ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΕΡΝΑΝΕ

Τα εγκαταλειμμένα κτίρια συνήθως μου φέρνουν μελαγχολία. Ίσως γιατί ξέρω πως μετά από λίγο καιρό δίνουν τη θέση τους σε κάποια απρόσωπη πολυκατοικία. Από τότε που με θυμάμαι υπάρχει ένα ερειπωμένο διώροφο κτίριο, κάνα δυο στενά από το σπίτι μου. Κάθε μέρα που περνάει συνεχίζει και δίνει την άνιση μάχη του με το χρόνο και παρόλο που φαίνεται πως την χάνει για μένα στέκεται εκεί περήφανο. Λόγω ενός νομικού κενού δεν μπορεί να κατεδαφιστεί και να πάρει τη θέση του κάποια θεόρατη πολυκατοικία. Η αλήθεια είναι όμως πως η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Κάποια χρόνια πριν, γνωστή κατάληψη των Αθηνών και αφού εκδιώχθηκε από την αρχική της στέγη, σκεφτόταν τη μεταφορά της σε αυτό το κτίριο. Τελικώς όμως αποφασίστηκε η μεταφορά της σε άλλο πιο κεντρικό και πιο λειτουργικό κτίριο, όπως απόδειξε η συνεχιζόμενη της ως και σήμερα παρουσία. Εάν είχε παρθεί διαφορετική απόφαση η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου θα ήταν διαφορετική και σίγουρα πιο ζωντανή. Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει το κτίριο να συνεχίζει να δίνει την μάχη του με τον χρόνο την οποία χάνει βέβαια. Το σημαντικότερο είναι πως κερδίζει μια άλλη μάχη, αυτή με την μετάλλαξη. Κι ας γερνάει μέρα με τη μέρα, εμένα μου φτάνει πως στέκεται εκεί όρθιο και περήφανο