Οι άνθρωποι είναι αυτοί που αλλάζουν. Μπήκα κατευθείαν στο θέμα, αλλά χρόνια πάνε που το σκέφτομαι και δεν περιμένω άλλο για να πάρω την απόφαση μου. Ήταν χρόνια γεμάτα. Απογοητεύσεις, πίκρες, δυσκολίες αλλά και χαράς, ονείρων και δημιουργίας. Μιλάω εκ πείρας; Μάλλον ναι αλλά είμαι περήφανος που εγώ δεν άλλαξα. Ναι είμαι σίγουρος για αυτό. Είδα πολλούς να αλλάζουν γύρω μου, μα παρά πολλούς, και εάν άλλαζα θα μπορούσα να το αντιληφθώ. Εάν άλλαζα θα άλλαζε και η μοναξιά μου. Θα γινόταν πιο έντονη και πιο κοφτερή, και ας είχα γύρω και κοντά μου περισσότερους ανθρώπους. Ενώ τώρα η μοναξιά μου μπορεί να μου αφήνει μια μόνιμη θλίψη για συνοδοιπόρο όμως είναι προτιμότερη διότι αποτελεί καθαρά προσωπική επιλογή και ξέρετε κάτι είναι πανέμορφη. Εάν άλλαζα θα ντρεπόμουν και θα άλλαζα δρόμο όπως αλλάζουν τώρα άλλοι. Εάν άλλαζα θα έσβηνα από την μνήμη το παρελθόν, μα εγώ θυμάμαι τα παλιά τόσο έντονα λες και σαν να μην πέρασε στιγμή από τότε. Ακόμα θυμάμαι τον ήλιο να ζει δυστυχισμένος για να νοιώθει ευτυχισμένη η σελήνη. Ακόμα θυμάμαι υποτιθέμενους όρκους ζωής. Ακόμα θυμάμαι τριαντάφυλλα που ντύνονταν κάκτοι για να νοιώσουν αποδεκτά. Ακόμα θυμάμαι όνειρα που κάποτε τα κάναμε μαζί. Ακόμα θυμάμαι κάποιοι να λένε λόγια άλλων για δικά τους. Ακόμα θυμάμαι όλες τις παρεξηγήσεις που δεν μπήκα ποτέ μου στην διαδικασία να εξηγήσω. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια όλων σας. Τελικά όσο θυμάμαι δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαι μην ανοίξουν οι παλιές μου πληγές αφού πια τις επούλωσα καλά. Δεν φοβάμαι αφού ο φόβος γίνεται τόσο δυνατός ή αδύνατος όσο εσύ τον αφήνεις να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου