ΘΑ ΕΡΘΩ ΞΑΝΑ – Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είναι , αν όχι πλέον στη φύση , σίγουρα ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους να ελπίζει ανώφελα για ένα καλό τέλος και τις περισσότερες φορές κιόλας να διαλέγει να μην κάνει τίποτα για το επιδιώξει. Έχουμε μπολιαστεί με ψεύτικες ελπίδες , που κανονικά εδώ και καιρό θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει πως έχουν χαθεί. Μαθαίνουμε από την κοινωνία που ζούμε να αναπαυόμαστε και υπομένουμε τα πάντα αρκούμενοι πως το τέλος θα είναι καλό… σαν μιας εμπορικής και καλογυρισμένης ταινίας. Έτσι λοιπόν και η κοινή γραφή μου στέκεται αδύνατη και ανήμπορη μπροστά στην ανθρώπινη φύση μου και υποκύπτει σε αυτήν, μη μπορώντας ή μη θέλοντας ( παρόλο που το βιώνει καθημερινά ) να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποιοι, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα κομμάτι τους ,θα περάσουν όσο καιρό τους έχει απομείνει δυστυχισμένοι και απλά να κρατιούνται από σκόρπιες στιγμές ευτυχίας. Παρόλο που προτιμώ ό,τι γράφω να το γράφω με μιας και δεν μου αρέσει να επανέρχομαι και να διορθώνω τα γραπτά μου ( θεωρώ πως έτσι χάνεται κάτι από την αρχική στιγμή της δημιουργίας αλλά και για να τρέφω τις ορέξεις της βιασύνης μου ) ακολουθεί ο επίλογος του « Θα έρθω ξανά » . Αν και για μένα από τότε που γράφτηκε το « Θα έρθω ξανά » ο χρόνος μάλλον δεν κύλησε και πολύ.

Θα έρθω ξανά του είχε πει χωρίς εκείνος να πιστεύει πως θα έρθει και μάλλον καλά έκανε. Να όμως, που ήρθε ξανά (;) από τότε δύο φορές και τη δεύτερη φορά δεν μπόρεσε να κρατηθεί μακριά της. Ήταν ακόμα τόσο όμορφη που έμοιαζε και πάλι πλάσμα που δεν ήταν δυνατόν να προέρχεται από αυτόν τον άσχημο κόσμο. Τον ίδιο κόσμο που κάποτε της είχε τάξει πως θα αλλάξει, και δυστυχώς μόνο για εκείνη θα μπορούσε να τον αλλάξει, για να ζήσει εκείνη σε ένα καλύτερο κόσμο. Σαν τον ποιητή που έγραψε μια συλλογή δώρο για την αγάπη του. Το δώρο εκείνου θα ήταν ο κόσμος όλος. Όμως κάτι τον έκανε να την βλέπει διαφορετικά πια. Το φιλί της ήταν αλλιώς … σαν από υποχρέωση… Το χάδι της δεν έπαυε τον πόνο… Το άρωμα της δεν τον έκανε πια να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει… Τα μάτια της δεν είχαν κάτι να του πουν… Η μιλιά της δεν ήταν σαν τραγούδι… Το σώμα της σαν άψυχο… και η καρδιά της σαν μην χτυπάει… Μάλλον πάντα έτσι ήταν, απλά εκείνος άργησε να το συνειδητοποιήσει. Την φανταζόταν και την αγάπησε αλλιώς. Αυτό ήταν τελικά και το μεγάλο του λάθος. Διότι απέμεινε να αγαπά για πάντα, γιατί αν αγαπάς μόνο για πάντα αγαπάς, μια φαντασίωση που ποτέ του δεν έζησε και ποτέ του δεν θα ζήσει. Τραγική ειρωνεία, ότι και πάλι η βροχή ήταν εκεί για να μπερδεύει τις στάλες τις με τα δάκρυα του όταν εκείνος ένιωθε το πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει μια καρδιά…

Υ.Γ: Επειδή θα το διαβάσεις αυτό, γίνε εκείνη που φανταζόμουν ότι είσαι … όχι για μένα, εγώ το ξέρω πως δεν θα είμαι εκεί… για σένα …Πάντα και όλα για σένα ήταν….