ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

Μια φίλη μου λέει πως για να καταλάβεις εάν ένας δίσκος είναι καλός θα πρέπει μετά από καιρό να θυμάσαι την μέρα που τον αγόρασες και τον άκουσες για πρώτη φορά, κάτι που μάλλον με βρίσκει σύμφωνο. Κάτι ανάλογο συνέβη προχθές. Βρέθηκα νωρίς το απόγευμα σε γνωστό υπόγειο δισκάδικο όπου συχνά τους αφήνω το βδομαδιάτικο μου. Αντάμωσα εκεί την ιδανικότερη παρέα που θα είχε κανείς που θα ήθελε να αγοράσει βινύλια. Οι συζητήσεις που κάναμε με ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο σε ασπρόμαυρες εποχές. Μετά από αρκετή ώρα ψαξίματος σε σκονισμένα ράφια, μισοσκισμένες κούτες βρήκα αυτό που ήθελα. Τον δίσκο τον είχα ήδη στη μαλακισμένη μορφή των mp3. Πλέον τον έχω σε βινύλιο. Αφού βράδιασε αποφάσισα να γυρίσω σπίτι. Εκεί ήταν που έμαθα από τον φίλτατο Βαγγέλη ότι είχε ετοιμαστεί το βροχολόγιο μας. Έβαλα τον δίσκο στο πικάπ και ήταν λες και τον άκουγα για πρώτη φορά. Είμαι σίγουρος πως μετά από καιρό θα την θυμάμαι αυτή την μέρα άρα ο δίσκος είναι καλός

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Είναι σχεδόν ένας χρόνος που γίνεται αυτή η συζήτηση για το εάν πρέπει να αποσυρθεί το βιβλίο ιστορίας της έκτη δημοτικού, όπως και τελικώς έγινε. Υπήρχαν αναφορές στο βιβλίο που δεν συμφωνούσα και εγώ. Δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτές που στάθηκαν τα κανάλια αλλά και σε άλλες που συνεχίζουν να υπάρχουν στο καινούργιο – παλιό βιβλίο που μοιράστηκε στους μαθητές. Για να γίνω πιο σαφείς στο καινούργιο – παλιό βιβλίο της ιστορίας συνεχίζουν να υπάρχουν ανακρίβειες και αποσιωπήσεις που είναι ακόμα πιο επικίνδυνες. Στο βιβλία της ιστορίας σε όλα τα επίπεδα των σχολικών βαθμίδων δεν αναγράφονται πουθενά τα εξής ιστορικά αποδεδειγμένα γεγονότα:

· Η μεγαλύτερη σφαγή στα χρόνια της επανάστασης του 1821 έγινε από στρατεύματα του Κολοκοτρώνη στη Τριπολιτσά εναντίον τούρκων αμάχων.

· Πριν από την ( καταδικαστέα και φρικαλέα ) Μικρασιατική καταστροφή, είχε προηγηθεί η προέλαση του ελληνικού στρατού στα βάθη της ασιατικής Τουρκίας όπου στο διάβα του καιγόντουσαν ολοσχερώς χωριά.

· Το κρυφό σχολειό αποτελούσε μια μυθοπλασία που καταγράφηκε περιέργως σαν ιστορία αρκετά χρόνια έπειτα από την επανάσταση του 1821.

· Στα διάφορα βιβλία ιστορίας που διδάσκονται οι μαθητές αναφέρονται όσα διέπραξαν οι στρατιώτες του Αττίλα το 1974 στην Κύπρο αλλά πουθενά δεν αναφέρονται οι σφαγές αμάχων Τουρκοκυπρίων από διάφορους υπερπατριώτες.

Κλείνοντας θα ήθελα να διευκρινίσω ότι και εγώ είμαι αντίθετος σε εκφράσεις τύπου … συνωστισμός ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης. Όμως η ιστορία που μας διδάσκεται από το κράτος έχει σαν στόχο την διαιώνιση του μίσους προς την Τουρκία, την απόκρυψη πραγματικών γεγονότων και την παροχή μια ημιμάθειας για σκοπούς που υπηρετούν το ίδιο το κράτος.

ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ

Γίνεται να με φοβίζει ένα λευκό χαρτί; Ναι γίνεται όχι μόνο να με φοβίζει αλλά υπάρχουν στιγμές που με κάνει να δειλιάζω κιόλας. Γιατί άλλο είναι ο φόβος και άλλο η δειλία. Τον φόβο μπορώ να τον χειριστώ και να τον χρησιμοποιήσω. Μπορεί να με προτρέψει να κάνω πράγματα. Η δειλία όμως μόνο να αποτρέψει μπορεί. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ φόβου και δειλίας.

Ο λόγος που μπορεί να με φοβίζει ένα λευκό χαρτί, μια άγραφη σελίδα, βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στο μυαλό μου. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μπει μέσα στο κεφάλι μου για να δει αυτά που σκέφτομαι και νοιώθω που δεν μπορώ να τα αποτυπώσω σε ένα χαρτί. Όχι γιατί είναι περίπλοκα. Αντιθέτως είναι απλά και αυτονόητα. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν λέξεις για να τα περιγράψουν.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα λόγια. Επειδή πάλι δεν υπάρχουν οι λέξεις προτιμώ την σιωπή, κι ας με κόβει στα δύο πολλές φορές , όπως και τώρα. Όσα δεν περιγράφονται με λόγια κάποιοι πιστεύουν πως τα λένε τα μάτια μας. Αυτό πιστεύω και εγώ. Δεν χρειάζεται κάτι το ιδιαίτερο για να καταλάβεις τι έχουν να σου πουν τα μάτια κάποιου. Απλά πρέπει να κάνεις λίγο ησυχία και να τα ακούσεις.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι την κάτι ανάλογο με την φωτογραφία είδα στον ύπνο μου και μου κατάστρεφε τους δίσκους μου. Μμμμμ τι εφιάλτης ήταν κι αυτό;

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ GRAFFITI

To graffiti με την μορφή που παρουσιάζει ως και σήμερα πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 70 στις κοινότητες των αφροαμερικανών. Την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη αναπτύχθηκε και το κίνημα του hip hop. Ίσως και για αυτό πολλοί και για αρκετά χρόνια να το θεωρούσαν ένα από τα στοιχεία του hip hop. Βέβαια αυτό ήταν λάθος. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο είναι διότι δεν έχει αντιληφθεί τι είναι το hip hop. Είναι πολλοί λίγοι αυτοί σε όλο τον κόσμο που έχουν αντιληφθεί τι είναι το hip hop. Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτούς απλά είχα την τύχη να πάρω μια μυρωδιά από τον κώδικα του που μέχρι στιγμής μου είναι αρκετή. Ένας ακόμα λόγος που ίσως το graffiti να ταυτίστηκε με το hip hop είναι πως και τα δύο αρχικά απευθύνονταν και προέρχονταν από τον ίδιο καταπιεσμένο κόσμο. Ένα χαρακτηριστικό των πρώτων graffiti είναι πως αρκετά συχνά έμεναν ανυπόγραφα. Αυτό που φαινόταν να νοιάζει τους δημιουργούς τους , πέρα από μια εικαστική παρέμβαση σε άχρωμες και μουντές τσιμεντόπολεις και αστικά κέντρα, ήταν το μήνυμα του εκάστοτε κομματιού που συνήθως ήταν άκρως κοινωνικό και πολιτικό. Με την πάροδο του χρόνου τα graffiti άρχισαν να υπογράφονται. Αρχικά το μέγεθος της υπογραφής ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με συνολικό μέγεθος του graffiti. Στη πορεία έγιναν ίσα. Μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή εποχή που στα graffiti διακρίνεις μόνο την υπογραφή του δημιουργού τους. Πλέον είναι πολλοί λίγοι αυτοί που δεν πουλούν ,ή ακόμα και πουλιούνται οι ίδιοι, αυτή την τέχνη του δρόμου σε ιδιώτες. Επίσης είναι πολλοί λίγοι αυτοί που όταν κάνουν graffiti δεν παίρνουν την άδεια από τον εκάστοτε δήμο. Στο εξωτερικό τουλάχιστον είναι ακόμα πολλοί αυτοί που συνεχίζουν παράνομα να διαδίδουν την τέχνη τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως στη Νέα Υόρκη υπάρχει ειδικό τμήμα της αστυνομίας με σκοπό την καταπολέμηση του graffiti, στο οποίο συμμετέχουν και παλιοί γκραφιτάδες. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον τύπο που έκανε τον μάγο κάτω από την γέφυρα στο Φάληρο. Για πολλά χρόνια όποτε τύχαινε να περνάω από εκεί με το που το έβλεπα γέμιζα με χαρά και ταξίδευα, έστω και νοητά, σε άλλους κόσμους. Όποιος βεβήλωσε αυτό το graffiti βεβήλωσε ολόκληρη την ιστορία του graffiti στην Ελλάδα. Εάν τύχει και τα παραπάνω διαβαστούν από κάποιον που ασχολείται ενεργά με το graffiti να γνωρίζει ότι γράφτηκαν από κάποιον που δεν έχει ταλέντο στο συγκεκριμένο θέμα. Αλλά αυτοί που έχουν οφείλουν να σεβαστούν την ιστορία του graffiti και κατά επέκταση τους ίδιους τους εαυτούς τους.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Προχθές ήταν η παγκόσμια ημέρα της ειρήνης ( εάν κάνω λάθος θα παρακαλούσα κάποιος/α να με διορθώσει) . Στην Ελλάδα λόγω τω εκλογών ίσως και να μην το αντιληφθήκαμε . Γενικότερα είμαι κατά του θεσμού των παγκοσμίων ημερών, το γιατί σε κάθε περίπτωση διαφέρει όμως πάντα η λογική που ακολουθώ είναι η ίδια. Όσον αφορά το θέμα με την παγκόσμια μέρα της ειρήνης θα ήθελα απλά να ρωτήσω: Πότε τέλειωσε ο πόλεμος για να γιορτάζουμε την ειρήνη; Δεν αναφέρομαι μόνο σε χώρες της Αφρικής που υπάρχουν επί χρόνια εμφύλιοι πόλεμοι, στη Παλαιστίνη, και στο Ιράκ. Σε κάποιες χώρες ο πόλεμος είναι εμφανής. Σε κάποιες άλλες, ίσως και στις περισσότερες, παρόλο που υπάρχει πόλεμος ίσως να μην είναι και τόσο εμφανής. Αναφέρομαι σε έναν ταξικό πόλεμο με αποδέκτη (δυστυχώς) όλων των πυρών την μία μόνο πλευρά … την αδύναμη… τη δικιά μας.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ

Τίτλος που μπορεί να παραξενεύει. Λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σύμφωνα με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που απομονώνει και αποξενώνει τους ανθρώπους. Μια κοινωνία που μας θέλει συνεχώς να φοράμε μάσκες και ψεύτικα προσωπεία. Μια κοινωνία που για θεμέλια της έχει την εκμετάλλευση και την αδικία. Μια κοινωνία που η απάθεια είναι σχεδόν υποχρεωτική. Μια κοινωνία που η αποβλάκωση θεωρείται προσόν και εφόδιο. Μια κοινωνία που το χρήμα και η δύναμη έχουν αντικαταστήσει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μια κοινωνία που κατασπαράζει οτιδήποτε αγνό και αλέκιαστο από αυτή. Μια κοινωνία που συνηθίζει να καλουπώνει ιδέες, αισθήματα και πολύ συχνά ακόμα και τους ίδιους τους ανθρώπους. Μια κοινωνία που αποδέχεται τη μιζέρια και τη δυστυχία σαν τρόπο επιβίωσης. Μια κοινωνία που περιορίζει στο ελάχιστο τον ελεύθερο χρόνο κάθε ανθρώπου. Μια κοινωνία που χαρακτηρίζει παρανοϊκό οποιονδήποτε τολμά να ονειρευτεί και να δημιουργήσει κάτι το αλλιώτικο, να παλέψει για τις ιδέες του, να υποστηρίξει τον λόγο του με τις πράξεις του, να ευτυχήσει και να βρει τον αληθινό του εαυτό έστω και λίγες στιγμές. Έτσι και εγώ λοιπόν αυτές τις λίγες ή πολλές στιγμές που νοιώθω έτσι τις βαφτίζω στιγμές παράνοιας και τις χαίρομαι όσο τίποτε άλλο.

ΈΝΑΣ ΆΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Χθες ονειρεύτηκα. Είχα καιρό να δω κάποιο όνειρο που να το θυμάμαι και μετά που θα ξύπναγα και αυτό ήταν το καλύτερο από όλα. Συνάμα όμως ένοιωσα και χειρότερα από ποτέ. Είδα ένα κόσμο διαφορετικό και από ό,τι κατάλαβα μετά μόνο ονειρικός θα μπορούσε να είναι.

Ήταν ένας κόσμος χωρίς εξουσίες στρατούς και σύνορα. Είδα ένα κόσμο όπου η αστυνομοκρατία και οι νόμοι δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Χωρίς ρατσισμό και περιθωριοποίηση. Χωρίς συμφέροντα και χρήματα.. Είδα ένα κόσμο αλληλεγγύης και αγάπης. Ένα κόσμο φιλίας και αδελφοσύνης χωρίς απώτερους σκοπούς. Είδα ένα κόσμο που η μοναξιά που νοιώθει κάθε άνθρωπος κατάφερε να μας ενώσει. Είδα ένα κόσμο που δεν αποτελούσε κίνδυνο για την φύση. Είδα ένα κόσμο όπου δεν πέθαινε ένα παιδί κάθε τρία λεπτά. Είδα ένα κόσμο που είχε καταφέρει να μιλήσει και να αντισταθεί. Είδα ένα κόσμο που η περηφάνια και η αξιοπρέπεια είχαν εξεγερθεί και κέρδισαν. Είδα ένα κόσμο που η παιδικότητα είχε περίοπτη θέση στην καρδία κάθε ανθρώπου. Είδα ένα κόσμο που η δημιουργικότητα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Είδα ένα κόσμο που η πείνα και η εξαθλίωση δεν υπήρχαν. Είδα ένα κόσμο που η σκέψη και τα λόγια συμβάδιζαν με την πράξη. Είδα ένα κόσμο που δεν φοράγαμε μάσκες για να ξεγελάμε τον διπλανό μας και να γινόμαστε δεχτοί από την κοινωνία. Είδα ένα κόσμο που η αδικία είχε δώσει την θέση της στην δικαιοσύνη. Είδα ένα κόσμο που η εκμετάλλευση , σε οποιαδήποτε μορφή της, έπαψε να υπάρχει. Είδα ένα κόσμο όπου μπορούσαμε να ονειρευτούμε και να πράξουμε. Είδα ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι μπορούσαν και ζούσαν αληθινά.

Αφού είδα όλα αυτά δάκρυσα από χαρά. Τότε ήταν που ξύπνησα. Τα δάκρυα συνέχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο μου μόνο που τώρα ήταν δάκρυα λύπης. Αυτό τον κόσμο μάλλον δεν θα τον ζήσουμε ποτέ… έφτιαξα ένα καφέ, κάπνισα ένα τσιγάρο και ξαναγύρισα στην πραγματικότητα.

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Ήδη διανύουμε τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου. Οι επιλογές για το που θα καταλήξει η ψήφος μας είναι πολλές για κάποιους αλλά για άλλους ελάχιστες. Δεν θα μπω στη διαδικασία για το ποια κόμματα θα πρέπει να ψηφιστούν ή όχι. Θα ήθελα να σταθώ γενικότερα στην εκλογική διαδικασία. Μια εκλογική διαδικασία στην οποία διακρίνονται έντονα οι πελατειακές σχέσεις που την διακατέχουν. Αυτό που προτείνω εγώ σαν άτομο όπου δεν ανήκει σε καμία κομματική παράταξη και δεν έχω κάποια κομματική ταυτότητα (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω πολιτική άποψη) είναι η αποχή ή αλλιώς εκλογική απεργία. Μέσα από την εκλογική διαδικασία δεν πρόκειται να λυθούν τα προβλήματα μας. Δεν επιθυμώ κανέναν πούστη να με αντιπροσωπεύει. Αντιπροσωπεύομαι μια χαρά και μόνος μου, με τα καλά μου, τα στραβά μου και τα ανάποδα μου. Όλα τα κόμματα που μετέχουν στην εκλογική διαδικασία σημαίνει πως έχουν ήδη αποδεχτεί την ορθότητα του υπάρχον συστήματος και συμμετέχουν και αυτά με από την πλευρά τους στον κρατικό μηχανισμό. Η εκλογική απεργία δεν αποτελεί αποδοχή της εξουσίας και σημάδι ουδετερότητας. Αντιθέτως όταν αυτή συνδυάζεται και συμβαδίζει με την δράση του καθένα που την επιλέγει, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες είναι μια έμπρακτη αμφισβήτηση στο υπάρχον καθεστώς. Αυτό την καθιστά καθαρά πολιτική άποψη και επιλογή.

Ο ΚΑΚΤΟΣ

Δεν θα έλεγα πως είναι το αγαπημένο μου φυτό διότι και εγώ υπάρχουν στιγμές που αναζητώ την εξωτερική ομορφιά και όχι την εσωτερική. Μακάρι όμως κάποτε να γίνει. Η αλήθεια είναι πως με συναρπάζει και ότι τον σέβομαι απόλυτα, μάλλον τον ζηλεύω κιόλας. Τα αγκάθια του κρατούν τους ανεπιθύμητους μακριά ακόμα και το πιο μοχθηρό πλάσμα του κόσμου, τον άνθρωπο. Η φωτιά δεν τον φοβίζει αφού πολλές είναι οι φορές που στέκεται περήφανος μόνος του στην έρημο. Και πώς να πιάσει φωτιά η άμμος; Είναι αυτάρκης. Του φτάνει λίγο νερό για να καλύψει όλες τις ανάγκες του. Μάλλον τα όμορφα άλλα φυτά να τον έχουν στο περιθώριο αφού με την δήθεν ασχήμια του να τους χαλάει το όνομα. Τα αγκάθια του κάποιοι λένε πως είναι για να πληγώνει τους άλλους. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Είναι αγκάθια που του κάρφωσαν απλά για να τον πληγώσουν. Είναι πολλοί αυτοί που πληγώνουν τους άλλους χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, απλά έτσι τους έχει μάθει η κοινωνία να κάνουν. Για καλή του τύχη τα αγκάθια αυτά τον διαπέρασαν και βγήκαν από την άλλη πλευρά. Και τώρα είναι τα ίδια που τον προστατεύουν από τους εχθρούς του. Όμως επειδή ο κάκτος είναι δίκαιος όταν κάποιο λουλούδι έχει καλή καρδιά το αφήνει να ανθίσει πάνω του έτσι ώστε να το προστατέψει και να μην κοπεί από το χέρι του ανθρώπου.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΟΡΟΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, μαζευτήκαν αυλικοί και δούλοι να διαλέξουνε αφέντη- βασιλιά. Ήταν, τότε, δυο αρχοντόπουλα τρανά από μεγάλο σόι, που έβαλαν κάτω τα σπαθιά μπροστά στο παλάτι και φώναξαν στο πλήθος: «Εγώ είμαι πιο άξιος να γίνω αφέντης- βασιλιάς».

Ο πρώτος ήταν γιος μεγάλου βασιλιά που ήταν κι αυτός γιος μεγάλου βασιλιά. Αυτός δεν είχε πατέρα βασιλιά, είχε όμως ένα πλούσιο θείο πέρα από τη θάλασσα που έπινε όλη την ώρα τσάι και που του έστελνε δώρα, λεφτά και όπλα να μοιράσει στα παιδιά. Ζήταγε βέβαια που και που καμιά χάρη, αλλά θείος, καλός είναι αυτός, και που να του χαλάσεις χατίρι. Οπότε σόι πάει το βασίλειο.

Ο δεύτερος ήταν ανιψιός ενός πιο παλιού βασιλιά που δεν είχε πατέρα βασιλιά, είχε όμως ένα πλούσιο θείο πέρα από τη θάλασσα που έπινε όλη την ώρα ουίσκι και που του έστελνε δώρα, λεφτά και όπλα να μοιράσει στα παιδιά. Ζήταγε βέβαια που και που καμιά χάρη, αλλά θείος, καλός είναι αυτός, και που να του χαλάσεις χατίρι. Οπότε σόι πάει το βασίλειο.

Ήμουνα και γω εκεί, αλλά επειδή σόι πάει το βασίλειο, έφυγα και γύρισα πίσω στο στρουμφοχωριό.

ΗΡΕΜΙΑ

Καλώς ήρθες. Σε περίμενα καιρό. Πάει καιρός από τη τελευταία μας συνάντηση. Μάλλον θα ξέρεις τι μεσολάβησε αυτό το διάστημα. Εφόσον έλειπες, θα καταλαβαίνεις πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα.

Κατάλαβα πως δεν έφυγες από μόνη σου. Εγώ είμαι που σε έδιωξα. Άθελα μου; Δεν νομίζω, μάλλον ηθελημένα θα έλεγα κι ας μην φαινόταν να το καταλάβαινα τότε. Όλες οι καταστάσεις ελέγχονται από εμάς κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε πάντα. Εφόσον έγινε έτσι λοιπόν, οφείλω όχι να σου ζητήσω συγνώμη αλλά να σου πω πως λυπάμαι. Λυπάμαι για εμένα και για το διάστημα που πέρασα μακριά σου.

Δεν ξέρω όμως εάν λυπάμαι τόσο που να με κάνει να σε κρατήσω κοντά μου. Μάλλον όχι. Οπότε φύγε πάλι μακριά έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε να μπορέσω να σε κρατήσω για πάντα. Γεια χαρά ηρεμία μου. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε σύντομα και για πάντα αυτή τη φορά.