Τι θυμήθηκα… Ευχάριστη ήταν πάντως η αφορμή για να το ακούσω ξανά.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΟΙΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΟΙΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη, Οκτωβρίου 11, 2011
Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2011
The Clash - Guns Of Brixton
When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
When the law break in
How you gonna go?
Shot down on the pavement
Or waiting in death row
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, Guns of Brixton
The money feels good
And your life you like it well
But surely your time will come
As in heaven, as in hell
You see, he feels like Ivan
BORN under the Brixton sun
His game is called survivin'
At the end of the harder they come
You know it means no mercy
They caught him with a gun
No need for the Black Maria
Goodbye to the Brixton sun
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh-the guns of Brixton
When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
You can crush us
You can bruise us
And even shoot us
But oh- the guns of Brixton
Shot down on the pavement
Waiting in death row
His game was survivin'
As in heaven as in hell
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
When the law break in
How you gonna go?
Shot down on the pavement
Or waiting in death row
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, Guns of Brixton
The money feels good
And your life you like it well
But surely your time will come
As in heaven, as in hell
You see, he feels like Ivan
BORN under the Brixton sun
His game is called survivin'
At the end of the harder they come
You know it means no mercy
They caught him with a gun
No need for the Black Maria
Goodbye to the Brixton sun
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh-the guns of Brixton
When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
You can crush us
You can bruise us
And even shoot us
But oh- the guns of Brixton
Shot down on the pavement
Waiting in death row
His game was survivin'
As in heaven as in hell
You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Τετάρτη, Αυγούστου 10, 2011
The Clash – London Calling
London calling to the faraway towns
Now that war is declared-and battle come down
London calling to the underworld
Come out of the cupboard, all you boys and girls
London calling, now don't look at us
All that phoney Beatlemania has bitten the dust
London calling, see we ain't got no swing
'Cept for the ring of that truncheon thing
[Chorus]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Meltdown expected and the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
London is drowning, and I live by the river
London calling to the imitation zone
Forget it, brother, an' go it alone
London calling upon the zombies of death
Quit holding out-and draw another breath
London calling-and I don't wanna shout
But when we were talking-I saw you nodding out
London calling, see we ain't got no highs
Except for that one with the yellowy eyes
[Chorus x2]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear era, but I have no fear
'Cause London is drowning, and I live by the river
Now get this
London calling, yeah, I was there, too
An' you know what they said? Well, some of it was true!
London calling at the top of the dial
After all this, won't you give me a smile?
I never felt so much a' like
Now that war is declared-and battle come down
London calling to the underworld
Come out of the cupboard, all you boys and girls
London calling, now don't look at us
All that phoney Beatlemania has bitten the dust
London calling, see we ain't got no swing
'Cept for the ring of that truncheon thing
[Chorus]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Meltdown expected and the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
London is drowning, and I live by the river
London calling to the imitation zone
Forget it, brother, an' go it alone
London calling upon the zombies of death
Quit holding out-and draw another breath
London calling-and I don't wanna shout
But when we were talking-I saw you nodding out
London calling, see we ain't got no highs
Except for that one with the yellowy eyes
[Chorus x2]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear era, but I have no fear
'Cause London is drowning, and I live by the river
Now get this
London calling, yeah, I was there, too
An' you know what they said? Well, some of it was true!
London calling at the top of the dial
After all this, won't you give me a smile?
I never felt so much a' like
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2011
ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Οι μάχες με τον χρόνο είναι πιο δύσκολες. Άλλες φορές τις κερδίζουμε. Άλλες πάλι, τις χάνουμε. Άλλες όμως, δεν τις δίνουμε καν. Το σημαντικό μάλλον κάπου εκεί βρίσκεται. Αν διαλέξεις καταρχήν να πέσεις στη μάχη. Έπειτα και ανεξαρτήτου αποτελέσματος αν θα έχεις κουράγιο να δώσεις και τις επόμενες. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν δεν δώσεις αυτές τις μάχες τότε γίνεσαι ένα άψυχο έρμαιο του χρόνου και όσο και αν μοιάζει περίεργο τότε δεν θα σου μείνει χρόνος ούτε για ν’ αναπνεύσεις αλλά ούτε και για να ζήσεις. Στο παρελθόν κέρδισα πολλές τέτοιες μάχες. Στο παρελθόν έχασα πολλές τέτοιες μάχες. Στο παρελθόν απέφυγα πολλές τέτοιες μάχες. Ίσως κάπως έτσι ήταν και οι «μέρες που ήρθαν» κάποτε σε ένα φίλο. Πάντως μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας ή ποίησης και πεζότητας ή νοσταλγίας και ζωής ένα δίωρο όλο και κάπου θα βρεθεί για να παρακολουθήσω ένα θέατρο πέραν από αυτό της καθημερινότητας μας. Έτσι κι αλλιώς, έχω πολλούς φίλους εκεί…
Υ.Γ: Λίγο βιαστικό αλλά δυστυχώς υπάρχει ένα θέμα με το χρόνο αυτή την περίοδο.
Σάββατο, Φεβρουαρίου 19, 2011
Παρασκευή, Ιανουαρίου 28, 2011
ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Για τους μετανάστες δεν μπορώ να πω πολλά. Αδυνατώ καν, να φανταστώ τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το παιχνίδι των πολιτικάντηδων και των δημοσιογραφίσκων μας είναι γνωστό , κι ας ηθελημένα πολλοί το παραβλέπουν. Για τους φασίστες μεταμφιεσμένους σε «αγανακτισμένους πολίτες» και τις ψευτομαγκιές τους με τις πλάτες των μπάτσων, ας μιλήσουν καλύτερα εκείνοι που τους αβαντάρουν. Αυτό που θέλω να πω είναι για τα παιδιά εκείνα που ξαγρυπνούσαν ως χθες στη Νομική και από σήμερα στη Πατησίων και είναι μόνο μία φράση: Ευχαριστώ, γιατί κοιμάμαι καλύτερα…
Απόσπασμα από το κείμενο: « Τρεις ιστορίες για Ζαπατίστας εκεί που δεν υπάρχουν Ζαπατίστας» του Kely Paco Taibo II.
Στο Βερολίνο έχω έναν φίλο που είναι εκδότης. Είναι καθ' όλα Γερμανός, έχει μια μοτοσυκλέτα κι ένα πανέμορφο μαύρο κράνος που κάποτε προσπάθησα να τον πείσω να ζωγραφίσει στις πλευρές του έναν φλεγόμενο, κατακίτρινο δράκο, με μια ωραία επιγραφή, ένα σύνθημα, κάτι σαν: «Οι άγγελοι της ταξικής πάλης». Ο φίλος μου ανήκει στην αριστερά, αλλά είναι Γερμανός, γι' αυτό πάντοτε αρνιόταν ν' αγγίξει το κράνος.
Δουλεύει δέκα ώρες την ημέρα ως διευθυντής του εκδοτικού οίκου. Το Σάββατο περιορίζεται να δουλεύει οκτώ ώρες στον εκδοτικό οίκο, γιατί νιώθει ότι εκεί βρίσκεται όλο του το πάθος, όλα τα πράγματα που έχει ανάγκη να κάνει. Η Κυριακή, επιτέλους, είναι αφιερωμένη στη βόλτα με τρία διαφορετικά παιδιά, από τρεις διαφορετικούς γάμους, με απολύτως ακριβές ωράριο: από τις 8 έως τις 10.30, από τις 11 έως τις 14 κ.ο.κ. Είναι τα ίδια τα παιδιά, αναμφιβόλως, Γερμανοί κι αυτά, που του λένε: «Μπαμπά, είναι 11.30, ώρα να πας στο άλλο».
Πήγα στο Βερολίνο και του πρότεινα να έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχει σε μια διεθνή συνάντηση διανοουμένων, σε μια κίνηση αλληλεγγύης στο κίνημα των Ζαπατίστας. Μου απάντησε: «Πάκο, δεν μπορώ να έρθω, γιατί έχω να κάνω περιφρούρηση τη νύχτα». Ξαφνιασμένος τον ρώτησα: «Τι περιφρούρηση έχεις να κάνεις τη νύχτα;». Μου απάντησε: «Έλα μαζί μου».
Πήγα στον εκδοτικό οίκο και περίμενα να τελειώσει τις δώδεκα ώρες εργασίας του. Στις 20 φύγαμε σκαρφαλωμένοι στη μοτοσυκλέτα του, αυτός φορούσε το μαύρο κράνος, και αρχίσαμε να διασχίζουμε σε μήκος και σε πλάτος αυτή τη φοβερή και απαίσια πόλη που είναι το Βερολίνο. Για να πάμε στον προορισμό μας μου δάνεισε το λευκό κράνος ενός από τα παιδιά του, ένα πανέμορφο κράνος, με μια εικόνα του Σνούπυ στο μπροστινό μέρος.
Κάναμε την απαραίτητη διαδρομή και τελικά φτάσαμε στην τρομακτική περιφέρεια του Βερολίνου, μπροστά σ' ένα φρικτό, τριώροφο σπίτι, στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια ομάδα πενήντα ατόμων. Όταν φτάσαμε, αυτά τα πενήντα άτομα έκαναν έναν κύκλο γύρω από το σπίτι και κάθισαν στο έδαφος. Όντας Γερμανοί, δεν τραγουδούσαν και δεν έκαναν τίποτ' άλλο: καθόντουσαν εκεί χάμω, με τα χέρια σταυρωμένα, σιωπηλοί. Σ' εκείνο το σπίτι ζούσαν πάνω-κάτω έντεκα οικογένειες Τούρκων μεταναστών.
Αυτό, ο φίλος μου ο εκδότης το έκανε εδώ και δύο μήνες μπροστά από το σπίτι των Τούρκων μεταναστών και θα το έκανε για άλλους τρεις ακόμα, προκειμένου να εμποδίσει, μαζί με τους- άλλους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί, μια επιδρομή ξενόφοβων ναζιστών, που έκαιγαν τα σπίτια των προσφύγων, των μεταναστών. Ο φίλος μου δούλευε δώδεκα ώρες στον εκδοτικό οίκο, μετά έκανε οκτώ ώρες τη νύχτα περιφρούρηση και αφού κοιμόταν, τις περισσότερες φορές τρεις ή τέσσερις ώρες, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο, πάντοτε στην ώρα του, με τη μεγίστη ακρίβεια. Εν συντομία, μια από τις πιο ωραίες κινήσεις που έχω δει στη ζωή μου: σκότωνε, κατέστρεφε συστηματικά και κανονικά τις νύχτες του, γιατί έτσι έντεκα οικογένειες Τούρκων θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχες. Όταν τελείωσε η αγρύπνια, ο φίλος μου με πήγε στο ξενοδοχείο και με ρώτησε: «θέλεις ακόμα ν' αφήσω όλα αυτά εδώ και να έρθω στο Μεξικό, στη συνάντηση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας;». Του απάντησα:
Δουλεύει δέκα ώρες την ημέρα ως διευθυντής του εκδοτικού οίκου. Το Σάββατο περιορίζεται να δουλεύει οκτώ ώρες στον εκδοτικό οίκο, γιατί νιώθει ότι εκεί βρίσκεται όλο του το πάθος, όλα τα πράγματα που έχει ανάγκη να κάνει. Η Κυριακή, επιτέλους, είναι αφιερωμένη στη βόλτα με τρία διαφορετικά παιδιά, από τρεις διαφορετικούς γάμους, με απολύτως ακριβές ωράριο: από τις 8 έως τις 10.30, από τις 11 έως τις 14 κ.ο.κ. Είναι τα ίδια τα παιδιά, αναμφιβόλως, Γερμανοί κι αυτά, που του λένε: «Μπαμπά, είναι 11.30, ώρα να πας στο άλλο».
Πήγα στο Βερολίνο και του πρότεινα να έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχει σε μια διεθνή συνάντηση διανοουμένων, σε μια κίνηση αλληλεγγύης στο κίνημα των Ζαπατίστας. Μου απάντησε: «Πάκο, δεν μπορώ να έρθω, γιατί έχω να κάνω περιφρούρηση τη νύχτα». Ξαφνιασμένος τον ρώτησα: «Τι περιφρούρηση έχεις να κάνεις τη νύχτα;». Μου απάντησε: «Έλα μαζί μου».
Πήγα στον εκδοτικό οίκο και περίμενα να τελειώσει τις δώδεκα ώρες εργασίας του. Στις 20 φύγαμε σκαρφαλωμένοι στη μοτοσυκλέτα του, αυτός φορούσε το μαύρο κράνος, και αρχίσαμε να διασχίζουμε σε μήκος και σε πλάτος αυτή τη φοβερή και απαίσια πόλη που είναι το Βερολίνο. Για να πάμε στον προορισμό μας μου δάνεισε το λευκό κράνος ενός από τα παιδιά του, ένα πανέμορφο κράνος, με μια εικόνα του Σνούπυ στο μπροστινό μέρος.
Κάναμε την απαραίτητη διαδρομή και τελικά φτάσαμε στην τρομακτική περιφέρεια του Βερολίνου, μπροστά σ' ένα φρικτό, τριώροφο σπίτι, στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια ομάδα πενήντα ατόμων. Όταν φτάσαμε, αυτά τα πενήντα άτομα έκαναν έναν κύκλο γύρω από το σπίτι και κάθισαν στο έδαφος. Όντας Γερμανοί, δεν τραγουδούσαν και δεν έκαναν τίποτ' άλλο: καθόντουσαν εκεί χάμω, με τα χέρια σταυρωμένα, σιωπηλοί. Σ' εκείνο το σπίτι ζούσαν πάνω-κάτω έντεκα οικογένειες Τούρκων μεταναστών.
Αυτό, ο φίλος μου ο εκδότης το έκανε εδώ και δύο μήνες μπροστά από το σπίτι των Τούρκων μεταναστών και θα το έκανε για άλλους τρεις ακόμα, προκειμένου να εμποδίσει, μαζί με τους- άλλους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί, μια επιδρομή ξενόφοβων ναζιστών, που έκαιγαν τα σπίτια των προσφύγων, των μεταναστών. Ο φίλος μου δούλευε δώδεκα ώρες στον εκδοτικό οίκο, μετά έκανε οκτώ ώρες τη νύχτα περιφρούρηση και αφού κοιμόταν, τις περισσότερες φορές τρεις ή τέσσερις ώρες, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο, πάντοτε στην ώρα του, με τη μεγίστη ακρίβεια. Εν συντομία, μια από τις πιο ωραίες κινήσεις που έχω δει στη ζωή μου: σκότωνε, κατέστρεφε συστηματικά και κανονικά τις νύχτες του, γιατί έτσι έντεκα οικογένειες Τούρκων θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχες. Όταν τελείωσε η αγρύπνια, ο φίλος μου με πήγε στο ξενοδοχείο και με ρώτησε: «θέλεις ακόμα ν' αφήσω όλα αυτά εδώ και να έρθω στο Μεξικό, στη συνάντηση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας;». Του απάντησα:
«Όχι, όχι, μείνε, είσαι χρήσιμος εδώ, γιατί αν μείνεις και ξαγρυπνάς για να ονειρεύονται οι Τούρκοι, κι εγώ θα κοιμάμαι καλύτερα».
Υ.Γ: Ένα από τα παιδιά, το ευχαριστώ διπλά.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 05, 2010
ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ
Το ζώο αρπάζει το καμουτσίκι απ’ το χέρι του αφέντη του και μαστιγώνεται από μόνο του για να γίνει το ίδιο αφέντης, δίχως να ξέρει όμως ότι και αυτό δεν είναι παρά μία φαντασίωση που έχει παραχθεί από έναν καινούργιο κόμπο στο καμουτσίκι του αφέντη του.
Φραντς Κάφκα
Πρόσφατα μου είχε ζητηθεί να γράψω ένα κείμενο σχετικά με τις εκλογές, όπως και έκανα. Σε 1200 και κάτι λέξεις ανέλυα τα περί εκλογών , δημοκρατικού πολιτεύματος, ιδανικών που θα έπρεπε να το διακρίνουν, εκλογικής διαδικασίας, για Καλλικράτη, για μνημόνια για αμεσοδημοκρατία κλπ. Έπειτα μου ζητήθηκε να μειώσω την έκταση του στο μισό χωρίς να χάσει κάτι από το νόημα του. Το έκανα και αυτό . Έπειτα μου ζητήθηκε να το γράψω με λιγότερο επιθετικό ύφος χωρίς και πάλι να χάνει το βασικό νόημα του. Σαν καλός «μαθητής» το έκανα και αυτό. Όλο αυτόν το διάστημα σκεφτόμουν να ανεβάσω κάποιο από αυτά στο blog με το που πλησίαζαν οι εκλογές. Έπειτα αποφάσισα να μην το κάνω. Ίσως ένα viva la revolution να ταίριαζε καλύτερα. Ήδη χθες το έφτιαχνα σιγά σιγά στο μυαλό μου και το πιο πιθανόν ήταν σήμερα να το έγραφα. Σήμερα όμως θυμήθηκα τον αφορισμό του Κάφκα. Νομίζω πως είναι το πιο κατάλληλο.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2010
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ακολουθεί ανακοίνωση από τον διαχειριστή ( εμένα δηλαδή χαχαχαχαχα ) του blog radicalistic: Κατά λάθος και χωρίς να φέρω καμία ευθύνη ( σιγά μην με πιστέψετε ) σβήστηκαν τα link που υπήρχαν στο blog ( προφανώς ο πόλεμος με τις μηχανές συνεχίζεται ). Νομίζω πως το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Όποια και όποιος διακρίνει κάποιο link που υπήρχε πριν την απρόσμενη αυτή αλλαγή και δεν υπάρχει τώρα ( αυτό σίγουρα έγινε τυχαία ) μπορεί να το επισημάνει και να διορθωθεί.
Υ.Γ1: Όπως καταλάβατε η ανακοίνωση αφορά τους δυο ( μπορεί και τρεις ) αναγνώστες του blog. Απλά βγάζοντας την ανακοίνωση μου δίνω την ψευδαίσθηση πως κάτι κάνω.
Υ.Γ2: Έλεγε κάπου ο Μπαλζάκ: Η ανάγνωση μας προσφέρει άγνωστους φίλους, και υπάρχει καλύτερος φίλος από έναν αναγνώστη; Έχουμε φίλους που δεν διαβάζουν τίποτα δικό μας!
Υ.Γ3: Μιας και η όλη ανάρτηση από την αρχή της αλλά και ως τα υστερόγραφα της είναι άκυρη ας συνεχίσω τα υστερόγραφα παραπέμποντας σας σε ένα παλιό και αγαπημένο.
Υ.Γ4: Το πέμπτο υστερόγραφο θα αφορά τους συναυλιακούς μου φίλους που διαβάζουν το blog.
Υ.Γ5: Τι άλλο;
Υ.Γ6: Χρήστο το έπιασες έτσι;
Υ.Γ7: Δεν νομίζω να έχω κάτι άλλο να πω.
Υ.Γ8: Νόμιζα λάθος… Την καλησπέρα μου και πολλά γουφ γουφ.
Πέμπτη, Αυγούστου 05, 2010
ΚΟΥΙΖ ( ΓΙΑ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΛΥΤΕΣ;;;;; )
Τι μπορεί να συμβολίζει ( πέραν από ένα καλό καλοκαίρι ) ο σχηματισμός των έντεκα καπακιών μπύρας που διακρίνονται ( ελπίζω να διακρίνονται ) στην παραπάνω φωτογραφία;
Υ.Γ1: Θα δεχόμαστε τις απαντήσεις ως αύριο μιας και από 07/08 θα κάνω χρήση της καλοκαιρινής μου άδειας.
Υ.Γ2: Στη περίπτωση που δεν δοθούν απαντήσεις, κάτι που αν κρίνω από την επισκεψιμότητα του blog φαντάζει πολύ λογικό, το κουίζ θα απαντηθεί από 16/08 ( ή κάπου εκεί ). Σε περίπτωση που δεν δοθούν και τότε απαντήσεις μάλλον από την στεναχώρια μου θα βάλω φωτιά στη blogoσφαιρα. Η φωτιά θα ξεκινήσει από το παρών blog , αφού έτσι ελάχιστοι θα την πάρουν χαμπάρι και δεν θα προλάβουν να την σβήσουν. Χαχαχαχαχαχαχαχα (σατανικό γέλιο ).
Υ.Γ3: Με το κουίζ θυμήθηκα ένα κρυπτό-λεξο που είχα φτιάξει πριν λίγο καιρό… Να είναι καλά εκεί που είναι.
Υ.Γ4: Δεν γράφω άλλα υστερόγραφα.
Υ.Γ1: Θα δεχόμαστε τις απαντήσεις ως αύριο μιας και από 07/08 θα κάνω χρήση της καλοκαιρινής μου άδειας.
Υ.Γ2: Στη περίπτωση που δεν δοθούν απαντήσεις, κάτι που αν κρίνω από την επισκεψιμότητα του blog φαντάζει πολύ λογικό, το κουίζ θα απαντηθεί από 16/08 ( ή κάπου εκεί ). Σε περίπτωση που δεν δοθούν και τότε απαντήσεις μάλλον από την στεναχώρια μου θα βάλω φωτιά στη blogoσφαιρα. Η φωτιά θα ξεκινήσει από το παρών blog , αφού έτσι ελάχιστοι θα την πάρουν χαμπάρι και δεν θα προλάβουν να την σβήσουν. Χαχαχαχαχαχαχαχα (σατανικό γέλιο ).
Υ.Γ3: Με το κουίζ θυμήθηκα ένα κρυπτό-λεξο που είχα φτιάξει πριν λίγο καιρό… Να είναι καλά εκεί που είναι.
Υ.Γ4: Δεν γράφω άλλα υστερόγραφα.
Τρίτη, Ιουλίου 20, 2010
Κυριακή, Μαΐου 09, 2010
ΠΕΡΙ ΜΠΑΣΚΕΤ
Μιας και σήμερα είναι ο τελικός της ευρωλίγκας και σε μια προσπάθεια να αποφορτίσω το κλίμα από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου αποφάσισα η σημερινή μου ανάρτηση να έχει σχέση με το μπάσκετ και κάποια συμπεράσματα μου πάνω σε αυτό, αλλά ίσως και γενικότερα για την ζωή. Όσοι με ξέρετε μόνο από το μπλογκ και όχι προσωπικά ίσως να εκπλαγείτε από αυτή την ανάρτηση. Ένα κομμάτι από αυτά που απαρτίζουν τον εαυτό μου ασχολείται με τα αθλητικά. Στο μέλλον ίσως σε κάποια ανάρτηση να αναφερθώ και σε κάποιες εξαιρέσεις που υπάρχουν μπροστά στη γενικευμένη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Για να επιστρέψω όμως στο σημερινό θέμα σας παραθέτω τα συμπεράσματα μου.
Σε κάθε σκριν πρέπει να βοηθάς τον συμπαίκτη σου αν αυτός δεν μπορεί να το περάσει.
Το να τριπλάρεις σε βοηθά να προχωρήσεις.
Κάθε σουτ που δεν επιχειρείς όταν είσαι ελεύθερος είναι συγχρόνως και ένα χαμένο σουτ.
Όταν οι συμπαίχτες σου δεν μπορούν να σκοράρουν πρέπει να το κάνεις εσύ.
Πάτα γερά δεξί αριστερό.
Μια προσποίηση ή ένα σπάσιμο της μέσης συχνά σε ελευθερώνει.
Αν είναι να κάνεις φάουλ κάντο σωστά και μην αφήσεις τον αντίπαλο να σκοράρει.
Προσοχή στα φάουλ, μετά τα 5 αποβάλλεσαι.
Κάθε επαφή δεν είναι και φάουλ.
Άλλο το γρήγορο και άλλο το βιαστικό μπάσκετ.
Μάζευε τα σκουπίδια ( ριμπάουντ ) και θα ελέγξεις τον ρυθμό.
Αν σε μαρκάρει παραπάνω από ένας αντίπαλος τότε κάποιος συμπαίχτης σου είναι ελεύθερος.
Μην στέκεσαι πάνω από 3’’ στη ρακέτα.
Αν μαρκάρεις ψηλότερο αντίπαλο παίξε άμυνα μόνο από μπροστά.
Κάποιες φορές πρέπει να βάζεις πλάτη.
Αν είναι να φας ντισκαλιφιέ κοίτα να το ευχαριστηθείς και να άξιζε τον κόπο.
Μετά το πρώτο λαχάνιασμα όλα είναι πιο εύκολα.
Στο τελευταίο και κρίσιμο σουτ δεν παίζουν ρόλο τα ποσοστά ευστοχίας παρά μονάχα η καρδιά και η ψυχή.
Το τσιμέντο δεν λυπάται.
Υ.Γ1: Άντε να φτιάξει και η προοδευτικάρα τμήμα μπάσκετ. Στα χαρτιά τους προοδευτική , στην καρδιά μας έκρηξη. Άνοδος με την πρώτη χρονιά. Προο σε λέω.
Υ.Γ2: Από βδομάδα επιστρέφουμε στις φυσιολογικές - παρανοϊκές αναρτήσεις.
Σε κάθε σκριν πρέπει να βοηθάς τον συμπαίκτη σου αν αυτός δεν μπορεί να το περάσει.
Το να τριπλάρεις σε βοηθά να προχωρήσεις.
Κάθε σουτ που δεν επιχειρείς όταν είσαι ελεύθερος είναι συγχρόνως και ένα χαμένο σουτ.
Όταν οι συμπαίχτες σου δεν μπορούν να σκοράρουν πρέπει να το κάνεις εσύ.
Πάτα γερά δεξί αριστερό.
Μια προσποίηση ή ένα σπάσιμο της μέσης συχνά σε ελευθερώνει.
Αν είναι να κάνεις φάουλ κάντο σωστά και μην αφήσεις τον αντίπαλο να σκοράρει.
Προσοχή στα φάουλ, μετά τα 5 αποβάλλεσαι.
Κάθε επαφή δεν είναι και φάουλ.
Άλλο το γρήγορο και άλλο το βιαστικό μπάσκετ.
Μάζευε τα σκουπίδια ( ριμπάουντ ) και θα ελέγξεις τον ρυθμό.
Αν σε μαρκάρει παραπάνω από ένας αντίπαλος τότε κάποιος συμπαίχτης σου είναι ελεύθερος.
Μην στέκεσαι πάνω από 3’’ στη ρακέτα.
Αν μαρκάρεις ψηλότερο αντίπαλο παίξε άμυνα μόνο από μπροστά.
Κάποιες φορές πρέπει να βάζεις πλάτη.
Αν είναι να φας ντισκαλιφιέ κοίτα να το ευχαριστηθείς και να άξιζε τον κόπο.
Μετά το πρώτο λαχάνιασμα όλα είναι πιο εύκολα.
Στο τελευταίο και κρίσιμο σουτ δεν παίζουν ρόλο τα ποσοστά ευστοχίας παρά μονάχα η καρδιά και η ψυχή.
Το τσιμέντο δεν λυπάται.
Υ.Γ1: Άντε να φτιάξει και η προοδευτικάρα τμήμα μπάσκετ. Στα χαρτιά τους προοδευτική , στην καρδιά μας έκρηξη. Άνοδος με την πρώτη χρονιά. Προο σε λέω.
Υ.Γ2: Από βδομάδα επιστρέφουμε στις φυσιολογικές - παρανοϊκές αναρτήσεις.
Δευτέρα, Μαρτίου 29, 2010
Τρίτη, Μαρτίου 09, 2010
ΚΑΜΙΚΑΖΙ
Ήταν Δεκέμβρης του 2000 όταν τα είχαμε παραγγείλει μαζί πρώτη φορά. Κάποιο μπέρδεμα όμως είχε γίνει και μας έφεραν άλλα. Απρίλη του 2001 σε ένα μαγαζί στη Σαντορίνη είχαμε πιει τον Βόσπορο, το Αιγαίο και λίγο από το Ιόνιο πέλαγος και πολλά καμικάζι. Είχαμε μεθύσει τόσο όμως που την επόμενη μέρα δεν το θυμόμασταν. Σαν να μην έγινε ένα πράγμα. Το ίδιο καλοκαίρι στο τότε κοινό μας στέκι , ένα βράδυ λίγο πριν κλείσει παραγγείλαμε και πάλι καμικάζι αλλά μας είχε πει τότε ο Φώτης που δούλευε τότε σαν γκαρσόνι πως έχει φύγει ο μπάρμαν και να πάρουμε κάτι άλλο ( Ο Φώτης τώρα το έχει αυτός το μαγαζί και το πάει μια χαρά , προεκτάθηκε κιόλας ). Κανά δυο χρόνια αργότερα στα γενέθλια μου ήσουν περαστική. Τι θα πιεις σε είχα ρωτήσει , σφηνάκια καμικάζι είχες πει. Στο είχα αρνηθεί όμως, ήθελα κάτι πιο βαρύ για τα γενέθλια μου. Πολύ τεκίλα εκείνο το βράδυ. Έπειτα χαθήκαμε. Τα τυπικά μηνύματα σε γενέθλια και γιορτές… Χρόνια πολλά… να χαίρεσαι το όνομα σου… καλή χρονιά κλπ. Τα τυπικά και όταν συναντιόμασταν τυχαία στο δρόμο… Τι κάνεις; …. Τα νέα σου; … η δουλειά καλά;… Που και που μας ξέφευγε ένα να “κανονίσουμε να τα πούμε “, “να πάμε για κάνα καφέ” εσύ… “σου χρωστάω κάτι καμικάζι” εγώ… Χωρίς να το εννοούμε όμως, αφού δεν το κανονίζαμε ποτέ και συνεχίζαμε και οι δυο τους ξέχωρους δρόμους μας. Προχθες ξανασυναντηθήκαμε τυχαία και κοντά στο παλιό σημείο συνάντησης μας. Στην αρχή είπαμε πάλι τα τυπικά. Λίγο πριν χαιρετηθούμε σου πρότεινα να πηγαίναμε για κάνα καφέ. Πόσο με ευχαρίστησε η απάντηση σου όταν απάντησες: Μόνο αν πιούμε και εκείνα τα καμικάζι. Είναι ωραία η αίσθηση όταν κλείνεις κάποιες από τις εκκρεμότητες του παρελθόντος έστω και 10 χρόνια μετά. Είναι όμως ακόμα πιο ωραία η αίσθηση όταν τις κλείνεις με αλκοόλ. Στην υγειά μας …
Υ.Γ1: Καμικάζι είναι ένα κοκτέιλ από ποτά ( εμείς συνήθως το πίναμε σε σφηνάκια ) που αποτελείται από βότκα ( για βασικό ποτό ), κουαντρώ ( είδος λικέρ ) και χυμό λεμόνι.
Υ.Γ2: Χάρηκα που σε είδα.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 24, 2009
ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?
αν δεν έρθει με μια έκρηξη από μέσα σου
σε πείσμα όλου του κόσμου
μην το κάνεις.
εκτός κι αν έρθει χωρίς να ρωτήσει
από την καρδιά σου κι από το μυαλό σου κι από το στόμα σου
κι από την ψυχή σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις για ώρες
χαζεύοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή κολλημένος πάνω σε μια
γραφομηχανή
ψάχνοντας για λέξεις
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
για τη δόξα
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις και
να το ξαναγράψεις ξανά και ξανά
μην το κάνεις.
αν είναι σκληρή δουλειά και μόνο να σκεφτείς να το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο
ξέχνα το.
αν πρέπει να το περιμένεις να κραυγάσει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
αν δεν κραυγάσει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη γκόμενά σου ή στο γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
δεν είσαι έτοιμος.
μην είσαι σαν τόσους συγγραφείς
μην είσαι σαν τόσους χιλιάδες
ανθρώπους που αποκαλούν εαυτούς συγγραφείς,
μην είσαι νωθρός και βαρετός και
προσποιητός, μην καταβάλλεσαι από εγωπάθεια.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
χασμουρηθεί, έχουν
κοιμηθεί
με το είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
εκτός κι αν βγεί από την
ψυχή σου σαν ρουκέτα,
εκτός κι αν το να μείνεις ακίνητος
θα σε οδηγούσε στην τρέλα ή
στην αυτοκτονία ή στο φόνο,
μην το κάνεις.
εκτός κι αν ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σωθικά,
μην το κάνεις.
όταν πραγματικά έρθει η ώρα
κι αν είσαι εκλεκτός
θα το κάνει μόνο του
και θα συνεχίσει να το κάνει
μέχρι να πεθάνεις ή μέχρι να πεθάνει
μέσα σου.
δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.
Charles Bukowski
σε πείσμα όλου του κόσμου
μην το κάνεις.
εκτός κι αν έρθει χωρίς να ρωτήσει
από την καρδιά σου κι από το μυαλό σου κι από το στόμα σου
κι από την ψυχή σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις για ώρες
χαζεύοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή κολλημένος πάνω σε μια
γραφομηχανή
ψάχνοντας για λέξεις
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
για τη δόξα
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις και
να το ξαναγράψεις ξανά και ξανά
μην το κάνεις.
αν είναι σκληρή δουλειά και μόνο να σκεφτείς να το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο
ξέχνα το.
αν πρέπει να το περιμένεις να κραυγάσει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
αν δεν κραυγάσει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη γκόμενά σου ή στο γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
δεν είσαι έτοιμος.
μην είσαι σαν τόσους συγγραφείς
μην είσαι σαν τόσους χιλιάδες
ανθρώπους που αποκαλούν εαυτούς συγγραφείς,
μην είσαι νωθρός και βαρετός και
προσποιητός, μην καταβάλλεσαι από εγωπάθεια.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
χασμουρηθεί, έχουν
κοιμηθεί
με το είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
εκτός κι αν βγεί από την
ψυχή σου σαν ρουκέτα,
εκτός κι αν το να μείνεις ακίνητος
θα σε οδηγούσε στην τρέλα ή
στην αυτοκτονία ή στο φόνο,
μην το κάνεις.
εκτός κι αν ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σωθικά,
μην το κάνεις.
όταν πραγματικά έρθει η ώρα
κι αν είσαι εκλεκτός
θα το κάνει μόνο του
και θα συνεχίσει να το κάνει
μέχρι να πεθάνεις ή μέχρι να πεθάνει
μέσα σου.
δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.
Charles Bukowski
Πέμπτη, Ιουλίου 16, 2009
ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ
Ομολογώ πως νιώθω περίεργα. Έχω καιρό να γράψω και ανεβάσω κάτι στο blog και δυστυχώς αναγκάζομαι τώρα να ασχοληθώ με κάτι το οποίο δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα συνέβαινε. Πάντα ήμουν υπέρ της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, απόψεων και οποιαδήποτε μορφής δημιουργημάτων. Θεωρώ πως κανένα δημιούργημα, ανεξάρτητου είδους, δεν ανήκει στο δημιουργό του. Ανήκει σε οποιοδήποτε που “τύχει” να το ανταμώσει και το σεβαστεί , το νιώσει, ίσως να αγαπήσει και τον εκφράζει. Στον δημιουργό ανήκει μόνο η στιγμή της ολοκλήρωσης του, που για κάποιους μπορεί να είναι και το πιο σημαντικό. Θεωρούσα πάντα πολύ σημαντικό όταν είτε μέσω του blog είτε μέσω άλλων τρόπων ( που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν) κατάφερνα και ερχόμουν σε επικοινωνία με κάποιον άλλο ή κάποια κατάσταση. Δεν είχα πότε μου πρόβλημα στο όταν κάποιο, υποτιθέμενο, δικό μου δημιούργημα χρησιμοποιούταν από κάποιον τρίτο. Αντιθέτως με τιμούσε κιόλας. Θεωρούσα πως για να κάνει κάτι τέτοιο με είχε νιώσει έστω και για μια στιγμή, με είχε καταλάβει και κατά κάποιον τρόπο είχαμε επικοινωνήσει ουσιαστικά και ας ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας.
Πρόσφατα ένα απόσπασμα από ένα κείμενο σε σχέση με το graffiti που είχε γραφτεί στο παρελθόν για το radicalistic αλλά και για ένα έντυπο του α.α χώρου συμπεριλήφθηκε στην φυλλάδα γνωστού φασιστικού κόμματος. Το τι ορίζει ο νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία στο internet δεν με απασχολεί και δεν είναι και της παρούσης. Αυτό που με απασχολεί είναι πως δεν σεβάστηκαν το συγκεκριμένο κείμενο. Δεν το σεβάστηκαν απλά και μόνο με την παρουσία τους στην κοινωνία. Διότι δεν γίνεται οι φασίστες να σεβαστούν κάτι το οποίο δημιουργήθηκε για να εναντιωθεί σε ένα σύστημα που οι ίδιοι αποτελούν κομμάτι του και σημαντικό γρανάζι στην μηχανή της εξουσίας. Αλλά ακόμα και αν δούμε το graffiti απλά σαν μια μορφή τέχνης η οποία έχει μόνο σαν σκοπό τον καλλωπισμό μιας πόλης και πάλι η παρουσία τους αποτελεί προσβολή διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι από αισθήματα μπορούν να νιώσουν μόνο μίσος και για αυτό ο σεβασμός τους είναι κάτι το άγνωστο.
Εννοείται πως οποιοσδήποτε ανακάλυψε το blog από την συγκεκριμένη φυλλάδα δεν είναι ευπρόσδεκτος εδώ...ποτέ δεν γειτονέψαμε.
Πρόσφατα ένα απόσπασμα από ένα κείμενο σε σχέση με το graffiti που είχε γραφτεί στο παρελθόν για το radicalistic αλλά και για ένα έντυπο του α.α χώρου συμπεριλήφθηκε στην φυλλάδα γνωστού φασιστικού κόμματος. Το τι ορίζει ο νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία στο internet δεν με απασχολεί και δεν είναι και της παρούσης. Αυτό που με απασχολεί είναι πως δεν σεβάστηκαν το συγκεκριμένο κείμενο. Δεν το σεβάστηκαν απλά και μόνο με την παρουσία τους στην κοινωνία. Διότι δεν γίνεται οι φασίστες να σεβαστούν κάτι το οποίο δημιουργήθηκε για να εναντιωθεί σε ένα σύστημα που οι ίδιοι αποτελούν κομμάτι του και σημαντικό γρανάζι στην μηχανή της εξουσίας. Αλλά ακόμα και αν δούμε το graffiti απλά σαν μια μορφή τέχνης η οποία έχει μόνο σαν σκοπό τον καλλωπισμό μιας πόλης και πάλι η παρουσία τους αποτελεί προσβολή διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι από αισθήματα μπορούν να νιώσουν μόνο μίσος και για αυτό ο σεβασμός τους είναι κάτι το άγνωστο.
Εννοείται πως οποιοσδήποτε ανακάλυψε το blog από την συγκεκριμένη φυλλάδα δεν είναι ευπρόσδεκτος εδώ...ποτέ δεν γειτονέψαμε.
Δευτέρα, Ιουλίου 13, 2009
Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ
Η βουλή κλειστή (όχι και πως αν ήταν ανοιχτή θα άλλαζε κάτι ), κάθε κίνηση μας καταγράφεται , φασίστες με τις πλάτες των μπάτσων φανερά και απροκάλυπτα βαράνε κόσμο, ρουφιάνοι σε κανάλια και φυλλάδες τα συγκαλύπτουν, παιδιά δολοφονούνται από σφαίρες που εξοστρακίζονται και οι πιο πολλοί ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Αν αυτό είναι δημοκρατία να την χαιρόμαστε...
...παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος
τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας και αριστούχος...
...παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος
τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας και αριστούχος...
Τετάρτη, Ιανουαρίου 14, 2009
ΦΕΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2008
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙΟΥ
Κάθε μέρα στο μπαλκόνι μου γίνεται μια μεγάλη μάχη με έπαθλο ρύζι και ψωμί. Το ένα στρατόπεδο αποτελείται από τους μόνιμους κατοίκους του μπαλκονιού μου, τον Πίτση και την Πίτση. Ο Πίτσης και η Πίτση είναι ένα ζευγάρι περιστέρια . Επίσης έχουν και τρία παιδάκια, τα επονομαζόμενα πιτσάκια, τα οποία όμως δεν εμφανίζονται πάντα διότι μάλλον σαν πιο νέα όλο και κάπου θα κάνουν τις βόλτες τους στον έξω κόσμο. Το άλλο στρατόπεδο αποτελείται από έξι δεκοχτούρες, οι οποίες παρόλο που υπερτερούν αριθμητικά συνήθως αναγκάζονται σε φυγή από τα δύο περιστέρια. Βέβαια όταν είναι και οι έξι μαζί η μάχη που δίνουν με τα περιστέρια είναι πολύ ισορροπημένη με αποτέλεσμα να επωφελείται το τρίτο στρατόπεδο, τα σπουργίτια. Τα σπουργίτια καθώς τα άλλα δυο στρατόπεδα δίνουν την μάχη τους βρίσκουν την ευκαιρία και τρώνε το φαγητό. Είναι πιο μικρά και ελίσσονται εύκολα ανάμεσα στα πυρά των άλλων δύο πλευρών. Εγώ πάλι προσπαθώ να κρατώ αντικειμενική στάση ανάμεσα στα στρατόπεδα. Προσπαθώ να ταΐζω την κάθε πλευρά όταν λείπει η άλλη, βέβαια αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί ο Πίτσης και η Πίτση τις περισσότερες ώρες τις ημέρας βρίσκονται στο μπαλκόνι μου. Κάτι το οποίο με βοηθάει να μένω ουδέτερος είναι το γεγονός ότι ο Πίτσης και η Πίτση δεν τρώνε ψωμί. Έτσι τρώνε το ρύζι αυτά και οι δεκοχτούρες βολεύονται με το ψωμί. Η αλήθεια όμως είναι ότι με τη πλευρά των περιστεριών έχουμε αναπτύξει πιο στενή σχέση, π.χ ο Πίτσης τρώει από το χέρι μου και όταν ξεχνάω να τον ταΐσω εισβάλει στο δωμάτιο για να μου το θυμίσει. Θα μου πείτε τώρα τι σας τα λέω αυτά χριστουγεννιάτικα αλλά το άλλο θέμα που σκεφτόμουν για να γράψω ήταν η άνοιξη. Και η άνοιξη πονάει, ειδικά ένα λουλούδι της πονάει αφόρητα.
MERRY CRISIS AND A HAPPY NEW FEAR
MERRY CRISIS AND A HAPPY NEW FEAR
Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)