ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Αγαπητέ μου φίλε,

Είχα καιρό να σου γράψω, μπορεί κιόλας αυτή να είναι και η πρώτη φορά που το κάνω. Σε μια εποχή που η τεχνολογία επηρεάζει και διαμορφώνει όλο και περισσότερο την επικοινωνία που έχουμε, όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό, εγώ διαλέγω να στείλω γράμμα. Αν θεωρείς αυτό παράλογο τότε σίγουρα τα υπόλοιπα που θα αναφέρω θα τα βρεις τουλάχιστον παρανοϊκά, αφού όχι μόνο δεν ξέρω τι θα γράψω αλλά ούτε που στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα αν τύχει και το διαβάσεις μπορεί και σε μένα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αρχικά μου έμοιαζε τρομαχτικό αλλά με τον καιρό το συνήθισα. Πλέον μπορώ να πω πως υπάρχουν και κάποιες στιγμές που το επιδιώκω κιόλας.

Σε χαρακτήρισα φίλε στην αρχή του γράμματος. Όμως τι είναι η φιλία για να μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε φίλοι; Έχεις να μου δώσεις κάποια απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Με μεγάλη μου χαρά θα την ακούσω. Οι δικές μου απαντήσεις θα σε μπερδέψουν. Χρησιμοποιώ πληθυντικό διότι δεν έχω μόνο μία απάντηση. Αν με ρώταγες ένα Δεκέμβρη πολλά χρόνια πίσω ,μα και τόσο κοντινό, θα σου απάνταγα πως φιλία είναι το να έχεις την δυνατότητα να κάνεις την ψυχή του άλλου χίλια κομμάτια. Αν με ρωτήσεις αύριο θα σου απαντήσω πως φιλία είναι να είσαι έτοιμος να πεθάνεις για τους φίλους σου και ας φοβάσαι τον θάνατο. Αν με ρωτήσεις σήμερα μάλλον δεν θα σου απάνταγα. Αυτό είναι λίγο οξύμωρο αφού ήδη πριν λίγο σε χαρακτήρισα φίλε. Γιατί νομίζεις ότι όσοι χρησιμοποιούν την λέξη φίλος την εννοούν κάθε φορά; Για αυτό λοιπόν θα μου επιτρέψω μια φορά να κάνω εκπτώσεις και σε μένα και για αυτό σε χαρακτήρισα φίλο.

Στα γράμματα συνηθίζεται να γράφουμε τα νέα μας. Αλήθεια ποια νέα θες να μάθεις; Έχω να σου πω πολλά αλλά και κανένα συγχρόνως. Μπερδεύτηκες μήπως πάλι; Ή μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω εάν μπερδεύτηκα; Αφού όπως σου-μου προανέφερα δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποιον στέλνω αυτό το γράμμα. Μπορεί σε εσένα που το διαβάζεις αυτή την στιγμή, μπορεί σε εμένα που το γράφω τώρα αλλά μπορεί και σε αυτόν που δεν θα το διαβάσει ποτέ. Ανεξαρτήτου παραλήπτη η απάντηση μου στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν η ίδια κι ας μοιάζει πιο πολύ με ευχή. Μακάρι να μπερδεύτηκες. Το να μπερδευτείς καμιά φορά σημαίνει πως σκέφτεσαι. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό για κάποιους είναι ευχή και για άλλους κατάρα. Εάν σκεφτείς θα αντιληφθείς και το κελί σου. Πιστεύω όμως πως όσο τραγικό κι ας φαίνεται αξίζει τον κόπο. Διότι μόνο έτσι καταλαβαίνεις την σημασία και την σπουδαιότητα των λίγων εκείνων στιγμών ελευθερίας που μπορεί να ζήσεις. Αυτό ήταν το ένα από τα νέα μου, η σκέψη ή καλύτερα η έλλειψη σκέψης. Η σκέψη αποτελεί το πρώτο, το πιο μικρό αλλά και το πιο σημαντικό βήμα για την οποιαδήποτε αλλαγή σε όλα τα επίπεδα.

Το άλλο ζήτημα που με απασχολεί είναι η συνέπεια. Πάντα προσπαθούσα να είμαι συνεπής όχι απέναντι στους άλλους αλλά στον εαυτό μου. Δεν το καταφέρνω πάντα. Είναι πολύ δύσκολο χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί όμως δικαιολογία. Φαντάζεσαι πως θα ήταν ο κόσμος εάν ήμασταν συνεπής απέναντι στον εαυτό μας; Απέναντι στον λόγο μας; Απέναντι στα πιστεύω μας; Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην είμαστε απέναντι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το πιο πιθανό όλα αυτά να μην βγάζουν κάποιο νόημα και μάλλον θα φταίω εγώ για αυτό. Μπορεί όμως να φταίει και το μπουκάλι που αδειάζει δίπλα μου με γοργό ρυθμό. Μπορεί να φταίει κάθε όνειρο που πέθανε πριν καλά-καλά προλάβει να το ονειρευτούν. Μπορεί όμως να φταις και εσύ. Αν αντέχεις την φταίξη σου μαγκιά σου, θα είμαστε πάντα μαζί σε αυτό. Εάν πάλι όχι είμαι σίγουρος πως θα βρεις πολλούς να ρίξεις το φταίξιμο σου. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να το έκανα και εγώ αλλά δεν ξέρω πως. Εάν μπορείς μάθε με. Αντίο καλέ μου φίλε.

Ένας φίλος…