Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδάκι να μπαίνει σε internet καφέ πετρώνει η καρδιά μου, κυριολεκτικά πετρώνει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά χάνοντας εμπειρίες που ζήσαμε όσοι ανήκουμε σε παλαιότερες γενιές. Έχω και στο παρελθόν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα αλλά ομολογώ πως με τρώει ακόμα μέσα μου. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια θα με συντροφεύουν για πάντα. Η μπάλα που παίζαμε μικροί και ας κατέληγε τις περισσότερες φορές σε μάχη και όταν δεν είχαμε μπάλα φτιάχναμε μόνοι μας από κουτάκια αναψυκτικών, αλουμινόχαρτα και ότι βρίσκαμε πρόχειρο εκείνη την στιγμή. Τους παπάδες να μας κυνηγάνε διότι χρησιμοποιούσαμε τα παράθυρα της εκκλησίας για να παίζουμε μπάσκετ. Τι να πρωτοθυμηθώ… τις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα, τα θερινά σινεμά, τα πρώτα σπρέι, τα κόκκινα από το ιώδιο γόνατα. Δεν γίνεται να τα ξεχάσω άλλωστε έχω και μια μόνιμα σπασμένη μύτη να μου τα θυμίζει. Πλέον τώρα τα παιδιά έχουν να παίζουν με wow και τα παρόμοια δικτυακά παιχνίδια. Κρίμα μόνο κρίμα.
3 σχόλια:
Το πιο μεγάλο κρίμα είναι να περνάς έξω από το netcafe αλλά να μην πρόσεξες ότι 2 τετράγωνα πιο πριν πέρασες από ένα Λύκειο με κρεμασμένο πανώ "Κατάληψη - Δημόσια δωρεάν Παιδεία".
Eξάλλου κρίμα ήταν και για μας η μουσική που ακούγαμε ας πούμε ή ίσως παλιότερα να ήταν οι αμερικλανιές ταινίες που έπαιζαν μαζικά τα σινεμά κερδίζοντας πάλι το μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά σίγουρα δεν μας απομόνωσε, το αντίθετο. Γιατί οι τρόποι ψυχαγωγίας μπορεί να αλλάζουν αλλά δεν ήταν ποτέ σε θέση να κυριαρχήσουν πάνω στα συμπεράσματα της ζωής μας. Σίγουρα οι εμπειρίες που αποκτάς στην αλάνα ή στο παιχνίδι του δρόμου είναι πιο ζωντανές, γλυκιές και πικρές. Και γι αυτό αποτελούν ακόμα δέλεαρ να τις ζήσεις. Αυτό ακόμα δεν έχει σβήσει.
Πιο μεγάλη πίκρα νοιώθω εγώ όταν ανακαλύπτω ότι αυτό έχει σβήσει μέσα μου σιγά σιγά με τον καιρό και κάθομαι κι εγώ περισσότερες ώρες στην οθόνη μου.
Φαντάζει θλιβερό σε μας που μεγαλώσαμε στους δρόμους και πολύ έξω από οθόνες. Αλλά θα τα ρωτήσουμε πώς πέρασαν, αν νοσταλγούν, όταν τριανταρίσουν. Αλλιώτικα η δική μας νοσταλγία γίνεται το ιδανικό μέτρο για το παρόν. Και αυτό δεν είναι δίκαιο. :)
niemandrose: Ναι μάλλον δεν είναι δίκαιο, όμως δεν γίνεται να νοσταλγήσουν και κάτι που δεν θα έχουν ζήσει ποτέ τους, και αυτό είναι κρίμα.
unripe: Σωστό το θέμα που θίγεις με τις καταλήψεις αλλά εγώ αναφέρομαι σε πιο μικρές ηλικίες. Δεν θα με βρεις σύμφωνο στο ότι οι τρόποι ψυχαγωγίας δεν είναι σε θέση να κυριαρχήσουν πάνω στα συμπεράσματα ζωής. Αντιθέτως παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και τα παραδείγματα για αυτό είναι πολλά. Πάντως και εγώ νοιώθω μεγάλη πίκρα όταν κάθομαι όλο και περισσότερες ώρες πάνω από την οθόνη μου.
Δημοσίευση σχολίου