Κυριακή, Φεβρουαρίου 28, 2010

ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ

Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα επιβάλλονται των κανόνων που επιμελώς μάθαμε να ακολουθούμε. Υπάρχουν στιγμές η σκέψη μας κάνει τα πιο πολύπλοκα να φαίνονται απλά. Υπάρχουν στιγμές που η παράνοια μας ξεπερνάει τη λογική. Υπάρχουν στιγμές που οι πόρτες των κελιών μας κλειδώνουν μόνο από μέσα. Υπάρχουν στιγμές που η θλίψη δεν μπορεί να κρατηθεί δέσμια στα άθλια κουφάρια μας και ταξιδεύει ελεύθερη μέχρι να βρει εκείνο το απάγκιο που της αξίζει πραγματικά. Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος στέκεται ανήμπορος και κυλάει με τον ρυθμό που ορίζει το μυαλό μας. Υπάρχουν στιγμές που η λήθη νικιέται από την ανάγκη που έχει ο καθένας μας για να εκφραστεί και να επικοινωνήσει. Υπάρχουν στιγμές που η πεζότητα μας πνίγεται σε ένα ποτήρι με ποτό. Υπάρχουν στιγμές που ο λόγος μας συμβαδίζει με τις πράξεις μας .Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις αποκτούν ή μάλλον τους δίνεις άλλο νόημα. Κατασπαράζουν με μιας όλα όσα κατασπαράζουν μέρα με τη μέρα τις ψυχές μας. Γίνονται θύμισες και σε κρατάνε από το χέρι για να νιώθεις ασφαλής. Γίνονται ήλιος για να σε ζεστάνουν και σκοτάδι για να σε προστατέψουν. Γίνονται βροχή για να σε δροσίσουν και σύννεφα για να κρυφτείς. Μια τέτοια στιγμή είναι και το ¨Σειρά μου¨, ή μάλλον καλύτερα είναι η προσπάθεια καταγραφής αυτής της στιγμής και των στιγμάτων που άφησε στη ψυχή μου.

Αυτό θα ήταν πρόλογος από το ¨ Σειρά μου¨. Το ¨Σειρά μου¨ είχε γραφτεί πριν κάποιο καιρό με σίγουρα άλλες προσδοκίες από την κατάληξη του. Κάποια από αυτά που είχα γράψει εκείνο το βράδυ σήμερα μπορεί και να μην τα έγραφα. Πιθανόν και την επόμενη μέρα από τότε να μην τα έγραφα. Όμως εκείνη την στιγμή τα έγραψα και αυτή η στιγμή ήταν πολύ ιδιαίτερη για μένα. Μακάρι να μπορούσα να την μεταφέρω καλύτερα. Ίσως και τώρα όμως να προσπαθώ να κρατηθώ από εκείνη την στιγμή. Οπότε για να μην αραχνιάζει άλλο σε ένα συρτάρι με σημειώσεις ή σε κάποιο κενό ενός σκληρού δίσκου ας ταξιδέψει έστω από εδώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βαγγέλη και στη Frosti για τον χρόνο που σπατάλησαν για τις δοκιμές και τις διορθώσεις αντίστοιχα.

ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ

Αγάπη : να τρέμεις μπροστά στην ιδέα του θανάτου αλλά ανά πάσα στιγμή να είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για να σωθεί ό,τι αγαπάς.

Αδιαφορία : γνώρισμα των καιρών μας.

Αιωνιότητα : το έπαθλο του να γίνεις σπουδαίος.

Αλήθεια : μια εκδοχή από άλλο ένα ψέμα

Αμφιβολία : σαράκι που τρέφεται από το μυαλό.

Αναμνήσεις : όσα διαλέγεις να μην ξεχάσεις.

Ανιδιοτέλεια : ουτοπία.

Αξιοπρέπεια : οδηγός, ίσως και ο μόνος.

Άρνηση : λύτρωση.

Αφοσίωση : εκείνο το βλέμμα

Βάλτος : το πρώτο μου ορμητήριο.

Βλασφημία : για τους κατάλληλους τρόπος.

Βολή : η μάστιγα της κοινωνίας

Γήρανση : κάνα δυο συμβιβασμοί μετά την ωρίμανση … και κάνα δυο φόνοι αργότερα …

Δάκρυ : όταν στερέψει έχεις πρόβλημα.

Δημιουργικότητα : τρόπος για όλους...

Ελευθερία : το τίποτα.

Ελπίδα : χαμένη υπόθεση.

Εξουσία : ο ίδιος μας ο εαυτός, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο.

Έρωτας : το αλκοόλ της καρδιάς. Σαν το πιοτό και αυτός. Άλλοτε σε ανεβάζει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού κι άλλοτε σε βυθίζει στον πάτο.

Ευτυχία : κι όμως δεν θα έπρεπε να είναι σκόρπιες στιγμές.

Ζωή : ένα freestyle που στο παρελθόν έκαναν λίγοι, που στο παρόν ακόμα λιγότεροι και στο μέλλον ελάχιστοι.

Ήλιος : αυτός που δεν πρόδωσε στιγμή την αγάπη του.

Θάνατος : η οριστική επικράτηση του κενού.

Θλίψη : η ικανότητα του να αντιλαμβάνεσαι.

Θρησκεία : πρόφαση για να εξουσιαστείς.

Ισότητα : ένα από τα αυτονόητα που αφήσαμε να μας στερήσουν, όπως και όλα τα άλλα αυτονόητα...

Κελί : ίσως ο μοναδικός χώρος που είμαστε ελεύθεροι. Αρκεί να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία μας σε αυτό.

Κοινωνία : μια μεγάλη αντίφαση.

Κώδικας : για εκείνους που αντέχουν στα πυρόφραχτα...

Λάσμπα : μαγική μου λέξη.

Λουλούδι : εκείνη...

Μαγεία : η δυνατότητα να μπορείς να μετατρέπεις τις μικρές και ασήμαντες, για κάποιους, στιγμές σε μύθους.

Μελάνι : ο χρόνος που κυλάει, οι στιγμές που πέρασαν, το τώρα και όλα αυτά που θα ζήσουμε... κι ας μην έρθουν ποτέ.

Μέλλον : μια πρόφαση για να μην ζούμε το παρόν.

Μίσος : η αμηχανία του δειλού.

Μνήμη : ο μοναδικός σύμβουλος που σίγουρα θέλει το καλό σου.

Μοίρασμα : μην το κάνεις αν δεν αντέχεις να πληγωθείς , να πληγώσεις και να παρεξηγηθείς.

Μουσική : η γαλήνη στα αυτιά μου.

Νιότη : ατέλειωτη ή ελάχιστη. Εσύ διαλέγεις. Στο χέρι σου είναι κι ας νομίζεις το αντίθετο.

Ξενοιασιά : ή πολύ ευτυχισμένος ή πολύ δυστυχισμένος όποιος την νιώσει.

Ξημέρωμα : μια καινούργια αρχή, συνάμα και ένα τέλος που πλησιάζει.

Ξόρκια : τα πιο αληθινά λόγια, αυτά που δεν ξεστομίσαμε ποτέ μας.

Όνειρα : το κουράγιο για να συνεχίζεις.

Ουρανός : φυγή.

Παιδικότητα : η καλύτερη σύντροφος.

Παράνοια : μια εναλλακτική και καλύτερη εκδοχή του κόσμου μας.

Παρελθόν : ό,τι αφήνεις να χαθεί.

Παρεξήγηση : επιλογή.

Παρόν : το τώρα μόνο αν είσαι παρών.

Περηφάνια : σκοπός.

Ποίηση : η ικανότητα μέσα από λίγες λέξεις να μεταφέρεις τα ιδεώδη και τα συναισθήματα εκείνα, που οι πιο πολλοί όχι μόνο δεν μπορούν εκφράσουν αλλά δυστυχώς και να νιώσουν.

Πόνος : χρήσιμος ... καμιά φορά

Προδοσία : ανθρώπινη φύση.

Προσευχή : αδυναμία.

Ραβδί : η χαμένη προέκταση των χεριών μας.

Σεβασμός : δάσκαλος.

Σελήνη : όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος , ένας μεγάλος καθρέπτης.

Σεμνότητα : αυτό που μας λείπει.

Σκέψη : δύναμη.

Σκιάχτρο : η μεγαλύτερη αγκαλιά που σε περιμένει.

Σκλαβιά : τα πάντα.

Σκοτάδι : παρεξηγημένο φυλαχτό ( μου ).

Συνείδηση : η ισορροπία ...για όποιον δεν έπεσε.

Συνέπεια : ακόμα ένας τρόπος.

Ταλέντο : αχρείαστο αν δουλέψεις αρκετά.

Τηλεόραση : η μηχανή που σκοτώνει τα όνειρα.

Τύχη : δικαιολογία

Τύψεις : οι αλυσίδες του μυαλού.

Ύπαρξη : ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Υπομονή : για άλλους ευχή και για άλλους κατάρα.

Υποσυνείδητο : ό,τι φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι επιθυμούμε.

Φαντασία : το όχημα για να ταξιδεύεις.

Φιλία : αρετή.

Φόβος : αν δεν σε κυριεύσει το πιο χρήσιμο εργαλείο.

Φωτιά : μακάρι μητέρα.

Χαρτί : ένας κόσμος μαγικός που περιμένει να τον δημιουργήσεις.

Χρήματα : η ψευδαίσθηση των φαινομενικά ισχυρών.

Χρόνος : ανήμπορος αν το επιθυμείς αρκετά.

Ψέμα : μια άλλη εκδοχή της αλήθειας.

Ωρίμανση : η διαδικασία κατά την οποία σκοτώνουμε αργά και βασανιστικά το παιδί μέσα μας και συνάμα ό,τι καλύτερο υπήρξαμε ποτέ.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2010

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ


ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Σε ένα εμπορικό οικοδομικό τετράγωνο χτισμένο από την τεχνητή δημιουργία αναγκών και της τέρψης υλιστικών ορέξεων, νεαρή σταρλετίτσα βγάζει το παλτό της για να φωτογραφηθεί πάνω στο κόκκινο χαλί και να φαίνεται έτσι το φόρεμα της, προφανώς κάποιου γνωστού οίκου. Τριγύρω κόσμος στέκεται πίσω από τα κάγκελα περιμένοντας να πάρει αυτόγραφα και να «θαμπωθεί» από την υποτιθέμενη λάμψη των σταρ. Απορώ που υπάρχουν ακόμα τέτοια πράγματα. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένας άντρας κάθεται στο χιονισμένο πεζοδρόμιο μπροστά από ένα αναποδογυρισμένο καπέλο και περιμένει υπομονετικά να του αφήσει κάποιος λίγα ψιλά. Πιο αξιοπρεπής από όλους τους άλλους που προανέφερα.

ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ

Ένα ζευγάρι τρέχει να προλάβει το τραμ. Διανύουν αρκετά μέτρα τρέχοντας . Φτάνουν στη στάση. Το προλαβαίνουν. Φιλιούνται για καληνύχτα. Το τραμ φεύγει. Συνεχίζουν να φιλιούνται . Ωραία εικόνα. Θα έρθει κι άλλο.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΟ

Σου είπα λίγα από το χθες μου. Γαλήνεψες την ψυχή και την σκέψη μου. Ανάσαινα μετά από καιρό. Έγινες το σήμερα μου. Το χάρηκα… Χάρηκα… Σε χάρηκα… Με χάρηκα. Κοιμήσου μικρή μου, εγώ απλώς σε χαζεύω. Κοιμήσου απλά μην αλλάξεις πλευρό. Θέλω να βλέπω το πρόσωπο σου για να ξεχνιέμαι. Μην αλλάξεις πλευρό για να μην έρθουν στο νου μου σκέψεις , θύμησες και ένα πρόσωπο άλλο. Κοιμήσου και να βλέπω το πρόσωπο σου. Να μην την σκέφτομαι. Να βλέπω μόνο εσένα. Να σε χαζεύω. Κοιμήσου.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

Ένα στιχάκι σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… Να σταματάνε για τους πεζούς τα αυτοκίνητα… Εδώ στο Βερολίνο σταματάνε πάντα. Δεν ξέρω όμως αν το κάνουν από ανθρωπιά ή από υποχρέωση. Χωρίς να μπορώ να το δικαιολογήσω νομίζω πως είναι το δεύτερο. Σήμερα κάποια στιγμή άφησα την προτεραιότητα και πέρασε πρώτα ένα αυτοκίνητο. Το νεύμα του οδηγού μετά από αυτό, έδειξε σίγουρα πάντως ανθρωπιά . Ποιος ξέρει όμως , μπορεί να ήταν και η ιδέα μου.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τον κόσμο όλο τον είχα τάξει αλλού. Το φως από τη σελήνη θα το κλέψουν άλλοι και για άλλο σκοπό. Ένα αστέρι είναι κοινότυπο. Ένα κομμάτι μου σου δίνω από τα καλά κρυμμένα και προστατευμένα μου. Ένα κομμάτι μου αληθινό. Danke.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Μια μελαγχολία πλανιέται πάνω από τη πόλη . Ο παγωμένος Spree φέρνει σαν να πάγωσε από την θλίψη . Το τείχος έπεσε και όμως οι άνθρωποι φαίνονται αποξενωμένοι μεταξύ τους. Το χθες κάνει έντονη αντίθεση με το σήμερα. Ίσως όμως είναι η μελαγχολία μου που επισκιάζει τον ουρανό πάνω από την πόλη. Ίσως η θλίψη μου παγώνει ποτάμια. Ίσως τα τείχη που ξαναπροσπαθώ να χτίσω γύρω μου με κάνουν να αποξενώνομαι από τους ανθρώπους. Ίσως το σήμερα μου που προσπαθεί να ξεφύγει από το χθες μου με κάνει να τα βλέπω όλα έτσι. Ίσως να κάνω και πάλι λάθος. Αυτές πάντως ήταν οι εντυπώσεις μου.

Υ.Γ: Όπως καταλάβατε επέστρεψα. Πιο ανανεωμένος δεν ξέρω, γιατί με το που πατάς το πόδι σου σε αυτή τη χώρα έπειτα από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, έστω και ολιγοήμερο, ένα πλάκωμα στο στήθος το νιώθεις.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2010

ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ


Να ταξιδεύεις με ή και χωρίς εισιτήριο. Δεν έχει καμία σημασία εάν είσαι στη πρώτη θέση ή στη ζούλα. Να ταξιδεύεις με χάρτη ή και χωρίς, εσύ θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Να ταξιδεύεις τα μέσα σου προς τα έξω αλλά και μέσα σου να ταξιδεύεις. Να ταξιδεύεις με πολλούς αλλά και μόνο με την μοναξιά σου. Να ταξιδεύεις , όχι με όνειρα αλλά προς τα όνειρα. Να ταξιδεύεις την σκέψη και την ψυχή σου. Να ταξιδεύεις σε τόπους νοερούς και φανταστικούς. Να ταξιδεύεις την θλίψη σου μέχρι να βρει απάγκιο εκεί που της αξίζει. Να ταξιδεύεις παρέα με τον πόνο σου. Πίστεψε με τα ξέρω καλά αυτά τα ταξίδια και κάτι σου αφήνουν , ίσως και τα περισσότερα. Να ταξιδεύεις σε μια αλλά και για μια συναυλία. Να ταξιδεύεις με αλλά και στη φωτιά. Να ταξιδεύεις με κάθε σου άρνηση. Να ταξιδεύεις προς τα μπρος και μόνο όταν χρειάζεται προς τα πίσω. Να ταξιδεύεις σε σένα και για σένα. Να ταξιδεύεις προς άλλους ανθρώπους και προς άλλες καταστάσεις. Να ταξιδεύεις σε μια άλλη αλλά και για μια άλλη πραγματικότητα. Να ταξιδεύεις μπας και ξεχαστείς. Να ταξιδεύεις μπας και ανταμώσεις αυτό που σου λείπει. Να ταξιδεύεις μέσα στις δικές σου μόνο στιγμές. Να ταξιδεύεις στους καιρούς και κόντρα τους. Να ταξιδεύεις σε τόπους άλλους μπας και γλιτώσεις από αυτόν τον καταραμένο κοινό τόπο. Να ταξιδεύεις … αν υπάρχει κάποιο νόημα ίσως μόνο εκεί να κρύβεται.

Υ.Γ: Συγχωρέστε την απουσία μου τις επόμενες μέρες αλλά είπα και εγώ να ταξιδέψω.
…τώρα από το internet σας δίνω
ένα ποστ διαβατήριο για ‘ρθω Βερολίνο…
Τα ξαναλέμε ή καλύτερα τα ξαναγράφουμε από 19/02/10.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

ΑΠΟΨΕ ΘΑΝΑΤΕ ΑΝ ‘ΡΘΕΙΣ

Απόψε θάνατε αν ‘ρθεις δεν σε φοβάμαι. Νερό αντί για αίμα κυλάει στις φλέβες μου. Η σκέψη μου βάλτωσε στο χθες. Χτύπος από τα κομμάτια της καρδιάς μου δεν ακούγεται. Μιλιά δεν βγαίνει από χείλη μου. Το δάκρυ μου στέρεψε. Στα αυτιά μου δεν ηχεί μουσική. Το χέρι μου δεν πιάνει πένα. Ψυχή δεν μου απέμεινε να πάρεις. Η ζήση μου είναι στο τίποτα. Για αυτό σου λέω απόψε αν ‘ρθεις δεν σε φοβάμαι. Θα έχεις αργήσει. Νεκρός είμαι ήδη μέσα μου. Κρατώ δυο κέρματα και περιμένω… Αλλά αν έρθεις αύριο …Φωτιά αντί για αίμα θα έχω να κυλάει στις φλέβες μου. Η σκέψη μου θα είναι σε μέρη αφάνταστα για σένα. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου θα έχει χτύπο ακόμα. Από τα μάτια μου θα γεννιέται βροχή και από τα χείλη μου βροντή. Θα ‘χω χιλιάδες μουσικές για καλό ταξίδι. Θα σε φτιάξω ιστορία να διηγιέμαι. Την ψυχή μου αύριο θα κουραστείς για να την πιάσεις. Η ζωή μου θα είναι στα όμορφα. Πετώ δυο κέρματα και σε αγνοώ…

Υ.Γ: το ένα δικό μου, παλιό και αγαπημένο.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010

ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗΣ

Τους συντακτικούς και τους γραμματικούς κανόνες ομολογώ πως δεν τους γνωρίζω και πολύ καλά. Συνήθως ήμουν απών στην ώρα των νέων. Κάποιες φορές ξεκινάω τις προτάσεις με και. Άλλες πάλι με πιάνει μια μανία και γράφω μεγάλες προτάσεις με αποτέλεσμα μόνο εγώ να βγάζω νόημα. Δεν είναι λίγες και οι φορές που αυτό που σκέφτομαι δεν μπορώ να το εκφράσω έτσι όπως το έχω μέσα στο μυαλό μου. Ομοιοκαταληξίες δυσκολεύομαι να βρω. Δεν μετράω συλλαβές και δεν ξέρω τους ρυθμούς για να γράφω ποιήματα. Βιβλία διαβάζω ελάχιστα. Σκόρπια και επιλεγμένα μόνο από εδώ και από εκεί. Έχω και τη τάση να επαναλαμβάνομαι. Κι όμως γράφω, ή καλύτερα κουτσογράφω ή ακόμα καλύτερα μουτζουρώνω ( γιατί τα γράμματα μου πιο πολύ με μουτζούρες μοιάζουν) το χαρτί. Αποτυπώνω σε αυτό στιγμές μου. Ίσως για να ελαφρύνω τις τύψεις μου. Ίσως γιατί η θλίψη μου επιθυμεί να ταξιδεύει πέρα από εμένα. Ίσως γιατί έτσι νιώθω λιγάκι πιο ελεύθερος ή ίσως για να ομορφαίνω το κελί μου. Ίσως για συντροφιά τα βράδια στο πιοτό μου. Ίσως για να κρατάω παρέα στη μοναξιά μου. Ίσως και από ανάγκη. Ίσως για να ξεσπάω. Ό,τι γράφω το γράφω με μιας για να ικανοποιώ τις επιθυμίες της βιασύνης μου. Μάλλον και για αυτό συνήθως γράφω μικρά σε έκταση κείμενα. Ό,τι ξεκινάω θέλω να το τελειώνω με μιας. Αν όχι δεν θα το τελειώσω ποτέ μου. Δεν γυρνάω πίσω για διορθώσεις. Αυτά είναι για του επαγγελματίες. Δεν πλανιέμαι, δεν έχω γράψει κάτι το σπουδαίο και μάλλον δεν θα γράψω και ποτέ μου. Αν κάτι με κάνει νιώθω κάπως περήφανος για τα γραπτά μου είναι πως καμιά φορά είναι κόντρα του καιρού. Φαντάσου τώρα τι θα έγραφες εσύ; Θα χαρώ να σε διαβάσω… αν δεν σε διαβάζω ήδη στα σκόρπια και επιλεγμένα.