Χνάρια –Σα βολεύει ο καιρός

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως
τότε που ο ουρανός προαίσθημα γεμίζει
και το σύνθημα η νύχτα στ΄αυτιά μας σφυρίζει.
Κάπως έτσι χρόνια τώρα πολλοί παρατρεχάμενοι
ψάχνουν να βρουν την κρυψώνα την απάνεμη
μ' ακονισμένα δόντια, χαμηλωμένα μάτια
απ' άλλα μέρη φτάνουνε και ξένα μονοπάτια.

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως.

Λένε για καθένα μας παραλυμένους μύθους
ότι είμαστε μια πράξη ηρωική του πλήθους,
για κάποιους οργάνωση, κόμμα, θρησκεία
στ' αυτιά μας έχει φτάσει κάθε μαλακία
Η πιο θανατερή και συνάμα σιχαμένη αίσθηση
είναι πάντα απ' αυτόν που δίπλα μένει κι επιμένει ότι γνωρίζει,
μα για κάθε αμάζευτο στόμα
λευτερώνω έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο,
ράψε μου για πάντα το βλάσφημο στόμα,
έχω μπροστά μου ένα απέραντο δρόμο.
Δως μου λίγο χώμα ξανά να μυρίσω
και το μαχαίρι μου βάλε στη θήκη,
εδώ που στέκομαι δε θα γυρίσω,
το φεγγάρι κι ας διώξουν οι λύκοι.

Έχω δει τη φωτιά πιο καθαρά φορώντας μάσκα
έχω γλυτώσει τόσα αρούρια πριν τη φάκα
κάθε μαλάκα συμπονούσα στα μπερδεμένα του
δε γαμιέται περασμένα χαρισμένα του.
Όμως εγώ απαρνήθηκα κάποια μεγαλωμένα μου
δε ρισκάρω τα όμορφα και τα κρυμμένα μου
έχω φερθεί κι εγώ με πίστη ίσως κι απόλυτα
αντέχω όμως και ξεδιαλύνω τα απόβλητα
Το δάσκαλό μου βρήκα το σεβασμό
να τον νιώσω αδελφό μου
τον προορισμό μου δεν τον κρατώ κρυφό μου
και στο χαμό μου θα τραγουδώ τη λευτεριά μου
μέχρι μια δίνη να καταπιεί όλη τη φωτιά μου
από τον Brak, τον Οnaxis και τον Moya
θα δεις τα χνάρια πρώτα και ύστερα τα λόγια
Δε σκιάζομαι και δε μισώ και αν πεινάν οι λύκοι
το μαχαίρι μου ξαναβάζω στη θήκη.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο.......

Πήρα τα χνάρια άδειος από τις εμμονές μου

φέρνουν μαζί μου από το οπλοστάσιο τις κραυγές μου
κι έσυρα εδώ μέσα στη γαλήνια κρυψώνα
για του '08 το νιόβγαλτο χειμώνα
πετάω στις ταράτσες της κοιμισμένης πολιτείας
πύρινες λέξεις φτιαγμένες προ δεκαετίας
κι ο αντίλαλός τους νόθος αδελφός τους
φτάνει πια που αράζει δίπλα στο θάνατό τους
εγώ τους ήθελα ζωντανούς λευτερωμένους
λεβέντες μόνους κι αλητοθρεμμένους
εικονοκλάστες συνεπαρμένους ανατροπής
μα τι απέγιναν πως να το γράψεις, που να το πεις
του ήλιου μου τα δεσμά είναι κομμένα απ΄την αρχή
και μ΄όση έχω ισορροπία κι αντοχή
σε ρωτάω αν είδες φως μακρινό μες στο σκοτάδι
και με κοιτάς με του χαμένου το ίδιο ύφος το ρημάδι.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.....

ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ, ΦΤΩΧΑ KI ΟΣΑ ΓΡΑΨΩ

Στα μέρη εκείνα τα πυρόφραχτα από την καθημερινότητα… στα μέρη εκείνα που είναι συγρόνως της παιδικότητας μας , της παρατεταμένης άγριας εφηβείας μας αλλά και της ωρίμανσης μας… στα μέρη εκείνα των αρνήσεων και των επιλογών μας … στα μέρη εκείνα που ένα σκιάχτρο αρκεί για την πιο μεγάλη αγκαλιά… στα μέρη εκείνα που τα λουλούδια βγαίνουν σταχτιά… στα μέρη εκείνα που μικρές στιγμές γίνονται μύθοι για να ομορφαίνουν τον βάλτο… στα μέρη εκείνα που χάνεσαι στο όνειρο… στα μέρη εκείνα που λόγος και πράξη συμβαδίζουν… στα μέρη εκείνα που η αλεπού φυτεύει ευχές στο βάλτο… στα μέρη εκείνα της φυγή μας… στα μέρη εκείνα που τα λαβωμένα μας ξωτικά είναι ασφαλή… στα μέρη εκείνα που τα όμορφα αρκούν για το τίμημα που σέρνουν μαζί τους… στα μέρη εκείνα που νιώθεις την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και την λευτεριά… στα μέρη εκείνα μακριά από τη μπόχα των κάλπηδων…στα μέρη εκείνα που μια κοσμογωνιά είναι μεγαλύτερη από ολόκληρο τον κόσμο… στα μέρη εκείνα που για πάντα θα υπάρχει μια θέση στη σκιεράτσα για να πας… στα μέρη εκείνα της σκοτεινής πλευράς… στα μέρη εκείνα τα παράξενα και θαυμάσια… στα μέρη εκείνα τα απροσδιορίστα αν δεν βρεθείς… στα μέρη εκείνα που ένας μάγος μας δώρισε απλόχερα… Στα μέρη εκείνα της φωτιάς…
Εκεί γνώρισα κάποιους που υπερβαίνουν συνεχώς τον εαυτό τους… κάποιους που όχι απλά ονειρεύονται αλλά κυνηγούν και πραγματοποιούν τα όνειρα τους… κάποιους που έμαθαν πως ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστάσεων φέρνει τα όμορφα… κάποιους που πήραν την ουσία και συνέχισαν καλόβουλα το ταξίδι τους για αλλού… κάποιους πρώτη γραμμή σε κάθε μάχη… κάποιους που στις πορείες τραγουδούσαν το φυσάει κόντρα… κάποιους που κάποιοι θεωρούν δειλούς να γίνονται γεράκια στα ηλιόκλαδα… κάποιους από το τίποτα και με τίποτα να δημιουργούν… κάποιους πιτσιρικάδες με σοφία ηλικιωμένων… κάποιους ηλικιακά μεγάλους αλλά με αντοχές και διάθεση δεκαεξάρηδων… κάποια αγόρια να ανδρώνονται … κάποια κορίτσια να γίνονται οι πιο περήφανες γυναίκες αυτού του κόσμου… κάποιους πατέρες που στα live φέρνουν και τους γιους τους… κάποιους που δεν λογαριάζουν τα χιλιόμετρα όταν πρόκειται για συναυλία… κάποιους να κοιμούνται στο δρόμο , να περιμένουν το πρώτο πρωινό λεωφορείο ή να το κόβουν με τα πόδια μετά από μια συναυλία… κάποιους που αγοράζουν βινύλια χωρίς να έχουν πικάπ απλά για να στηρίξουν την φάση… κάποιους που για το πείσμα τους άφησαν οι δικές τους… κάποιους που μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα δεν δίστασαν να διαλέξουν αυτό που η συνείδηση τους επέβαλλε και ας ήταν η δύσκολη λύση… κάποιους που τα όχι τους έγιναν η λύτρωση τους και η σημαία τους… κάποιους που παραμένουν αλέκιαστοι… κάποιους που τα ανεμοσκορπίσματα δεν τους ταρακουνούν… κάποιους που διαλέγουν μόνοι τους το διάβα τους… κάποιους που δεν μίλαγαν και μίλησαν… την Σοφία που είναι κωφή αλλά τα τραγούδια τα ακούει… μια κοπέλα τυφλή που την κοιλάδα όμως τη βλέπει… κάποιον που εγχειρίστηκε χωρίς αναισθητικό για να ακούει το Blah Blasphemy την ώρα της επέμβασης… τον Τζου που έφυγε πρόωρα, άδικα και πριν τα καλύτερα… τον Χρηστάρα που δεν πρόλαβε το live του… τον Σωτηράκη που έγινε άντρας πια … την Μάγια , ένα πλάσμα τόσο μαγικό όσο και ο κόσμος που έφτιαξαν οι γονείς της… τον Άρχοντα, τον Γκρίζο , την Ίρμα και τη Ρούμπα… κάποιους που δεν αφήνουν τις στιγμές να πέσουν κάτω… κάποιους που πίνουν άφοβα από το ποτήρι της ζωής… κάποιους που πάνε όπου έχει φωτιά και μόνο… κάποιους που σφίγγουν την γροθιά τους εις γνώση και κόντρα των καιρών … κάποιους νυχτοβάτες και φύλακες του μυστικού οχταγώνου…
Γνώρισα και άλλους όμως που όμως δεν αξίζει να μολύνω την πένα μου , ειδικά σε ένα κείμενο που αναφέρεται σε όσους και όσες προανέφερα. Ένα από τα λίγα που με κάνει να νιώθω περήφανος είναι που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό. Οι πιο πολλοί και οι έξω από τη φάση θα πούνε πως αυτό συνέβη διότι έτυχε να ακούμε την ίδια μουσική. Ξέρουμε πως κάνουν λάθος όμως. Τα μάτια και οι ψυχές μας λένε άλλα και ας μην μπορούμε ή καλύτερα και ας μην αξίζει να τα περιγράψουμε διότι προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ λέξεις που να μπορούν να εμπεριέχουν την μαγεία όλων αυτών που περάσαμε, περνάμε και θα συνεχίσουμε να περνάμε. Είναι τιμή μου μάγκες που σας γνώρισα και ένα συγνώμη διότι αξίζει σε όλους και όλες σας μια καλύτερη περιγραφή από αυτή που έκανα εγω.

Υ.Γ1: Παρά το γεγονός ότι το low bap βρίσκεται παντού στη γραφή μου, η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρομαι σε αυτό καθεαυτό στα γραφόμενα μου. Ένα από τα λίγα όμως που μπορεί όμως να έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο low bap είναι το low bap δεν είναι οι άνθρωποι και εγώ σε αυτό το κείμενο αναφέρομαι σε ανθρώπους και όχι στο low bap.
Υ.Γ2: Αρκετές φράσεις από το κείμενο προέρχονται από τραγούδια.
Υ.Γ3: Θα τα ξαναπούμε από 09/04 μιας και ήρθε η στιγμή και για φέτος για το συνηθισμένο μου ταξίδι στην Αίγυπτο. Καλά να περάσετε όλες και όλοι σας. Salam.

Παιδιά αμούστακα ήμασταν στα πρώτα φεστιβάλ και πρώτη σειρά. Με ενθουσιασμό που ταιριάζει στο τσαμπουκά του ξεκινήματος της άγριας εφηβείας μας αλλά και με την σιγουριά που νιώθαμε μέσα μας πως αυτό θα κρατήσει για πάντα. Κι οι πιο σίγουροι, οι λίγοι και εναπομείναντες που δεν προδώσαν, δεν την εξέφρασαν ποτέ αυτή τη σιγουριά, γνωρίζοντας ή έχοντας απλά μια αίσθηση το τι απέγιναν και το τι θα απογίνουν όλοι εκείνοι που παίζοντας απλώς ένα ρόλο ορκιζόντουσαν μπροστά στη φωτιά μητέρα μας. Απίστευτες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε που η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν τολμά καν να προσπαθήσει να τις αποτυπώσει με λέξεις απάνω στο χαρτί. Δείτε τα μάτια μου και ύστερα είμαι σίγουρος πως δεν θα τολμήσει κανείς να πει ότι δεν άξιζε. Και τώρα με τις πρώτες άσπρες τρίχες να διακρίνονται στα μαλλιά μας και πιο ώριμοι από τη ζωή που διαλέξαμε είμαστε ακόμα εδώ. Μπορεί όχι πάντα πρώτη σειρά, αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό. Σημασία έχει η παρουσία μας, με όλα αυτά που αυτή συνεπάγεται και πως μέσα μας υπάρχει το ίδιο συναίσθημα με την αρχή . Δεν μετράμε απλά τα χρόνια μας από συναυλία σε συναυλία και από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, όπως πρόσφατα έγραψε ένας αδελφικός φίλος και συνοδοιπόρος όλο αυτό το διάστημα. Τα χρόνια μας τα ζήσαμε και τα ζούμε με τον καλύτερο τρόπο μέσα στο low bap. Εμείς διαλέξαμε την φωτιά και η φωτιά εμάς. Ανδρωθήκαμε μέσα στο low bap χωρίς να μετανιώσουμε στιγμή για αυτά που θυσιάσαμε, θυσιάζουμε και θα θυσιάσουμε. Οι αρνήσεις μας είναι αυτές που μας καθόρισαν, καθορίζουν και θα συνεχίσουν να μας καθορίζουν. Προχθές ήταν η τελευταία μέρα του τελευταίου φεστιβάλ μας . Όμορφα χρόνια. Δεν είναι τέλος εποχής. Είναι απλά η αρχή μιας νέας ακόμα πιο όμορφης . Στα χέρια μας είναι. Πάντα στα χέρια μας ήταν. Όσοι προδόθηκαν δόθηκαν ψυχή και σώμα, μα μέσα τους το πιο όμορφο υπάρχει ακόμα…

Υ.Γ: Στον Χ και στον Α , είμαι περήφανος που όλα αυτά τα χρόνια οι τελευταίες μέρες κάθε χρονιάς μας έβρισκαν μαζί.

20/06/08

... και αυτό είναι μόνο η αρχή....

6/5/2000

...Ο πυροβάτης για μας είναι εδώ...

BLASPHEMY

Έβαλα στο πικάπ ένα αγαπημένο δίσκο, το Passin’ Me By των The Pharcyde. Ωραίο τραγούδι, πολύ καλή παρουσίαση , προσεγμένοι στίχοι και πολύ καλή παραγωγή κάτι που φαντάζει λογικό αφού το sample έχει παρθεί από Quincy Jones.

Με θυμάμαι ακόμα πιτσιρικά όταν το άκουσα πρώτη φορά στα κρυφά στο ραδιόφωνο. Ο λόγος μια εκπομπή το ονειρολόγιο. Αρχικά ήταν κάθε Τρίτη μετά τα μεσάνυχτα ως και τις πρώτες πρωινές ώρες. Πήγαινα ακόμα σχολείο και δεν με άφηναν οι δικοί μου να ξενυχτάω μεσοβδόμαδα. Για αυτό είχα βρει διάφορες πατέντες ώστε να μην χάνω την αγαπημένη μου εκπομπή. Άλλες φορές την έγραφα και την άκουγα την επόμενη μέρα. Με θυμάμαι να πηγαίνω ανά μισάωρο να αλλάζω την πλευρά από την κασέτα. Υποθέτω να θυμάστε ακόμα τις κασέτες. Άλλες φορές (τις περισσότερες δηλαδή ) έπαιρνα τα walkman μαζί μου στο κρεβάτι και άκουγα έτσι την εκπομπή μέχρι να παραδοθώ στα δικά μου όνειρα και εφιάλτες. Με τον καιρό η εκπομπή αυτή είχε μπει για τα καλά μέσα στο πρόγραμμα μου. Ό,τι και να γινόταν κάθε Τρίτη εγώ θα την άκουγα. Μέχρι και το βράδυ του σεισμού εγώ άκουγα ονειρολόγιο. Φανταστείτε ότι υπήρχαν φορές που η εκπομπή δεν μεταδιδόταν κι όμως εγώ συνέχιζα να την ακούω. Έβαζα και άκουγα κάποια εκπομπή από αυτές που είχα γράψει. Ωραίες εποχές ήταν, ωραία περάσαμε και ακόμα πιο ωραία είναι αυτά που έρχονται. Κλείνει όμως εδώ η παρένθεση. Μπορεί το ονειρολόγιο να μην εκπέμπει πια αλλά υπάρχουν τώρα άλλες που εκπέμπουν πιο αυτόνομα από ποτέ. Να είστε καλά εκεί στο blasphemy και ευχαριστώ για την συντροφιά … Εδώ θα είμαστε για όνειρα και για εφιάλτες…

Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα καλό φίλο από την Dryland.

ΣΤΙΧΟΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω την karpouzi για την πρόσκληση. Διάλεξα και εγώ να ανεβάσω του στίχους από τα τραγούδια που με κάνουν κάπως να μελαγχολώ διότι δεν ξεχωρίζω κάποια τραγούδια σαν αγαπημένα μου. Και τα τρία τραγούδια που διάλεξα είναι των ACTIVE MEMBER. Ιδιαίτερες διευκρινίσεις δεν θα ήθελα να δώσω , όποιος διαβάσει τους στίχους θα καταλάβει… Vassia σειρά σου.

ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΞΩΤΙΚΟ

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ.
νύχτες που απ’ τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια
έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.

Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα.
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου
κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά
και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει.
Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω
για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω.
Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου
χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου
χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο.
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά
αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά
ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ

.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
– και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο
και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί
τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί
μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις.
Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.
Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω
πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι
και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη
Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου
βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό
και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
–είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό

Ίσως μετά να κρυφακούω
Ακόμα ακούω το τρίξιμο της κούνιας στην αυλή
και τον ήχο απ’ την παλιά τη ραπτομηχανή
τον πάγο να λιώνει στο παλιό ψυγείο
και τη μοναξιά μου στο σχολείο
Ακόμα ακούω από τα ξύλινα στρατιωτάκια τη σιωπή
τα ελλενίτ να χορεύουν απ’ τον αέρα στη σκεπή
Ακόμα ακούω απ’ το πικ – άπ το τρίξιμο του ιμάντα
κι εκείνη τη βροχή που της μιλούσα πάντα.
Ακόμα ακούω κάθε πρωί την Μίκαινα δίπλα να ζυμώνει
την πρώτη ανάσα στο πρόσωπό μου να ζυγώνει.
Ακόμα ακούω εκείνες τις καληνύχτες που ζητούσα επίμονα
και τον Βάνια ίσως τον μόνο, όπως τότε, γείτονα.
Ακόμα ακούω τις μαρμίτες να γδέρνουν τα μαντέμια,
τις συμβουλές από τους μπάτσους για να μου σφίξουνε τα γκέμια,
τον όρκο στο στρατό που δείλιασα και σήκωσα το χέρι,
ακόμα ακούω φωνές παιδιών στην Φαναρακίου το μεσημέρι.
Ακόμα ακούω το γιο μου να ραπάρει το «Άκου, μάνα»
το κρυφτοντένεκο και τα γυαλένια έξω απ’ το φούρνο στην αλάνα
Ακόμα ακούω όταν χορεύαμε του μουσαμά τον ήχο,
τα σπρέι ν’ αδειάζουν βιαστικά πάνω στον τοίχο.
Ακόμα ακούω το Fight the Power σιγά – σιγά να μπαίνει
ακόμα ακούω τον Πυροβάτη από το Horizon να βγαίνει
ακόμα ακούω τη γκάιντα απ’ του Twinpeaks το ρυάκι
και τη φωτιά να καίει σε ουαλέζικο τζάκι
Ακόμα ακούω τον Adam και την Adele να μας μοιράζουν κάρτες
κι από το Duisburg να τραγουδάν οι μετανάστες.
Ακόμα ακούω το κύμα απ’ τη βεράντα στη Σουβάλα
ακόμα ακούω στο τσιμέντο και στο ταμπλό τη μπάλα,
ακόμα ακούω να μου λένε «να ‘ναι καλά και να σας ζήσει»

Ακόμα ακούω να με φωνάζει στην ταράτσα του ήλιου η δύση
Ακόμα ακούω το χειροκρότημα απ’ το Ρόδον κείνο τον Μάη
και την δροσιά μου να μου απαντάει πως μ’ αγαπάει
Ακόμα ακούω απ’ το τηλέφωνο το γάβγισμα της Ίρμας

Ακόμα ακούω απ’ το Κάνε κάτι την οργή της τελευταίας ρίμας.
Ακόμα ακούω κάθε στίχο που ‘χω γράψει
κι όποιον έκανα στο διάβα μου να κλάψει.
Ακόμα ακούω το μοτεράκι να σκάβει το πετσί μου
Ακόμα ακούω καθαρά όταν σωπαίνω τη φωνή μου.
Ακόμα ακούω σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία
κι αν είναι φάρσα η τιμωρία

Όλα αυτά θα τ’ ακούω μέχρι να σβήσει κάθε ψέμα που ‘χω μέσα μου
μέχρι να σβήσει η φωτιά μου κι η μπέσα μου
και μετά ίσως να κρυφακούω.

Τι άλλο φοβάσαι

Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,

στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Να μια απ’ τα ίδια – ίδιοι δρόμοι – ίδιοι κύκλοι·

γαβγίζουν οι άνθρωποι – σκιάζονται οι σκύλοι,

θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,

βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ’ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.

Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω…
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,

τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη·

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,

μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·

εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα·

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·

βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω – πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·
τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·

στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…

ΆΜΟΙΡΕ ΓΕΙΤΟΝΑ - ACTIVE MEMBER

Γύρω σου

Κάτω απ’τα πόδια ένιωσα το κόσμο να φεύγει
Πρώτη φορά η ζωή μου έδειξε πως μ’αποφεύγει
Και η στιγμή μου ξέσκεισε την περιφάνεια
Και την έπλεξε πολλά συγνώμη στεφάνια
Πολλά τα δάκρυα, τι γίνεται ρε μαλάκα
Δε το πιστεύω, πες μου ότι μου κάνετε πλάκα
Δε μπορεί, πες μου ότι ζω σε παραμύθι
Κι ότι μου ‘στησαν φάρσα απο το βάλτο οι μύθοι
Πες ότι όλοι όσοι κλαίνε ψέματα λένε
Κι αν όχι πες τους να φωνάξουν να μην κλαίνε
Να τραγουδήσουν δυνατά για το όνειρό του
Να κάνουν το χαμό του να ζηλέψει το φευγιό του
Και το θάνατο το πούστη να ντραπεί
Και το καλύτερο τραγούδι μας να πεί
Τόσο δυνατά που να μαλώνουν τα αγγελούδια μεταξύ τους
Κι αν θα τον πάρει αγκαλιά για την τιμή τους
Να τον πάει στο πιο καθαρό να μείνει ουρανό
Αφού εδω κάτω είχε διαλέξει έναν βάλτο σκοτεινό
Γι’αυτό φωνάξτε, πέστε της παρακμής
Πως πίσω μείναμε εμείς
Γύρω σου θα ‘μαι
Κι εδώ κι αλλού
Και θα γερνάμε
Σ’ίδια αγκαλιά
Αφού χρωστάμε
Φίλου καλού
Όσα αγαπάμε
Απ’τα παλιά
Καλό ταξίδι, και γάμησέ τους παλικάρι
Να τους κάνεις να ραπάρουν κι εκεί πάνω που να πάρει
Να σκρατσάρουν οι αγγέλοι το καλό τους
Και να σφυρίζουν οι διαβόλοι το κακό τους
Κι όταν θα αφήνει ο ουρανός αυτό το γκρίζο χρώμα
Θα σου κρατάω με τα ξύδια νωπό το χώμα
Δε θα λυπάμαι, τη πιο καλή έφυγες ώρα
Θα σιχαθείς ρε άμα δείς ποιοί κλαίνε τώρα
Όσοι σ’αγάπησαν πολύ έχουν προδώσει
Όσοι σε γλύφαν μια ζωή έχουν θυμώσει
Κι όσοι φοβόντουσαν παλιά φοβούνται ακόμα
Κι αυτοί που λέγανε πολλά σφιγγούν το στόμα
Εγώ βουτάω ενα χαρτί κι ένα μπουκάλι κρασί
Για να στα γράψω όπως τα γούσταρες κι εσύ
Γιατί όταν φεύγει ένας αλήτης ένα αγκάθι φυτρώνει
Για να υπάρχει κάτι εδώ να μας πληγώνει
Να ‘μαστε μόνοι, θέλει ο θεός ή δε θέλει
Εδώ στο βάλτο δε ακούγονται οι αγγέλοι
Φωνάξτε όλοι έτσι για φόρο τιμής
Ότι η φωτιά είμαστε εμείς.

HIP HOP CULTURE SETS FIRE ON YOUR BRAIN

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι ακόμα για το hip hop. Η αρχή είχε γίνει με ένα άρθρο στην αυτόνομη περιοδική έκδοση uhuru ( ελπίζω να το θυμάστε). Πάντως όμως την τελευταία στιγμή πριν ξεκινήσω να γράφω, κάτι με σταμάταγε γιατί ήξερα πως αυτήν την αίσθηση που έχω για το hip hop δεν θα την μετέφερα όπως θα ήθελα και θα της άξιζε. Όμως όπως λένε όταν κάτι το θέλεις πολύ όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το καταφέρεις. Εγώ πάλι πιστεύω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας μάγος που φροντίζει για αυτό. Όπως και φρόντισε τώρα και έφτασαν και σε μένα τα λόγια που θα σας μεταφέρω. Είναι λόγια που ακούστηκαν από τον B.D.Foxmoor στην ραδιοφωνική εκπομπή «όταν οι μικρόμυαλοι hiphopαγούν» και είναι ακριβώς αυτά που προσπαθούσα καιρό να γράψω.

2007 και η παγκόσμια μουσική βιομηχανία έχει καταφέρει την ομοιογενειμοποίηση του hip hop κώδικα λανσάροντας τον σαν τρόπο ζωής αποτελούμενο από 4 στοιχεία. Οι εγχώριοι κλακαδόροι hιpοhοpαγούντες πρόθυμοι όπως πάντα άλλοτε στα προστάγματα των καιρών αφέθηκαν για τα καλά στα χέρια της εποχής και στη ροή του κυρίαρχου ρεύματος. Κι όμως το hip hop δεν πέθανε όπως ισχυρίζονται κάποιοι γιατί όλοι αυτοί είναι εξαιρετικά ανίκανοι να σκοτώσουν κάτι που δεν κατανόησαν ποτέ, κάτι που απλά διηγούνται εγκυκλοπαιδικά και που το ζουν βάση οδηγιών και πλαισίων επικοινωνίας. Όμως ακόμα και εδώ σε αυτήν την απέραντη μουσική χωματερή υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται χρόνια τώρα να σώσουν ό,τι μπορούν από την αρχική αίσθηση αυτού του κώδικα και η μάχη είναι άνιση. Ο πόλεμος όμως δεν έχει χαθεί. Όταν αυτή η γενιά βαρεθεί να hιpοhοpαγεί και αφομοιωθεί και κατ εικόνα εκτός από ουσία από το περιβάλλον της, τότε οι μόνοι που θα θέλουν να θυμούνται και να είναι περήφανοι για αυτό θα είναι όσοι κατανόησαν το low bap, εχθροί και φίλοι.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΡΧΟΝΤΑ

Πριν λίγες μέρες κάποιος ασυνείδητος που θέλει να λέγεται άνθρωπος διάλεξε να κόψει το νήμα της ζωής του, ποτίζοντας τον δηλητήριο. Προφανώς θα τον πείραξε η αγάπη και η χαρά που μοίραζε απλόχερα χωρίς να ζητάει κάποιο αντάλλαγμα.

Ο άρχοντας όπως μαρτυράει και το όνομα του ήταν ένας πραγματικός άρχοντας. Άρχοντας της γειτονιάς του και ας μην κρατούσε από κάποια αριστοκρατική ράτσα. Γεννημένος στις 5 Φλεβάρη του 2002 διάλεξε ο ίδιος να γίνει ο low bap σκύλος. Ήταν αυτός που θα σε συνόδευε ως την στάση του λεωφορείου και αυτός που θα σε συναντούσε στον Σωτήρη για να ανέβετε μαζί την ανηφόρα. Ένας πραγματικός μάγος της ζωής αφού κάθε του ανάσα την έκανε ζωή και χαρά και την μοιραζόταν με όλους. Ο άρχοντας όσο ξαφνικά εμφανίστηκε τόσο πιο πολύ το πάλεψε για να μην φύγει πρόωρα. Στην σύντομη ζωή του είχε αποδείξει το πόσο πολεμιστής ήταν. Είχε ήδη νικήσει τον καρκίνο και άλλους υποτιθέμενους ανθρώπους που ήθελαν να τον σκοτώσουν. Στην τελευταία του μάχη τα δεν κατάφερε και έτσι μετά από προσπάθεια 2 ημερών άφησε την τελευταία του πνοή εκεί όπου είχε διαλέξει να ζήσει τα όμορφα. Χθες κατέβηκα για πρώτη φορά την ανηφόρα χωρίς να με συνοδεύεις. Έλα όμως που για μένα πάλι ήσουν εκεί, έστω και νοερά. Καλό ταξίδι άρχοντα και να συνεχίσεις να μας φυλάς τα 8 μονοπάτια από ψηλά πλέον.

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Πέρα από τα όρια της καθημερινότητας και της ανίας υπάρχει ένα μικρό αλλά συγχρόνως και απέραντο χωριό. Ένα απέραντο που έχει για κρυψώνα από του ανθρώπου το μάτι μια πανέμορφη κοιλάδα.

Ένα χωριό που έχει κατασκευαστεί από την μαγεία που κρύβουν οι κάτοικοι του μέσα στις ψυχές τους, μια μαγεία που αναδύεται σε κάθε ανάσα τους. Ένα χωριό που όπως λένε υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να το βρεις αλλά συγχρόνως και κανένας για το ξαναβρείς εάν χαθείς. Γιατί λέει ο μύθος πως εάν κάποιος διαλέξει να φύγει από το χωριό δεν θα μπορέσει ποτέ να ξαναγυρίσει και παρόλο που μπορεί να βρίσκεται κοντά στο χωριό δεν θα βλέπει τα οχτώ μονοπάτια που οδηγούν σε αυτό.

Αυτό το χωριό διάλεξε να εγκαταλείψει . Ποιος; Δεν έχει σημασία ποιος, γιατί από την στιγμή που διάλεξε να το εγκαταλείψει το όνομα του ξεχάστηκε και το πρόσωπο του έγινε ίδιο με όλων αυτών που το είχαν εγκαταλείψει στο παρελθόν, ένα πρόσωπο απρόσωπο. Είχε υπερεκτιμήσει τις ικανότητες του και για αυτό διάλεξε ο δρόμος του να είναι διαφορετικός από τα οχτώ μονοπάτια του χωριού. Δεν καταλάβαινε όμως ότι πλέον τώρα η κάθε του ανάσα δεν χρησίμευε για να αναδύει την μαγεία του αλλά για να την σπαταλάει. Ταξίδεψε σε πόλεις φαινομενικά γιορτινές. Πόλεις που γιορτάζουν για να καλύψουν το κενό και την θλίψη τους. Με τον καιρό έγινε πιο μόνος και από τους μόνους που συνάντησε.

Όσο και να ήθελε δεν μπορούσε να ξεχάσει το παλιό του χωριό, κάτι που τον βύθιζε περισσότερο στην θλίψη. Όσο κι αν προσπαθούσε να βρει ένα από τα οχτώ μονοπάτια που θα τον γύρναγαν πίσω τόσο περισσότερο μπερδευόταν και τακίμοιαζε με τον υπόλοιπο κόσμο.

Για αυτό εάν συναντήσεις ένα από τα οχτώ μονοπάτια , μην διστάσεις να το ακολουθήσεις, γιατί μπορεί να μην σου δοθεί άλλη ευκαιρία. Στο τέλος των μονοπατιών θα είναι εκεί και θα σε περιμένει το δικό σου μαγικό χωριό