ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Σε ένα εμπορικό οικοδομικό τετράγωνο χτισμένο από την τεχνητή δημιουργία αναγκών και της τέρψης υλιστικών ορέξεων, νεαρή σταρλετίτσα βγάζει το παλτό της για να φωτογραφηθεί πάνω στο κόκκινο χαλί και να φαίνεται έτσι το φόρεμα της, προφανώς κάποιου γνωστού οίκου. Τριγύρω κόσμος στέκεται πίσω από τα κάγκελα περιμένοντας να πάρει αυτόγραφα και να «θαμπωθεί» από την υποτιθέμενη λάμψη των σταρ. Απορώ που υπάρχουν ακόμα τέτοια πράγματα. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένας άντρας κάθεται στο χιονισμένο πεζοδρόμιο μπροστά από ένα αναποδογυρισμένο καπέλο και περιμένει υπομονετικά να του αφήσει κάποιος λίγα ψιλά. Πιο αξιοπρεπής από όλους τους άλλους που προανέφερα.

ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ

Ένα ζευγάρι τρέχει να προλάβει το τραμ. Διανύουν αρκετά μέτρα τρέχοντας . Φτάνουν στη στάση. Το προλαβαίνουν. Φιλιούνται για καληνύχτα. Το τραμ φεύγει. Συνεχίζουν να φιλιούνται . Ωραία εικόνα. Θα έρθει κι άλλο.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΟ

Σου είπα λίγα από το χθες μου. Γαλήνεψες την ψυχή και την σκέψη μου. Ανάσαινα μετά από καιρό. Έγινες το σήμερα μου. Το χάρηκα… Χάρηκα… Σε χάρηκα… Με χάρηκα. Κοιμήσου μικρή μου, εγώ απλώς σε χαζεύω. Κοιμήσου απλά μην αλλάξεις πλευρό. Θέλω να βλέπω το πρόσωπο σου για να ξεχνιέμαι. Μην αλλάξεις πλευρό για να μην έρθουν στο νου μου σκέψεις , θύμησες και ένα πρόσωπο άλλο. Κοιμήσου και να βλέπω το πρόσωπο σου. Να μην την σκέφτομαι. Να βλέπω μόνο εσένα. Να σε χαζεύω. Κοιμήσου.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

Ένα στιχάκι σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… Να σταματάνε για τους πεζούς τα αυτοκίνητα… Εδώ στο Βερολίνο σταματάνε πάντα. Δεν ξέρω όμως αν το κάνουν από ανθρωπιά ή από υποχρέωση. Χωρίς να μπορώ να το δικαιολογήσω νομίζω πως είναι το δεύτερο. Σήμερα κάποια στιγμή άφησα την προτεραιότητα και πέρασε πρώτα ένα αυτοκίνητο. Το νεύμα του οδηγού μετά από αυτό, έδειξε σίγουρα πάντως ανθρωπιά . Ποιος ξέρει όμως , μπορεί να ήταν και η ιδέα μου.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τον κόσμο όλο τον είχα τάξει αλλού. Το φως από τη σελήνη θα το κλέψουν άλλοι και για άλλο σκοπό. Ένα αστέρι είναι κοινότυπο. Ένα κομμάτι μου σου δίνω από τα καλά κρυμμένα και προστατευμένα μου. Ένα κομμάτι μου αληθινό. Danke.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Μια μελαγχολία πλανιέται πάνω από τη πόλη . Ο παγωμένος Spree φέρνει σαν να πάγωσε από την θλίψη . Το τείχος έπεσε και όμως οι άνθρωποι φαίνονται αποξενωμένοι μεταξύ τους. Το χθες κάνει έντονη αντίθεση με το σήμερα. Ίσως όμως είναι η μελαγχολία μου που επισκιάζει τον ουρανό πάνω από την πόλη. Ίσως η θλίψη μου παγώνει ποτάμια. Ίσως τα τείχη που ξαναπροσπαθώ να χτίσω γύρω μου με κάνουν να αποξενώνομαι από τους ανθρώπους. Ίσως το σήμερα μου που προσπαθεί να ξεφύγει από το χθες μου με κάνει να τα βλέπω όλα έτσι. Ίσως να κάνω και πάλι λάθος. Αυτές πάντως ήταν οι εντυπώσεις μου.

Υ.Γ: Όπως καταλάβατε επέστρεψα. Πιο ανανεωμένος δεν ξέρω, γιατί με το που πατάς το πόδι σου σε αυτή τη χώρα έπειτα από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, έστω και ολιγοήμερο, ένα πλάκωμα στο στήθος το νιώθεις.