ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΥΣ

Σε ξέρω καλά. Πιο καλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό, ή μήπως να πω καλύτερα από τους ίδιους σου τους εαυτούς; Σε ξέρω παλαιότερα ακόμα και από τότε που ξεκινάνε οι πρώτες σου θύμησες. Σε ξέρω από τότε που υπάρχεις… που νομίζουν ότι υπάρχεις… που νομίζεις ότι υπάρχεις. Εγώ ήμουν πάντα πλάι σου και σε παρατηρούσα, όπως παρατηρούσες και εσύ τους δύο κόσμους που έμαθες να μοιράζεσαι και που κάποια βράδια αποτύπωνες τις στιγμές σου από τους κόσμους αυτούς στο χαρτί νομίζοντας πως κάτι κάνεις και για να ελαφρύνεις λίγο τις τύψεις σου. Έμαθες να μοιράζεσαι τόσο καλά που στο τέλος και ο ίδιος κόπηκες στα δύο. Δεν σε έκοψε η σιωπή , ούτε των άλλων ούτε η δική σου, όπως συνηθίζεις να λες. Μόνος σου κόπηκες. Προσχεδιασμένα και άρτια εκτελεσμένα. Μόνο εγώ ξέρω τι συμβαίνει όταν οι πολλοί νομίζουν πως χάνεσαι. Απλά περιφέρεις το κουφάρι σου σε δύο κόσμους. Την μια:
Σ’ ένα κόσμο που η μιζέρια βασιλεύει στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Σ’ ένα κόσμο που η εφήμερη χαρά γίνεται στάση και σκοπός ζωής.
Σ’ ένα κόσμο που τα αισθήματα έχουν μάθει επιμελώς να κρύβονται.
Σ’ ένα κόσμο που μεγαλώνει καταβροχθίζοντας τις ψυχές των υποδούλων κατοίκων του, που οι ίδιοι απλόχερα προσφέρουν χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Σ’ ένα κόσμο που η συνεισφορά στην αδικία μας μαθαίνεται από παιδιά.
Σ’ ένα κόσμο που το ψέμα επιβραβεύεται και διδάσκεται σαν αγαθό.
Σ’ ένα κόσμο που η σιωπή δεν χρειάζεται πια να επιβληθεί.
Σ’ ένα κόσμο αντάξιο των κατοίκων του.

Και εσύ μπορεί να μην ζεις πάντα σε αυτό τον κόσμο αλλά τον ζήλεψες και αυτό από μόνο του αρκεί… και την άλλη περιφέρεις το κουφάρι σου:
Σ’ ένα κόσμο που το όνειρο γίνεται αγώνας για να πραγματοποιηθεί.
Σ’ ένα κόσμο που η συνέπεια και η δημιουργικότητα δεν αποτελούν την εξαίρεση.
Σ΄ ένα κόσμο που η μαγεία είναι διάχυτη σε κάθε ανάσα.
Σ’ ένα κόσμο που οι λέξεις συντροφικότητα, αλληλεγγύη, λευτεριά δεν είναι απλά και μόνο λέξεις.
Σ’ ένα κόσμο που ο πόνος παύει από την σιγουριά πως αυτό που προσμένεις θα το ανταμώσεις.
Σ' ένα κόσμο που το να ανοίγεις την καρδιά σου δεν αποτελεί μια σίγουρη μελλοντική πληγή και αγιάτρευτη πληγή.
Σ’ ένα κόσμο που τα λουλούδια ανθίζουν για όλους και όλες τις εποχές.
Σ’ ένα κόσμο που για τους κατοίκους του οι λέξεις διάκριση και διαχωρισμός είναι άγνωστες.
Και εσύ για ακόμα μια φορά φάνηκες δειλός και αδύναμος για να δοθείς ολοκληρωτικά. Και όσον αφορά για την ψυχή σου ή μάλλον καλύτερα όση από αυτή σου απέμεινε ,αυτή έμεινε να στέκεται ανήμπορη ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Στη μέση … στο χειρότερο σημείο… Θυμάσαι; Εσύ ο ίδιος το είχες γράψει. Για αυτό , εσύ που ονειρευόσουν πάντα να είσαι ένας ταξιδευτής από και προς τόπους αφάνταστους και αλέκιαστους, από και προς καταστάσεις πυρόφραχτες και από και προς ανθρώπους αληθινούς , πως νιώθεις για όλα αυτά; Πως νιώθεις που ακόμα και η μοναξιά σου σε τρομάζει; Η ίδια μοναξιά που συνήθιζες να υμνείς και να προστατεύεις. Πως νιώθεις που επαληθεύτηκες για αυτό που πίστευες πως θα είναι το τέλος σου; Πως νιώθεις που ένα κράμα από αγάπη και αναμνήσεις τρέφεται από τη σκέψη σου και έχει διαλύσει τη ζωή σου; Για πες μου. Άσε μη μου πεις... σε ξέρω... μας ξέρω … με ξέρω… Πιες τρία ποτά απόψε και κάπνισε απανωτά τρία τσιγάρα πριν πέσεις για ύπνο. Ένα για κάθε κόσμο και ένα εις μνήμη της ψυχής σου που σκοτώνεις καθημερινά, αφήνοντας τη στη μέση. Καληνύχτα μαλάκα, έχεις πολλή πλάκα.