Τίτλος που μπορεί να παραξενεύει. Λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σύμφωνα με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που απομονώνει και αποξενώνει τους ανθρώπους. Μια κοινωνία που μας θέλει συνεχώς να φοράμε μάσκες και ψεύτικα προσωπεία. Μια κοινωνία που για θεμέλια της έχει την εκμετάλλευση και την αδικία. Μια κοινωνία που η απάθεια είναι σχεδόν υποχρεωτική. Μια κοινωνία που η αποβλάκωση θεωρείται προσόν και εφόδιο. Μια κοινωνία που το χρήμα και η δύναμη έχουν αντικαταστήσει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μια κοινωνία που κατασπαράζει οτιδήποτε αγνό και αλέκιαστο από αυτή. Μια κοινωνία που συνηθίζει να καλουπώνει ιδέες, αισθήματα και πολύ συχνά ακόμα και τους ίδιους τους ανθρώπους. Μια κοινωνία που αποδέχεται τη μιζέρια και τη δυστυχία σαν τρόπο επιβίωσης. Μια κοινωνία που περιορίζει στο ελάχιστο τον ελεύθερο χρόνο κάθε ανθρώπου. Μια κοινωνία που χαρακτηρίζει παρανοϊκό οποιονδήποτε τολμά να ονειρευτεί και να δημιουργήσει κάτι το αλλιώτικο, να παλέψει για τις ιδέες του, να υποστηρίξει τον λόγο του με τις πράξεις του, να ευτυχήσει και να βρει τον αληθινό του εαυτό έστω και λίγες στιγμές. Έτσι και εγώ λοιπόν αυτές τις λίγες ή πολλές στιγμές που νοιώθω έτσι τις βαφτίζω στιγμές παράνοιας και τις χαίρομαι όσο τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου