ΜΙΜΗΣ ΤΣΑΦΕΝΤΑΣ – ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΩΝ

Καλώς ήρθες, φίλε, περαστικέ, συνήθη ή τυχαίε επισκέπτη. Όποιος και να είσαι καλώς ήρθες και μιας που είσαι εδώ άσε με να σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία πραγματική αλλά θα στην πω αλλιώς. Θα στην πω όπως την φτιάχνω στο μυαλό μου αυτή την στιγμή.

Φαντάσου τώρα μια χώρα όπου ο ρατσισμός και η προκατάληψη αποτελεί επίσημη πολιτική. Μια χώρα όπου για να θεωρείσαι άνθρωπος πρέπει να είσαι λευκός. Αν είσαι μαύρος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας ακόμα σκλάβος στην δούλεψη τους. Χωρίς όνομα , χωρίς δικαιώματα, χωρίς αισθήματα και άνευ αξίας. Δεν ξέρω πόσοι λευκοί της συγκεκριμένης χώρας δεν συμφωνούσαν με την παγιωμένη αυτή ως τότε αντίληψη αλλά σίγουρα ο Μίμης ήταν ένας από αυτούς. Ίσως γιατί και του ίδιου από πολύ μικρού ακόμα του είχαν κολλήσει μια ρετσινιά. Αυτή του ηλιθίου εξαιτίας μιας στραβής οδοντοστοιχίας.

Ο Μίμης λοιπόν εκεί μεγάλωσε και σίγουρα θα ήταν και αυτός δυστυχισμένος. Προσπάθησε να πνίξει την δυστυχία του στην θάλασσα και έγινε ναυτικός. Χωρίς όμως να έχει κάποιο αποτέλεσμα και έτσι ξαναγύρισε πίσω. Εκεί λοιπόν γνώρισε τον έρωτα, την πραγματική ευτυχία στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Θέλησε να την παντρευτεί αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο την εποχή εκείνη στην συγκεκριμένη χώρα ήταν αδύνατο. Βλέπετε η γυναίκα ήταν μαύρη και δεν επιτρεπόταν οι μεικτοί γάμοι. Είπαμε περίεργες αντιλήψεις κυριαρχούσαν σε αυτή την χώρα.

Ο Μίμης όμως θαρρούσε πως είχε βρει τον τρόπο ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν . Φαντάζομαι πόσο ευτυχισμένος θα ήταν όταν το σκέφτηκε. Ένας κόσμος θα φτιάχτηκε μπροστά εκείνη την στιγμή, από το μηδέν ως το άπειρο μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όμως το όνειρο του δεν θα κρατούσε πολύ. Ο τρόπος που είχε σκαρφιστεί ήταν να ζητήσει την αλλαγή στο διαβατήριο του χρώματος του από λευκό σε μαύρο. Όταν το αίτημα του δεν έγινε δεκτό από την αντίστοιχη πρεσβεία ένα σύμπαν θα γκρεμίστηκε μπροστά του με μιας. Αν δεν έγινε τότε σίγουρα θα γκρεμίστηκε λίγο καιρό μετά όταν αυτός και η αγαπημένη του χώρισαν. Βλέπετε τους λύγισαν οι καταστάσεις. Δεν επιτρεπόταν να βρίσκονται ή να μιλάνε ακόμα και τηλεφωνικά , κάτι που έκανε να μοιάζει τον χωρισμό τους σαν λογικό επακόλουθο.

Αυτό και αν ήταν δυστυχία για τον Μίμη. Αν την προηγούμενη δυστυχία δεν την έπνιξε η θάλασσα σίγουρο ήταν πως δεν θα έπνιγε κι αυτή. Έτσι έμεινε σε αυτή την χώρα. Πέρασαν χρόνια από τον χωρισμό τους χωρίς όμως ο Μίμης να τα καταλαβαίνει. Κάθε μέρα ζούσε την ίδια μέρα και βίωνε τον ίδιο πόνο. Μάλλον βοήθησε σε αυτό και ο τύπος της δουλειάς που πλέον έκανε. Ώσπου μια μέρα αντίκρισε τον φυσικό και ηθικό αυτουργό όλων αυτών, τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Χέντρικ Φερβούντ. Χωρίς δισταγμό του κατάφερε τέσσερις μαχαιριές και τον σκότωσε ακαριαία.

Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και ψυχιατρεία ,με καθημερινά βασανιστήρια ώσπου πέθανε το 1999. Το φέρετρο έφερνε την εξής επιγραφή: Δημήτρης Τσαφέντας, κομμουνιστής, χριστιανός, αγωνιστής της ελευθερίας . Εγώ θα συμπλήρωνα και αμετανόητος ερωτευμένος. Ποτέ μην υποτιμάς τι μπορεί να κάνει κάποιος ερωτευμένος και κάποιος που δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα και ο Μίμης πληρούσε και τα δύο κριτήρια. Για αυτό αν σε άγγιξε έστω και λίγο η ιστορία του Μίμη κάνε μου την χάρη και όποτε ακούς το όνομα του φώναζε (έστω και από μέσα σου) … ακόμα παρών.

Υ.Γ: Καλέ μου φίλε από την Dryland σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

ΚΑΠΟΥ

Κάπου υπάρχουν αστέρια που διαλέγουν να λάμπουν μακριά από τα υπόλοιπα και χωρίς να τα βλέπει κανένας μας , απλά γιατί έτσι το διάλεξαν .

Κάπου υπάρχουν τραγούδια που γράφονται με μιας γιατί είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη τους για να ταξιδέψουν.

Κάπου υπάρχουν μάτια που γυαλίζουνε ακόμα σε πείσμα του καιρού και της συνήθειας.

Κάπου υπάρχει ο σκοπός για να ζήσεις και να πεθάνεις.

Κάπου υπάρχει η αρχή μας αλλά και το τέλος μας συνάμα.

Κάπου υπάρχεις εσύ.

Κάπου υπάρχω και εγώ.

Κάπου θα πρέπει να υπάρχουμε και εμείς

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Αγαπητέ μου φίλε,

Είχα καιρό να σου γράψω, μπορεί κιόλας αυτή να είναι και η πρώτη φορά που το κάνω. Σε μια εποχή που η τεχνολογία επηρεάζει και διαμορφώνει όλο και περισσότερο την επικοινωνία που έχουμε, όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό, εγώ διαλέγω να στείλω γράμμα. Αν θεωρείς αυτό παράλογο τότε σίγουρα τα υπόλοιπα που θα αναφέρω θα τα βρεις τουλάχιστον παρανοϊκά, αφού όχι μόνο δεν ξέρω τι θα γράψω αλλά ούτε που στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα αν τύχει και το διαβάσεις μπορεί και σε μένα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αρχικά μου έμοιαζε τρομαχτικό αλλά με τον καιρό το συνήθισα. Πλέον μπορώ να πω πως υπάρχουν και κάποιες στιγμές που το επιδιώκω κιόλας.

Σε χαρακτήρισα φίλε στην αρχή του γράμματος. Όμως τι είναι η φιλία για να μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε φίλοι; Έχεις να μου δώσεις κάποια απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Με μεγάλη μου χαρά θα την ακούσω. Οι δικές μου απαντήσεις θα σε μπερδέψουν. Χρησιμοποιώ πληθυντικό διότι δεν έχω μόνο μία απάντηση. Αν με ρώταγες ένα Δεκέμβρη πολλά χρόνια πίσω ,μα και τόσο κοντινό, θα σου απάνταγα πως φιλία είναι το να έχεις την δυνατότητα να κάνεις την ψυχή του άλλου χίλια κομμάτια. Αν με ρωτήσεις αύριο θα σου απαντήσω πως φιλία είναι να είσαι έτοιμος να πεθάνεις για τους φίλους σου και ας φοβάσαι τον θάνατο. Αν με ρωτήσεις σήμερα μάλλον δεν θα σου απάνταγα. Αυτό είναι λίγο οξύμωρο αφού ήδη πριν λίγο σε χαρακτήρισα φίλε. Γιατί νομίζεις ότι όσοι χρησιμοποιούν την λέξη φίλος την εννοούν κάθε φορά; Για αυτό λοιπόν θα μου επιτρέψω μια φορά να κάνω εκπτώσεις και σε μένα και για αυτό σε χαρακτήρισα φίλο.

Στα γράμματα συνηθίζεται να γράφουμε τα νέα μας. Αλήθεια ποια νέα θες να μάθεις; Έχω να σου πω πολλά αλλά και κανένα συγχρόνως. Μπερδεύτηκες μήπως πάλι; Ή μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω εάν μπερδεύτηκα; Αφού όπως σου-μου προανέφερα δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποιον στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα που το διαβάζεις αυτή την στιγμή, μπορεί σε εμένα που το γράφω τώρα αλλά μπορεί και σε αυτόν που δεν θα το διαβάσει ποτέ. Ανεξαρτήτου παραλήπτη η απάντηση μου στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν η ίδια κι ας μοιάζει πιο πολύ με ευχή. Μακάρι να μπερδεύτηκες. Το να μπερδευτείς καμιά φορά σημαίνει πως σκέφτεσαι. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό για κάποιους είναι ευχή και για άλλους κατάρα. Εάν σκεφτείς θα αντιληφθείς και το κελί σου. Πιστεύω όμως πως όσο τραγικό κι ας φαίνεται αξίζει τον κόπο. Διότι μόνο έτσι καταλαβαίνεις την σημασία και την σπουδαιότητα των λίγων εκείνων στιγμών ελευθερίας που μπορεί να ζήσεις. Αυτό ήταν το ένα από τα νέα μου, η σκέψη ή καλύτερα η έλλειψη σκέψης. Η σκέψη αποτελεί το πρώτο, το πιο μικρό αλλά και το πιο σημαντικό βήμα για την οποιαδήποτε αλλαγή σε όλα τα επίπεδα.

Το άλλο ζήτημα που με απασχολεί είναι η συνέπεια. Πάντα προσπαθούσα να είμαι συνεπής όχι απέναντι στους άλλους αλλά στον εαυτό μου. Δεν το καταφέρνω πάντα. Είναι πολύ δύσκολο χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί όμως δικαιολογία. Φαντάζεσαι πως θα ήταν ο κόσμος εάν ήμασταν συνεπής απέναντι στον εαυτό μας; Απέναντι στον λόγο μας; Απέναντι στα πιστεύω μας; Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην είμαστε απέναντι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το πιο πιθανό όλα αυτά να μην βγάζουν κάποιο νόημα και μάλλον θα φταίω εγώ για αυτό. Μπορεί όμως να φταίει και το μπουκάλι που αδειάζει δίπλα μου με γοργό ρυθμό. Μπορεί να φταίει κάθε όνειρο που πέθανε πριν καλά-καλά προλάβει να το ονειρευτούν. Μπορεί όμως να φταις και εσύ. Αν αντέχεις την φταίξη σου μαγκιά σου, θα είμαστε πάντα μαζί σε αυτό. Εάν πάλι όχι είμαι σίγουρος πως θα βρεις πολλούς να ρίξεις το φταίξιμο σου. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να το έκανα και εγώ αλλά δεν ξέρω πως. Εάν μπορείς μάθε με. Αντίο καλέ μου φίλε.

Ένας φίλος…

6/5/2000

...Ο πυροβάτης για μας είναι εδώ...

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Χρόνια πριν σε ένα τραπέζι ο παππούς μαθαίνει το μικρό εγγόνι του να παίζει τάβλι. Από δίπλα παρατηρεί ο πιο μεγάλος εγγονός που ήδη είχε μάθει να παίζει απλά απορροφούσε ακόμα τις συμβουλές σαν σφουγγάρι και αυτός. Σαν να έγινε χθες το θυμάμαι.
Λίγα χρόνια μετά στο ίδιο τραπέζι οι δυο τους ξαναβρίσκονται να παίζουν στο ίδιο τραπέζι πάλι τάβλι, εις μνήμη του παππού τους. Σαν χθες την θυμάμαι και αυτή την παρτίδα.

Όταν συνέβαιναν αυτά τα δυο γεγονότα δεν είχα καν φανταστεί πως θα τα θυμάμαι τόσο έντονα μετά από τόσα χρόνια. Πολύ δυνατές οι αναμνήσεις αυτές.

Λίγες μέρες πριν ξαναβρέθηκα στο ίδιο τραπέζι χωρίς αρχικά να έχω παρέα για παίξω τάβλι απλά έπαιζα με τις μνήμες μου. Και οι δυο νεκροί αλλά ακόμα ζωντανοί μέσα στην μνήμη μου.

Ξέρετε όμως κάτι; Λίγο μετά στο ίδιο και πάλι τραπέζι έζησα μια στιγμή που είμαι σίγουρος πως θα την θυμάμαι για πάντα και αυτή τόσο κοντινή όπως και τώρα, παρόλα τα χρόνια που θα περάσουν. Πιστέψτε με είναι απίστευτα το πώς νοιώθεις τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως κάτι που μόλις έζησες θα χαραχθεί για πάντα στην μνήμη σου και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Αναμνήσεις είναι αυτά που διαλέγεις να μην ξεχάσεις.