Τρίτη, Δεκεμβρίου 25, 2007

VIVA LA REVOLUTION part 2

- Λοιπόν γιατρέ, πείτε μου. Βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου;

- Βεβαίως. Για αυτό σας κάλεσα. Θα μπορούσα να σας τα ανακοινώσω και τηλεφωνικώς αλλά ήθελα να σας συγχαρώ από κοντά.

- Να με συγχαρείτε; Μα γιατί;

- Θα δείτε, θα δείτε.

- Δεν μου λέτε καλύτερα τα αποτελέσματα για να μου φύγει και η αγωνία.

- Μα φυσικά. Λοιπόν πάσχετε από…

- Πάσχω; Δηλαδή τι;

- Παρακαλώ, αφήστε να ολοκληρώσω.

- Βεβαίως, λυπάμαι.

- Μην λυπάστε. Αντιθέτως να χαίρεστε.

- Να χαίρομαι; Δεν καταλαβαίνω . Παρακαλώ πείτε από τι πάσχω;

- Λοιπόν πάσχετε από Λαζοπουλικό Χατζηγιανισμό με emo-trendoειδή συμπτώματα. Τίποτα το ασυνήθιστο δηλαδή.

- Τι τίποτα το ασυνήθιστο; Αυτό ακούγεται σοβαρό.

- Μα μην ανησυχείτε. Είναι κάτι το περιοδικό και δεν χρίζει καν ιατρικής περίθαλψης. Αντιθέτως είναι σημάδι υγείας.

- Δηλαδή;

- Με τον καιρό θα περάσει. Ό χρόνος όπως ξέρετε είναι ο καλύτερος γιατρός. Δεν χρειάζεται να επιβαρύνουμε τον ήδη αδύναμο οργανισμό σας με επιπλέον φάρμακα.

- Τι ακριβώς εννοείται όταν αναφέρεστε σε σημάδι υγείας;

- Εννοώ πως είστε απολύτως φυσιολογικός και υγιέστατος. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε καθόλου με την κατάσταση σας και για αυτό ήθελα να σας συγχαρώ αυτοπροσώπως. Και πάλι συγχαρητήρια.

- Ευχαριστώ πολύ αλλά πως θα καταπολεμηθεί η νόσος χωρίς φάρμακα;

- Είναι ακίνδυνη η νόσος. Δεν χρειάζεται να την καταπολεμήσουμε. Ο χρόνος θα την αντικαταστήσει με κάποια ακόμα πιο ακίνδυνη.

- Εφόσον είναι έτσι τα πράγματα, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή χρονιά σας εύχομαι.

- Επίσης και πάλι τα συγχαρητήρια μου. Γεια σας.

- Αντίο γιατρέ.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 24, 2007

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΑΥΤΗ

Την νύχτα αυτή μαθαίνω πως πολλοί γιορτάζουν την γέννηση ενός Μεσσία. Στην πορεία τον σκοτώνουν, τον ξεχνάνε, , τον ανασταίνουν για να τον ξεχάσουν και πάλι.

Την νύχτα αυτή ακόμα φαντάζομαι κάποιον που πίνει το γκέρκι του, μη αντέχοντας την συντροφιά ενός χαμένου μάγου.

Την νύχτα αυτή με θυμάμαι μικρό παιδί που κοιμόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μας γυρνώντας από οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Την νύχτα αυτή με θυμάμαι που πάλευα με καλώδια προσπαθώντας να συνδέσω ένα πικάπ.

Την νύχτα αυτή θυμάμαι που μπέρδευα φίδια για φίλους.

Την νύχτα αυτή με θυμάμαι παρέα με φίλους αδελφικούς , μεθυσμένοι από ξίδια και ζωή, που περιμέναμε την ανατολή του ήλιου.

Την νύχτα αυτή θυμάμαι που την πέρασα σε μια κοσμογωνιά.

Την νύχτα αυτή θυμάμαι τον Bianco να μην αφήνει τους καλεσμένους να μπουν στο σπίτι μέχρι να τον δωροδοκήσουν με μπισκότα.

Την νύχτα αυτή θυμάμαι τον ήχο της μπάλας στο ταμπλό.

Άντε να δούμε τώρα τι θα θυμάμαι και από την σημερινή νύχτα.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007

ΣΤΙΧΟΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω την karpouzi για την πρόσκληση. Διάλεξα και εγώ να ανεβάσω του στίχους από τα τραγούδια που με κάνουν κάπως να μελαγχολώ διότι δεν ξεχωρίζω κάποια τραγούδια σαν αγαπημένα μου. Και τα τρία τραγούδια που διάλεξα είναι των ACTIVE MEMBER. Ιδιαίτερες διευκρινίσεις δεν θα ήθελα να δώσω , όποιος διαβάσει τους στίχους θα καταλάβει… Vassia σειρά σου.
ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΞΩΤΙΚΟ
Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ.
νύχτες που απ’ τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια
έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.
Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.

Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα.
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου
κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά
και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει.
Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω
για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω.
Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου
χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου
χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο.
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά
αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά
ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ
.
Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
– και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.
Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο
και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί
τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί
μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις.
Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.
Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω
πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι
και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη
Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου
βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό
και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.
Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
–είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό
Ίσως μετά να κρυφακούω
Ακόμα ακούω το τρίξιμο της κούνιας στην αυλή
και τον ήχο απ’ την παλιά τη ραπτομηχανή
τον πάγο να λιώνει στο παλιό ψυγείο
και τη μοναξιά μου στο σχολείο
Ακόμα ακούω από τα ξύλινα στρατιωτάκια τη σιωπή
τα ελλενίτ να χορεύουν απ’ τον αέρα στη σκεπή
Ακόμα ακούω απ’ το πικ – άπ το τρίξιμο του ιμάντα
κι εκείνη τη βροχή που της μιλούσα πάντα.
Ακόμα ακούω κάθε πρωί την Μίκαινα δίπλα να ζυμώνει
την πρώτη ανάσα στο πρόσωπό μου να ζυγώνει.
Ακόμα ακούω εκείνες τις καληνύχτες που ζητούσα επίμονα
και τον Βάνια ίσως τον μόνο, όπως τότε, γείτονα.
Ακόμα ακούω τις μαρμίτες να γδέρνουν τα μαντέμια,
τις συμβουλές από τους μπάτσους για να μου σφίξουνε τα γκέμια,
τον όρκο στο στρατό που δείλιασα και σήκωσα το χέρι,
ακόμα ακούω φωνές παιδιών στην Φαναρακίου το μεσημέρι.
Ακόμα ακούω το γιο μου να ραπάρει το «Άκου, μάνα»
το κρυφτοντένεκο και τα γυαλένια έξω απ’ το φούρνο στην αλάνα
Ακόμα ακούω όταν χορεύαμε του μουσαμά τον ήχο,
τα σπρέι ν’ αδειάζουν βιαστικά πάνω στον τοίχο.
Ακόμα ακούω το Fight the Power σιγά – σιγά να μπαίνει
ακόμα ακούω τον Πυροβάτη από το Horizon να βγαίνει
ακόμα ακούω τη γκάιντα απ’ του Twinpeaks το ρυάκι
και τη φωτιά να καίει σε ουαλέζικο τζάκι
Ακόμα ακούω τον Adam και την Adele να μας μοιράζουν κάρτες
κι από το Duisburg να τραγουδάν οι μετανάστες.
Ακόμα ακούω το κύμα απ’ τη βεράντα στη Σουβάλα
ακόμα ακούω στο τσιμέντο και στο ταμπλό τη μπάλα,
ακόμα ακούω να μου λένε «να ‘ναι καλά και να σας ζήσει»
Ακόμα ακούω να με φωνάζει στην ταράτσα του ήλιου η δύση
Ακόμα ακούω το χειροκρότημα απ’ το Ρόδον κείνο τον Μάη
και την δροσιά μου να μου απαντάει πως μ’ αγαπάει
Ακόμα ακούω απ’ το τηλέφωνο το γάβγισμα της Ίρμας
Ακόμα ακούω απ’ το Κάνε κάτι την οργή της τελευταίας ρίμας.
Ακόμα ακούω κάθε στίχο που ‘χω γράψει
κι όποιον έκανα στο διάβα μου να κλάψει.
Ακόμα ακούω το μοτεράκι να σκάβει το πετσί μου
Ακόμα ακούω καθαρά όταν σωπαίνω τη φωνή μου.
Ακόμα ακούω σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία
κι αν είναι φάρσα η τιμωρία
Όλα αυτά θα τ’ ακούω μέχρι να σβήσει κάθε ψέμα που ‘χω μέσα μου
μέχρι να σβήσει η φωτιά μου κι η μπέσα μου
και μετά ίσως να κρυφακούω.
Τι άλλο φοβάσαι
Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.
Να μια απ’ τα ίδια – ίδιοι δρόμοι – ίδιοι κύκλοι·
γαβγίζουν οι άνθρωποι – σκιάζονται οι σκύλοι,
θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.
Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,
βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ’ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.
Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.
Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω…
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,
τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη·
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,
μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·
εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα·
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·
βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.
Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.
Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω
(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω – πες μου, τι άλλο φοβάσαι)


Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.
Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·
τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·
στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.
Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2007

ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ

Ένα λάθος πολλές φορές μπορεί να μας κάνει να δυσανασχετούμε και να μας βγάζει εκτός εαυτού. Άλλοτε μας φέρνει σε ρήξη με τους ανθρώπους και τις περισσότερες φορές με αγαπημένα πρόσωπα. Άλλες φορές πάλι τα λάθη μπορεί να επιφέρουν μόνο θετικά αποτελέσματα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην περίπτωση που κάποιος μαθαίνει από τα λάθη του. Ένα λάθος μπορεί να αποτελέσει την αιτία έτσι ώστε να επιτευχθούν τα πιο σπουδαία.

Από μια λάθος πληροφορία ξεκίνησε η εξέγερση του πολυτεχνείου.

Από μια λάθος πληροφορία ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης βρέθηκε στο Μεξικό.

Από ένα λάθος ο Στέργιος ναυάγησε στην Κούβα. Το πλοίο που εργαζόταν είχε σαν προορισμό το Μεξικό. Είχε διαλέξει αυτό το δρομολόγιο μόνο και μόνο για να μπορέσει από το Μεξικό να περάσει στην ( τότε ) επαναστατημένη Κούβα. Το κατάφερε έστω και με λίγη δόση τύχης (το ναυάγιο δεν είχε θύματα).

Άραγε τι άλλο σπουδαίο έχει ξεκινήσει από ένα λάθος; Σειρά σας…

Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 14, 2007

ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ



Κυρίες και κύριοι, συντρόφια και αλητήριοι το νου σας στις ζαρντινιέρες. Είναι παντού έξω. Ελέγχουν , βαράνε , κακοποιούν, εξευτελίζουν, βιντεοσκοπούν, τρομοκρατούν, αγνοούν, διακινούν, πουλούν, εισπράττουν, μισούν κ.α. Και αν ποτέ χρειαστεί για τα μάτια του κόσμου η εξουσία να τους δικάσει το πολύ πολύ να τους ρίξει από δύο ως έξι μήνες διαθεσιμότητα, όπως στις ζαρντινιέρες που πέρσι τον Νοέμβρη παρακολουθήσαμε ζωντανά από τις τηλεοράσεις μας να ξυλοκοπούν έναν άμοιρο φοιτητή.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007

ΜΟΝΑΞΙΑ

Στο χρωστάω αυτό. Τόσα χρόνια ήσουν σταθερή συνοδοιπόρος. Πάντα δίπλα μου. όπου και εάν έμπλεκα, ό,τι κι αν σκάρωνα πάντα ήσουν μαζί μου χωρίς κανέναν ενδοιασμό και δεύτερες σκέψεις. Σε ευχαριστώ ειλικρινά από τα βάθη της ψυχής μου. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που ζήσαμε από την στιγμή εκείνη που με άφησες να σε ακολουθήσω. Σε ευχαριστώ για ό,τι χαρίσαμε. Σε ευχαριστώ που έγινες η μούσα μου και για όλα αυτά που μου ψιθύριζες κρυφά στο αυτί. Σε ευχαριστώ για κάθε ανατολή και δύση που μου έκανες την τιμή να δούμε μαζί. Σε ευχαριστώ για το ταίριασμα της ψυχής μου. Σε ευχαριστώ που έγινες το όπλο ενάντια στων πολλών την πλήξη. Ακόμα και για την θλίψη μου σου είμαι ευγνώμον. Σε ευχαριστώ για τα δύσκολα που περάσαμε. Σε ευχαριστώ για τα εύκολα που αποφύγαμε. Μα πιο πολύ σε ευχαριστώ για αυτά που θα έρθουν και θα ζήσουμε. Τελικά με αυτό τον τρόπο δεν ξεχρεώνω αντιθέτως μάλλον επιζητώ να χρεωθώ παραπάνω. Σου ζητάω λοιπόν να παραμείνεις δίπλα μου και στο μέλλον.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ

Χθες ο πρόεδρος του Αρειού πάγου τάχθηκε υπέρ της λειτουργίας των καμερων στην αυριανή διαδήλωση. Υποστήριζε δε πως οι κάμερες υπάρχουν για να διασφαλίζουν τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Κάποιος θα πρέπει να του πει πως για τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών γίνεται αύριο η πορεία. Για το δικαίωμα στην ασφάλιση, το δικαίωμα στην συνταξιοδότηση , μιας καλύτερης και αξιοπρεπέστερης ζωής.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 08, 2007

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΟΣΜΟ

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τυχερή μέσα στην ατυχία της. Σπίτι δεν έχει, συγγενείς μάλλον δεν έχει ή αν έχει δεν την έχουν βοηθήσει. Ο λόγος για μια ηλικιωμένη άστεγη που κινείται στην περιοχή του Νέου Φαλήρου. Ίσως δεν είναι και τόσο ηλικιωμένη όσο φαίνεται και απλά να την γέρασε πρόωρα ο δρόμος. Ζει στον δρόμο, προσπαθεί να αντέξει τον χειμώνα. Κάθε μέρα που περνάει είναι και μάχη που κέρδισε. Προσπαθεί να επιβιώσει πουλώντας χάρτινες συσκευασίες που μαζεύει από τα σκουπίδια. Ναι έχω πλήρη επίγνωση όταν την χαρακτηρίζω τυχερή μέσα στην ατυχία της. Ο λόγος δυο σκυλιά που την προσέχουν στο διάβα της . Το ένα πάντα βρίσκεται μπροστά της και ανοίγει τον δρόμο της. Το άλλο πάντα βρίσκεται πίσω της και φυλάει τα νώτα της. Είναι αρκετοί αυτοί που διαλέγουν κάποιον πιο αδύναμο από αυτούς για να τον πειράξουν και να νοιώσουν δυνατοί. Η συγκεκριμένη κυρία όμως έχει τους σωματοφύλακες της για να προστατευτεί από αυτούς.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΑΛΛΙΩΣ

Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδάκι να μπαίνει σε internet καφέ πετρώνει η καρδιά μου, κυριολεκτικά πετρώνει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά χάνοντας εμπειρίες που ζήσαμε όσοι ανήκουμε σε παλαιότερες γενιές. Έχω και στο παρελθόν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα αλλά ομολογώ πως με τρώει ακόμα μέσα μου. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια θα με συντροφεύουν για πάντα. Η μπάλα που παίζαμε μικροί και ας κατέληγε τις περισσότερες φορές σε μάχη και όταν δεν είχαμε μπάλα φτιάχναμε μόνοι μας από κουτάκια αναψυκτικών, αλουμινόχαρτα και ότι βρίσκαμε πρόχειρο εκείνη την στιγμή. Τους παπάδες να μας κυνηγάνε διότι χρησιμοποιούσαμε τα παράθυρα της εκκλησίας για να παίζουμε μπάσκετ. Τι να πρωτοθυμηθώ… τις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα, τα θερινά σινεμά, τα πρώτα σπρέι, τα κόκκινα από το ιώδιο γόνατα. Δεν γίνεται να τα ξεχάσω άλλωστε έχω και μια μόνιμα σπασμένη μύτη να μου τα θυμίζει. Πλέον τώρα τα παιδιά έχουν να παίζουν με wow και τα παρόμοια δικτυακά παιχνίδια. Κρίμα μόνο κρίμα.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

ΌΤΑΝ

Όταν το τίποτα σου γίνεται αυτοσκοπός

Όταν έχεις για όνειρο να πάρεις την θέση του εξουσιαστή σου

Όταν ξυπνάς για να συνεχίσεις να κοιμάσαι

Όταν μιλάς ακατάπαυστα χωρίς να έχεις τίποτα να πεις

Όταν πονάς από συνήθεια

Όταν έχεις ξεχάσει να αγαπάς

Όταν ο πάτος σου μοιάζει τόσο οικείος

Όταν δεν βλέπεις την διαφορά μεταξύ μιζέριας και χαράς

Τότε καλώς ήρθες στην γαμημένη κοινωνία