Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το διήγημα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές δυο πολεμιστών (όπως εγώ τις φαντάστηκα) και στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, προσπαθώντας να φέρουν πίσω στην πατρίδα τους μια καμπάνα που τους είχαν κλέψει οι εχθροί. Αξίες αληθινές που τις έβλεπαν σε μία καμπάνα όταν όλοι οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή την μόνο το υλικό απ’ το οποίο ήταν φτιαγμένη.

Από τους τριακόσιους που ξεκίνησαν, δύο μόνο είχαν απομείνει. Είχε σχεδόν χαράξει. Η στιγμή που περίμεναν έφτανε. Είχαν μείνει όλο το βράδυ άγρυπνοι και θυμόντουσαν όλα αυτά που είχαν περάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν κοιμήθηκαν στιγμή γιατί δεν ήθελαν να περάσουν έτσι τις τελευταίες τους ώρες, παρ’ όλη την κούραση που ένοιωθαν. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα μπορούσαν να ξεκουραστούν μια και καλή, για πάντα.

Γι’ αυτό προτίμησαν να κάτσουν και να αναπωλήσουν όλα όσα είχαν γίνει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τις κακουχίες που περάσανε, το ταξίδι που έκαναν για να διασχίσουν τον ωκεανό με τους λιγοστούς συντρόφους τους και να φτάσουν εκεί, προσπαθώντας πάντα να κρατήσουν το μόνο που τους είχε μείνει, την αξιοπρέπεια τους. Θυμήθηκαν όλες τις μάχες που έδωσαν και όλους τους συμπολεμιστές τους που χάθηκαν για πάντα ή καλύτερα που νόμιζαν ότι χάθηκαν για πάντα, αφού σε λίγες ώρες θα τους ξανασυναντούσαν. Θυμήθηκαν ακόμα και το μετεωρίτη που είχε πέσει κοντά στον καταυλισμό τους. Όταν έγινε αυτό, όλοι πίστεψαν ότι ήταν ένα σημάδι από τους Θεούς για να λύσουν την πολιορκία και να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους. Δεν το έκαναν όμως γιατί θα γύριζαν πίσω χωρίς τιμή. Προτίμησαν να μείνουν εκεί και να πολεμήσουν, αν και ήξεραν πλέον ότι όχι μόνο θα έχαναν τον πόλεμο αλλά θα πέθαιναν αφού και οι Θεοί διάλεξαν να είναι με τους ισχυρούς. Αυτό όμως τους πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Κατάφεραν να κατασκευάσουν σπαθιά από ένα μείγμα ατσαλιού και του πετρώματος του μετεωρίτη. Έτσι ήταν πιο ανθεκτικά από τα κανονικά σπαθιά της εποχής τους.

Ο θάνατος πλέον δεν τρόμαζε τους δυο πολεμιστές γιατί ήδη τον είχαν νικήσει. Έζησαν την ζωή τους όπως ήθελαν και ήταν οι ίδιοι και όχι ο θάνατος που θα διάλεγαν τη στιγμή και τον τρόπο που θα πέθαιναν. Το μόνο που θα τους στεναχωρούσε ήταν ότι τα σπαθιά τους θα έπεφταν στα χέρια των εχθρών. Οι πιο πολλοί από τους συμπολεμιστές τους, λίγο πριν την τελευταία ανάσα τους, προλάβαιναν και έθαβαν τα σπαθιά τους στη γη ώστε να μην γίνουν λάφυρα στα χέρια των εχθρών τους. Αλλά και πάλι τους έφτανε σαν παρηγοριά η σκέψη ότι δεν θα σκοτωνόντουσαν από τους εχθρούς και δεν έχαναν την τιμή και την αξιοπρέπεια τους.

Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή της μάχης. Μάλλον καλύτερα η δική τους στιγμή. Ετοιμάστηκαν λοιπόν αν και φάνταζαν έτοιμοι από καιρό, ίσως και από τότε που ξεκίνησαν για τον πόλεμο. Παρατάχθηκαν μπροστά από το κάστρο των εχθρών. Ο ένας από τους δύο κάρφωσε το λάβαρο τους στη γη και άρχισαν να κατευθύνονται προς το κάστρο. Στην αρχή με αργό και σταθερό βηματισμό, έπειτα με πιο γρήγορο βήμα και καταλήγοντας να τρέχουν αλλά πάντα συγχρονισμένα. Όταν τους είδαν από το κάστρο δίστασαν. Οι εχθροί τους παραξενεύτηκαν που δύο άτομα έκαναν επίθεση σε ολόκληρο κάστρο. Βέβαια, δεν ήθελαν να τους αφήσουν να πλησιάσουν αρκετά στο κάστρο, για να μην έχουν και άλλες απώλειες^. τους πήρε τόσα χρόνια για να ξεμπερδέψουν με μια ομάδα τριακοσίων πολεμιστών και τώρα παρότι ήταν οι εναπομείναντες ήταν δύο, τους φοβόντουσαν ακόμα. Γι’ αυτό διέταξαν τους τοξότες τους να ρίξουν. Για κάποιο περίεργο όμως λόγο είτε τα βέλη τους δεν έβρισκαν τον στόχο είτε όσα τον έβρισκαν φαίνονταν να μην πληγώνουν τους δυο πολεμιστές. Μάλλον μερικά βέλη δεν μπορούν να σταματήσουν τον θάνατο σου όταν εσύ ήδη τον έχεις αποφασίσει. Είχαν πλησιάσει αρκετά στο κάστρο όταν κατάλαβαν πως είχε έρθει η στιγμή τους. Έβγαλαν τα σπαθιά τους και συγχρόνως αποκεφάλισε ο ένας τον άλλον. Έτσι διάλεξαν να είναι η τελευταία τους στιγμή… και ήταν ολόκληρη δική τους.

Το παρών διήγημα προέρχεται από το βιβλίο Βροχολόγιο της ομάδας ταξίδι χωρίς χάρτη. Αποτελεί την απάντηση μου στην πρόσκληση της demon για ένα blogoπαίχνιδο σχετικά με τον θάνατο. Θα ήθελα να έβρισκα το κουράγιο και την δύναμη να πεθάνω για τα πιστεύω μου αλλά και συγχρόνως ( επειδή όλα είναι ένα παιχνίδι που είτε νικάς είτε χάνεις ) να κέρδιζα και τον θάνατο αφού εγώ θα είχα διαλέξει την στιγμή που θα πέθαινα κι όχι εκείνος. Λόγω του περίεργου θέματος του συγκεκριμένου παιχνιδιού παραδίδω την σκυτάλη στον Βαγγέλη, διότι σε περίπτωση που παρεξηγηθεί με το θέμα θα μπορέσω να του δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις.