιώματα, χωρίς αισθήματα και άνευ αξίας. Δεν ξέρω πόσοι λευκοί της συγκεκριμένης χώρας δεν συμφωνούσαν με την παγιωμένη αυτή ως τότε αντίληψη αλλά σίγουρα ο Μίμης ήταν ένας από αυτούς. Ίσως γιατί και του ίδιου από πολύ μικρού ακόμα του είχαν κολλήσει μια ρετσινιά. Αυτή του ηλιθίου εξαιτίας μιας στραβής οδοντοστοιχίας.

Ο Μίμης λοιπόν εκεί μεγάλωσε και σίγουρα θα ήταν και αυτός δυστυχισμένος. Προσπάθησε να πνίξει την δυστυχία του στην θάλασσα και έγινε ναυτικός. Χωρίς όμως να έχει κάποιο αποτέλεσμα και έτσι ξαναγύρισε πίσω. Εκεί λοιπόν γνώρισε τον έρωτα, την πραγματική ευτυχία στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Θέλησε να την παντρευτεί αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο την εποχή εκείνη στην συγκεκριμένη χώρα ήταν αδύνατο. Βλέπετε η γυναίκα ήταν μαύρη και δεν επιτρεπόταν οι μεικτοί γάμοι. Είπαμε περίεργες αντιλήψεις κυριαρχούσαν σε αυτή την χώρα.

Ο Μίμης όμως θαρρούσε πως είχε βρει τον τρόπο ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν . Φαντάζομαι πόσο ευτυχισμένος θα ήταν όταν το σκέφτηκε. Ένας κόσμος θα φτιάχτηκε μπροστά εκείνη την στιγμή, από το μηδέν ως το άπειρο μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όμως το όνειρο του δεν θα κρατούσε πολύ. Ο τρόπος που είχε σκαρφιστεί ήταν να ζητήσει την αλλαγή στο διαβατήριο του χρώματος του από λευκό σε μαύρο. Όταν το αίτημα του δεν έγινε δεκτό από την αντίστοιχη πρεσβεία ένα σύμπαν θα γκρεμίστηκε μπροστά του με μιας. Αν δεν έγινε τότε σίγουρα θα γκρεμίστηκε λίγο καιρό μετά όταν αυτός και η αγαπημένη του χώρισαν. Βλέπετε τους λύγισαν οι καταστάσεις. Δεν επιτρεπόταν να βρίσκονται ή να μιλάνε ακόμα και τηλεφωνικά , κάτι που έκανε να μοιάζει τον χωρισμό τους σαν λογικό επακόλουθο.

Αυτό και αν ήταν δυστυχία για τον Μίμη. Αν την προηγούμενη δυστυχία δεν την έπνιξε η θάλασσα σίγουρο ήταν πως δεν θα έπνιγε κι αυτή. Έτσι έμεινε σε αυτή την χώρα. Πέρασαν χρόνια από τον χωρισμό τους χωρίς όμως ο Μίμης να τα καταλαβαίνει. Κάθε μέρα ζούσε την ίδια μέρα και βίωνε τον ίδιο πόνο. Μάλλον βοήθησε σε αυτό και ο τύπος της δουλειάς που πλέον έκανε. Ώσπου μια μέρα αντίκρισε τον φυσικό και ηθικό αυτουργό όλων αυτών, τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Χέντρικ Φερβούντ. Χωρίς δισταγμό του κατάφερε τέσσερις μαχαιριές και τον σκότωσε ακαριαία.

Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και ψυχιατρεία ,με καθημερινά βασανιστήρια ώσπου πέθανε το 1999. Το φέρετρο έφερνε την εξής επιγραφή: Δημήτρης Τσαφέντας, κομμουνιστής, χριστιανός, αγωνιστής της ελευθερίας . Εγώ θα συμπλήρωνα και αμετανόητος ερωτευμένος. Ποτέ μην υποτιμάς τι μπορεί να κάνει κάποιος ερωτευμένος και κάποιος που δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα και ο Μίμης πληρούσε και τα δύο κριτήρια. Για αυτό αν σε άγγιξε έστω και λίγο η ιστορία του Μίμη κάνε μου την χάρη και όποτε ακούς το όνομα του φώναζε (έστω και από μέσα σου) … ακόμα παρών.

Υ.Γ: Καλέ μου φίλε από την Dryland σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

ΚΑΠΟΥ

Κάπου υπάρχουν αστέρια που διαλέγουν να λάμπουν μακριά από τα υπόλοιπα και χωρίς να τα βλέπει κανένας μας , απλά γιατί έτσι το διάλεξαν .

Κάπου υπάρχουν τραγούδια που γράφονται με μιας γιατί είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη τους για να ταξιδέψουν.

Κάπου υπάρχουν μάτια που γυαλίζουνε ακόμα σε πείσμα του καιρού και της συνήθειας.

Κάπου υπάρχει ο σκοπός για να ζήσεις και να πεθάνεις.

Κάπου υπάρχει η αρχή μας αλλά και το τέλος μας συνάμα.

Κάπου υπάρχεις εσύ.

Κάπου υπάρχω και εγώ.

Κάπου θα πρέπει να υπάρχουμε και εμείς

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Αγαπητέ μου φίλε,

Είχα καιρό να σου γράψω, μπορεί κιόλας αυτή να είναι και η πρώτη φορά που το κάνω. Σε μια εποχή που η τεχνολογία επηρεάζει και διαμορφώνει όλο και περισσότερο την επικοινωνία που έχουμε, όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό, εγώ διαλέγω να στείλω γράμμα. Αν θεωρείς αυτό παράλογο τότε σίγουρα τα υπόλοιπα που θα αναφέρω θα τα βρεις τουλάχιστον παρανοϊκά, αφού όχι μόνο δεν ξέρω τι θα γράψω αλλά ούτε που στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα αν τύχει και το διαβάσεις μπορεί και σε μένα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αρχικά μου έμοιαζε τρομαχτικό αλλά με τον καιρό το συνήθισα. Πλέον μπορώ να πω πως υπάρχουν και κάποιες στιγμές που το επιδιώκω κιόλας.

Σε χαρακτήρισα φίλε στην αρχή του γράμματος. Όμως τι είναι η φιλία για να μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε φίλοι; Έχεις να μου δώσεις κάποια απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Με μεγάλη μου χαρά θα την ακούσω. Οι δικές μου απαντήσεις θα σε μπερδέψουν. Χρησιμοποιώ πληθυντικό διότι δεν έχω μόνο μία απάντηση. Αν με ρώταγες ένα Δεκέμβρη πολλά χρόνια πίσω ,μα και τόσο κοντινό, θα σου απάνταγα πως φιλία είναι το να έχεις την δυνατότητα να κάνεις την ψυχή του άλλου χίλια κομμάτια. Αν με ρωτήσεις αύριο θα σου απαντήσω πως φιλία είναι να είσαι έτοιμος να πεθάνεις για τους φίλους σου και ας φοβάσαι τον θάνατο. Αν με ρωτήσεις σήμερα μάλλον δεν θα σου απάνταγα. Αυτό είναι λίγο οξύμωρο αφού ήδη πριν λίγο σε χαρακτήρισα φίλε. Γιατί νομίζεις ότι όσοι χρησιμοποιούν την λέξη φίλος την εννοούν κάθε φορά; Για αυτό λοιπόν θα μου επιτρέψω μια φορά να κάνω εκπτώσεις και σε μένα και για αυτό σε χαρακτήρισα φίλο.

Στα γράμματα συνηθίζεται να γράφουμε τα νέα μας. Αλήθεια ποια νέα θες να μάθεις; Έχω να σου πω πολλά αλλά και κανένα συγχρόνως. Μπερδεύτηκες μήπως πάλι; Ή μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω εάν μπερδεύτηκα; Αφού όπως σου-μου προανέφερα δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποιον στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα που το διαβάζεις αυτή την στιγμή, μπορεί σε εμένα που το γράφω τώρα αλλά μπορεί και σε αυτόν που δεν θα το διαβάσει ποτέ. Ανεξαρτήτου παραλήπτη η απάντηση μου στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν η ίδια κι ας μοιάζει πιο πολύ με ευχή. Μακάρι να μπερδεύτηκες. Το να μπερδευτείς καμιά φορά σημαίνει πως σκέφτεσαι. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό για κάποιους είναι ευχή και για άλλους κατάρα. Εάν σκεφτείς θα αντιληφθείς και το κελί σου. Πιστεύω όμως πως όσο τραγικό κι ας φαίνεται αξίζει τον κόπο. Διότι μόνο έτσι καταλαβαίνεις την σημασία και την σπουδαιότητα των λίγων εκείνων στιγμών ελευθερίας που μπορεί να ζήσεις. Αυτό ήταν το ένα από τα νέα μου, η σκέψη ή καλύτερα η έλλειψη σκέψης. Η σκέψη αποτελεί το πρώτο, το πιο μικρό αλλά και το πιο σημαντικό βήμα για την οποιαδήποτε αλλαγή σε όλα τα επίπεδα.

Το άλλο ζήτημα που με απασχολεί είναι η συνέπεια. Πάντα προσπαθούσα να είμαι συνεπής όχι απέναντι στους άλλους αλλά στον εαυτό μου. Δεν το καταφέρνω πάντα. Είναι πολύ δύσκολο χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί όμως δικαιολογία. Φαντάζεσαι πως θα ήταν ο κόσμος εάν ήμασταν συνεπής απέναντι στον εαυτό μας; Απέναντι στον λόγο μας; Απέναντι στα πιστεύω μας; Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην είμαστε απέναντι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το πιο πιθανό όλα αυτά να μην βγάζουν κάποιο νόημα και μάλλον θα φταίω εγώ για αυτό. Μπορεί όμως να φταίει και το μπουκάλι που αδειάζει δίπλα μου με γοργό ρυθμό. Μπορεί να φταίει κάθε όνειρο που πέθανε πριν καλά-καλά προλάβει να το ονειρευτούν. Μπορεί όμως να φταις και εσύ. Αν αντέχεις την φταίξη σου μαγκιά σου, θα είμαστε πάντα μαζί σε αυτό. Εάν πάλι όχι είμαι σίγουρος πως θα βρεις πολλούς να ρίξεις το φταίξιμο σου. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να το έκανα και εγώ αλλά δεν ξέρω πως. Εάν μπορείς μάθε με. Αντίο καλέ μου φίλε.

Ένας φίλος…

6/5/2000

...Ο πυροβάτης για μας είναι εδώ...

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Χρόνια πριν σε ένα τραπέζι ο παππούς μαθαίνει το μικρό εγγόνι του να παίζει τάβλι. Από δίπλα παρατηρεί ο πιο μεγάλος εγγονός που ήδη είχε μάθει να παίζει απλά απορροφούσε ακόμα τις συμβουλές σαν σφουγγάρι και αυτός. Σαν να έγινε χθες το θυμάμαι.
Λίγα χρόνια μετά στο ίδιο τραπέζι οι δυο τους ξαναβρίσκονται να παίζουν στο ίδιο τραπέζι πάλι τάβλι, εις μνήμη του παππού τους. Σαν χθες την θυμάμαι και αυτή την παρτίδα.

Όταν συνέβαιναν αυτά τα δυο γεγονότα δεν είχα καν φανταστεί πως θα τα θυμάμαι τόσο έντονα μετά από τόσα χρόνια. Πολύ δυνατές οι αναμνήσεις αυτές.

Λίγες μέρες πριν ξαναβρέθηκα στο ίδιο τραπέζι χωρίς αρχικά να έχω παρέα για παίξω τάβλι απλά έπαιζα με τις μνήμες μου. Και οι δυο νεκροί αλλά ακόμα ζωντανοί μέσα στην μνήμη μου.

Ξέρετε όμως κάτι; Λίγο μετά στο ίδιο και πάλι τραπέζι έζησα μια στιγμή που είμαι σίγουρος πως θα την θυμάμαι για πάντα και αυτή τόσο κοντινή όπως και τώρα, παρόλα τα χρόνια που θα περάσουν. Πιστέψτε με είναι απίστευτα το πώς νοιώθεις τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως κάτι που μόλις έζησες θα χαραχθεί για πάντα στην μνήμη σου και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Αναμνήσεις είναι αυτά που διαλέγεις να μην ξεχάσεις.

05/05/08

To radicalistic πάει διακοπές. Καλά να περάσετε όλοι σας, Τα ξαναλέμε ανανεωμένοι από 05/05/08.

ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Ταξίδι είναι η ζωή…Από την γέννηση μέχρι τον θάνατο. Απλά στην πορεία κάπου διαλέγεις τον τρόπο που θα ταξιδέψεις. Μπορείς να ταξιδέψεις με τον εύκολο τρόπο και να αφήσεις άλλους να χαράξουν την ρώτα και τον προορισμό σου. Σίγουρα αυτός ο τρόπος είναι και ο πιο ασφαλής απλά έτσι νομίζω πως όχι μόνο δεν απολαμβάνεις το ταξίδι αλλά και μάλλον δεν το αντιλαμβάνεσαι. Αλλά μην σε παίρνει από κάτω ώρες ώρες γίνομαι παρανοϊκός και δεν ξέρω τι λέω. Φαντάσου πως εμένα με γοητεύει ο άλλος δρόμος, ο πιο δύσκολος και εύχομαι να τον ακολουθώ. Είναι αυτός που χαράζεις μόνος σου και ξέχωρα από τα κυρίαρχα ρεύματα. Φαντάσου σαν να είσαι στο πλήρωμα ενός πειρατικού. Θα υπάρξουν πολλές φορές που θα παλέψεις με την θάλασσα και ας την αγάπησες τόσο. Δεν θα μπορείς να προσελκύσεις τα γνωστά λιμάνια. Θα πρέπει να ψάξεις πιο απόμακρα μέρη για να αποβιβαστείς. Υποθέτω όμως πως κάπου εκεί είναι που κρύβεται η μαγεία…

Και μια που λέω για ταξίδια, είπα και εγώ να κάνω ένα. Καλή αντάμωση από 05/05/08. Καλά να περάσετε και καλή επ- ανάσταση.

ΑΤΙΤΛΟ

Είναι πολλές οι φορές που οι περιστάσεις μας κάνουν να πρέπει να θεωρούμε κοντινούς μας κάποιους ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες όχι μόνο θα έπρεπε να είναι μακριά μας αλλά και να έχουμε ακόμα διαλέξει να τους αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς. Και όποιος δεν μπλέκει σε αυτό το τριπάκι θεωρείται από τους περισσότερους σκληρός (στη καλύτερη των περιπτώσεων), απόμακρος , παράξενος ίσως και μη άξιος καν οποιασδήποτε αναφοράς. Εγώ θα έλεγα απλά αληθινός.

ΦΟΥ

Υπάρχει μαγεία , που τη λένε ζωή, πίσω από το τείχος. Εκεί θα βρεις ξόρκια αξόδευτα που δεν είναι απλές στιγμές της ζωής. Αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις μην προσπαθήσεις απλά να το σκαρφαλώσεις γιατί θα τσακιστείς. Μην ψάξεις πέρασμα για να το περάσεις γιατί θα χαθείς για πάντα. Εάν κοιτάξεις καλύτερα θα δεις πως ούτε και τείχος υπάρχει απλά εμείς τους αφήσαμε να νομίζουν πως το έχτισαν. Πάρ’ το απόφαση. Φύσα το και θα γκρεμιστεί με μιας μπρος στα μάτια σου. Μετά και ας φαίνεται δύσκολος ο δρόμος είναι όλα εύκολα. Το μονοπάτι θα το βρεις χαραγμένο μπροστά σου … κι ας μην το περπάτησε κανένας μας ακόμα.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το διήγημα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές δυο πολεμιστών (όπως εγώ τις φαντάστηκα) και στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, προσπαθώντας να φέρουν πίσω στην πατρίδα τους μια καμπάνα που τους είχαν κλέψει οι εχθροί. Αξίες αληθινές που τις έβλεπαν σε μία καμπάνα όταν όλοι οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή την μόνο το υλικό απ’ το οποίο ήταν φτιαγμένη.

Από τους τριακόσιους που ξεκίνησαν, δύο μόνο είχαν απομείνει. Είχε σχεδόν χαράξει. Η στιγμή που περίμεναν έφτανε. Είχαν μείνει όλο το βράδυ άγρυπνοι και θυμόντουσαν όλα αυτά που είχαν περάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν κοιμήθηκαν στιγμή γιατί δεν ήθελαν να περάσουν έτσι τις τελευταίες τους ώρες, παρ’ όλη την κούραση που ένοιωθαν. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα μπορούσαν να ξεκουραστούν μια και καλή, για πάντα.

Γι’ αυτό προτίμησαν να κάτσουν και να αναπωλήσουν όλα όσα είχαν γίνει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τις κακουχίες που περάσανε, το ταξίδι που έκαναν για να διασχίσουν τον ωκεανό με τους λιγοστούς συντρόφους τους και να φτάσουν εκεί, προσπαθώντας πάντα να κρατήσουν το μόνο που τους είχε μείνει, την αξιοπρέπεια τους. Θυμήθηκαν όλες τις μάχες που έδωσαν και όλους τους συμπολεμιστές τους που χάθηκαν για πάντα ή καλύτερα που νόμιζαν ότι χάθηκαν για πάντα, αφού σε λίγες ώρες θα τους ξανασυναντούσαν. Θυμήθηκαν ακόμα και το μετεωρίτη που είχε πέσει κοντά στον καταυλισμό τους. Όταν έγινε αυτό, όλοι πίστεψαν ότι ήταν ένα σημάδι από τους Θεούς για να λύσουν την πολιορκία και να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους. Δεν το έκαναν όμως γιατί θα γύριζαν πίσω χωρίς τιμή. Προτίμησαν να μείνουν εκεί και να πολεμήσουν, αν και ήξεραν πλέον ότι όχι μόνο θα έχαναν τον πόλεμο αλλά θα πέθαιναν αφού και οι Θεοί διάλεξαν να είναι με τους ισχυρούς. Αυτό όμως τους πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Κατάφεραν να κατασκευάσουν σπαθιά από ένα μείγμα ατσαλιού και του πετρώματος του μετεωρίτη. Έτσι ήταν πιο ανθεκτικά από τα κανονικά σπαθιά της εποχής τους.

Ο θάνατος πλέον δεν τρόμαζε τους δυο πολεμιστές γιατί ήδη τον είχαν νικήσει. Έζησαν την ζωή τους όπως ήθελαν και ήταν οι ίδιοι και όχι ο θάνατος που θα διάλεγαν τη στιγμή και τον τρόπο που θα πέθαιναν. Το μόνο που θα τους στεναχωρούσε ήταν ότι τα σπαθιά τους θα έπεφταν στα χέρια των εχθρών. Οι πιο πολλοί από τους συμπολεμιστές τους, λίγο πριν την τελευταία ανάσα τους, προλάβαιναν και έθαβαν τα σπαθιά τους στη γη ώστε να μην γίνουν λάφυρα στα χέρια των εχθρών τους. Αλλά και πάλι τους έφτανε σαν παρηγοριά η σκέψη ότι δεν θα σκοτωνόντουσαν από τους εχθρούς και δεν έχαναν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους.

Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή της μάχης. Μάλλον καλύτερα η δική τους στιγμή. Ετοιμάστηκαν λοιπόν αν και φάνταζαν έτοιμοι από καιρό, ίσως και από τότε που ξεκίνησαν για τον πόλεμο. Παρατάχθηκαν μπροστά από το κάστρο των εχθρών. Ο ένας από τους δύο κάρφωσε το λάβαρο τους στη γη και άρχισαν να κατευθύνονται προς το κάστρο. Στην αρχή με αργό και σταθερό βηματισμό, έπειτα με πιο γρήγορο βήμα και καταλήγοντας να τρέχουν αλλά πάντα συγχρονισμένα. Όταν τους είδαν από το κάστρο δίστασαν. Οι εχθροί τους παραξενεύτηκαν που δύο άτομα έκαναν επίθεση σε ολόκληρο κάστρο. Βέβαια, δεν ήθελαν να τους αφήσουν να πλησιάσουν αρκετά στο κάστρο, για να μην έχουν και άλλες απώλειες^. τους πήρε τόσα χρόνια για να ξεμπερδέψουν με μια ομάδα τριακοσίων πολεμιστών και τώρα παρότι ήταν οι εναπομείναντες ήταν δύο, τους φοβόντουσαν ακόμα. Γι’ αυτό διέταξαν τους τοξότες τους να ρίξουν. Για κάποιο περίεργο όμως λόγο είτε τα βέλη τους δεν έβρισκαν τον στόχο είτε όσα τον έβρισκαν φαίνονταν να μην πληγώνουν τους δυο πολεμιστές. Μάλλον μερικά βέλη δεν μπορούν να σταματήσουν τον θάνατο σου όταν εσύ ήδη τον έχεις αποφασίσει. Είχαν πλησιάσει αρκετά στο κάστρο όταν κατάλαβαν πως είχε έρθει η στιγμή τους. Έβγαλαν τα σπαθιά τους και συγχρόνως αποκεφάλισε ο ένας τον άλλον. Έτσι διάλεξαν να είναι η τελευταία τους στιγμή… και ήταν ολόκληρη δική τους.

Το παρών διήγημα προέρχεται από το βιβλίο Βροχολόγιο της ομάδας ταξίδι χωρίς χάρτη. Αποτελεί την απάντηση μου στην πρόσκληση της demon για ένα blogoπαίχνιδο σχετικά με τον θάνατο. Θα ήθελα να έβρισκα το κουράγιο και την δύναμη να πεθάνω για τα πιστεύω μου αλλά και συγχρόνως ( επειδή όλα είναι ένα παιχνίδι που είτε νικάς είτε χάνεις ) να κέρδιζα και τον θάνατο αφού εγώ θα είχα διαλέξει την στιγμή που θα πέθαινα κι όχι εκείνος. Λόγω του περίεργου θέματος του συγκεκριμένου παιχνιδιού παραδίδω την σκυτάλη στον Βαγγέλη, διότι σε περίπτωση που παρεξηγηθεί με το θέμα θα μπορέσω να του δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις.

ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΑ

Κάποτε με είχαν ρωτήσει εάν θα πέθαινα για αυτά που πιστεύω. Δεν είχα απαντήσει. Έπειτα με ρώτησαν εάν θα μπορούσα να σκότωνα για αυτά που πιστεύω. Είχα απαντήσει αρνητικά. Είναι κάποιες στιγμές όμως που θα απαντούσα θετικά. Το χρωστάω στον αδελφό μου. Αν και γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ τις πιο δρόμικες και αλήτικες λύσεις, όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά και εδώ.

ΠΕΡΙ ΝΤΟΠΙΝΓΚ – ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Χ

Την ώρα που γράφεται το παρών κείμενο η Ελλάδα υποτίθεται πως συγκλονίζεται από το σκάνδαλο του ντόπινγκ της εθνικής ομάδας της άρσης βαρών. Σε κάτι παρεμφερές θα αναφερθώ και εγώ. Θα μπορούσα να γράψω για την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, τις παροχές που δίνει το κράτος στους πρωταθλητές και στο κλίμα ανταγωνισμού που προκύπτει από όλα αυτά κάτι που έχει σαν συνέπεια την χρήση αναβολικών ουσιών. Όμως θα αναφερθώ στην ιστορία του Χ, ή μάλλον καλύτερα σε μια από τις ιστορίες του Χ, που διάλεξε να την μοιραστεί μαζί μας για πρώτη (κυριολεκτικά) φορά.

Του άρεσε ο αθλητισμός. Ασχολιόταν κατά καιρούς με διάφορα αθλήματα. Ποτέ όμως δεν είχε για σκοπό του τον πρωταθλητισμό παρόλο που δεν του άρεσε να χάνει, ακόμα και στα επιτραπέζια παιχνίδια ήθελε να νικάει πάντα όμως με τους επιτρεπόμενους όρους. Ο Χ όπως αποδείχτηκε είχε κλίση σε ένα περίεργο άθλημα για τα δεδομένα της Ελλάδος. Χόκεϊ επί χόρτου θαρρώ πως το λέγανε. Αγωνίστηκε για αρκετά χρόνια. Στην αρχή το επίπεδο των ομάδων ήταν αρκετά χαμηλό, κάτι που φαντάζει λογικό μιας και το άθλημα ήταν πρωτοεμφανιζόμενο στη χώρα. Η ομάδα του Χ λοιπόν, που πιο πολύ σαν παρέα έμοιαζε παρά σε ομάδα, κατέκτησε κάποια πρωταθλήματα στην ηλικιακή κατηγορία της. Τα πιο πολλά μέλη της αποτελούσαν και μέλη της τότε εθνικής ελπίδων. Με ένα περίεργο τέχνασμα η ομοσπονδία μετά από κάποιο διάστημα κατάργησε την κατηγορία της. Αυτό οφειλόταν στις κακές σχέσεις των παραγόντων της μιας και της άλλης πλευράς. Έτσι βρέθηκε η ομάδα του Χ να παίζει στην αντρική κατηγορία. Παιδιά από 15 ως 18 χρονών έπαιζαν εναντίον εικοσιπεντάρηδων και τραντάρηδων. Για αυτό ίσως οι αντίπαλοι τους να τους υποτίμησαν και τα παιδάκια αυτά πήραν το πρωτάθλημα. Αυτό είχε σαν συνέπεια κάποια από τα μέλη της ομάδας να κληθούν στην αντρική εθνική ομάδα και ο Χ ήταν ένα από αυτά. Τα κίνητρα ήταν πολλά για να παραμείνουν σε αυτή, αφού οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας πλησίαζαν και ως τότε υπήρχε ένας νόμος όπου πρόβλεπε για το συγκεκριμένο και μόνο άθλημα η εθνική ομάδα της διοργανώτριας χώρας να μετέχει χωρίς προκριματικούς. Τον Χ δεν τον πολυένοιαζαν αυτά αφού ποτέ του δεν είχε σε εκτίμηση τους ολυμπιακούς αγώνες και δεν τον άγγιξε ποτέ του το εθνικό φρόνημα ( πάλι καλά). Πέρα αυτών ο Χ δεν είχε και ελληνική υπηκοότητα και δεν ήθελε να την αλλάξει για ευνόητους λόγους… υποχρεωτική στρατιωτική θητεία θαρρώ πως το λένε. Απλά του Χ του άρεσε να παίζει χόκεϊ. Μπορούσε και έπαιζε στην εθνική διότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν επίσημες διοργανώσεις και στα φιλικά οι κανόνες είναι πάντα πιο ελαστικοί και μέσω των αγώνων της εθνικής έπαιζε σε πιο ψηλό επίπεδο.

Ξαφνικά όμως ο νόμος για την συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες για το συγκεκριμένο άθλημα άλλαξε. Ο νέος νόμος πρόβλεπε ότι θα πρέπει και η διοργανώτρια χώρα να μετάσχει στα προκριματικά κάτι που μείωνε δραματικά της ελπίδες της Ελλάδος να συμμετάσχει, αφού το επίπεδο σε σύγκριση με άλλες χώρες παρέμενε χαμηλό. Η τότε ομοσπονδία άρχισε τις κινήσεις πανικού αφού εάν δεν συμμετείχε η εθνική στους ολυμπιακούς θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος των επιχορηγήσεων της. Μη γελιόμαστε τα ποσά που έπαιρναν μόνο στους αθλητές και στα σωματεία δεν κατέληγαν. Τότε λοιπόν άρχισαν πιο εντατικές προπονήσεις και πιο στενή παρακολούθηση των αθλητών. Άρχισαν ακόμα και να χορηγούν διάφορες βιταμίνες στους αθλητές. Ο Χ δεν τις πήρε ποτέ του για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούσε να καταπιεί χάπια. Κάθε φορά που έβαζε χάπια στο στόμα του του ερχόταν τάση προ εμετό. Σε αυτό το σημείο ο Χ άρχισε να παρατηρεί την άνοδο της φυσικής κατάστασης των συναθλητών του σε περίεργο βαθμό. Σκέφτηκε πως προφανώς η κακή ζωή που έκανε τότε ο ίδιος δεν θα τον άφηνε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο φυσικής κατάστασης. Βλέπετε είχε ήδη αρχίσει το κάπνισμα, ξενυχτούσε πολύ και όσον αφορά τα για τα ξίδια που έπινε τότε καλύτερα να μην αναφερθώ. Ο Χ όμως συνέχιζε να βρίσκεται σε αρκετά καλό αγωνιστικό επίπεδο ώστε να παραμένει στην εθνική. Κάπου εκεί άρχισαν και οι πιέσεις από την ομοσπονδία να αλλάξει την υπηκοότητα του για να μετάσχει στους προκριματικούς αγώνες. Δεν το έκανε διότι όπως προανέφερα κάτι πάθαινε όταν σκεφτόταν την στρατιωτική θητεία.

Λίγο καιρό μετά ο Χ σταμάτησε το χόκεϊ κυρίως γιατί δεν διασκέδαζε πια με αυτό. Είχε μάθει να χάνει και ας μην του άρεσε.

ΚΑΨΕ

Κάψε αδερφέ μου, κάψε και ας σου φαίνεται τρελό.

Κάψε το κελί και τις αλυσίδες σου και θα δεις θα είσαι ελεύθερος

Κάψε τα όνειρα σου και τράβα να τα ανταμώσεις στην πραγματική ζωή.

Κάψε το φόβο σου και χάραξε τον δρόμο σου.

Κάψε τη μιζέρια και αντάμωσε τα αστέρια.

Κάψε σου λέω, η φωτιά μέσα σου είναι πιο δυνατή από όλους τους μαζί.

Κάψε το ψέμα τους με την αλήθεια σου.

Ρε κάψε σου λέω, μήπως κάψω και εγώ … κι ας καώ.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

Όσοι με ξέρουν θα ξέρουν πως δεν μου πολυαρέσει να κατεβαίνω στο κέντρο. Η αλήθεια είναι πως με χαλάει κιόλας. Σήμερα όμως έπρεπε να κατέβω και η αλήθεια είναι πως δεν χαλάστηκα καθόλου. Αντιθέτως μάλιστα θα μπορούσα να πω πως και χάρηκα. Πέρασα από ένα αρκετά κεντρικό σημείο που στο παρελθόν σήμαινε πολλά για μένα . Κάπου εκεί είπα λοιπόν να ξαποστάσω κάνοντας ένα τσιγάρο, πίνοντας λίγο καφέ. Εκεί λοιπόν ήταν που αφέθηκα. Παρατήρησα τις λεπτομέρειες γύρω μου όπως συνηθίζω να κάνω . Επικεντρώθηκα στους ανθρώπους και κυρίως σε κάποιους που ίσως και να μην ήταν εκεί τη στιγμή εκείνη. Αυτό το γκρι γύρω μου ήταν, για ένα περίεργο λόγο που δεν κατανοώ, το πιο ταιριαστό φόντο για αυτά που παρατήρησα. Είδα ένα παιδί σε σώμα ενήλικα που στο μυαλό του όλα φάνταζαν ή μάλλον καλύτερα ήταν ακόμα παιχνίδι. Είδα και έναν άλλο τύπο ερωτευμένο να περιμένει την αγάπη του, την ζωή και ας νομίζει στιγμές πως δεν θα έρθει ποτέ. Είδα και έναν άλλο μονόχνοτο για κάποιους, μακριά από το πλήθος να στέκεται παραμερισμένος αλλά ευτυχισμένος. Είδα και έναν άλλο που δεν φαινόταν στα καλά του. Εκεί που οι άλλοι γέλαγαν αυτός έκλαιγε και εκεί που οι άλλοι έκλαιγαν αυτός γέλαγε. Είδα και έναν άλλον που κάποια στιγμή πίστεψε πως μπορεί να ονειρευτεί και το έκανε. Ονειρεύτηκε. Έπειτα αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο του. Αυτός κι αν ήταν ευτυχισμένος γιατί υπήρχαν λίγες στιγμές που κατάφερνε να το ζήσει αλλά και όταν δεν τα κατάφερνε του έφτανε πως το κυνηγούσε. Κάπου στο βάθος μπορώ να πω πως διέκρινα και έναν άλλο τύπο. Λίγο πιο βλάσφημο μα τσαμπουκαλεμένος με την ζωή όπως κανένας από τους υπόλοιπους που προανέφερα και ας είχε την περισσότερη άγνοια από εκείνους. Βέβαια αυτόν δεν τον διέκρινα καλά. Είναι πολλές φορές που μου λείπει ο συγκεκριμένος τύπος και αυτό με λυπεί. Αλλά που ξέρεις; Μπορεί κάπου στο μέλλον να τον ξανασυναντήσω.

Έκανα το τσιγάρο μου , ήπια και τον καφέ μου. Είχε έρθει η ώρα να συνεχίσω την βόλτα μου στο κέντρο…

Ναι, τελικά χάρηκα σήμερα. Το ότι διακρίνω ακόμα αυτούς τύπους σημαίνει πως κάπου μέσα μου υπάρχουν ακόμα. Λίγο ή πολύ δεν με ενδιαφέρει , μου φτάνει ότι υπάρχουν. Μπορεί να άλλαξα όλα αυτά τα χρόνια αλλά όλο και κάπου κάπου με συναντώ…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

… Την είχα κλειδώσει για τα καλά. Είχα σιγουρευτεί κιόλας, αφού κατέστρεψα και το κλειδί. Πράγμα περίεργο για μένα αφού τα κλειδιά γενικότερα όχι μόνο συνήθιζα να μην τα χάνω, αλλά τα μάζευα κιόλας. Αλλά τι στο γράφω, εσύ το ξέρεις ήδη. Μάλλον καλύτερα και από μένα με ξέρεις. Όμως είναι πολλές φορές που εύχομαι να μην το είχα καταστρέψει και απλά να το έχασα ή ακόμα καλύτερα να το άφησα κάπου για το βρεις… αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και αυτό είναι κάτι το οποίο το ξέρω καλύτερα από όλους. Απλά πολλές φορές αυτή η ψευδαίσθηση είναι που μου δίνει κουράγιο…

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΔΕΡΦΟ

Για έναν αδερφό που έφτασε στο τέρμα και ξαναγύρισε…

Για έναν αδερφό που δεν πρόλαβε να γεράσει…

Για έναν αδερφό που ταλαιπωρήθηκε αρκετά…

Για έναν αδερφό που μου άλλαξε την ζωή…

Για έναν αδερφό που ήταν πάντα δίπλα μου…

Για ένα αδερφό που δεν δείλιασε ποτέ του…

Για έναν αδερφό που θα με τρώει για πάντα μια γαμημένη αμφιβολία…

Για έναν αδερφό που τα χιλιόμετρα μηδένιζε…

Για έναν αδερφό που την κούραση εξαφάνιζε…

Θα κρατώ για πάντα μια θέση στην καρδιά μου , ίσως και στο πετσί μου εάν νοιώσω πως τον ξεχνώ.

ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΕΡΝΑΝΕ

Τα εγκαταλειμμένα κτίρια συνήθως μου φέρνουν μελαγχολία. Ίσως γιατί ξέρω πως μετά από λίγο καιρό δίνουν τη θέση τους σε κάποια απρόσωπη πολυκατοικία. Από τότε που με θυμάμαι υπάρχει ένα ερειπωμένο διώροφο κτίριο, κάνα δυο στενά από το σπίτι μου. Κάθε μέρα που περνάει συνεχίζει και δίνει την άνιση μάχη του με το χρόνο και παρόλο που φαίνεται πως την χάνει για μένα στέκεται εκεί περήφανο. Λόγω ενός νομικού κενού δεν μπορεί να κατεδαφιστεί και να πάρει τη θέση του κάποια θεόρατη πολυκατοικία. Η αλήθεια είναι όμως πως η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Κάποια χρόνια πριν, γνωστή κατάληψη των Αθηνών και αφού εκδιώχθηκε από την αρχική της στέγη, σκεφτόταν τη μεταφορά της σε αυτό το κτίριο. Τελικώς όμως αποφασίστηκε η μεταφορά της σε άλλο πιο κεντρικό και πιο λειτουργικό κτίριο, όπως απόδειξε η συνεχιζόμενη της ως και σήμερα παρουσία. Εάν είχε παρθεί διαφορετική απόφαση η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα ήταν διαφορετική και σίγουρα πιο ζωντανή. Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει το κτίριο να συνεχίζει να δίνει την μάχη του με τον χρόνο την οποία χάνει βέβαια. Το σημαντικότερο είναι πως κερδίζει μια άλλη μάχη, αυτή με την μετάλλαξη. Κι ας γερνάει μέρα με τη μέρα, εμένα μου φτάνει πως στέκεται εκεί όρθιο και περήφανο

01/10/04- 13/03/08

Σου υπόσχομαι πως δεν θα ξεχάσω τίποτα μα και πως θα μπορούσα άραγε; Να ‘ξερες πόσο σε ευχαριστώ για εκείνο το βλέμμα.

Καλή αντάμωση αδερφέ μου.

ΣΕΛΙΔΑ 123

Δέχτηκα από την Φωτεινή την πρόσκληση έτσι ώστε να συμμετάσχω στο γνωστό πλέον παιχνίδι με την σελίδα 123. Οι κανόνες απλοί . Πρέπει να ανεβάσεις την σελίδα 123 από το πρώτο βιβλίο που πιάνεις . Αν και έχω την εντύπωση πως το συγκεκριμένο παιχνίδι ξεκίνησε κάπως αλλιώς και στην πορεία κάπου αλλάχθηκαν οι κανόνες του η ουσία του δεν αλλάζει. Το βιβλίο που ήταν πιο εύκαιρο κοντά μου είναι το ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ – ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Πολιτικά κείμενα, του Μιχάλη Ράπτη ( Πάμπλο). Ελπίζω να φαίνεται κάτι από την φωτογραφία γιατί είναι κρίμα για την ιστορία του Πάμπλο, να μην συμβαίνει αυτό. Βέβαια ίσως είναι και κρίμα που τα γραπτά του συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι. Κλείνοντας θα προσκαλέσω και εγώ με την σειρά μου τον Χάρη από την Πικραλίδα, τη Vassia και την Karpouzi.

BLASPHEMY

Έβαλα στο πικάπ ένα αγαπημένο δίσκο, το Passin’ Me By των The Pharcyde. Ωραίο τραγούδι, πολύ καλή παρουσίαση , προσεγμένοι στίχοι και πολύ καλή παραγωγή κάτι που φαντάζει λογικό αφού το sample έχει παρθεί από Quincy Jones.

Με θυμάμαι ακόμα πιτσιρικά όταν το άκουσα πρώτη φορά στα κρυφά στο ραδιόφωνο. Ο λόγος μια εκπομπή το ονειρολόγιο. Αρχικά ήταν κάθε Τρίτη μετά τα μεσάνυχτα ως και τις πρώτες πρωινές ώρες. Πήγαινα ακόμα σχολείο και δεν με άφηναν οι δικοί μου να ξενυχτάω μεσοβδόμαδα. Για αυτό είχα βρει διάφορες πατέντες ώστε να μην χάνω την αγαπημένη μου εκπομπή. Άλλες φορές την έγραφα και την άκουγα την επόμενη μέρα. Με θυμάμαι να πηγαίνω ανά μισάωρο να αλλάζω την πλευρά από την κασέτα. Υποθέτω να θυμάστε ακόμα τις κασέτες. Άλλες φορές (τις περισσότερες δηλαδή ) έπαιρνα τα walkman μαζί μου στο κρεβάτι και άκουγα έτσι την εκπομπή μέχρι να παραδοθώ στα δικά μου όνειρα και εφιάλτες. Με τον καιρό η εκπομπή αυτή είχε μπει για τα καλά μέσα στο πρόγραμμα μου. Ό,τι και να γινόταν κάθε Τρίτη εγώ θα την άκουγα. Μέχρι και το βράδυ του σεισμού εγώ άκουγα ονειρολόγιο. Φανταστείτε ότι υπήρχαν φορές που η εκπομπή δεν μεταδιδόταν κι όμως εγώ συνέχιζα να την ακούω. Έβαζα και άκουγα κάποια εκπομπή από αυτές που είχα γράψει. Ωραίες εποχές ήταν, ωραία περάσαμε και ακόμα πιο ωραία είναι αυτά που έρχονται. Κλείνει όμως εδώ η παρένθεση. Μπορεί το ονειρολόγιο να μην εκπέμπει πια αλλά υπάρχουν τώρα άλλες που εκπέμπουν πιο αυτόνομα από ποτέ. Να είστε καλά εκεί στο blasphemy και ευχαριστώ για την συντροφιά … Εδώ θα είμαστε για όνειρα και για εφιάλτες…

Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα καλό φίλο από την Dryland.

PORTISHEAD ONLY YOU

Μου ζητήθηκε από την aggelika να πω το σ’ αγαπώ μέσα από ένα τραγούδι. Έπειτα από αρκετό προβληματισμό και σκέψη κατέληξα σε αυτό. Vassia εσύ με ποιο θα το έλεγες;

"Only You"

We suffer everyday, what is it for
These crimes of illusion, are fooling us all
And now I am weary and I feel like I do

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

The size of our fight, it's just a dream
We've crushed everything I can see, in this morning selfishly
How we've failed and I feel like I do

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

Now that we've chosen to take all we can
This shade of autumn, a stale bitter end
Years of frustration lay down side by side

And it's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

It's only you, who can tell me apart
And it's only you, who can turn my wooden heart

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Μ

Τον Μ τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν. Στην αρχή λέγαμε ένα γεια. Με τον καιρό δεθήκαμε ή καλύτερα μας έδεσε ο καιρός. Μου μίλησε για τα όνειρα του, τις αγωνίες του, τους προβληματισμούς , τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και το πόσο του έλειπε η οικογένεια που άφησε πίσω στη χώρα του. Βλέπετε ο Μ είναι μετανάστης. Έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις εδώ στην Ελλάδα. Θυμάμαι μια συζήτηση μας πριν καιρό που μου έλεγε πως αυτό που τον είχε πειράξει περισσότερο από όλα δεν ήταν ούτε η ανασφάλιστη εργασία , δεν ήταν τα χαμηλά μεροκάματα, δεν ήταν η γραφειοκρατία που αντιμετώπιζε για την έκδοση των χαρτιών του, δεν ήταν ο τραμπουκισμός κάποιων τρωκτικών αλλά ήταν το βλέμμα που του έριχνε ο απλός κόσμος. Ένα βλέμμα τόσο υποτιμητικό που λες και έκρυβε μέσα του όλο το μίσος που μπορεί να ένοιωθε κάποιος. Αυτό είναι που τον πείραξε περισσότερο από όλα.

ΕΧΩ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

- Έχω ένα φίλο που όσο μακριά και αν βρίσκεται, πάντα θα είναι 2 λεπτά κοντά.

- Έχω ένα φίλο με τρόπο σκέψης που μακάρι να τον είχαμε όλοι μας.

- Έχω φίλο που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.

- Έχω ένα φίλο αγαθό, μα τόσο αγαθό.

- Έχω ένα φίλο που φτιάχνει τον δρόμο του σιγά σιγά.

- Έχω ένα φίλο που θα ήθελα να μοιραστώ τα προβλήματα του.

- Έχω ένα φίλο τόσο χαλαρό αλλά και τόσο κοντινό σε όλα τα άλλα.

- Έχω ένα φίλο παρεξηγημένο όσο κανένας.

ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Έπειτα από την πρόσκληση της demon πρέπει να γράψω για το ομορφότερο μέρος του κόσμου. Δεν νομίζω να μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ποιο είναι το ομορφότερο μέρος του κόσμου. Ο καθένας θα έχει και διαφορετική άποψη. Σε άλλον αρέσει η βροχή και σε άλλον ο ήλιος. Σε άλλον αρέσει η θάλασσα και σε άλλον το βουνό. Για το λόγο αυτό θα αναφερθώ σε κάποια μέρη που μου αρέσουν πολύ λόγω των αναμνήσεων που έχω από εκεί.

Το ένα είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εάν είχα πατρίδα θα ήταν αυτή, έστω και 30 χρόνια πίσω. Τώρα δεν νομίζω πως θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα εκεί. Για μια εβδομάδα όμως κάθε Πάσχα (όπως και φέτος εάν όλα πάνε καλά) είναι ότι πρέπει.

Το άλλο είναι η Άνδρος. Πέρασα εκεί καλοκαίρια που ακόμα δεν έχουν τελειώσει μέσα μου. Ξύδια, διασκέδαση, προβληματισμοί, αναζητήσεις, κουτάκια αγάπης τι να προτοθυμηθώ.

Επίσης κάποια μέρη που θα ήθελα να πάω στο μέλλον είναι η Ικαρία και το Λονδίνο. Για την Ικαρία έχω ακούσει απίστευτες περιγραφές για τον τόπο και την χαλαρότητα που διακρίνει τους κατοίκους της. Στο Λονδίνο από την άλλη πλευρά ο μόνος λόγος που θέλω να πάω είναι για να ψώνια… και για να γίνω λίγο πιο σαφής για να αγοράσω βινύλια… πολλά βινύλια.

Βέβαια εάν θέλετε την άποψη μου για το πιο όμορφο μέρος του κόσμου είναι αυτό που εκεί ζουν οι αξίες που έχει ο καθένας μας και ας είναι μόνο μέσα μας.

Demon σε ευχαριστώ για την πρόσκληση την οποία με τη σειρά μου αποστέλλω στην Karpouzi.

ΜΑΖΕΥΩ ΣΤΙΓΜΕΣ

Μαζεύω στιγμές από τα όμορφα για να πνίγω την ασχήμια.

Μαζεύω στιγμές από όνειρα για να αντέχω τους εφιάλτες.

Μαζεύω στιγμές από στίχους και μελωδίες για να ταξιδέψω στο χρόνο.

Μαζεύω στιγμές από ανθρώπους για να διατηρήσω ζωντανή την ύπαρξη τους.

Μαζεύω στιγμές ζωής για να φιλιώσω με τον θάνατο.

Αλλά ως πότε και γιατί να μου φτάνουν αυτές ;

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, έτσι δεν λένε; Δεν έχω εικόνα και τις λέξεις φαίνεται να μην τις βρίσκω. Δεν είναι ότι δεν μου βγαίνουν. Απλά τις κρατάω μέσα μου. Ίσως γιατί έτσι τις νοιώθω καλύτερα, ίσως για να τις προστατέψω ίσως και για να προστατέψω εμένα. Δεν ξέρω τον λόγο και δεν με νοιάζει κιόλας. Κι ας δημιουργούνται έτσι παρεξηγήσεις. Κι ας φαίνεται πως οι άλλοι έχουν δίκιο, απλά έτσι τους αφήνω να νομίζουν. Καλύτερα έτσι συνηθίζω να μου λέω. Ένας ακόμα από επιλογή και αιώνιος παρεξηγημένος.

* Γραμμένο πολύ καιρό πριν αλλά επίκαιρο μέσα μου όσο και τότε.

V IVA LA REVOLUTION part 4

Αγαπημένα μου πρόβατα, να ξέρατε πόσο περήφανος νοιώθω που δεν διαδήλωσα δίπλα σας σήμερα. Από τις λίγες φορές που δεν απέργησα και δεν ένοιωσα μαλάκας. Διότι εγώ δεν πήγα στην πορεία διαβάζοντας το ciao στο δρόμο, ούτε συζήταγα το τι έγινε την προηγούμενη μέρα στο Μαρία η άσχημη, ούτε ποιος τα ΄χει με ποια και σε ποια πίστα θα με βρει το σαββατόβραδο να χαζεύω τα αφεντικά στα μπροστινά τραπέζια. Τώρα το εάν άφησα να μάχονται αυτά τα πρόβατα , που δυστυχώς δεν είναι ούτε ελευθέρας βοσκής, για τα δικά μου δικαιώματα είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα … μάχονται έγραψα; Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε;

Υ.Γ Τα κείμενα που ανήκουν στην κατηγορία viva la revolution συνήθως αποτελούν μια σατυρική ματιά στην κοινωνία μας και χαρακτηρίζονται από μια μεγάλη δόση υπερβολής… το συγκεκριμένο όμως, δυστυχώς για κάποιους, όχι. Μπεεεεεεεε

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ

TΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ

ΞΕΡΟΣΤΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ

ΛΙΓΟΙ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΤΙΣ ΜOIΡΑΣΤΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΑΨΟΥΝ

ΟΛΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΒΑΡΑΙΝΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΓΥΡΝΑΓΕΣ

ΚΟΥΛΟΥΡΙΑΖΟΣΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ , ΨΙΘΥΡΙΖΟΝΤΑΣ MOY

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΡΑΝΕΨΑΝΕ

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΑΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΗ

ΓΙ' ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΣΟΥ

ΛΑΧΑΝΙΑΣΜΕΝΗ ΕΤΡΕΧΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΒΡΗΚΕΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΛΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ , ΕΧΕΙΣ ΒΑΦΤΙΣΕΙ ΙΠΠΟΤΗ

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΞΗΜΕΡΟΒΡΑΔΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΥΛΙΖΕΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ

ΓΙΝΟΣΟΥΝ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΠΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΞΕΠΛEΝΕΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΝΕΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΑ ΑΣΤΕΙΑ ΠΟΥ Σ' ΑΦΗΣΑΝΕ ΜΟΝΑΧΗ

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΡΟΥΦΙΑΝΕΥΕ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΤΟ "ΕΓΩ" ΣΟΥ

ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΠΟΥ ΠΑΖΑΡΕΥΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΞΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ

ΑΦΟΥ ΕΚΕΙ ΕΝΙΩΘΕΣ ΣΜΙΛΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΓΥΡΤΗ

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΖΕΣΤΗ

ΑΠΟ ΑΣΚΟΠΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ...

ΝAI , ΓΙ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ MIΛΑΩ

ΚΙ ΑΣ ΠΗΡΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ... ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ... ΤΟ ΙΔΙΟ

Το παρών κείμενο στάλθηκε στο radicalistic από ένα καλό φίλο τον Χρήστο. Να ΄σαι καλά και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι διλήμματα και παντομίμες. Καλή και σύντομη αντάμωση