ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ

Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα αποταμίευσης. Όταν το έμαθα το πρωί μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ένα διαφημιστικό μήνυμα μιας τράπεζας (όνομα δεν γράφω όλες τα ίδια χάλια έχουν) που είδα πριν λίγες μέρες μέσω ενός ΑΤΜ της. Το τι ακριβώς έλεγε δεν το θυμάμαι αλλά είχε σχέση να κάνει με αποταμιευτικούς λογαριασμούς για παιδιά και καλούσε τους γονείς να αποδείξουν μέσω καταθέσεων την αγάπη τους για τα παιδιά τους. Εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου παράλογο , ίσως και ρομαντικό καμιά φορά, πιστεύω πως αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι αγάπη, κατανόηση και να στέκεσαι δίπλα τους σε δύσκολες στιγμές. Από την άλλη πλευρά όμως τα χρήματα επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ζωή μας . Όμως οι αξίες που μπορεί να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι ανεξάρτητες από τις οικονομικές δυνατότητες τους.

R.A.T.M - "Renegades Of Funk"

No matter how hard you try, you can't stop us now
No matter how hard you try, you can't stop us now

We're the renegades of this atomic age
This atomic age of renegades
Renegades of this atomic age
This atomic age of renegades

Since the Prehistoric ages and the days of ancient Greece
Right down through the Middle Ages
Planet earth kept going through changes
And then no renaissance came, and times continued to change
Nothing stayed the same, but there were always renegades
Like Chief Sitting Bull, Tom Paine
Dr. Martin Luther King, Malcom X
They were renegades of their time and age
So many renegades

We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk

From a different solar system many many galaxies away
We are the force of another creation
A new musical revelation
And we're on this musical mission to help the others listen
And groove from land to land singin' electronic chants like
Zulu nation
Revelations
Destroy our nations
Destroy our nations

Now renegades are the people with their own philosophies
They change the course of history
Everyday people like you and me
We're the renegades we're the people
With our own philosophies
We change the course of history
Everyday people like you and me
C'mon
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk

Poppin', sockin', rockin' puttin' a side of hip-hop
Because where we're goin' there ain't no stoppin'
Poppin', sockin', rockin', puttin' a side of hip-hop
Because where we're goin' there ain't no stoppin'
Poppin', sockin', rockin' puttin' a side of hip-hop
'Cause we're poppin', sockin', rockin' puttin' a side of hip-hop
Poppin', sockin', rockin' puttin' a side of hip-hop

We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk
We're the renegades of funk

We're teachers of the funk
And not of empty popping
We're blessed with the force and the sight of electronics
With the bass, and the treble the horns and our vocals
'Cause everytime I pop into the beat we get fresh

There was a time when our music
Was something called the Bay Street beat
People would gather from all around
To get down to the big sound
You had to be a renegade in those days
To take a man to the dance floor

Say jam sucker (jam)
Say jam sucker (jam)
Say groove sucker (groove)
Say groove sucker (groove)
Say dance sucker (dance)
Say dance sucker (dance)
Now move sucker (move)
Now move sucker (move)
[x2]
We're the renegades of funk

ΚΛΕΙΔΙΑ

Κουβαλάω μαζί μου 14 κλειδιά. Η αλήθεια είναι πως μόνο 3 από αυτά μου χρειάζονται. Όμως τα άλλα 11 δεν μπορώ να τα αποχωριστώ εύκολα. Είναι άμεσα συνδεδεμένα με το παρελθόν μου και για αυτό το λόγο τα κρατάω σαν το πιο σημαντικό φυλακτό.

Ένα από αυτά άνοιγε το λουκέτο του παλιού μου ποδηλάτου. Το κρατάω διότι έτσι κρατάω την παιδικότητα μου. Θυμάμαι έτσι την παιδική μου ηλικία. Το πόσο ξένοιαστα περνούσα τότε και το πόσο εύκολα και απλά μου φαίνονταν όλα. Ένα άλλο ανοίγει το κουτάκι που είχαμε φτιάξει με την πρώτη μου αγάπη. Εκείνη κράτησε το κουτάκι εγώ κλασσικά το κλειδί για να θυμάμαι την σελήνη μου. Είναι άλλα τέσσερα που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν επειδή είτε καταστράφηκαν είτε στράβωσαν όταν από τα πολλά ξύδια που έπινα κάποτε αδυνατούσα να τα βάλω σωστά στην κλειδαριά. Έτσι τα κρατάω και αυτά για να ξέρω πότε να σταματήσω να πίνω και η αλήθεια είναι πως πιάνει. Έχω ακόμα ένα κλειδί που είναι κόκκινο για να μου θυμίζει να κρατάω το πάθος μου. Έχω ακόμα ένα που μου το έκανε δώρο ο πρώτος άνθρωπος που με πρόδωσε. Ήξερε ότι μαζεύω κλειδιά και εγώ το κρατάω ακόμα για να θυμάμαι σε ποιος άνοιγα την καρδιά μου.

Τα υπόλοιπα 3 ομολογώ πως για μένα δεν σημαίνουν κάτι. Τα κράτησα διότι απλά έτυχε να τα βρω. Τα κρατάω διότι εάν τα πέταγα θα πέταγα συγχρόνως και τις αναμνήσεις κάποιον ανθρώπων και για αυτό τους τις φυλάω εγώ, όποιες και αν είναι αυτές.

ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ Ή ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που αλλάζουν. Μπήκα κατευθείαν στο θέμα, αλλά χρόνια πάνε που το σκέφτομαι και δεν περιμένω άλλο για να πάρω την απόφαση μου. Ήταν χρόνια γεμάτα. Απογοητεύσεις, πίκρες, δυσκολίες αλλά και χαράς, ονείρων και δημιουργίας. Μιλάω εκ πείρας; Μάλλον ναι αλλά είμαι περήφανος που εγώ δεν άλλαξα. Ναι είμαι σίγουρος για αυτό. Είδα πολλούς να αλλάζουν γύρω μου, μα παρά πολλούς, και εάν άλλαζα θα μπορούσα να το αντιληφθώ. Εάν άλλαζα θα άλλαζε και η μοναξιά μου. Θα γινόταν πιο έντονη και πιο κοφτερή, και ας είχα γύρω και κοντά μου περισσότερους ανθρώπους. Ενώ τώρα η μοναξιά μου μπορεί να μου αφήνει μια μόνιμη θλίψη για συνοδοιπόρο όμως είναι προτιμότερη διότι αποτελεί καθαρά προσωπική επιλογή και ξέρετε κάτι είναι πανέμορφη. Εάν άλλαζα θα ντρεπόμουν και θα άλλαζα δρόμο όπως αλλάζουν τώρα άλλοι. Εάν άλλαζα θα έσβηνα από την μνήμη το παρελθόν, μα εγώ θυμάμαι τα παλιά τόσο έντονα λες και σαν να μην πέρασε στιγμή από τότε. Ακόμα θυμάμαι τον ήλιο να ζει δυστυχισμένος για να νοιώθει ευτυχισμένη η σελήνη. Ακόμα θυμάμαι υποτιθέμενους όρκους ζωής. Ακόμα θυμάμαι τριαντάφυλλα που ντύνονταν κάκτοι για να νοιώσουν αποδεκτά. Ακόμα θυμάμαι όνειρα που κάποτε τα κάναμε μαζί. Ακόμα θυμάμαι κάποιοι να λένε λόγια άλλων για δικά τους. Ακόμα θυμάμαι όλες τις παρεξηγήσεις που δεν μπήκα ποτέ μου στην διαδικασία να εξηγήσω. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια όλων σας. Τελικά όσο θυμάμαι δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαι μην ανοίξουν οι παλιές μου πληγές αφού πια τις επούλωσα καλά. Δεν φοβάμαι αφού ο φόβος γίνεται τόσο δυνατός ή αδύνατος όσο εσύ τον αφήνεις να γίνει.

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ

Η πιο μεγάλη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ακόμα.

Είναι αυτή που θα στεκόμαστε όλοι από την ίδια πλευρά.

Είναι αυτή που θα κερδίσουμε…

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

Τελευταία κάτι έχει γίνει και η μοίρα μου έχει μπερδευτεί πολύ με αυτή των περιστεριών. Δεν είναι πολλές οι μέρες που διάβασα ένα καταπληκτικό άρθρο στο sadahzinia.com με θέμα τρία περιστέρια. Η συμμορία των τριών θαρρώ πως λεγόταν. Την Τετάρτη όταν βρισκόμουν στην δουλειά και κοίταζα αμέριμνα έξω από το παράθυρο ήρθε ένα περιστέρι και χτύπησε με φόρα στο παράθυρο. Αρχικά έδειχνε να χάνει ύψος αλλά τελικά συνέχισε να πετάει κανονικά. Προχθές ένα περιστέρι μπήκε μέσα στο σπίτι και παρά τις προσπάθειες μου αρνιόταν πεισματικά να φύγει. Ο λόγος που προσπαθούσα να το διώξω είναι ότι σε λίγο θα επέστρεφε σκύλος μου ο οποίος δεν είναι και πολύ φιλικός με τα περιστέρια. Γενικώς πάντα έτρεφα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα πτηνά , όπως λέει και ένας φίλος καλός ο Βαγγέλης, είναι διότι τα πτηνά είναι το σύμβολο της ελευθερίας. Ειδικότερα τα περιστέρια όμως έχουν και άλλους συμβολισμούς. Κατά τον χριστιανισμό το σύμβολο του αγίου πνεύματος είναι το περιστέρι. Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει τους παπάδες να βάζουν καρφιά στις οροφές των εκκλησιών έτσι ώστε να απωθούν τα πτηνά. Οι περισσότεροι άνθρωποι φιλολογικά τουλάχιστον επιθυμούν την ειρήνη. Σαν σύμβολο της ειρήνης συναντάμε πάλι το περιστέρι. Βέβαια αυτό δεν τους εμποδίζει να γεμίζουν τα μπαλκόνια τους με διαφόρου είδους πατέντες (σακούλες, cd) έτσι ώστε να κρατάνε τα πτηνά μακριά. Τα περιστέρια πλέον υπάρχουν περιπτώσεις που διώκονται ακόμα μέχρι και από τον κρατικό μηχανισμό όπως συμβαίνει στο Λονδίνο. Ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον ο οποίος έχει απαγορέψει στους μικροπωλητές της πλατείας τράφαλγκαρ να πουλούν τροφή για τα περιστέρια έτσι ώστε να μην βρωμίζονται τα γλυπτά της πλατείας. Κάτι ανάλογο έκανε και ο δήμαρχος της Βενετίας Μάσιμο Κατσάρι για την πλατεία Αγίου Μάρκου.

ΦΡΙΚΑΛΕΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Με φρίκη δέχτηκα την είδηση πως κύπριος φοιτητής που σπουδάζει στην Χίο έριξε ζεστό λάδι σε αδέσποτο σκύλο. Μάλιστα ένοιωσε τόσο περήφανος για την πράξη του , όπου την βιντεοσκόπησε και κυκλοφόρησε το βίντεο στο internet και μέσω κινητών τηλεφώνων. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Αγγλία ενώ ήδη έχει κατατεθεί μήνυση εις βάρος του. Προφανώς ο ίδιος δεν γνωρίζει την παρούσα κατάσταση και αναμένεται εντός δύο μηνών να επιστρέψει στην Χίο. Προσωπικά πιστεύω πως όποια ποινή και εάν του επιβληθεί από το κράτος θα παραμείνει ατιμώρητος. Το μόνο δίκαιο πιστεύω είναι να πάθει το ίδιο πράγμα που έκανε στο άμοιρο ζωντανό . Τα προσωπικά του δεδομένα δεν με απασχολούν καθόλου και εάν τυχόν μάθω την πραγματική του ταυτότητα θα δημοσιευτεί από εδώ καθώς και η διεύθυνση του, το τηλέφωνο του και ας ορίζει ο νόμος την μη δημοσίευση ονομάτων κατηγορούμενων.

ΓΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ 7€

Τις προάλλες έτυχε να ακούσω τη συζήτηση μια κοπέλας με την παρέα της. Από ότι κατάλαβα η συγκεκριμένη κοπέλα ( γύρω στα 20 με 22 ) δουλεύει ως σερβιτόρα σε κάποια καφετέρια ή κάτι το ανάλογο. Διηγιόταν στους φίλους της το πόσο άσχημα είχε περάσει στην βάρδια της. Ο λόγος ένας πενηντάρης που όσο βρισκόταν στο μαγαζί της την έπεφτε με τον χειρότερο τρόπο. Για τον τρόπο που χρησιμοποίησε δεν θα ήθελα να αναφερθώ. Το περίεργο είναι πως σταμάτησε την διήγηση της ιστορίας της αρκετά χαρούμενη διότι ο συγκεκριμένος τύπος της άφησε φιλοδώρημα 7 €. Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη κάποιου για χρήματα έτσι ώστε να μπορεί να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση για τον ίδιο και την οικογένεια του. Από εκεί και πέρα όμως ως που μας έχουν καταντήσει να φτάνουμε για την απόκτηση χρημάτων; Πόσο χαμηλά είμαστε διατεθειμένοι να πέσουμε; Πόσο αναξιοπρεπείς πρέπει να νοιώσουμε; Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να αντέξουμε για την εξασφάλιση λίγων περισσότερων χρημάτων; Εάν ανοιχτεί κάποια συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα θα παρακαλούσα να μην επικεντρωθούμε στην συγκεκριμένη κοπέλα αφού έτσι θα δούμε το δέντρο και όχι το δάσος. Διότι δεν είναι η συγκεκριμένη κοπέλα το θέμα. Το θέμα είναι η κοινωνία που ζούμε. Μια κοινωνία που έχει σαν χαρακτηριστικά, την έλλειψη αξιοπρέπειας, την αδικία, την φτώχεια , την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση.

ΈΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ

…Δε μου ζήτησες ένα τραγούδι να διαλέξω να μου το πεις να 'χω ν' ακούω όπου πάω… Αυτοί οι στίχοι από το τραγούδι Γερνάς των ACTIVE MEMBER ήταν για πολύ καιρό σφηνωμένοι στο κεφάλι μου. Ο λόγος; Κάποτε θυμάμαι πως ζήλευα αυτούς που είχαν ξεχωρίσει κάποιο τραγούδι και το είχαν διαλέξει για αγαπημένο τους. Ένα τραγούδι που θα τους συντροφεύει για πάντα και θα τους αλλάζει την διάθεση με μιας που το ακούνε. Με τον καιρό κατάλαβα πως πάλι καλά που δεν έχω ένα μόνο αγαπημένο τραγούδι. Είναι πάρα πολλά τα τραγούδια που μου αρέσουν για να μπορέσω να ξεχωρίσω κάποιο από αυτά. Ό,τι έχει λόγο ύπαρξης δηλαδή κάθε τι που περιέχει αξιοπρέπεια μπορεί να με συντροφεύει κάποια στιγμή της ζωής μου. Τα τραγούδια ανήκουν σε αυτούς που έστω και για μια στιγμή της ζωής τους μπόρεσαν να τα αντιληφθούν και να τα ζήσουν. Ειλικρινά χαίρομαι τα τραγούδια με διαφορετικό ύφος και θεματολογία που είναι φτιαγμένα , ίσως και μαγεμένα, από τα ίδια άτομα… Τι χαρά που παίρνω, όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ό,τι μπορείς να φανταστείς είναι πραγματικότητα. Ίσως και πιο πραγματική από αυτή που ζούμε. Είναι ο κόσμος ο ιδανικός που παλεύουμε. Είναι αυτά που επιθυμούμε, πράγματα αληθινά που δεν έχουν προλάβει να λεκιαστούν από το ψέμα. Θάρρος σημαίνει να φαντάζεσαι. Ακόμα και αν φαντάζεσαι πως φαντάζεσαι, είσαι θαρραλέος. Έτσι και εγώ φαντάζομαι όλα αυτά που θα έρθουν και θα γίνουν με εμάς, είτε είμαστε εκεί είτε όχι. Αυτά που φαντάζομαι λοιπόν λες, πως δεν θα τα ζήσω ποτέ, όμως δεν ξέρεις πως τα ζω ήδη. Τα ζω από την στιγμή που τα φαντάστηκα. Μια άλλη πραγματικότητα, ακόμα πιο αληθινή.

ΟΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Πέρασε σιγά σιγά το δρόμο. Δεν κοίταξε εάν έρχονται αυτοκίνητα, αφού ήταν η αρχόντισσα της γειτονιάς και όλοι την σεβόντουσαν. Ο λόγος για την Ζήνα ένα καλοθρεμμένο πιτ-μπουλ που όμως όσο άγριο φαίνεται τόσο αγαθό είναι. Τον τίτλο της τον είχε κερδίσει άξια αφού ήταν η μόνη που είχε απομείνει στη ζωή από την παλιά γενιά των σκυλιών της γειτονιάς.

Η Ζήνα ήταν μηνών ακόμα όταν ο πρώτος άρχοντας της γειτονιάς πέθανε. Το όνομα του ήταν Στάλιν. Ο Στάλιν ήταν ένας ημίαιμος και μεγαλόσωμος σκύλος ο οποίος μεσουρανούσε και κράταγε τα ηνία της γειτονιάς για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Δεν είναι ψέματα ο Στάλιν μας άφησε όταν ήταν τουλάχιστον είκοσι χρονών. Πράγμα πολύ περίεργο και ασυνήθιστο για αδέσποτο και μεγαλόσωμο σκυλί. Την θέση του Στάλιν πάντα είχα την εντύπωση πως ήθελε να την πάρει ο Ερμής. Ο Ερμής ήταν και αυτός μεγαλόσωμος και ειδικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του Στάλιν ήταν σίγουρα πιο δυνατός. Όμως ήταν τόσο επιβλητικός ο Στάλιν που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Ο Ερμής ανέλαβε τα ηνία της γειτονιάς μετά τον θάνατο του Στάλιν. Δυστυχώς όμως η κυριαρχία του δεν κράτησε πολύ αφού λίγο καιρό μετά πέθανε η αφεντικίνα του και έπειτα από δυο μέρες και ο ίδιος. Μια ακόμα ιστορική μορφή ήταν και η Γοργόνα. Όλη η γειτονιά μόνο καλά λόγια είχε να πει. Ήταν ιδιαίτερη φιλική και παιχνιδιάρα κάτι που την έκανε αγαπητή στα παιδιά. Στην παρέα αυτή άνηκε και ο Μίκυ. Ένα μεγαλόσωμο κανίς γκριφόν που πιο αγαθός από αυτόν δεν υπήρχε. Δεν δάγκωσε ποτέ του άνθρωπο ή άλλο ζωντανό και ας του επιτίθονταν αυτά. Τον Μίκυ τον αγαπούσαν πολύ η Ζίμπα και ο Ρόκο διότι κρεμόντουσαν από τα μεγάλα του αυτιά και παίζανε. Ο Μίκυ παρόλο που πόναγε δεν αντέδρασε ποτέ και συνέχιζε να αφήνει τα δυο μικρά σε ηλικία κυνηγόσκυλα να παίζουν. Η οικογένεια που είχε την Ζίμπα μετέπειτα είχε και τον Ντραγκ. Ένα επιθετικό λυκόσκυλο που δυστυχώς πέθανε έπειτα από χτύπημα αυτοκινήτου. Ο Ρόκο αρχικά ήταν αδέσποτος. Πολλοί από την γειτονιά τον φροντίζαμε μέχρι που τον υιοθέτησε ο κυρ Μανόλης από το συνεργείο. Ο Ρόκο ήταν πολύ δραστήριος. Κυνηγούσε συνεχώς τα αμάξια. Κάπως έτσι κληρονόμησε και ένα τραύμα στο πίσω του αριστερό πόδι. Έκανε ατελείωτες βόλτες και ξεχνούσε να γυρίσει στην ώρα του κάτι που είχε σαν συνέπεια πολλά βράδια να κοιμάται έξω από το συνεργείο. Βέβαια με τον καιρό και με την αγάπη που τον περιβάλλανε ο Ρόκο ήταν τόσο ευτυχισμένος στο συνεργείο που συνήθιζε να μην το αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ. Ο Ρόκο πέθανε λίγες μέρες πριν το συνεργείο κλείσει αφού ο κυρ Μανόλης έβγαινε στην σύνταξη. Εάν θέλετε να μάθετε την γνώμη θα σας πω πως ο Ρόκο διάλεξε να πεθάνει γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί το αγαπημένο του συνεργείο. Ένας ακόμα καλός φίλος ήταν ο Ουώλτερ. Ένα αδέσποτο που είχε βρεθεί στην γειτονιά σε πολύ κακή κατάσταση. Με την φροντίδα όλων μας έγινε καλά. Αρχικά ήταν λίγο επιθετικός διότι ήταν φοβισμένος. Όμως με τον καιρό έγινε πολύ φιλικός. Ο Ντραγκ δεν τον συμπαθούσε αλλά ο Ουώλτερ πάντα απέκρουε τις επιθέσεις του. Πάντα πίστευα πως την θέση του Στάλιν, που μετέπειτα πήρε για λίγο ο Ερμής και τώρα έχει η Ζήνα θα την έπαιρνε ο Ουώλτερ. Τον Ουώλτερ όμως τον δολοφόνησε ένας καθηγητής γειτονικού γυμνασίου ρίχνοντας του φόλα. Ένας ακόμα λόγους που η παιδεία πάει κατά διαόλου. Ο συγκεκριμένος καθηγητής, όπως και τόσοι άλλοι, έμεινε ατιμώρητος αφού την γλίτωσε με μερικές σφαλιάρες και λίγα σπρέι στο αμάξι του.

Υπήρχαν και άλλα φιλαράκια όπως οι τρεις σωματοφύλακες , η Lady, ο Οδυσσέας αλλά αυτή έμεναν στην παραδίπλα γειτονιά οπότε θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή σε αυτούς όπως και θα αναφερθώ και στους τωρινούς μου τετράποδους φίλους. Όλα αυτά σκέφτηκα καθώς έβλεπα την Ζήνα να διασχίζει τον δρόμο. Η Ζήνα φαίνεται να είναι ο συνδετικός κρίκος του παρελθόν και του παρόν άρα δικαίως αυτή την στιγμή είναι η αρχόντισσα της γειτονιάς . Γουφ Γουφ Γουφ…………..

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Δεν ξέρω σήμερα γράφω ίσως και μόνο για να γράψω. Είχα σκεφτεί διάφορα θέματα που ήθελα να αναπτύξω αυτό το διάστημα. Τελικώς δεν κατάφερα να το κάνω. Άλλα δεν μου βγήκαν και σε άλλα βαρέθηκα να το προσπαθήσω. Δεν είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο. Το πιο πιθανό όμως είναι να μην το ήθελα αρκετά. Γενικώς κάτι έχω το τελευταίο διάστημα, πέρα από τα συνηθισμένα υπαρξιακά μου. Μπορεί να φταίει ο καιρός διότι δεν πάει άλλο η κατάσταση με το παρατεταμένο καλοκαίρι.

Τελευταίως διάβασα πολλά ενδιαφέροντα post. Δύο είναι αυτά που κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον μου διότι οι καταστάσεις που περιγράφονταν σε αυτά με βρίσκουν σχεδόν απολύτως σύμφωνο. Το ένα είναι της aggelika στο dreamingbrazil.blogspot.com. Χωρίς έμπνευση λέγεται. Κάπως έτσι νοιώθω και εγώ, κάτι που φαίνεται και από όσα προανέφερα. Το άλλο είναι του Βαγγέλη στο pikralida.blogspot.com: ο Μικρόκοσμος που με έκανε να θυμηθώ πόσο ευτυχισμένος νοιώθω στον δικό μου μικρόκοσμο. Θυμήθηκα κάτι που μου είχαν πει κάποτε πως ευτυχισμένος είναι αυτός που στον ελεύθερο του χρόνο κάνει αυτό που τον γεμίζει. Δυστυχώς δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο αλλά από τότε που προσπαθώ να ακολουθώ αυτή τη συμβουλή πραγματικά είμαι ευτυχισμένος. Το πιο πιθανό όλα αυτά να μην σας ενδιαφέρουν και να σας φαίνονται κουραστικά. Αλλά και εγώ κουρασμένος νοιώθω. Όχι σωματικά αλλά ψυχικά. Κουράστηκα να προσπαθώ να κρατήσω τον μικρόκοσμο μου μακριά από το κανονικό κόσμο. Βέβαια όσο κουρασμένος και να είμαι δεν νομίζω να σταματήσω την προσπάθεια αυτή.

ΒΛΕΜΜΑ

Σε ένα μόνο βλέμμα αντίκρισα πίστη. Σε ένα μόνο βλέμμα αντίκρισα αγάπη. Χωρίς να ζητάει τίποτα παραπάνω για αντάλλαγμα από λίγο χρόνο, κι όσο λίγο χρόνο να του έδινες θα του έφτανε κι ας μην ήταν αρκετός. Ένα βλέμμα που δεν θα μπορούσε να προερχόταν από άνθρωπο αλλά και δεν θα μπορούσε συνάμα να είναι πιο ανθρώπινο.

Το βλέμμα είναι απόσπασμα από το βιβλίο Βροχολόγιο της ομάδας – παρέας ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΗ . Αν δεν με γελά η μνήμη παλιότερα είχε ξανανέβει σαν post. Ο λόγος για αυτή την αναδημοσίευση είναι τα τρίτα γενέθλια του bianco που γιορτάζουμε σήμερα. Χρόνια πολλά αδερφέ μου.