ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ

Την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού από τους συνεχόμενους εμπρησμούς οι τηλε-κανίβαλοι συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους. Οι ίδιοι που είναι τόσο ειδικοί στο θέμα των ομολόγων, οι ίδιοι που είναι τόσο ειδικοί στα θέματα της παιδείας, οι ίδιοι που είναι τόσο ειδικοί στο οποιοδήποτε θέμα που μπορεί να μας απασχολεί δεν θα μπορούσε να μην είναι και στο θέμα των φωτιών. Πραγματικά χθες αηδίασα με αυτά που λίγο άντεξα να παρακολουθήσω. Πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το οτιδήποτε άλλα όμως δεν μπορεί να είναι ειδικός σε όλα. Μόνο σαν κοροϊδία εκλαμβάνω κάτι τέτοιο όχι μόνο σε μένα αλλά και στους νεκρούς. 42 συνάνθρωποι μας έχασαν την ζωή τους μέχρι στιγμής, ο αριθμός των αγνοουμένων παραμένει άγνωστος ενώ η οικολογική καταστροφή για άλλη μια φορά είναι τεράστια…

« Όλη εκείνη τη χρονιά τα ζώα δούλεψαν σαν σκλάβοι. Ήταν όμως ευτυχισμένα με τη δουλειά τους. Δεν βαρυγκωμούσαν για τις θυσίες που έκαναν, γιατί ήξεραν καλά πως ό,τι έκαναν ήταν για το καλό τους και προς όφελος των ζώων που θα γεννιόνταν αργότερα και όχι για τους κλέφτες τους ανθρώπους ( η φάρμα των ζώων , Τζορτζ Όργουελ)» .

Η ζωγραφιά είναι της Έλενας Σίμου.

ΠΕΚΙΝΟ 2008

Η άποψη μου για τους ολυμπιακούς αγώνες είναι λίγο πολύ γνωστή ( βλ. το post ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Νοέμβριο 2006 ) . Είχα αρκετούς προβληματισμούς σχετικά με του αγώνες που διοργάνωσε η Αθήνα το 2004. Μερικά από αυτά συνεχίζουν ως και τώρα να με προβληματίζουν όπως π.χ η κρατική καταστολή, κάμερες στους δρόμους, το όργιο των μεγαλοεργολάβων και άλλα πολλά.

Εάν η ΔΟΕ ήταν αυτό που θέλει να παρουσιάζεται ότι είναι θα έπρεπε η διοργάνωση των αγώνων να μην αναληφθεί από την πόλη του Πεκίνου κυρίως για τα εξής τρία πολύ σημαντικά θέματα:

• Σύμφωνα με τα στατιστικά της Διεθνούς Αμνηστίας η Κίνα κατέχει το ρεκόρ στις θανατικές ποινές αφού 1000 – 8000 άνθρωποι εκτελούνται ετησίως. Παράλληλα στα άμεσα σχέδια της Κίνας για το 2008 είναι η κράτηση χωρίς δίκες και αναμόρφωση των κατηγορούμενων με φαρμακευτική αγωγή.

• Επίσημα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν – δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας δεν υπάρχουν. Κινέζοι εργάτες στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και όχι μόνο είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμα και για περισσότερες από 15 ώρες την ημέρα για 7 ημέρες την εβδομάδα ενώ διαμένουν ομαδικά σε δωμάτια στα οποία οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες. Ακόμα για την κατασκευή διάφορων επίσημων προϊόντων των αγώνων απασχολούνται παιδιά ηλικίας 12 ετών που ο μισθός ετησίως ανέρχεται στα 900 δολάρια. Το μισό δηλαδή από ότι ο κατώτατος μισθός ενός Κινέζου (εξαιρουμένου τα έσοδα μιας μέσης αγροτικής οικογένειας που δεν ξεπερνάει τα 450 δολάρια ετησίως) .

• Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους διότι είχαν την ατυχία να βρίσκονται σε ανακατασκευαστέες περιοχές. Μάλιστα επειδή δεν δέχθηκαν τις αποζημιώσεις που τους πρότειναν, τους διέκοψαν την παροχή νερού, ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου. Αξιοσημείωτο ότι οι αποζημιώσεις που τους πρότειναν ήταν σε κόστος του 2001 ενώ αυτή την στιγμή οι τιμές στις περιοχές αυτές έχουν φτάσει στα ύψη.

Όλα αυτά για κάποιους έχουν μικρή σημασία αφού το χρήμα είναι που κινεί τα νήματα. Το κόστος των αγώνων του Πεκίνο αναμένεται να φτάσει τα 34 δις. δολάρια.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Στο παρών post θα αναφερθούν κάποια αποφθέγματα – φράσεις που θα μπορούσα να πω πως είναι τα αγαπημένα μου και μέχρι που με στοιχειώνουν πολλές φορές. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστείτε και τα δικά σας.

Αν δεν υπήρχε Θεός θα βρισκόμασταν στην ανάγκη να βρούμε έναν ( Βολτέρος ).

Αν θες να αλλάξουν όλα μην ικετεύεις για ένα θαύμα ίδιο με αυτό που τα έφτιαξε (B.D.Foxmoor ).

Πρέπει να κάνεις τα πράγματα με αυτούς που βρίσκονται εδώ ( B.D.Foxmoor ).

Η σκέψη για ελευθερία είναι ανθός μα η ελευθερία είναι καρπός ( στίχος από το τραγούδι των ACTIVE MEMBER ΆΜΟΙΡΕ ΓΕΙΤΟΝΑ ).

Θα ενωθώ με οποιονδήποτε, δεν με νοιάζει το χρώμα που έχει, φτάνει να θέλει να αλλάξει αυτή την άθλια κατάσταση που επικρατεί στη γη ( Malcom X ).

Καλύτερα να γίνω χίλια κομμάτια παρά να αποκηρύξω τους αδερφούς μου των καταπιεσμένων τάξεων ( Γκάντι ).

Οι προλετάριοι με την επανάσταση δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. ( Μαρξ ).

Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε. Για να ξεσηκωθούμε μιλάμε. Για να ζήσουμε ξεσηκωνόμαστε και μιλάμε. Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε και ζούμε. Ας τρέμει το χρήμα γιατί μιλάμε. Ας τρέμει γιατί ξεσηκωνόμαστε. Ας τρέμει γιατί ζούμε. Και ζωντανοί και εξεγερμένοι ( υποδιοικητής Μάρκος ).

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Πριν λίγες ώρες επέστρεψα στην Αθήνα . Δεν μπορώ να πω πως πέρασα άσχημα. Αυτό που μου μένει και κρατάω σαν ανάμνηση είναι τα αστέρια . Μετά από καιρό ξανακοίταξα καθαρά τα αστέρια. Μου είχε λείψει αυτό στην Αθήνα. Περιμένω τώρα το επόμενο καλοκαίρι για να τα ξανακοιτάξω και να χαθώ πάλι με τις ώρες μέσα σε κόσμους μακρινούς αλλά και τόσους κοντινούς μέσα στο μυαλό μου.

KΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Γεια χαρά, χθές επεστρεψα στην αγαπημένη μου Αθήνα έπειτα από ολιγοήμερες διακοπές Αύριο πάλι ξαναφεύγω... να πυρώσω για να βγάλω το χειμώνα...οπότε για καμια δεκαριά μέρες θα διατηρηθεί η στασιμότητα που παρατηρείται στο Blog.
Καλή αντάμωση...

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ

Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω την οργή ενός ελέφαντα χτυπημένο από γάντζο με σκοπό να τον εξημερώσουν. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω την ασφυξία ενός καμένου ελαφιού στην Πάρνηθα. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω τον πόνο στο λαιμό μου από το κρέμασμα ενός λύκου λίγο έξω από την Βέροια, έπειτα από βασανιστήρια δύο ημερών από τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω κυνηγημένος και εγώ όπως ένας ταύρος στην Παμπλόνα και πεθαίνω από αφού πρώτα με καρφώσει με επτά σπαθιά κάποιος ταυρομάχος. Υπάρχουν στιγμές που «άνθρωποι» με πυροβολούν όπως διάφορα υπό εξαφάνιση ζώα , έτσι ώστε να μην τρώνε από τα χωράφια τους. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω όπως ένα εγκαταλειμμένο αδέσποτο και χτυπημένο από αμάξι οδηγό. Υπάρχουν στιγμές που εξαφανίζομαι όπως και τόσα άλλα είδη ζώων σε αυτό τον πλανήτη. Υπάρχουν στιγμές που ζω σαν φυλακισμένος σε κλουβί. Σε αυτές τις στιγμές δεν νοιώθω λύπη όταν πεθαίνει κάποιος αυτουργός αυτών των πράξεων. Μπορεί να ακούγεται απάνθρωπο αλλά όταν ζεις αυτές τις στιγμές πιστέψτε με πως δεν είναι.

Υ.Γ Πριν λίγες μέρες σε τσίρκο ένας ελέφαντας ποδοπάτησε μέχρι θανάτου, τον εκπαιδευτή – βασανιστή του, μη αντέχοντας άλλο τα χτυπήματα του από γάντζο. Τον γάντζο τον χρησιμοποιούν πάντα οι εκπαιδευτές – βασανιστές ελεφάντων για να χτυπούν τα ανήμπορα ζώα

ΣΤΙΧΟΠΛΟΚΕΣ

Πριν μερικά χρόνια είχα παραβρεθεί σε μια συζήτηση που είχε να κάνει σχετικά με το γράψιμο στίχων. Κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα από την συζήτηση δεν μπορώ να πω πως βγήκε. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτά που θα συντελέσουν στο να γράψεις καλούς στίχους είναι πολλά. Πέραν από ταλέντο χρειάζεται και εξάσκηση. Γιατί εάν κάποιος έχει ταλέντο και δεν δουλέψει για αυτό μετά από ένα σημείο είναι σίγουρο πως δεν θα του φτάνει μόνο το ταλέντο που διαθέτει για να γράψει καλούς στίχους. Σίγουρο είναι πως και η εμπειρία χρειάζεται αλλά ίσως και η αίσθηση για κάποια θέματα καμιά φορά να αποτελεί καλύτερο οδηγό. Για ορισμένα θέματα ίσως να χρειάζεται να κάνεις και κάποια έρευνα για να ανταποκριθείς καλύτερα και να έχεις ένα πιο καλό αποτέλεσμα. Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή στο πώς να γράψεις καλούς στίχους

Προσωπικά δεν γράφω στίχους για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν. Γράφω όμως άλλα πράγματα , που ο καθένας μπορεί να πάρει μια γεύση για αυτά από το υπάρχον blog. Πολλά από τα άτομα που συμμετείχαν στην συζήτηση που ανέφερα στην αρχή του κειμένου αναφέρθηκαν στο τι νοιώθουν αφού έχουν γράψει κάποιους στίχους ή ένα τραγούδι. Πολλοί μίλησαν για ικανοποίηση, άλλοι για ευχαρίστηση, άλλοι για μια έκφραση της αμφισβήτησης τους και της ανυπακοής τους , ενώ ακούστηκαν και διάφορες άλλες απόψεις. Εγώ προσωπικά αυτό που νοιώθω όταν γράφω κάτι είναι ελευθερία. Εκείνη την στιγμή που γράφω είμαι ελεύθερος. Είμαι μόνο εγώ , το χαρτί και οι σκέψεις μου. Νοιώθοντας ελεύθερος μπορώ να φαντάζομαι νέους κόσμους και όλα μου φαίνονται τόσο απλά και ξεκάθαρα. Έτσι μια μικρή δόση ελευθερίας σε ένα κόσμο σκλάβων μου φαίνεται για στιγμές να είναι αρκετή, ή μήπως δεν φτάνει;

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ

Σήμερα για τους πολλούς είναι η παγκόσμια ημέρα της μουσικής, για μένα είναι πάντως είναι η παγκόσμια μέρα της μουσικής βιομηχανίας. Για τον λόγο αυτό θεωρώ σκόπιμο να αναδημοσιεύσω από την αυτόνομη περιοδική έκδοση uhuru #2 το παρακάτω κείμενο. Είχε γραφτεί πριν από 3 με 4 χρόνια. Από τότε δεν άλλαξαν και πολλά στις απόψεις μου. Το μόνο που ίσως θα άλλαζα εάν το έγραφα τώρα θα ήταν ο επίλογος. Δεν νομίζω να ήταν τόσο αισιόδοξος αφού στο διάστημα που μεσολάβησε είδα πολλές μάσκες να πέφτουν και πολλούς να ξεπουλιούνται από τους μεγάλους μας ροκάδες έως και τους υποτιθέμενους έντεχνους.

Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ

Τον τελευταίο καιρό έχουμε «βομβαρδιστεί», από διαφημίσεις, λόγους καλλιτεχνάδων, μανατζεράδων και στελεχών δισκογραφικών πολυεθνικών εταιρειών για τη μάστιγα των αντιγραμμένων cd και της πειρατείας.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική και άλλα τέτοια ψέματα. Η μόνη αλήθεια σ’αυτό το παραμύθι είναι ότι η πειρατεία πράγματι σκοτώνει, και πρέπει όλοι να τη βοηθήσουμε να σκοτώσει. Να σκοτώσει τη βιομηχανία της μουσικής, την εμπορευματοποίησή της και την τσέπη τους. Η πειρατεία βοηθάει τη μουσική να διαδοθεί πιο γρήγορα και σε περισσότερους ανθρώπους, αφού η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει κάποιο αυθεντικό cd στις εξωφρενικές τιμές που έχουν φτάσει, ενώ μπορούν να το αντιγράφουν σχεδόν τσάμπα ή να το αγοράσουν πειρατικό με 3 μόνο euro.

Πρέπει να σπαταλήσεις σχεδόν ένα ημερομίσθιο για να αγοράσεις ένα cd. Σε αυτή την τραγική κατάσταση έχουμε φτάσει. Έχουμε μπουχτίσει με τους υποστηρικτές των πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών(Warner, Sony κ.α.), τα supermarket δίσκων (Metropolis, Virgin megastores), τους σκύλους που συναγωνίζονται για το ποιος θα πουλήσει περισσότερο και τα αντικειμενικά μουσικά κανάλια(ΜΑD)που δίνουν χώρο μόνο σε ορισμένους «καλλιτέχνες». Απλά να ξέρουν ότι πλέον υπάρχει και δυναμώνει συνεχώς η εναλλακτική λύση της πειρατείας, της αντιγραφής των cd ή τουλάχιστον την αγορά αυτών στα μικρά δισκάδικα της γειτονιάς μας και των αυτόνομων label(πλέον και στην Ελλάδα όπως 8ctagon κ.α.). Όση προπαγάνδα και να γίνει ακόμα ο κόσμος θα στρέφεται προς τη συγκεκριμένη πλευρά.

Η μουσική πρέπει να ταξιδεύει σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και αυτό δε μπορεί να το κάνει καμία πολυεθνική, κανένα supermarket δίσκων, κανένα μουσικοκάναλο που επιχορηγείται(ή αλλιώς λαδώνεται)απ’ τις πολυεθνικές. Αυτό όμως μπορεί να το κάνει η πειρατεία και οι αυτόνομες καταστάσεις.

Το μόνο πλέον που απομένει σε όλους αυτούς τους χοντρέμπορους είναι να στρέψουν τη μούντζα τους προς τα μούτρα τους.

ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΝΕΡΑΚΙ;

Τον τελευταίο καιρό οφείλω να ομολογήσω πως παρακολουθώ με πολύ σκεπτικισμό το θέμα που υπάρχει σχετικά με την έλλειψη ή όχι του νερού. Δεν έχω διαμορφώσει ακόμα πλήρη άποψη για το εάν υπάρχει αυτή η έλλειψη. Για αυτό το λόγο θα επικεντρωθώ σε κάποιες σκέψεις που με απασχολούν.

Ένα από τα βασικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι η εμπορευματοποίηση που περιστρέφεται γύρω από την δημιουργία αναγκών και ελλείψεων. Ο πλανήτης αποτελείται κατά 70% από νερό εκ το οποίο μόνο το 0,5% είναι πόσιμο. Όμως γιατί τότε τις προηγούμενες γενιές από εμάς δεν τις απασχόλησε πότε το θέμα της έλλειψης νερού. Μια που αναφέρθηκα στον καπιταλισμό να σημειώσω κιόλας πως τον θεωρώ σαν το βασικό αίτιο της μόλυνσης του νερού αλλά και του αέρα. Ο καπιταλιστές – αφεντικά πλέον βλέπουν την υπόθεση του νερού καθαρά σαν ένα τρόπο αύξησης των κερδών τους και δεν ντρέπονται να το δηλώνουν ξεκάθαρα. Γνωστά οικονομικά περιοδικά αναφέρουν πως το νερό προβλέπεται να είναι για τον εικοστό πρώτο αιώνα ότι ήταν το πετρέλαιο για τον εικοστό. Ενώ στην ιστοσελίδα της παγκόσμιας τράπεζας αναφέρεται: Η αποτελεσματική διαχείριση τω υδάτινων πόρων απαιτεί την αντιμετώπιση του νερού ως οικονομικού αγαθού. Το νερό παλαιότερα θεωρούταν σαν το τελευταίο σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων, κάτι που πλέον δεν ισχύει. Τρέμω στην ιδέα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο στο μέλλον να κηρύσσονται πόλεμοι για το νερό όπως επίσης στην επίσης φριχτή σκέψη να χρησιμοποιείται το νερό σαν μέσο πίεσης, όπως χρησιμοποιείται σήμερα το πετρέλαιο, και τις συνέπειες που θα υπάρχουν από αυτό. Επίσης εάν τα αφεντικά καταφέρουν την πλήρη εμπορευματοποίηση του μην ξεχνάμε πως δεν θα υπάρχει τίποτα που θα μπορεί να το αντικαταστήσει.

Κλείνοντας να αναφέρω κάποιες χαρακτηριστικές χρήσεις του νερού, πέρα τις αυτονόητες όπως π.χ no water no life. Το εμφιαλωμένο νερό πωλείται από373 εώς και 3950 φορές ακριβότερο από αυτό της βρύσης. Η κατασκευή ενός μικροτσίπ απαιτεί 38 λίτρα νερού και η κατασκευή ενός αυτοκίνητου χρειάζεται 148,5 τόνους νερού. Επίσης όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία από το εισήγηση «Νερό υπό πίεση» από την ομάδα μητροπολιτικά συμβούλια.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Σαν σήμερα με γνώρισα. Σαν σήμερα ξεκίνησα να δημιουργώ. Σαν σήμερα με πήρε η φωτιά από το χέρι . Σαν σήμερα γνώρισα την αξιοπρέπεια και την άφησα να με οδηγήσει στο ταξίδι μου. Σαν σήμερα χάραξα πάνω μου τον δρόμο μου. Σαν σήμερα γεννήθηκα. Σαν σήμερα ερωτεύθηκα την σελήνη. Σαν σήμερα σκόραρα πρώτη φορά. Σαν σήμερα πίστεψα σε μένα. Σαν σήμερα ονειρεύτηκα για πρώτη φορά. Σαν σήμερα μέθυσα από τη ζωή για πρώτη φορά. Σαν σήμερα βρήκα το θάρρος μου. Σαν σήμερα πίστεψα πως ο κόσμος θα αλλάξει . Σαν σήμερα γνώρισα τον καλύτερο μου φίλο. Σαν σήμερα ηρέμησα. Σαν σήμερα πίστεψα στους ανθρώπους. Σαν σήμερα μαγεύτηκα. Σαν σήμερα γέλασα. Σαν σήμερα ήμουν παιδί ακόμα. Σαν σήμερα βρισκόμουν στους δικούς μου κόσμους.

Σαν σήμερα με έχασα. Σαν σήμερα συμβιβάστηκα. Σαν σήμερα προδόθηκα από τους ανθρώπους. Σαν σήμερα τσακώθηκα με το καλύτερο μου φίλο. Σαν σήμερα έπαψα να πιστεύω στην φιλία. Σαν σήμερα σταμάτησα τον αθλητισμό. Σαν σήμερα έκλαψα. Σαν σήμερα ένοιωσα την απόρριψη. Σαν σήμερα πληγώθηκα. Σαν σήμερα δείλιασα. Σαν σήμερα μεγάλωσα, ίσως και να γέρασα. Σαν σήμερα τρελάθηκα. Σαν σήμερα ταυτίστηκα με τον κόσμο. Σαν σήμερα μάλλον και θα πέθανα.

Όλες τις σημαντικές μου στιγμές, καλές ή κακές, θα τις θυμάμαι σαν σήμερα. Κι ας μην έγιναν σαν σήμερα. Αυτή είναι η ευλογία μου αλλά και η κατάρα μου.

The Kiss

THE KISS . . .

She is pregnant, he had just saved her from a fire in her house, rescuing her by carrying her out of the house into her front yard, while he continued to fight the fire.

When he finally got done putting the fire out, he sat down to catch his breath and rest.

A photographer from the Charlotte , North Carolina newspaper, noticed her in the distance looking at the fireman.

He saw her walking straight toward the
fireman and wondered what she was going to do.

As he raised his camera, she came up to the tired man who had saved her life and the lives of her babies and kissed him just as the photographer snapped this photograph.









And people say animals are dumb





--
truth is too precious to tell every fool who asks for it

VIVA MARKOS

«Οι λευκοί τον κατηγορούν ότι είναι μαύρος. Ένοχος.

Οι μαύροι τον κατηγορούν ότι είναι λευκός. Ένοχος.

Οι απευθείας απόγονοι των Ισπανών τον κατηγορούν ότι είναι ιθαγενής. Ένοχος.

Οι ιθαγενείς προδότες τον κατηγορούν ότι είναι μιγάς. Ένοχος.

Οι φαλλοκράτες τον κατηγορούν ότι είναι φεμινιστής. Ένοχος.

Οι φεμινιστές τον κατηγορούν ότι είναι φαλλοκράτης. Ένοχος.

Οι κομμουνιστές τον κατηγορούν ότι είναι αναρχικός. Ένοχος.

Οι αναρχικοί τον κατηγορούν ότι είναι ορθόδοξος κομμουνιστής. Ένοχος.

Οι αγγλόφωνοι τον κατηγορούν ότι είναι ισπανόφωνος. Ένοχος.

Οι αντισημίτες τον κατηγορούν ότι είναι υπέρ των Εβραίων. Ένοχος.

Οι Εβραίοι τον κατηγορούν ότι είναι υπέρ των Αράβων. Ένοχος.

Οι Ευρωπαίοι τον κατηγορούν ότι είναι Ασιάτης. Ένοχος.

Αυτοί που θέλουν να γίνουν κυβέρνηση τον κατηγορούν ότι θέλει να κάνει πάντα αντιπολίτευση. Ένοχος.

Οι ρεφορμιστές τον κατηγορούν ότι είναι ακραίος. Ένοχος.

Οι ακραίοι τον κατηγορούν ότι είναι ρεφορμιστής. Ένοχος.

Η ‘ιστορική πρωτοπορία’ τον κατηγορεί ότι απευθύνεται στην κοινωνία των πολιτών και όχι στο προλεταριάτο. Ένοχος.

Η κοινωνία των πολιτών τον κατηγορεί ότι ενοχλεί την ησυχία της. Ένοχος.

Το Χρηματιστήριο τον κατηγορεί ότι του χαλάει το μεσημεριανό. Ένοχος.

Η κυβέρνηση τον κατηγορεί ότι προκαλεί αύξηση στην κατανάλωση των φαρμάκων για το έλκος στα υπουργεία. Ένοχος.

Οι σοβαροί τον κατηγορούν ότι κάνει πλάκα. Ένοχος.

Οι πλακατζήδες τον κατηγορούν ότι είναι σοβαρός. Ένοχος.

Οι μεγάλοι τον κατηγορούν ότι είναι παιδί. Ένοχος.

Τα παιδιά τον κατηγορούν ότι είναι μεγάλος. Ένοχος.

Οι ορθόδοξοι αριστεροί τον κατηγορούν ότι δεν καταδικάζει τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Ένοχος.

Οι θεωρητικοί τον κατηγορούν ότι είναι πρακτικός. Ένοχος.

Οι πρακτικοί τον κατηγορούν ότι είναι θεωρητικός. Ένοχος.

Όλοι τον κατηγορούν για ότι τους έρθει στο κεφάλι. Ένοχος.»

Υ.Γ:Χιλιοδαβασμένο αλλά κατα την γνώμη ό,τι πιο κοντινό στην προσωπικότητα του Μάρκος.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΟΡΕΞΕΙΣ

Όταν ήμουν μικρός ποτέ δεν μου άρεσε να πηγαίνω σε τσίρκο. Ο κύριος λόγος ήταν ότι λυπόμουν για τα ζώα όπου ο άνθρωπος είχε εξημερώσει και σκλαβώσει για να χορταίνει τις απάνθρωπες του ορέξεις. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας παραξενεύει αφού στα παλαιότερα χρόνια σε κάθε τσίρκο χρησιμοποιούνταν σαν εκθέματα άνθρωποι. Άνθρωποι που η κοινωνία τους έβαζε στο περιθώριο και τους έκανε να νοιώθουν παρείσακτοι. Ανθρώπους που λόγω κάποιας γενετικής ανωμαλίας αντιμετωπίζονταν σαν εκθέματα που θα προκαλούσαν τον χλευασμό και το γέλιο στους υπόλοιπους. Η ανθρωπότητα όμως εξελίχθηκε. Αυτό τα επόμενα χρόνια σταμάτησε η μήπως όχι; Γιατί εγώ ακόμα βλέπω ανθρώπους να χλευάζουν συνανθρώπους τους και να τους χρησιμοποιούν για θρέψουν τις απάνθρωπες ορέξεις τους. Τα παραδείγματα πολλά , ίσως και αμέτρητα και μόνο θλίψη θα έπρεπε φέρνουν στο νου μας.

MΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Για να αποφορτίσουμε το κλίμα λίγο από τα τελευταία posts σκέφτηκα το εξής παιχνιδάκι; παραφράζοντας τα αρχικά των μ.μ.ε. Δεν είναι πολυ δύσκολο και δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τους κανόνες. Κάνω εγώ την αρχή και όποις θέλει ακολουθεί.
Μη Μιλας Εσύ Μιλάω Μόνο Εγώ Μερικοί Μασάνε Εύκολα Μέσα Μαζικής Εξυμέρωσης

ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

Ξεκινώντας αυτό το κείμενο θα σας ζητήσω συγνώμη για όλα αυτά που επρόκειτο να διαβάσετε παρακάτω ( εξαιρούνται οι γνωστοί θαμώνες του blog που πιστεύω θα συμφωνήσουν μαζί μου). Η συγνώμη αυτή αναφέρεται στο ίσως κάπως σκληρό τρόπο που θα εκφέρω τις απόψεις μου και όχι στο τι αντιπροσωπεύουν αυτές. Σε αυτό το post αναφέρομαι στον πολιτισμό που μας επιβάλει η τηλεόραση και γενικότερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το μας επιβάλει αναφέρεται σε μια μικρή για εμένα μειοψηφία ( μακάρι να κάνω λάθος σε αυτό). Προσωπικά ο πολιτισμός που προβάλλεται από τους δέκτες μας δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου. Το μόνο που με κάνει να νοιώθω είναι αηδία και ντροπή για τους συνανθρώπους μου που ζούνε καθημερινά σε αυτή την μιζέρια. Το μεγάλο θέμα για εμένα είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου αποδέχεται αυτόν τον πολιτισμό διότι δυστυχώς αυτό του ταιριάζει και αυτό ζει στην καθημερινή του ζωή. Τα μ.μ.ε σε αυτό οφείλω να τα παραδεχτώ. Βρήκαν τι ταιριάζει στην κοινωνία μας και αυτό προβάλλουν. Κατάντια ζει ο κόσμος κατάντια θα του δείξουμε. Ανασφαλής νοιώθει ο κόσμος, περισσότερο ανασφαλή θα το κάνουμε να νοιώθει. Αποδιοπομπαίους τράγους θέλει ο κόσμος , θα του βρούμε να έχει ένα σωρό. Λεφτά θέλει ο κόσμος, θα κάθεται να βλέπει πως κερδίζουν λεφτά διαλέγοντας κουτιά. Ψώνιο και ματάκιας είναι ο κόσμος, θα τον γεμίσουμε reality. Να κοιμάται θέλει ο κόσμος, θα τον κοιμίζουμε στο πι και φι. Να διασκεδάσει θέλει ο κόσμος και δεν μπορεί , θα κάθεται να βλέπει την κυρά Σεμίνα πως διασκεδάζει με τους διάφορους celebrities. Αξιοπρέπεια δεν έχει ο κόσμος οτιδήποτε αξιοπρεπές θα απουσιάζει από το πρόγραμμα μας. Σκυλάδικα θέλει ο κόσμος σκυλάδικα θα παρακολουθεί από εμάς. Μάλλον κάπως έτσι λειτουργεί το καθεστώς των μ.μ.ε και να μην ξεχνάμε πως λειτουργεί έτσι διότι αυτή την γαμημένη κοινωνία που ζούμε αντιπροσωπεύει.

ΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΟΥ

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ζούμε στην εποχή της άνθισης της ιδιωτικής τηλεόρασης. Είναι ένα από τα γεγονότα που έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κατάσταση του τόπου. Το πεδίο επιβολής είναι τόσο μεγάλο που πλέον μπορούμε να αναφερόμαστε με τον όρο αναγκαστικούς τηλεθεατές.

Η τηλεόραση ίσως να είναι το πιο ισχυρό μέσο προπαγάνδας που έχει υπάρξει ποτέ. Χαρακτηριστικό το επόμενο παράδειγμα που αναφέρεται. Το Νοέμβριο του 2004 ο Μπους κέρδισε τις αμερικάνικες εκλογές. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό οφείλεται στην μαζική προσέλευση των φανατικά θρησκευόμενων στις κάλπες. Έρευνες έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι του Μπους πιστεύουν ότι στο Ιράκ υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής και ότι ο Σαντάμ διατηρούσε σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Το πιστεύουν αυτό γιατί αυτό έδειχναν στις ειδήσεις. Στην Αμερική μεγάλα τηλεοπτικά μέσα ελέγχονται από εταιρείες όπλων. Ανάμεσα στην ενημέρωση και στον πόλεμο, διαλέγουν φυσικά τον πόλεμο και κατά επέκταση τον πρόεδρο που τον διεξάγει. Μετά την 11^η Σεπτέμβρη η ευνοϊκή στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στον Μπους μετατράπηκε σε άνευ όρων υποστήριξη. Η εισβολή στο Ιράκ δεν θα γινόταν εάν τα μ.μ.ε έκαναν σωστά την δουλειά τους και έκαναν τις ερωτήσεις που έπρεπε. Παρατηρούμε λοιπόν το ότι τα μ.μ.ε είναι όχι μόνο σε θέση να αποτρέψουν έναν διαφαινόμενο πόλεμο αλλά δυστυχώς επιβάλουν το πόλεμο αυτό.

Όσο περνούσε ο καιρός είδαμε τραγελαφικά πράγματα. Δημοσιογράφους σε κανάλια και ραδιόφωνα να γίνονται δικαστές και το ακροατήριο τους να φωνάζει ένοχος. Είδαμε μεγαλοεπιχειρηματίες να απολύουν εργαζόμενους σε κάποια αλλαγή κυβέρνησης που δεν ταίριαζε με τα συμφέροντα τους. Είδαμε ανθρώπους να βγάζουν στην ζωή τους στο σφυρί, μέσα από μεγάλους αδελφούς, μουσικές ακαδημίες και ερημονήσια. Μέσα από την τηλεόραση διαμορφώνονται διάφορα κοινωνικά πρότυπα για το τι είναι αποδεκτό και το τι όχι. Μέσα από την τηλεόραση είναι που οι διάφορες πολυεθνικές εταιρείες πλασάρουν τα προϊόντα τους συχνά διαφημίζοντας τα με έναν τρόπο που αποσκοπεί να νοιώσεις άσχημα για τον εαυτό σου, με απώτερο σκοπό να τα αγοράσεις. Η τηλεόραση έχει γίνει ένας μηχανικός φίλος που σκοτώνει το δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων και έρχεται σαν αντικαταστάτης της κοινωνικής συναναστροφής.

Τέλος όσον αφορά τα προγράμματα των καναλιών και την ψυχαγωγία που προσφέρουν είναι αντίστοιχα με το ήθος των μ.μ.ε. Θα συνεχίσουν να δείχνουν και προβάλουν ό,τι έχουν δείξει και προβάλει ως και σήμερα μέχρι και εμείς οι υπόλοιποι να νομίσουμε ότι είναι φυσιολογικό ο άνθρωπος να ζει με τα συγκεκριμένα ήθη που εκπροσωπούν. Κλείνοντας να θυμίσουμε ότι εκτός από το να σπάσεις την τηλεόραση σου μπορείς πολύ απλά να πατήσεις τον διακόπτη του off.

Υ.Γ: Το παρών κείμενο ανδημοσιέυεται απο παλαιότερη αυτόνομη περιοδική έκδοση.

ΟΝΕΙΡΟ Η ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Σήμερα στην απεργία συμμετείχε και ο κλάδος των δημοσιογράφων και σαν συνέπεια αυτού δεν μεταδόθηκαν τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Φαντάζεστε άραγε μια κοινωνία που δεν θα υπήρχαν δελτία ειδήσεων; Πως θα ήταν άραγε; Θα μπορούσε κάποιος να την φανταστεί σαν μια φασιστική και εφιαλτική κοινωνία αφού ο κόσμος δεν θα μπορούσε να πληροφορηθεί τις διάφορες εξελίξεις. Εγώ πάλι θα ονειρευόμουν και ονειρεμένη κοινωνία όπου ο κόσμος δεν θα είχε ανάγκη και δεν κατάπινε αμάσητα όλα αυτά που μας σερβίρουν μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Προσωπικά μου μοιάζει πιο φασιστική η κοινωνία αυτή που ζούμε τώρα. Μια κοινωνία που την επικαιρότητα διαμορφώνουν δημοσιογράφοι όπου υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εξουσίας καλύτερα από τον οποιοδήποτε εκπρόσωπο κόμματος. Αυτά τα λίγα λοιπόν θεωρήστε τα σαν πρόλογο για ένα επικείμενο post όπου θα έχει ως θέμα την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους και για να είμαι δίκαιος σωστός απέναντι στον εαυτό μου θα προσπαθήσω να ανεβάσω και κάτι για διάφορους media assassins που προσωπικά πάντα η ιστορία τους με γοήτευε.

Γύρω σου

Κάτω απ’τα πόδια ένιωσα το κόσμο να φεύγει
Πρώτη φορά η ζωή μου έδειξε πως μ’αποφεύγει
Και η στιγμή μου ξέσκεισε την περιφάνεια
Και την έπλεξε πολλά συγνώμη στεφάνια
Πολλά τα δάκρυα, τι γίνεται ρε μαλάκα
Δε το πιστεύω, πες μου ότι μου κάνετε πλάκα
Δε μπορεί, πες μου ότι ζω σε παραμύθι
Κι ότι μου ‘στησαν φάρσα απο το βάλτο οι μύθοι
Πες ότι όλοι όσοι κλαίνε ψέματα λένε
Κι αν όχι πες τους να φωνάξουν να μην κλαίνε
Να τραγουδήσουν δυνατά για το όνειρό του
Να κάνουν το χαμό του να ζηλέψει το φευγιό του
Και το θάνατο το πούστη να ντραπεί
Και το καλύτερο τραγούδι μας να πεί
Τόσο δυνατά που να μαλώνουν τα αγγελούδια μεταξύ τους
Κι αν θα τον πάρει αγκαλιά για την τιμή τους
Να τον πάει στο πιο καθαρό να μείνει ουρανό
Αφού εδω κάτω είχε διαλέξει έναν βάλτο σκοτεινό
Γι’αυτό φωνάξτε, πέστε της παρακμής
Πως πίσω μείναμε εμείς
Γύρω σου θα ‘μαι
Κι εδώ κι αλλού
Και θα γερνάμε
Σ’ίδια αγκαλιά
Αφού χρωστάμε
Φίλου καλού
Όσα αγαπάμε
Απ’τα παλιά
Καλό ταξίδι, και γάμησέ τους παλικάρι
Να τους κάνεις να ραπάρουν κι εκεί πάνω που να πάρει
Να σκρατσάρουν οι αγγέλοι το καλό τους
Και να σφυρίζουν οι διαβόλοι το κακό τους
Κι όταν θα αφήνει ο ουρανός αυτό το γκρίζο χρώμα
Θα σου κρατάω με τα ξύδια νωπό το χώμα
Δε θα λυπάμαι, τη πιο καλή έφυγες ώρα
Θα σιχαθείς ρε άμα δείς ποιοί κλαίνε τώρα
Όσοι σ’αγάπησαν πολύ έχουν προδώσει
Όσοι σε γλύφαν μια ζωή έχουν θυμώσει
Κι όσοι φοβόντουσαν παλιά φοβούνται ακόμα
Κι αυτοί που λέγανε πολλά σφιγγούν το στόμα
Εγώ βουτάω ενα χαρτί κι ένα μπουκάλι κρασί
Για να στα γράψω όπως τα γούσταρες κι εσύ
Γιατί όταν φεύγει ένας αλήτης ένα αγκάθι φυτρώνει
Για να υπάρχει κάτι εδώ να μας πληγώνει
Να ‘μαστε μόνοι, θέλει ο θεός ή δε θέλει
Εδώ στο βάλτο δε ακούγονται οι αγγέλοι
Φωνάξτε όλοι έτσι για φόρο τιμής
Ότι η φωτιά είμαστε εμείς.

ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Σε μια χώρα όπου οι συνδικαλιστές και οι φοιτητές διαδηλώνουν ακούγοντας going through, όπου ο Λαζόπουλος θεωρείται ότι εκφέρει μια από τις πιο ριζοσπαστικές απόψεις, όπου για τους περισσότερους πολίτες η διασκέδαση έχει αντικατασταθεί από την αποχαύνωση που προσφέρει το χαζοκούτι απλόχερα, όπου τα παρατράγουδα της Πάνια είναι στην πεντάδα των charts, όπου οι καθηγητές διοργανώνουν σχολικές εκδρομές στα studio της Πάνιας δεν θα μπορούσε παρά ο υπουργός πολιτισμού να είναι ένας πρώην κένταυρος...

ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟΙ

Εάν κανείς δει μόνο το τίτλο του παρών κειμένου θα μπορούσε κάλλιστα να φανταστεί χίλια δυο πράγματα και ερμηνείες που θα μπορούσαν να γραφτούν. Η λέξη δρόμος αρκετούς θα τους παραπέμπει στις διάφορες επιλογές που κάνει ο καθένας μας στην ζωή του και στον δρόμο που ακολουθεί σε αυτή. Γράφοντας αυτό το κείμενο εγώ αναφέρομαι στους δρόμους με την αυστηρή έννοια της λέξης δρόμος με αφορμή μια φράση του Στέργιου και ευελπιστώντας σε μια μεγάλη συζήτηση που θα μπορούσε να γίνει για αυτό το θέμα. Κάποτε ο Στέργιος Κατσιαρός ( ποιος είναι εγώ δεν θα σου πω, εάν θες μπορείς να βρεις μόνος σου) είχε πει…αυτούς τους δρόμους τους ένοιωσα δικούς μου μόνο όταν διαδηλώναμε και όταν*…Οι δρόμοι είναι δημόσιοι δηλαδή ανήκουν στον λαό και όχι σε κάποιον ιδιώτη ( εκτός λίγων εξαιρέσεων).

Για μεγάλο διάστημα ένοιωθα τους δρόμους και εγώ δικούς μου στις διαδηλώσεις, όταν σταμάτησα να νοιώθω αυτό το συναίσθημα ήταν ένα από τους λόγους που δεν ξαναπήγα σε διαδήλωση ( οι άλλοι λόγοι δεν έχουν σχέση με το κείμενο για αυτό και δεν αναφέρονται ). Οι δρόμοι που κάποτε, αλλά όχι τώρα δυστυχώς, ένοιωθα δικοί μου ήταν αυτοί της παλιάς μου γειτονιάς όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και παίζαμε χωρίς έγνοιες. Αναφέρομαι στην γειτονιά μου με τον όρο παλιά , παρόλο που συνεχίζω να ζω στην ίδια, λόγω ότι τίποτα από όλα αυτά που ζούσαμε τότε με κάποιους δεν μου φαντάζει ίδιο με αυτά που ζούνε τώρα. Κάποτε ένοιωθα δρόμους δικούς μου, δρόμους που τους φτιάχναμε εμείς για να διασχίσουμε καλλιέργειες από καλαμπόκια, τα περιπετειώδη καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας στον Ελαιώνα. Τώρα πια δεν νομίζω να υπάρχουν ακόμα αυτές οι καλλιέργειες.

Τώρα οι μόνοι δρόμοι που νοιώθω δικοί μου είναι αυτοί που φαντάζομαι μέσα στο μυαλό μου και αυτοί που με οδηγούν σε αγαπημένες καταστάσεις… μια ανηφόρα στο Πέραμα, ένας χωματόδρομος στην Άνδρο, ένα σοκάκι στην Αλεξάνδρεια. Αλήθεια εσείς ποιους δρόμους νοιώθετε δικούς σας;

* την συνέχεια της φράσης οποιοσδήποτε μπορεί να την μάθει εάν με ρωτήσει αλλά όχι μέσω internet (ευτυχώς ή δυστυχώς). Αναφέρομαι στην Στέργιο με οικειότητα που για κάποιους δεν αρμόζει στην διαφορά ηλικίας που έχουμε αλλά μια οικειότητα που αρμόζει σε ανθρώπους με τους ίδιου σκοπούς και στόχους..

HIP HOP CULTURE SETS FIRE ON YOUR BRAIN

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι ακόμα για το hip hop. Η αρχή είχε γίνει με ένα άρθρο στην αυτόνομη περιοδική έκδοση uhuru ( ελπίζω να το θυμάστε). Πάντως όμως την τελευταία στιγμή πριν ξεκινήσω να γράφω, κάτι με σταμάταγε γιατί ήξερα πως αυτήν την αίσθηση που έχω για το hip hop δεν θα την μετέφερα όπως θα ήθελα και θα της άξιζε. Όμως όπως λένε όταν κάτι το θέλεις πολύ όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το καταφέρεις. Εγώ πάλι πιστεύω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας μάγος που φροντίζει για αυτό. Όπως και φρόντισε τώρα και έφτασαν και σε μένα τα λόγια που θα σας μεταφέρω. Είναι λόγια που ακούστηκαν από τον B.D.Foxmoor στην ραδιοφωνική εκπομπή «όταν οι μικρόμυαλοι hiphopαγούν» και είναι ακριβώς αυτά που προσπαθούσα καιρό να γράψω.

2007 και η παγκόσμια μουσική βιομηχανία έχει καταφέρει την ομοιογενειμοποίηση του hip hop κώδικα λανσάροντας τον σαν τρόπο ζωής αποτελούμενο από 4 στοιχεία. Οι εγχώριοι κλακαδόροι hιpοhοpαγούντες πρόθυμοι όπως πάντα άλλοτε στα προστάγματα των καιρών αφέθηκαν για τα καλά στα χέρια της εποχής και στη ροή του κυρίαρχου ρεύματος. Κι όμως το hip hop δεν πέθανε όπως ισχυρίζονται κάποιοι γιατί όλοι αυτοί είναι εξαιρετικά ανίκανοι να σκοτώσουν κάτι που δεν κατανόησαν ποτέ, κάτι που απλά διηγούνται εγκυκλοπαιδικά και που το ζουν βάση οδηγιών και πλαισίων επικοινωνίας. Όμως ακόμα και εδώ σε αυτήν την απέραντη μουσική χωματερή υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται χρόνια τώρα να σώσουν ό,τι μπορούν από την αρχική αίσθηση αυτού του κώδικα και η μάχη είναι άνιση. Ο πόλεμος όμως δεν έχει χαθεί. Όταν αυτή η γενιά βαρεθεί να hιpοhοpαγεί και αφομοιωθεί και κατ εικόνα εκτός από ουσία από το περιβάλλον της, τότε οι μόνοι που θα θέλουν να θυμούνται και να είναι περήφανοι για αυτό θα είναι όσοι κατανόησαν το low bap, εχθροί και φίλοι.

MARTIN LUTHER KING, Jr.

Το αφιέρωμα που ξεκινήσαμε πριν από λίγες μέρες ολοκληρώνεται με αυτό post που αναφέρεται στον Martin Luther King. Θεώρησα πως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι απλά να ανεβάσω έναν από τους λόγους του και να μην μπω στην διαδικασία να γράψω κάτι για τον ίδιο διότι θα τον αδικούσα σίγουρα με ό,τι και εάν έγραφα. Έτσι λοιπόν ακολουθεί ο πιο γνωστός του λόγος που έμεινε στην ιστορία σαν I HAVE A DREAM. Η πηγή είναι από το Δελτίο της Ιστορίας των νέγρων, τεύχος 21 (Μάιος 1968).

χαιρομαι που συμμετεχω σημερα μαζι σασ Σ' ενα γεγονοσ που θα μείνει ως η μεγαλύτερη διαδήλωση υπέρ της ελευθερίας στην Ιστορία του έθνους μας.

Εκατό χρόνια πριν, ένας μεγάλος Αμερικανός*, στη συμβολι­κή σκιά του οποίου στεκόμαστε σήμερα, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης των Μαύρων. Αυτό το βαρυσήμαντο διάταγμα ήρθε σαν ένας μεγάλος φωτεινός φάρος ελπίδας σε εκα­τομμύρια νέγρους σκλάβους που είχαν καεί από τις φλόγες της εξαντλητικής αδικίας. Ήρθε σαν χαρμόσυνη αυγή να δώσει τέ­λος στη μακρά νύχτα της αιχμαλωσίας τους.

Κι όμως, εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος δεν είναι ακόμα ελεύθε­ρος. Εκατό χρόνια μετά, η ζωή του νέγρου δυστυχώς δυναστεύε­ται ακόμα από τις χειροπέδες των φυλετικών διαχωρισμών και τις αλυσίδες των διακρίσεων. Εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος εξακο­λουθεί να μαραζώνει στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας, εξόριστος στον ίδιο του τον τόπο.

Έτσι, ήρθαμε σήμερα εδώ για να διεκτραγωδήσουμε μια επαί­σχυντη κατάσταση. Κατά μια έννοια, ήρθαμε στην πρωτεύουσα του έθνους μας για να εξαργυρώσουμε μια επιταγή. Όταν οι αρχι­τέκτονες της δημοκρατίας μας έγραψαν τα υπέροχα λόγια του Συντάγματος και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, υπέγραφαν ένα γραμμάτιο που κληρονόμησαν όλοι οι Αμερικανοί. Αυτό το γραμμάτιο ήταν η υπόσχεση ότι όλοι οι άνθρωποι, ναι, οι μαύροι άνθρωποι όπως και οι λευκοί, θα είχαν εγγυημένα τα αναφαίρετα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυ­χίας.

Είναι φανερό σήμερα ότι η Αμερική δεν τήρησε αυτή την υπό­σχεση σε ό,τι αφορά τους έγχρωμους πολίτες της. Αντί να τιμή­σει αυτή την ιερή υποχρέωση, η Αμερική παρέδωσε στο λαό των νέγρων μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Μια επιταγή που τους επε­στράφη με την ένδειξη «ανεπαρκείς πόροι». Αρνούμαστε να πι­στέψουμε ότι στο μεγάλο θησαυροφυλάκιο των ευκαιριών αυ­τού του έθνους οι πόροι δεν επαρκούν. Κι έτσι, ήρθαμε να εξαρ­γυρώσουμε αυτή την επιταγή, μια επιταγή που θα μας δώσει, γιατί θα το απαιτήσουμε, τα πλούτη της ελευθερίας και την ασφάλεια της δικαιοσύνης.

Ήρθαμε ακόμα σ' αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο για να υπεν­θυμίσουμε στην Αμερική ότι ο χρόνος μας πιέζει. Αυτή η εποχή δε μας επιτρέπει την πολυτέλεια της επανάπαυσης, ούτε το ηρε­μιστικό των βαθμιαίων αλλαγών. Τώρα είναι η ώρα να πραγματο­ποιηθούν οι υποσχέσεις της δημοκρατίας. Τώρα είναι η ώρα να υψωθούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα των διαχωρισμών προς τον ηλιόλουστο δρόμο της δικαιοσύνης για όλες τις φυλές. Τώρα είναι η ώρα να σηκώσουμε το έθνος μας από την κινούμενη άμμο της ρατσιστικής αδικίας στο στέρεο βράχο της αδελφοσύ­νης. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε τη δικαιοσύνη πραγματικότη­τα για όλα τα τέκνα του Θεού. Θα ήταν ολέθριο για το έθνος να αγνοήσει τους καιρούς που επείγουν. Αυτό το αποπνικτικά θερμό καλοκαίρι της δίκαιης δυσαρέσκειας των νέγρων δε θα τελειώσει παρά μόνο όταν φτάσει το ζωογόνο φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας.

Το 1963 δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Κι εκείνοι που ελπί­ζουν ότι ο νέγρος χρειαζόταν ένα ξέσπασμα κι ότι τώρα θα ηρε­μήσει, θα ξυπνήσουν πολύ απότομα αν το έθνος επιστρέψει στις συνηθισμένες ασχολίες του.

Δε θα υπάρξει ούτε ανάπαυση ούτε ηρεμία στην Αμερική μέ­χρι να παραχωρηθούν στους νέγρους τα πολιτικά τους δικαιώμα­τα. Ο ανεμοστρόβιλος της εξέγερσης θα συνεχίσει να τραντάζει τα θεμέλια του έθνους μας μέχρις ότου προβάλει η λαμπρή ημέρα της δικαιοσύνης.

Πρέπει όμως να πω κάτι στο λαό μου καθώς στέκεται στο ζε­στό κατώφλι που οδηγεί στο παλάτι της δικαιοσύνης. Ότι στην πορεία για να κατακτήσουμε τη θέση που δικαιούμαστε δεν πρέ­πει να γίνουμε ένοχοι άδικων πράξεων.

Ας μη ζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθε­ρία πίνοντας από το ποτήρι της πικρίας και του μίσους. Πρέπει πάντοτε να κατευθύνουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική μας διαμαρτυρία να εκφυλιστεί σε σωματική βία. Ξανά και ξανά οφείλουμε να υψωθούμε στο μεγαλείο του να αντι­τάσσουμε στη σωματική δύναμη τη δύναμη της ψυχής μας.

Το θαυμαστό και πρωτοφανές πνεύμα αγωνιστικότητας που συνεπήρε τη νέγρικη κοινότητα δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην καχυποψία προς όλους τους λευκούς, γιατί πολλοί από τους λευ­κούς αδελφούς μας κατάφεραν να καταλάβουν, όπως αποδεικνύει η παρουσία τους εδώ, ότι η μοίρα τους είναι ενωμένη με τη δική μας μοίρα κι ότι η ελευθερία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τη δική μας ελευθερία. Η επίθεση που από κοινού ετοιμάζουμε, έτοιμοι να ριχτούμε στα προπύργια της αδικίας, πρέπει να γίνει από στρατό και των δύο φυλών. Δεν μπορούμε να βαδίσουμε μόνοι.

Και καθώς προχωρούμε, πρέπει να υποσχεθούμε ότι πάντα θα βαδίζουμε μπροστά. Δεν είναι δυνατόν να γυρίσουμε πίσω. Υπάρ­χουν εκείνοι που ρωτούν τους ζηλωτές των πολιτικών δικαιωμά­των, «πότε θα ικανοποιηθείτε;» Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο ο νέγρος πέφτει θύμα της ανείπωτης φρίκης της αστυνομικής βαρβαρότητας.

Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο τα κορμιά μας, βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα

μοτέλ των εθνικών οδών και στα ξενοδοχεία των πόλεων. Απο­κλείεται να ικανοποιηθούμε όσο η βασική μετακίνηση του νέγρου είναι από ένα μικρό γκέτο σ' ένα μεγαλύτερο.

Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο τα παιδιά μας ξεγυμνώ­νονται από την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια τους με επι­γραφές που δηλώνουν «μόνο για λευκούς». Αποκλείεται να ικα­νοποιηθούμε όσο ένας νέγρος του Μισισιπή δεν μπορεί να ψηφί­σει κι ένας νέγρος της Νέας Υόρκης πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτε άξιο να το ψηφίσει. Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δε θα ικανοποιηθούμε μέχρις ότου κυλήσουν τα νερά της ορθής κρίσης, μέχρις ότου η δικαιοσύνη γίνει χείμαρρος ορμητικός.

Δεν ξεχνώ ότι μερικοί από σας έρχεστε εδώ μετά από σκλη­ρές δοκιμασίες και βάσανα. Μερικοί μόλις βγήκατε από τη φυ­λακή. Μερικοί ήρθατε από περιοχές όπου η επιδίωξη της ελευ­θερίας σας άφησε τσακισμένους από τις θύελλες των διωγμών, κλονισμένους από τους ανέμους της αστυνομικής βαρβαρότητας. Είστε οι παλαίμαχοι του δημιουργικού μαρτυρίου. Συνεχίστε το έργο σας με την πίστη ότι το αφιλοκερδές μαρτύριο θα φέρει τη λύτρωση.

Γυρίστε πίσω στο Μισισιπή, γυρίστε στην Αλαμπάμα, γυρίστε στη Νότια Καρολίνα, γυρίστε στη Γεωργία, γυρίστε στη Λουϊζιάνα. Γυρίστε στις εξαθλιωμένες συνοικίες και στα γκέτο των πόλεων του Βορρά, ξέροντας ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλ­λάξει και θα αλλάξει με κάποιον τρόπο. Ας μη σερνόμαστε στην κοιλάδα της απελπισίας.

Σας λέω, λοιπόν, φίλοι μου, ό,τι αν και πρέπει να αντιμετωπί­σουμε τις δυσκολίες του σήμερα και του αύριο, εγώ εξακολουθώ να έχω ένα όνειρο. Είναι μια ελπίδα βαθιά ριζωμένη στο αμερικα­νικό όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξυπνήσει και θα βιώ­σει το αληθινό νόημα του «πιστεύω» του, που λέει πως «θεωρού­με αυταπόδεικτο αξίωμα ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι».

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα, πάνω στους ματωμένους λόφους της Γεωργίας, οι απόγονοι των πρώην σκλάβων και οι

απόγονοι των πρώην δουλοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν στο κοινό τραπέζι της αδελφικής αγάπης.

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα ακόμα και η Πολιτεία του Μισισιπή που καίγεται από τη φωτιά της αδικίας, που φλέγεται στο καμίνι της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευ­θερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ' ένα έθνος όπου δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματος τους αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα, κάτω στην Αλαμπάμα, με τους φαύλους ρατσιστές της, με τον κυβερνήτη που απ' τα χείλη του στάζουν λόγια αντίδρασης και μηδενισμού, ναι, ακριβώς εκεί, στην Αλαμπάμα, θα έρθει η μέρα που τα μαύρα αγοράκια και κο­ριτσάκια θα μπορούν να δώσουν το χέρι στα λευκά αγοράκια και κοριτσάκια σαν αδέλφια. Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι τραχείς τόποι θα γίνουν ομα­λοί και οι στρεβλωμένοι θα ισιώσουν και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί και όλη μαζί η ανθρωπότητα θα την αντικρίσει.

Αυτή είναι η ελπίδα μας. Μ' αυτή την ελπίδα επιστρέφω στο Νότο.

Μ¹ αυτή την ελπίδα θα μπορέσουμε να δουλέψουμε μαζί, να προσευχηθούμε μαζί, ν' αγωνιστούμε μαζί, να μπούμε στη φυλα­κή μαζί, να υπερασπιστούμε μαζί την ελευθερία, ξέροντας ότι θα είμαστε ελεύθεροι κάποια μέρα. Εκείνη τη μέρα όλα τα παιδιά του κόσμου θα μπορούν να τραγουδήσουν με νέο νόημα τους στί­χους «ελευθερίας γη/ πατρίδα μου, για σένα/ υψώνω τη φωνή/ γη-μνήμα των πατέρων μου/ καμάρι των πιστών/ στα πλάγια των βου­νών/ ελευθερία ας αντηχεί». Κι αυτό πρέπει να επαληθευτεί, αν θέλει η Αμερική να γίνει ένα μεγάλο έθνος.

Ας αντηχήσει λοιπόν η ελευθερία από τους πελώριους λόφους του Νιου Χάμσαϊρ.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα μεγαλόπρεπα βουνά της Νέας Υόρκης.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα υψώματα της Πενσυλβάνιας.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τις καμπυλόγραμμες πλαγιές της Καλιφόρνιας.

Αλλά όχι μόνο.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από το Πετρώδες Όρος της Γεωρ­γίας.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από το Όρος της Σκοπιάς στο Τενεσί.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο και ύψωμα του Μισισιπή, από κάθε βουνοπλαγιά, ας αντηχήσει η ελευθερία.

Κι όταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφή­σουμε να αντηχήσει από κάθε χωριό και χωριουδάκι, από κάθε πόλη και ομοσπονδιακή Πολιτεία, τότε θα μπορέσουμε να επι­σπεύσουμε τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού -μαύροι και λευ­κοί, Ιουδαίοι και Εθνικοί, Καθολικοί και Προτεστάντες- θα μπο­ρούν να δώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του πα­λιού νέγρικου ύμνου: «Ελεύθεροι επιτέλους, ελεύθεροι επιτέλους/ Δόξα στον Παντοδύναμο, είμαστε ελεύθεροι επιτέλους».

*Εννοεί τον πρόεδρο Λίνκολν

ΜΑΥΡΟΙ ΠΑΝΘΗΡΕΣ

Τον Οκτώβρη του 1966 στο Όκλαντ της Καλιφόρνια δημιουργήθηκε από μια ομάδα νεαρών μαύρων, προσανατολισμένων από τις θέσεις του Malcolm X για την αυτοδιάθεση και την αυτοάμυνα της μαύρης κοινότητας το «Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα». Οι Μαύροι Πάνθηρες εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλη την Αμερική και οργάνωσαν επιμέρους προγράμματα στο επίπεδο των κοινωνικών αναγκών της μαύρης κοινότητας τα οποία απηχούσαν τις πολιτικές διεκδικήσεις της οργάνωσεις. Μεταξύ άλλων παρείχαν δωρεάν τροφή και ρουχισμό στα παιδιά των σχολείων και τους απόρους, δημιούργησα σχολεία της απελευθέρωσης στα γκέτο και ένα σύστημα κλινικών για δωρεάν περίθαλψη ενώ οπλοφορούσαν για να προστατεύσουν την μαύρη κοινότητα από την αστυνομική βία και τη ρατσιστική βαρβαρότητα. Στην διάρκεια αυτού του αγώνα που κράτησε μέχρι το 1975 πολλοί από τους Μαύρους Πάνθηρες ( αρκετοί ήταν πρώην φυλακισμένοι για ποινικά αδικήματα όπως ο Malcolm X) δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν για πολλά χρόνια σαν πολιτικοί κρατούμενοι των Η.Π.Α. Ακολούθησαν άλλες οργανώσεις όπως ο «Μαύρος Απελευθερωτικός Στρατός» (B.L.A), η «Δημοκρατία της Νέας Αφρικής» και άλλες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

ΠΑΡΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ

Ο Mumia Abu-Jamal βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια κλεισμένος στην πτέρυγα των θανατοποινιτών και αποτελεί το σύμβολο του αγώνα κατά της «δικαστικής αδικίας». Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια στις 24 Απριλίου του 1954.

Στα 14 του συνελήφθη επειδή συμμετείχε σε αντιρατσιστική διαδήλωση. Ένα χρόνο μετά πρωτοστάτησε στην εκστρατεία των συμπολιτών του Αφροαμερικανών να ονομαστεί το σχολείο του «Γυμνάσιο Malcolm x». Απ’ το 1969 είχε προσχωρήσει στο κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Τον ίδιο χρόνο το FBI συμπεριλαμβάνει το όνομά του στην λίστα ADEX, η οποία αφορούσε τα πρόσωπα που θα συλλαμβάνονταν αμέσως, ως προληπτικό μέτρο, μόλις ξεσπούσε κάποια «εθνική κρίση». Το 1970 το FBI αρχίζει να τον παρακολουθεί στενά ανοίγοντάς του το σχετικό φάκελο

Στο μεταξύ η καριέρα του Mumia εξελισσόταν ραγδαία: εκτός από την συνεργασία του με διάφορους τοπικούς σταθμούς και πανεθνικά ραδιοφωνικά δίκτυα, κατάφερε να πάρει συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Bob Marley. Το 1981 κέρδισε το βραβείο του «υποδειγματικού δημοσιογράφου» ενώ εξελέγη και πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Δημοσιογράφων Φιλαδέλφειας. Το 1978 ο Mumia μετέδωσε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ από την εισβολή αστυνομικών στα γραφεία της MOVE καταγράφοντας τον άγριο ξυλοδαρμό των συλληφθέντων. Ο ηγέτης του κινήματος MOVE AFRICA κατάφερε να υπερασπίσει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο, που τελικά όλες οι κατηγορίες για ανατρεπτική δράση και σύσταση ένοπλης συμμορίας εναντίον του κατέρρευσαν και συνδέθηκε με στενή επαφή με τον Mumia.

Το Δεκέμβριο του 1981 ο Jamal προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα σε μια συμπλοκή του αδερφού του κι ενός φίλου του με δύο αστυνομικούς πυροβολείται και τραυματίζεται ελαφρά, αλλά συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι δολοφόνησε τον άλλο αστυνομικό. Κανείς άλλος δεν συλλαμβάνεται ούτε κατηγορείται. Έπειτα από μια δίκη παρωδία καταδικάζεται σε θάνατο.

Ο Jamal περνάει 22 ώρες της μέρας σε κελί απομόνωσης. Δεν του έχει ποτέ επιτραπεί να τον επισκεφθούν οι συγγενείς του, και ποτέ δεν έχει δει τα εγγόνια που απέκτησε στο μεταξύ.

Μερικά στοιχεία της δίκης που αποδεικνύουν την σκευωρία κατά του Mumia: Ο δικαστής Albert Sabo που τον καταδίκασε είχε εκδώσει τις περισσότερες θανατικές καταδίκες απ’ οποιανδήποτε άλλο εν ενεργεία συνάδελφό του. Η εισαγγελική αρχή μέσα από παράνομες νομικές μεθοδεύσεις απέκλεισε 11 κατάλληλους ενόρκους επειδή ήταν Αφροαμερικανοί. Την πρώτη μέρα της δίκης, ο δικηγόρος του Mumia κατέθετε ότι δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένος και ότι δεν είχε δει ούτε έναν αυτόπτη μάρτυρα. Επίσης δεν επιτράπηκε στον Mumia να υπερασπιστεί τον εαυτό του και διατάχθηκε η απομάκρυνσή του από την αίθουσα, γεγονός που παρατάθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της δίκης. Η υπεράσπιση παραιτήθηκε, επειδή δεν επαρκούσαν τα χρήματα για την κάλυψη των αμοιβών της. Όσο για τα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του Jamal, είναι τόσα πολλά για να αναφερθούν. Άλλωστε, σε όλες αυτές τις αστειότητες που συνέβησαν στην δίκη του, εάν τα αναφέρουμε θα χάσουν την σοβαρότητά τους.

Ο Mumia Abu-Jamal είναι ταυτόχρονα, η εξαίρεση και ο κανόνας. Εξαίρεση επειδή ξεχώρισε από άλλους συναδέλφους του στο πεδίο της πολιτικής αρθρογραφίας και μπήκε στο στόχαστρο των μηχανισμών καταστολής. Κανόνας επειδή υπέστη εκείνο που υφίστανται όλοι όσοι πέφτουν θύματα της ρατσιστικής πολιτικής και της αστυνομικής ή δικαστικής αυθαιρεσίας.

MALCOLM X

Ο Malcolm Little γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1925 στην Ομάχα της πολιτείας της Νεμπράσκα. Ο πατέρας του ήταν βαπτιστής ιεροκήρυκας ενώ η μητέρα του. Η μητέρα του ήταν παιδί από τον βιασμό της μητέρας της από λευκό. Έπειτα από την πυρπόληση του σπιτιού τους από την Κου-Κλουξ-Κλαν μετακόμισαν στο Μίσιγκαν. Εκεί όμως ο πατέρας του δολοφονήθηκε από λευκούς ρατσιστές ενώ η μητέρα του έπαθε νευρικό κλονισμό και κλείστηκε σε ψυχιατρείο. Ο Malcolm μαζί με τα έξι αδέλφια του βρέθηκε υπό την εποπτεία του κράτους. Στα 21 του βρέθηκε καταδικασμένος σε 10ετή κάθειρξη για ένοπλες ληστείες. Την φυλακή την χαρακτήρισε ο ίδιος σαν το καλύτερο σχολείο μετά το κολέγιο.

Στην φυλακή διακρίθηκε για την ανυπότακτη ατομική του στάση απέναντι στους λευκούς ανθρωποφύλακες και στην συνέχεια για την κριτική του επίθεση ενάντια στο ποινικό σύστημα των Η.Π.Α. το γεγονός που μεσολάβησε σε αυτήν την ραγδαία εξέλιξη του Malcolm ήταν ο προσηλυτισμός του στον Ισλαμισμό και η συνειδητοποίηση της θέσης του μέσα στην κοινωνία από τα κηρύγματα της κίνηση των Μαύρων Μουσουλμάνων γνωστής και ως « Έθνος του Ισλάμ». Μετά την αποφυλάκιση του αφιερώνεται στην ανάπτυξη των Μαύρων Μουσουλμάνων όπου την εποχή εκείνη δέσποζε η αρχηγική μορφή του Ελιγιά Μουχαμάντ.

Την αλλαγή του ονόματος την εξήγησε ο ίδιος σαν εξής: Το γράμμα Χ για τον μαύρο μουσουλμάνο συμβολίζει το αυθεντικό όνομα της αφρικάνικης οικογένειας που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Το Χ αντικαθιστά το όνομα του αφέντη σκλάβων που επιβλήθηκε στους προγόνους του από κάποιο λευκό κτήνος με γαλάζια μάτια. Το Χ σημαίνει μυστήριο. Το μυστήριο που έχει μπροστά του ο νέγρος σχετικά με το ποιος ήταν προτού ο λευκός τον κάνει σκλάβο και του βάλει ευρωπαϊκή ταμπέλα.

Το 1964 αποχωρεί από το Έθνος του Ισλάμ σκανδαλισμένος από την ανάρμοστη προσωπική ζωή του Ελιγιά και απομακρύνεται από αυτό το θρησκόληπτο και μυστικιστικό δόγμα.

Έπειτα ίδρυσε την μη θρησκευτική Οργάνωση Αφρό-Αμερικάνικης ενότητας δημιουργώντας τμήματα και σε αφρικάνικες χώρες. Ταξίδευσε σε χώρες της Μ. Ανατολής και της Αφρικής καταγγέλλοντας την ρατσιστική εσωτερική και εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. Άλλαξε το όνομα του σε Ελ Χατζ Μαλίκ Ελ Σαμπάζ ενώ εγκατέλειψε και την όποια φυλετική προκατάληψη για τους λευκούς.

Οι New York Times αντιλαμβανόμενοι το κλίμα της εποχής λίγο πριν την δολοφονία του έγραφαν: ο M.Λ.Κινγκ μπορεί να ελέγξει τα μεσαία και ανώτερα στρώματα των μαύρων, ο Malcolm X μπορεί να ελέγξει όλους τους μαύρους που βρίσκονται στον πάτο της Αμερικάνικης κοινωνίας. Οι θέσεις του Malcolm X για την βία είχαν μεγάλη απήχηση στις τάξεις της μαύρης νεολαίας και δοκιμαζόταν ήδη στην πράξη. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1965 κατά την διάρκεια μιας ομιλίας του δολοφονήθηκε. Η δολοφονία του δίχασε οριστικά τους Μαύρους Μουσουλμάνους αφού θεωρήθηκαν εξίσου υπεύθυνοι με τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. Κατά την διάρκεια της δίκης τριών ατόμων που κατηγορούνταν για την δολοφονία του ένας μάρτυρας που έδωσε στην δημοσιότητα ντοκουμέντα ενοχοποιητικά για την κυβέρνηση των Η.Π.Α βρέθηκε νεκρός.

Ο Malcolm X είναι από αυτούς που μέσα από την δράση του κατάφερε να νικήσει το πεπρωμένο που του προόριζε η παιδική του ηλικία. Πέρα από τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να έχω στην ιδεολογία του Malcolm X οφείλω πέρα από τους τεράστιους αγώνες του για τα δικαιώματα των μαύρων οφείλω να του αναγνωρίσω και το γεγονός ότι ήταν κάποιος που δεν φοβόταν να αναγνωρίσει τα λάθη του. Για επίλογο παραπέμπω κάποιες δηλώσεις του Malcolm X που δείχνουν την εξέλιξη των ιδεών του και της αντίληψης του.

«Πως μπορώ να αγαπώ τον άνθρωπο που βίασε την μητέρα μου, σκότωσε τον πατέρα μου, σκλάβωσε τους προγόνους μου, έριξε ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία, αφάνισε τους Ινδιάνους και με κρατάει φυλακισμένο στις τρώγλες; Καλύτερα να με κλείσουν σε ένα τσουβάλι και να με πετάξουν στον ποταμό Χάρλεμ».

«Μπορεί να ξαφνιαστείς που ακούς αυτά τα λόγια από μένα, πάντοτε όμως υπήρξα ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα γεγονότα και να παραδεχθεί την πραγματικότητα της ζωής, όπως εμφανίζεται κάτω από νέες εμπειρίες και γνώσεις. Έφαγα από το ίδιο πιάτο με ανθρώπους που τα μάτια τους ήτα πιο γαλανά και από γαλανά, τα μαλλιά τους πιο ξανθά και από ξανθά και το δέρμα τους πιο λευκό και από λευκό κι ένοιωσα την ειλικρίνεια των πράξεων και των λόγων τους.»

«Θα ενωθώ με οποιονδήποτε, δεν με νοιάζει το χρώμα που έχει ,φτάνει να θέλει να αλλάξει αυτήν την άθλια κατάσταση που επικρατεί στη γη.»

Υ.Γ: Το παρών κείμενο αποτελεί μια μικρή αναφορά στα πιο σημαντικά σημεία (κατά εμένα) της δράσης του Malcolm X. Ανάλογα με την απήχηση που θα έχει είναι πολύ πιθανόν να δημοσιευτούν και κάποια αποσπάσματα από τις ομιλίες του Malcolm X ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα την ιδεολογία του