Κάποτε έγραφα απλά από ανάγκη. Ανάγκη να νοιώσω έστω και για λίγο ελεύθερος από ό,τι με κρατάει φυλακισμένο στο κελί μου που τόσο επιμελώς άφησα να χτίσουν και για μένα.
Κάποτε έγραφα για τις στιγμές εκείνες που έζησα πραγματικά έστω και μέσα στην φαντασία μου.
Κάποτε έγραφα για αυτά που πίστευα τότε πως με λίγο μελάνι θα άλλαζαν αλλά για πάντα θα μείνουν ίδια.
Κάποτε έγραφα για αυτά τα σημαντικά ασήμαντα που κάποιοι μοιράστηκαν μαζί μου. Κάποτε έγραφα για αυτά που δεν άντεχε η ψυχή μου και η συνείδηση μου να μην μοιραστώ.
Κάποτε έγραφα για αυτά που ήθελα να ζήσω και αυτά που έζησα.
Κάποτε έγραφα για ό,τι με μάγεψε και ό,τι με πλήγωσε.
Κάποτε έγραφα για ό,τι αγάπησα και ό,τι σκότωσα.
Κάποτε έγραφα απλά γιατί δεν άντεχα να πω συγνώμη.
Κάποτε έγραφα για να μην κάνω σε άλλους κακό παρά μόνο σε μένα…
Και τώρα πια δεν γράφω …. Αλλά θα γράψω για αυτά που θα έρθουν και μακάρι να μην είναι μόνο στιγμές.
2 σχόλια:
Δεν νομίζω ότι είσαι από τους ανθρώπους που ζουν σε κελί.. Τουλάχιστον αυτή την εικόνα έχω σχηματίσει μέσα από αυτό το blog.
Η ελπίδα είναι από τα λίγα όπλα που διαθέτει ο άνθρωπος στη ζωή του. Ίσως βέβαια μερικές φορές δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε μπροστά, αλλά τι θα κάναμε αν χάναμε την πίστη σε ό,τι μας κρατά και μας δίνει δύναμη??
Γενικώς είμαι της άποψης ότι όλοι μας ζούμε σε διαφορών ειδών κελιών. Το σημαντικό είναι αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι. Όσον αφορά το θέμα της ελπίδας και της πίστης σε ό,τι μας κρατά και μας δίνει δύναμη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Καληνύχτα σου :)
Δημοσίευση σχολίου