ΘΑ ΕΡΘΩ ΞΑΝΑ

Θα έρθω ξανά του είπε, μάλλον από συνήθεια και χωρίς σίγουρα να το εννοεί, τον φίλησε πεταχτά και έτρεξε γρήγορα προς το τρένο για να μην βρέχεται. Εκείνος έμεινε ακίνητος και να κοιτάζει την πόρτα του τρένου μέχρι και που αναχώρησε. Δεν κοίταξε στα παράθυρα μήπως την δει και την χαιρετήσει καθώς το τρένο θα έφευγε. Δεν ήθελε η τελευταία του από εκείνη ανάμνηση να είναι η μορφή της που χάνεται καθώς το τρένο θα έφευγε. Έτσι κι αλλιώς αν εκείνη ήταν έστω και για μια στιγμή εκεί, είχε φύγει από καιρό. Προτιμούσε να κρατήσει σαν τελευταία εικόνα αυτή του αποχαιρετισμού και μιας ψεύτικης υπόσχεσης... Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά...Νωπές ακόμα αυτές οι λέξεις στα αυτιά , στο μυαλό και στην καρδιά του και έμεινε εκεί στο σταθμό να περιμένει στην βροχή. Ώρα πολλή ή λίγη δεν είχε σημασία. Το κενό μέσα του για πρώτη φορά τον έκανε να μην παρατηρεί γύρω του. Ούτε την βροχή καταλάβαινε. Την είχε συνηθίσει ή μάλλον καλύτερα ήθελε να την συνηθίσει δίπλα του στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Μακάρι κάποτε να γινόταν αυτό σκέφτηκε. Θα ήταν ωραία να είχε και κάτι άλλο να τον συντροφεύει σε αυτές τις στιγμές πέραν της μοναξιάς του. Τι ειρωνεία , δυο λέξεις , καταστάσεις , συναισθήματα που τον συντρόφευαν ήταν γένους θηλυκού. Είχε φτιάξει και τις μορφές τους μέσα στο μυαλό του. Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζαν και αρκετά .Μπορεί να ήταν και ίδιες. Αλλά δεν είχε σημασία, μόνο εκείνη είχε σημασία και εκείνη είχε χαθεί κι ας του είχε πει: Θα έρθω ξανά....
Θα έρθω ξανά κατά λάθος έγραψε την επόμενη μέρα στο σημειωματάριο του. Σε μια σελίδα γεμάτη με ψηφία από συμφωνίες υπολοίπων και χρήσιμα άχρηστα τηλέφωνα έκανε αντίθεση αυτή η φράση. Το βλέμμα του έπεφτε συνέχεια πάνω σε αυτή τη φράση κάτι που τον καθιστούσε ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε άλλο. Δεν του πήγαινε η καρδιά να την σβήσει ούτε και να αλλάξει σελίδα. Κάπνισε απανωτά δυο τσιγάρα , ήπιε λίγο καφέ αλλά τίποτα. Η μορφή της έμενε καρφωμένη στο μυαλό του. Ξαφνικά παρατήρησε πως βρέχει. Σύμπτωση; Μπορεί. Από ότι έμαθε όλη μέρα έβρεχε απλά αυτός δεν το είχε καταλάβει. Μπορεί κιόλας να είχε συνηθίσει την βροχή , όπως τόσο πολύ ήθελε. Αποφάσισε να πάει μια βόλτα έξω μήπως γλιτώσει λίγο από τις σκέψεις του. Η βροχή θα έκανε και πάλι παρέα και στην μοναξιά του. Όταν έφτασε στην πόρτα ένας συνάδελφος τον ρώτησε που πάει. Χωρίς να το καλοσκεφτεί αποκρίθηκε: Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά ... μόνο αυτό του έβγαινε να γράψει. Ήθελε πολύ να γράψει κάτι άλλο εκείνο το βράδυ. Να ξεφύγει έστω και για λίγο το μυαλό του από εκείνη. Να νιώσει για λίγες στιγμές ελεύθερος και η σκέψη του να ταξιδέψει χωρίς χάρτη και δίχως να ξέρει και να τον νοιάζει το που θα κατέληγε. Αρκεί να μην κατέληγε πάλι σε εκείνη. Να αποδείξει στον εαυτό του πρώτα ότι μπορεί και δεν νιώθει χαμένος χωρίς εκείνη Δεν μπορούσε όμως, παρόλο που το προσπαθούσε μέχρι και που τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν από την κούραση. Ήξερε τι έφερνε εκείνη η νύχτα και για αυτό την φοβόταν. Είχε ζήσει ανάλογες νύχτες στο πρόσφατο παρελθόν του. Ήξερε πως η μορφή της θα στοίχειωνε και πάλι τα όνειρα του. Ήξερε πως τα όνειρα αυτά τον κράταγαν πίσω , προσκολλημένο στο παρελθόν και σε μια ψεύτικη ανάμνηση , ίσως και φαντασίωση. Ήξερε ακριβώς ποιο θα ήταν το όνειρο του εκείνο το βράδυ...πάλι εκείνη και να του λέει : Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά... Τον παίδευε αυτή η φράση όπως και εκείνο το δάκρυ που κύλησε για εκείνη αντί να κυλήσει για όλα όσα εκείνος ήταν έτοιμος να προδώσει για χάρη της. Όμως αυτή η φράση έγινε ξαφνικά και η λύτρωση του. Σαν να άκουσε για μια στιγμή τον εαυτό του να μιλάει στον εαυτό του και να λέει: Θα έρθω ξανά.... Σαν όρκος ακούστηκε . Έπρεπε και το όφειλε να συνεχίσει και θα συνέχιζε. Αυτός ο όρκος δεν μπορούσε να προδοθεί έτσι εύκολα. Μόνο όταν η γη θα έπαυε να γυρίζει θα τον πρόδιδε... και αυτό μόνο η αγάπη του για εκείνη μπορούσε να το κάνει, αρκεί εκείνη να του το ζήταγε. Όμως εκείνη δεν θα ξαναγύριζε παρόλο που του είχε πει: Θα έρθω ξανά...