Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2011

Χνάρια –Σα βολεύει ο καιρός



Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως
τότε που ο ουρανός προαίσθημα γεμίζει
και το σύνθημα η νύχτα στ΄αυτιά μας σφυρίζει.
Κάπως έτσι χρόνια τώρα πολλοί παρατρεχάμενοι
ψάχνουν να βρουν την κρυψώνα την απάνεμη
μ' ακονισμένα δόντια, χαμηλωμένα μάτια
απ' άλλα μέρη φτάνουνε και ξένα μονοπάτια.

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως.

Λένε για καθένα μας παραλυμένους μύθους
ότι είμαστε μια πράξη ηρωική του πλήθους,
για κάποιους οργάνωση, κόμμα, θρησκεία
στ' αυτιά μας έχει φτάσει κάθε μαλακία
Η πιο θανατερή και συνάμα σιχαμένη αίσθηση
είναι πάντα απ' αυτόν που δίπλα μένει κι επιμένει ότι γνωρίζει,
μα για κάθε αμάζευτο στόμα
λευτερώνω έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο,
ράψε μου για πάντα το βλάσφημο στόμα,
έχω μπροστά μου ένα απέραντο δρόμο.
Δως μου λίγο χώμα ξανά να μυρίσω
και το μαχαίρι μου βάλε στη θήκη,
εδώ που στέκομαι δε θα γυρίσω,
το φεγγάρι κι ας διώξουν οι λύκοι.

Έχω δει τη φωτιά πιο καθαρά φορώντας μάσκα
έχω γλυτώσει τόσα αρούρια πριν τη φάκα
κάθε μαλάκα συμπονούσα στα μπερδεμένα του
δε γαμιέται περασμένα χαρισμένα του.
Όμως εγώ απαρνήθηκα κάποια μεγαλωμένα μου
δε ρισκάρω τα όμορφα και τα κρυμμένα μου
έχω φερθεί κι εγώ με πίστη ίσως κι απόλυτα
αντέχω όμως και ξεδιαλύνω τα απόβλητα
Το δάσκαλό μου βρήκα το σεβασμό
να τον νιώσω αδελφό μου
τον προορισμό μου δεν τον κρατώ κρυφό μου
και στο χαμό μου θα τραγουδώ τη λευτεριά μου
μέχρι μια δίνη να καταπιεί όλη τη φωτιά μου
από τον Brak, τον Οnaxis και τον Moya
θα δεις τα χνάρια πρώτα και ύστερα τα λόγια
Δε σκιάζομαι και δε μισώ και αν πεινάν οι λύκοι
το μαχαίρι μου ξαναβάζω στη θήκη.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο.......


Πήρα τα χνάρια άδειος από τις εμμονές μου
φέρνουν μαζί μου από το οπλοστάσιο τις κραυγές μου
κι έσυρα εδώ μέσα στη γαλήνια κρυψώνα
για του '08 το νιόβγαλτο χειμώνα
πετάω στις ταράτσες της κοιμισμένης πολιτείας
πύρινες λέξεις φτιαγμένες προ δεκαετίας
κι ο αντίλαλός τους νόθος αδελφός τους
φτάνει πια που αράζει δίπλα στο θάνατό τους
εγώ τους ήθελα ζωντανούς λευτερωμένους
λεβέντες μόνους κι αλητοθρεμμένους
εικονοκλάστες συνεπαρμένους ανατροπής
μα τι απέγιναν πως να το γράψεις, που να το πεις
του ήλιου μου τα δεσμά είναι κομμένα απ΄την αρχή
και μ΄όση έχω ισορροπία κι αντοχή
σε ρωτάω αν είδες φως μακρινό μες στο σκοτάδι
και με κοιτάς με του χαμένου το ίδιο ύφος το ρημάδι.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.....

4 σχόλια:

Frosti είπε...

Πρέπει να ομολογήσω ότι το είδα μόλις ανέβηκε και ενώ ακόμα διαβαζα το άλλο (και προσπαθούσα να καταλάβω το τέλος του, γιατί νομίζω ότι κάποια λέξη λείπει..) .
Ακούγοντάς το πάντως, σκέψεις διάφορες και συνειρμοί ήρθαν αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα αρκετά αρνητικό συναίσθημα.. Τα γουφ γουφ μου!

raslowbap είπε...

Γουφ,

Για τον λαγό και το λιοντάρι λες ότι κάτι λείπει;
Έλειπε ένα "που" (το οποίο διορθώθηκε). Λείπει και μία φράση αλλά συνειδητά... η οποία και συνεχίζει να λείπει.

Λυπάμαι για το αρνητικό συναίσθημα αν και δεν νομίζω να το προκάλεσα εγώ. Απλά μάλλον το ανάδειξα.

Τα γουφ γουφ μου :)

Unknown είπε...

το αγαπώ αυτό το κομμάτι..
:)

raslowbap είπε...

γενικώς όλος ο δίσκος είναι από τους αγαπημένους μου...

Τα γουφ γουφ μου και την καλημέρα μου
:):):))):)