Παιδιά αμούστακα ήμασταν στα πρώτα φεστιβάλ και πρώτη σειρά. Με ενθουσιασμό που ταιριάζει στο τσαμπουκά του ξεκινήματος της άγριας εφηβείας μας αλλά και με την σιγουριά που νιώθαμε μέσα μας πως αυτό θα κρατήσει για πάντα. Κι οι πιο σίγουροι, οι λίγοι και εναπομείναντες που δεν προδώσαν, δεν την εξέφρασαν ποτέ αυτή τη σιγουριά, γνωρίζοντας ή έχοντας απλά μια αίσθηση το τι απέγιναν και το τι θα απογίνουν όλοι εκείνοι που παίζοντας απλώς ένα ρόλο ορκιζόντουσαν μπροστά στη φωτιά μητέρα μας. Απίστευτες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε που η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν τολμά καν να προσπαθήσει να τις αποτυπώσει με λέξεις απάνω στο χαρτί. Δείτε τα μάτια μου και ύστερα είμαι σίγουρος πως δεν θα τολμήσει κανείς να πει ότι δεν άξιζε. Και τώρα με τις πρώτες άσπρες τρίχες να διακρίνονται στα μαλλιά μας και πιο ώριμοι από τη ζωή που διαλέξαμε είμαστε ακόμα εδώ. Μπορεί όχι πάντα πρώτη σειρά, αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό. Σημασία έχει η παρουσία μας, με όλα αυτά που αυτή συνεπάγεται και πως μέσα μας υπάρχει το ίδιο συναίσθημα με την αρχή . Δεν μετράμε απλά τα χρόνια μας από συναυλία σε συναυλία και από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, όπως πρόσφατα έγραψε ένας αδελφικός φίλος και συνοδοιπόρος όλο αυτό το διάστημα. Τα χρόνια μας τα ζήσαμε και τα ζούμε με τον καλύτερο τρόπο μέσα στο low bap. Εμείς διαλέξαμε την φωτιά και η φωτιά εμάς. Ανδρωθήκαμε μέσα στο low bap χωρίς να μετανιώσουμε στιγμή για αυτά που θυσιάσαμε, θυσιάζουμε και θα θυσιάσουμε. Οι αρνήσεις μας είναι αυτές που μας καθόρισαν, καθορίζουν και θα συνεχίσουν να μας καθορίζουν. Προχθές ήταν η τελευταία μέρα του τελευταίου φεστιβάλ μας . Όμορφα χρόνια. Δεν είναι τέλος εποχής. Είναι απλά η αρχή μιας νέας ακόμα πιο όμορφης . Στα χέρια μας είναι. Πάντα στα χέρια μας ήταν. Όσοι προδόθηκαν δόθηκαν ψυχή και σώμα, μα μέσα τους το πιο όμορφο υπάρχει ακόμα…

Υ.Γ: Στον Χ και στον Α , είμαι περήφανος που όλα αυτά τα χρόνια οι τελευταίες μέρες κάθε χρονιάς μας έβρισκαν μαζί.