ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ

Ένα κομμάτι μου θα ζει για πάντα στον ονειρότοπο και ένα βολεύτηκε σε αυτή τη παντός είδους χωματερή.

Ένα κομμάτι μου παραμένει αμετανόητο και ένα μετανιώνει κάθε ώρα και στιγμή.

Ένα κομμάτι μου ταξίδεψε στα αφάνταστα και ένα κούρνιασε στη λήθη της καθημερινότητας.

Ένα κομμάτι μου θα μάχεται καιρό στα επίμονα και ανυποχώρητα και ένα νωρίς και άταχτα τράπηκε σε φυγή.

Ένα κομμάτι μου έχει τόσα να σου πει και ένα ναυάγησε στη σιωπή

Ένα κομμάτι μου δεν αγοράζεται και ένα πουλήθηκε κοψοχρονιά.

Ένα κομμάτι μου βρίσκεται στα απέθαντα και ένα θυσιάστηκε στα ανώφελα .

Ένα κομμάτι μου ζει ακόμη και ένα σκοτώνει .

16 ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Ένα κομμάτι μου παρέμεινε στα ανένταχτα και ένα εντάχθηκε στο σύνολο.

Ένα κομμάτι μου ζει στα ανυπόταχτα και ένα πρόωρα υποτάχθηκε.

Ένα κομμάτι μου είναι ακόμα στα αξόδευτα και ένα ξοδεύτηκε στα αχρείαστα.

Ένα κομμάτι μου ήταν πάντα συνεπές και ένα χα(ραμ)ίστηκε στην ασυνέπεια.

Ένα κομμάτι μου λαχταρά να σε γνωρίσει και ένα θα παραμείνει κλειδωμένο για πάντα.

Ένα κομμάτι μου παραμένει αλέκιαστο και ένα λεκιάστηκε τόσο που πνίγηκε από τη ντροπή του.

Ένα κομμάτι μου ανταμώνει ακόμα τα όμορφα και ένα λαβώθηκε θανάσιμα από την ασχήμια.

Ένα κομμάτι ανασαίνει για να ζει και ένα για να πλησιάζει τον θάνατο.

ΘΑ ΕΡΘΩ ΞΑΝΑ – Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είναι , αν όχι πλέον στη φύση , σίγουρα ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους να ελπίζει ανώφελα για ένα καλό τέλος και τις περισσότερες φορές κιόλας να διαλέγει να μην κάνει τίποτα για το επιδιώξει. Έχουμε μπολιαστεί με ψεύτικες ελπίδες , που κανονικά εδώ και καιρό θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει πως έχουν χαθεί. Μαθαίνουμε από την κοινωνία που ζούμε να αναπαυόμαστε και υπομένουμε τα πάντα αρκούμενοι πως το τέλος θα είναι καλό… σαν μιας εμπορικής και καλογυρισμένης ταινίας. Έτσι λοιπόν και η κοινή γραφή μου στέκεται αδύνατη και ανήμπορη μπροστά στην ανθρώπινη φύση μου και υποκύπτει σε αυτήν, μη μπορώντας ή μη θέλοντας ( παρόλο που το βιώνει καθημερινά ) να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποιοι, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα κομμάτι τους ,θα περάσουν όσο καιρό τους έχει απομείνει δυστυχισμένοι και απλά να κρατιούνται από σκόρπιες στιγμές ευτυχίας. Παρόλο που προτιμώ ό,τι γράφω να το γράφω με μιας και δεν μου αρέσει να επανέρχομαι και να διορθώνω τα γραπτά μου ( θεωρώ πως έτσι χάνεται κάτι από την αρχική στιγμή της δημιουργίας αλλά και για να τρέφω τις ορέξεις της βιασύνης μου ) ακολουθεί ο επίλογος του « Θα έρθω ξανά » . Αν και για μένα από τότε που γράφτηκε το « Θα έρθω ξανά » ο χρόνος μάλλον δεν κύλησε και πολύ.

Θα έρθω ξανά του είχε πει χωρίς εκείνος να πιστεύει πως θα έρθει και μάλλον καλά έκανε. Να όμως, που ήρθε ξανά (;) από τότε δύο φορές και τη δεύτερη φορά δεν μπόρεσε να κρατηθεί μακριά της. Ήταν ακόμα τόσο όμορφη που έμοιαζε και πάλι πλάσμα που δεν ήταν δυνατόν να προέρχεται από αυτόν τον άσχημο κόσμο. Τον ίδιο κόσμο που κάποτε της είχε τάξει πως θα αλλάξει, και δυστυχώς μόνο για εκείνη θα μπορούσε να τον αλλάξει, για να ζήσει εκείνη σε ένα καλύτερο κόσμο. Σαν τον ποιητή που έγραψε μια συλλογή δώρο για την αγάπη του. Το δώρο εκείνου θα ήταν ο κόσμος όλος. Όμως κάτι τον έκανε να την βλέπει διαφορετικά πια. Το φιλί της ήταν αλλιώς … σαν από υποχρέωση… Το χάδι της δεν έπαυε τον πόνο… Το άρωμα της δεν τον έκανε πια να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει… Τα μάτια της δεν είχαν κάτι να του πουν… Η μιλιά της δεν ήταν σαν τραγούδι… Το σώμα της σαν άψυχο… και η καρδιά της σαν μην χτυπάει… Μάλλον πάντα έτσι ήταν, απλά εκείνος άργησε να το συνειδητοποιήσει. Την φανταζόταν και την αγάπησε αλλιώς. Αυτό ήταν τελικά και το μεγάλο του λάθος. Διότι απέμεινε να αγαπά για πάντα, γιατί αν αγαπάς μόνο για πάντα αγαπάς, μια φαντασίωση που ποτέ του δεν έζησε και ποτέ του δεν θα ζήσει. Τραγική ειρωνεία, ότι και πάλι η βροχή ήταν εκεί για να μπερδεύει τις στάλες τις με τα δάκρυα του όταν εκείνος ένιωθε το πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει μια καρδιά…

Υ.Γ: Επειδή θα το διαβάσεις αυτό, γίνε εκείνη που φανταζόμουν ότι είσαι … όχι για μένα, εγώ το ξέρω πως δεν θα είμαι εκεί… για σένα …Πάντα και όλα για σένα ήταν….

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΦΡΑΣΕΙΣ, ΜΕΛΑΝΙ ΚΑΙ ΣΕ ΧΑΡΤΙ ΦΙΛΩΝ … ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ

Όλος ο κόσμος δεν είναι μια μεταφορά για κάτι άλλο. Όλος ο κόσμος είναι το τώρα. Όταν περιμένεις το κάτι άλλο, το μόνο που κάνεις είναι να αφήνεις αμαχητί τον κόσμο στους δυνάστες των ζωών μας. Στο ξαναλέω, μου το ξαναλέω το τώρα είναι ο κόσμος. Μην περιμένεις γιατί η ζωή θα σε γεράσει, αφού πρώτα σε γελάσει και σε περάσει. Μην σκέφτεσαι και μην κλαις για το χθες γιατί έτσι θα γίνει και το σήμερα σου χθες για το κλαις αύριο. Ό,τι δεν πρόλαβες φτιάξε το πάλι από την αρχή και ό,τι προσμένεις να ανταμώσεις μόνο για σήμερα θα σε περιμένει. Προσπέρνα την σκιά σου. Η φυσική της θέση δεν είναι μπροστά από σένα, να σε προστάζει για το που θα προχωρήσεις. Η φυσική της θέση είναι πίσω σου. Να τρέφεται με τα απομεινάρια στιγμών που εσύ διαλέγεις να τις αφήσεις και να κυνηγά λαχανιασμένη να σε προλάβει. Για αυτό σας λέω, πάμε σήμερα να φτιάξουμε αναμνήσεις. Αναμνήσεις όχι όμως από αυτά που έχουμε ή από αυτά που χάσαμε. Αναμνήσεις καινούργιες και τόσο έντονες που ο κόσμος όλος δεν θα μπορεί να ξεχάσει.

Υ.Γ: Στον Β και στην Ε ( συγνώμη για τη τυχόν προχειρότητα, με ξέρετε τώρα ).

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΥΣ

Σε ξέρω καλά. Πιο καλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό, ή μήπως να πω καλύτερα από τους ίδιους σου τους εαυτούς; Σε ξέρω παλαιότερα ακόμα και από τότε που ξεκινάνε οι πρώτες σου θύμησες. Σε ξέρω από τότε που υπάρχεις… που νομίζουν ότι υπάρχεις… που νομίζεις ότι υπάρχεις. Εγώ ήμουν πάντα πλάι σου και σε παρατηρούσα, όπως παρατηρούσες και εσύ τους δύο κόσμους που έμαθες να μοιράζεσαι και που κάποια βράδια αποτύπωνες τις στιγμές σου από τους κόσμους αυτούς στο χαρτί νομίζοντας πως κάτι κάνεις και για να ελαφρύνεις λίγο τις τύψεις σου. Έμαθες να μοιράζεσαι τόσο καλά που στο τέλος και ο ίδιος κόπηκες στα δύο. Δεν σε έκοψε η σιωπή , ούτε των άλλων ούτε η δική σου, όπως συνηθίζεις να λες. Μόνος σου κόπηκες. Προσχεδιασμένα και άρτια εκτελεσμένα. Μόνο εγώ ξέρω τι συμβαίνει όταν οι πολλοί νομίζουν πως χάνεσαι. Απλά περιφέρεις το κουφάρι σου σε δύο κόσμους. Την μια:
Σ’ ένα κόσμο που η μιζέρια βασιλεύει στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Σ’ ένα κόσμο που η εφήμερη χαρά γίνεται στάση και σκοπός ζωής.
Σ’ ένα κόσμο που τα αισθήματα έχουν μάθει επιμελώς να κρύβονται.
Σ’ ένα κόσμο που μεγαλώνει καταβροχθίζοντας τις ψυχές των υποδούλων κατοίκων του, που οι ίδιοι απλόχερα προσφέρουν χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Σ’ ένα κόσμο που η συνεισφορά στην αδικία μας μαθαίνεται από παιδιά.
Σ’ ένα κόσμο που το ψέμα επιβραβεύεται και διδάσκεται σαν αγαθό.
Σ’ ένα κόσμο που η σιωπή δεν χρειάζεται πια να επιβληθεί.
Σ’ ένα κόσμο αντάξιο των κατοίκων του.

Και εσύ μπορεί να μην ζεις πάντα σε αυτό τον κόσμο αλλά τον ζήλεψες και αυτό από μόνο του αρκεί… και την άλλη περιφέρεις το κουφάρι σου:
Σ’ ένα κόσμο που το όνειρο γίνεται αγώνας για να πραγματοποιηθεί.
Σ’ ένα κόσμο που η συνέπεια και η δημιουργικότητα δεν αποτελούν την εξαίρεση.
Σ΄ ένα κόσμο που η μαγεία είναι διάχυτη σε κάθε ανάσα.
Σ’ ένα κόσμο που οι λέξεις συντροφικότητα, αλληλεγγύη, λευτεριά δεν είναι απλά και μόνο λέξεις.
Σ’ ένα κόσμο που ο πόνος παύει από την σιγουριά πως αυτό που προσμένεις θα το ανταμώσεις.
Σ' ένα κόσμο που το να ανοίγεις την καρδιά σου δεν αποτελεί μια σίγουρη μελλοντική πληγή και αγιάτρευτη πληγή.
Σ’ ένα κόσμο που τα λουλούδια ανθίζουν για όλους και όλες τις εποχές.
Σ’ ένα κόσμο που για τους κατοίκους του οι λέξεις διάκριση και διαχωρισμός είναι άγνωστες.
Και εσύ για ακόμα μια φορά φάνηκες δειλός και αδύναμος για να δοθείς ολοκληρωτικά. Και όσον αφορά για την ψυχή σου ή μάλλον καλύτερα όση από αυτή σου απέμεινε ,αυτή έμεινε να στέκεται ανήμπορη ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Στη μέση … στο χειρότερο σημείο… Θυμάσαι; Εσύ ο ίδιος το είχες γράψει. Για αυτό , εσύ που ονειρευόσουν πάντα να είσαι ένας ταξιδευτής από και προς τόπους αφάνταστους και αλέκιαστους, από και προς καταστάσεις πυρόφραχτες και από και προς ανθρώπους αληθινούς , πως νιώθεις για όλα αυτά; Πως νιώθεις που ακόμα και η μοναξιά σου σε τρομάζει; Η ίδια μοναξιά που συνήθιζες να υμνείς και να προστατεύεις. Πως νιώθεις που επαληθεύτηκες για αυτό που πίστευες πως θα είναι το τέλος σου; Πως νιώθεις που ένα κράμα από αγάπη και αναμνήσεις τρέφεται από τη σκέψη σου και έχει διαλύσει τη ζωή σου; Για πες μου. Άσε μη μου πεις... σε ξέρω... μας ξέρω … με ξέρω… Πιες τρία ποτά απόψε και κάπνισε απανωτά τρία τσιγάρα πριν πέσεις για ύπνο. Ένα για κάθε κόσμο και ένα εις μνήμη της ψυχής σου που σκοτώνεις καθημερινά, αφήνοντας τη στη μέση. Καληνύχτα μαλάκα, έχεις πολλή πλάκα.

ΏΡΑ ΚΑΛΗ

Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα ευκολοδιάβατα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα χιλιοαγάπητα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα καλοσχεδίατα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα απόνευτα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα ηλιοφώτιστα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα απλήγωτα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα πλανομεγάλωτα…
Ώρα καλή να έχεις λουλούδι μου στα ξέχωρα…

Παιδιά αμούστακα ήμασταν στα πρώτα φεστιβάλ και πρώτη σειρά. Με ενθουσιασμό που ταιριάζει στο τσαμπουκά του ξεκινήματος της άγριας εφηβείας μας αλλά και με την σιγουριά που νιώθαμε μέσα μας πως αυτό θα κρατήσει για πάντα. Κι οι πιο σίγουροι, οι λίγοι και εναπομείναντες που δεν προδώσαν, δεν την εξέφρασαν ποτέ αυτή τη σιγουριά, γνωρίζοντας ή έχοντας απλά μια αίσθηση το τι απέγιναν και το τι θα απογίνουν όλοι εκείνοι που παίζοντας απλώς ένα ρόλο ορκιζόντουσαν μπροστά στη φωτιά μητέρα μας. Απίστευτες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε που η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν τολμά καν να προσπαθήσει να τις αποτυπώσει με λέξεις απάνω στο χαρτί. Δείτε τα μάτια μου και ύστερα είμαι σίγουρος πως δεν θα τολμήσει κανείς να πει ότι δεν άξιζε. Και τώρα με τις πρώτες άσπρες τρίχες να διακρίνονται στα μαλλιά μας και πιο ώριμοι από τη ζωή που διαλέξαμε είμαστε ακόμα εδώ. Μπορεί όχι πάντα πρώτη σειρά, αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό. Σημασία έχει η παρουσία μας, με όλα αυτά που αυτή συνεπάγεται και πως μέσα μας υπάρχει το ίδιο συναίσθημα με την αρχή . Δεν μετράμε απλά τα χρόνια μας από συναυλία σε συναυλία και από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, όπως πρόσφατα έγραψε ένας αδελφικός φίλος και συνοδοιπόρος όλο αυτό το διάστημα. Τα χρόνια μας τα ζήσαμε και τα ζούμε με τον καλύτερο τρόπο μέσα στο low bap. Εμείς διαλέξαμε την φωτιά και η φωτιά εμάς. Ανδρωθήκαμε μέσα στο low bap χωρίς να μετανιώσουμε στιγμή για αυτά που θυσιάσαμε, θυσιάζουμε και θα θυσιάσουμε. Οι αρνήσεις μας είναι αυτές που μας καθόρισαν, καθορίζουν και θα συνεχίσουν να μας καθορίζουν. Προχθές ήταν η τελευταία μέρα του τελευταίου φεστιβάλ μας . Όμορφα χρόνια. Δεν είναι τέλος εποχής. Είναι απλά η αρχή μιας νέας ακόμα πιο όμορφης . Στα χέρια μας είναι. Πάντα στα χέρια μας ήταν. Όσοι προδόθηκαν δόθηκαν ψυχή και σώμα, μα μέσα τους το πιο όμορφο υπάρχει ακόμα…

Υ.Γ: Στον Χ και στον Α , είμαι περήφανος που όλα αυτά τα χρόνια οι τελευταίες μέρες κάθε χρονιάς μας έβρισκαν μαζί.