Μια ιστορία θέλω να διηγηθώ. Μια ιστορία από αυτές που ξέρουμε καλά, από αυτές που ζούμε που και που και ας μην το παραδεχόμαστε. Μια ιστορία όπου ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο, απλά κυλά…
Είναι η ιστορία ενός αλλά και απείρων συνάμα. Είναι η ιστορία του τύπου εκείνου που περνάει απαρατήρητος. Είναι η ιστορία του τύπου εκείνου που δεν συγκρατείς το πρόσωπο του, παρόλο που σου φαίνεται τόσο οικείο. Είναι η ιστορία εκείνου που ζει στην διπλανή πόρτα. Είναι η ιστορία εκείνου που σκαρφίζεται ιδέες και τις αποθηκεύει στα πρόχειρα του κινητού του χωρίς ποτέ να τις υλοποιεί Είναι η ιστορία εκείνου που το ίδιο ακριβώς κάνει και με τα post it χωρίς ποτέ να μπαίνει στην διαδικασία να τα ξαναδιαβάσει, λες και σβήνονται με μιας από το μυαλό την στιγμή που τα γράφει. Είναι η ιστορία εκείνου που έμαθε να ανέχεται τα πάντα και όλους. Είναι η ιστορία εκείνου που πρόδωσε πρώτα από όλους τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η ιστορία εκείνου που στοίχειωσε μέσα στη «καλή βδομάδα».
Λοιπόν αυτή την ιστορία δεν θα σου τη διηγηθώ, παρόλο που την ξέρω καλά αφού και εγώ την έχω ζήσει. Απλά θα σου μεταφέρω τι έγραφε ένα post it που ξέφυγε από την λήθη …. Να μην ξεχάσω να ζήσω και εγώ με την σειρά μου… Μου το χρωστώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου