ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Μέρες σαν την σημερινή κανονικά θα έπρεπε να μας κάνουν να σιχαινόμαστε την υποκρισία της κοινωνίας ... της δικιά μας κοινωνίας ...

ΣΤΗ ΜΕΣΗ…ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

Η αγάπη έχει ένα βήμα διαφορά από το μίσος…

Η ζωή για τους περισσότερους έγινε συνώνυμη με τον θάνατο…

Τα πάντα είναι σκλαβιά , το τίποτα ελευθερία…

Η αρχή δεν ήταν δική μας, αυτό σήμανε και το τέλος μας…

Η μιζέρια δίνει χαρά και η ελπίδα θλίψη…

Τα κεφάλια σκυφτά , η αξιοπρέπεια θάφτηκε πρόωρα…

Και το χειρότερο όλων είναι να ακροβατείς κάπου στη μέση όλων αυτών…

Εκεί είναι το χειρότερο σημείο διότι εκεί ούτε αγαπάς ούτε μισείς…

Εκεί είναι που ζεις και πεθαίνεις την ίδια στιγμή…

Εκεί είναι που την μια είσαι ελεύθερος και μετά από λίγο πάλι σκλάβος…

Εκεί είναι που δεν θυμάσαι την αρχή σου και πλησιάζεις το τέλος σου…

Εκεί είναι που παλεύεις συνέχεια με την μιζέρια…

Εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο της αξιοπρέπειας και όχι την εξέγερση της…

Για αυτό σου λέω όταν είσαι στη μέση είσαι στο χειρότερο σημείο…

20/06/08

... και αυτό είναι μόνο η αρχή....

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε έγραφα απλά από ανάγκη. Ανάγκη να νοιώσω έστω και για λίγο ελεύθερος από ό,τι με κρατάει φυλακισμένο στο κελί μου που τόσο επιμελώς άφησα να χτίσουν και για μένα.

Κάποτε έγραφα για τις στιγμές εκείνες που έζησα πραγματικά έστω και μέσα στην φαντασία μου.

Κάποτε έγραφα για αυτά που πίστευα τότε πως με λίγο μελάνι θα άλλαζαν αλλά για πάντα θα μείνουν ίδια.

Κάποτε έγραφα για αυτά τα σημαντικά ασήμαντα που κάποιοι μοιράστηκαν μαζί μου. Κάποτε έγραφα για αυτά που δεν άντεχε η ψυχή μου και η συνείδηση μου να μην μοιραστώ.

Κάποτε έγραφα για αυτά που ήθελα να ζήσω και αυτά που έζησα.

Κάποτε έγραφα για ό,τι με μάγεψε και ό,τι με πλήγωσε.

Κάποτε έγραφα για ό,τι αγάπησα και ό,τι σκότωσα.

Κάποτε έγραφα απλά γιατί δεν άντεχα να πω συγνώμη.

Κάποτε έγραφα για να μην κάνω σε άλλους κακό παρά μόνο σε μένα…

Και τώρα πια δεν γράφω …. Αλλά θα γράψω για αυτά που θα έρθουν και μακάρι να μην είναι μόνο στιγμές.

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για αυτό που ήθελες να γίνεις και για αυτό που έγινες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για το παιδί που κάποτε ήσουν και σκότωσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε όνειρο που ξεχάστηκε σαν ήρθε το ξ-ημέρωμα.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον εφιάλτη που έκανες καθημερινότητα σου.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε σκέψη που δεν έγινε πράξη.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον πόνο που άθελα σου ή μη προκάλεσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τα μάτια εκείνα που κάποτε γυάλιζαν.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ γιατί πνίγηκε και αυτό με την σειρά του στη θάλασσα που φτιάχτηκε μέσα σου από όλα τα άλλα δάκρυα.

ΠΟΙΟΣ ΗΣΟΥΝ;

Σε είδα στη πιο μεγάλη μάχη, πίσω από την τελευταία σειρά να φεύγεις βιαστικά. Ούτε το θάρρος να αλλάξεις στρατόπεδο και να πας με τους ισχυρούς δεν είχες. Σε είδα παράσιτο να διαλέγεις το πιο αδύναμο οργανισμό να μπεις. Σε είδα να αλλάζεις χρώμα για να προφυλαχθείς. Σε είδα περαστικό με δικιά σου φωνή αλλά όχι δικά σου λόγια. Σε είδα να φεύγεις πριν καν το αποφασίσεις. Σε είδα στα μάτια μιας φοβισμένης κοινωνίας . Όμως αυτό που δεν πρόλαβα να δω, ήταν εσένα. Αλήθεια πες μου ποιος ήσουν;

… Και τώρα μετά από καιρό σε ξαναρωτώ να μου πεις ποιος ήσουν; Επειδή όμως είμαι σίγουρος πως δεν μπορείς να βρεις το θάρρος για να μου απαντήσεις θα σου πω εγώ. Ήσουν, είσαι και θα είσαι αυτός που πάντα φοβόσουν αλλά και λαχταρούσες πως θα γίνεις. Αν κατηγορείς εμένα έστω και για λίγο για αυτό θα αποδεχθώ με χαρά και περηφάνια τις κατηγορίες αφού κάτι τέτοιο θα σημαίνει πως βοήθησα έστω και στο ελάχιστο για να υπάρχει ένας ακόμα λιγότερος από όλα όσα θα λέκιαζες απλά και μόνο με την παρουσία σου.

ΖΗΣΕ

Η δημιουργικότητα είναι για μένα ένα από τα δύο πιο σημαντικά πράγματα ώστε να καταφέρουμε την οποιαδήποτε αλλαγή. Ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει ανάλογα με τον τρόπο που του ταιριάζει και επιθυμεί. Οι τρόποι είναι πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Άλλος μπορεί να γράφει και μέσα σε λίγες λέξεις να καταφέρνει να περικλείει το νόημα όλο. Άλλος μπορεί να ζωγραφίζει και να κάνει τα χρώματα και τα σχήματα να μοιάζουν αλλιώς… πιο μαγευτικά. Άλλος πάλι, μπορεί να παίζει μουσική που δεν έχουν ξανακούσει τόσο καλή τα αυτιά μας . Οι τρόποι είναι σίγουρα πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Έχουν όμως κάτι κοινό, τη ζωή. Αν δεν ζήσεις δεν θα έχει ποτέ αρκετό μελάνι η πένα σου ώστε να γράψεις. Αν δεν ζήσεις ο καμβάς σου θα μένει πάντα λευκός, όσα χρώματα κι αν του ρίξεις πάνω. Αν δεν ζήσεις οι νότες δεν θα μπούνε πότε στη σειρά. Για αυτό σου λέω, ζήσε αδερφέ μου, ζήσε ….