Τα χειμωνιάτικα ανταμώματα

Τα πρωτοβρόχια μας πρόλαβαν.

Θα ‘ταν ωραίο ν’ ανταμώναμε 

πριν απ’ αυτά  κι ακόμη καλύτερα

αν τ’ αντάμωμά μας,

συνέπεφτε με την ώρα εκείνη

της  μεγάλης δροσιάς, κάτω

απ’  τις όμορφες ουράνιες στάλες.

Αλλά αυτό  δεν συνέβη και  τώρα

μας έχει μείνει ένας χειμώνας

για να βρεθούμε και να λύσουμε

τ’ άλυτα των υπάρξεών μας, 

μιας ζωής ή μιας ζήσης…

όπως το δει και όπως το ζει κανείς. 

Σαν ανταμώσουμε λοιπόν,

στην πιο κρύα του χειμώνα νυχτιά,

μην γυρίσεις κλέφτρα την καρδιά μου.

Μπορώ και  χωρίς αυτήν τελικά.

Σαν ανταμώσουμε πρώην συνοδοιπόρε,

μέτρα και ζύγιζε την κάθε λέξη.

Δεν θα είσαι πάντα τυχερός.

Σαν ανταμώσουμε αχθοφόρε τύψεων, 

βαρύ φορτίο μετά δεν θα κουβαλάς.

Σαν ανταμώσουμε φίλε

λίγο πριν το μεγάλο φευγιό,

να βρεις κουράγιο να ρωτήσεις

και αφού ακούσεις να λακίσεις.   

Σαν ανταμώσουμε σ’ ένα μεθύσι,

υπόσχεση  δώσ΄ μου πως θα το πάμε

ως το τέλος το ονειρευτό που αναζητάμε.

Σαν ανταμώσουμε μοναξιά μου,

 βουβός θα μείνω.

Τα λέω χρόνια και είσαι η μόνη που ακούς.  

Στα γύρω μου

Έχω καιρό  να γράψω κάτι όμορφο.

Καταπιάστηκα και εγώ απ’ τη ντροπή

και  την ασχήμια που κουβαλάνε

οι διαβάτες  που λέκιασαν για λίγο το χρονικό μου.

Και τα όμορφα γύρω μου, απερίγραπτα κι άγραφα

έμειναν για καιρό τόσο, όσο  το μίσος με κυρίευε.

Και είναι  κρίμα, γιατί  αυτά ήταν τα μόνα

που  ποτέ δεν  ‘φυγαν από κοντά μου.

Κι αν τα όμορφα από εμένα,

απερίγραπτά για πάντα μείνουν

θα ‘ναι γιατί την πεζότητά μου

δεν θα ‘χω νικήσει, όχι γιατί δεν θα ‘μαι  εκεί.

  

Υπόσχεση

Μου είναι εύκολο  και σύνηθες
να σκαλίζω το παρελθόν και ν’ ανασύρω

από τον περασμένο (;) χρόνο

στιγμές μου απέθαντες για να τις πλέξω

απ’ την αρχή με της παράνοιας τ’ άρωμα. 

Όχι πια όμως. Ό,τι πέρασε στο παρόν δεν έχει θέση,

τουλάχιστον εδώ στ’ αποτύπωμα των εσώψυχών μου.

Ίσως μόνο ένα Ανοιξιάτικο λουλούδι να χωράει.

Στα γραφόμενά μου, μόνο το τώρα και  το μετά θα δεις…

Στερνό

Μεγάλωσα και  λιγόστεψαν οι αντοχές μου.

Όχι όμως γιατί γέρασα, αλλά γιατί

τα κοντινά μου νικήθηκαν απ’ τον χρόνο. 

Και είναι εκείνα που απειλούν τα όμορφά μου.

Μαζί μ' όσα αναλώθηκα σαν άφηνα τ’ απάγκιό μου.

Αλλά και μαζί με τους κακόμοιρους

ταξιδευτές μιας αζήλευτης  ψευτοάρνησης.

Καλύτερα έτσι όμως, στον προορισμό μου είμαι 

και είναι πιο όμορφος τώρα που δεν λεκιάζεται

και για τ’ απέναντί μου, έχω τον τρόπο σαν πλησιάσουν.

Αφιερωμένο

Τους ποιητάδες τους αγνούς κι αληθινούς

που ξέφυγαν από την σιωπή δεν τους πρόλαβα.

Για τους πολλούς και κοινούς γραφιάδες  

ακούω μόνο  από γεννησιμιού μου. 

Επαναστάτες ταμένους αιώνια στ’ όνειρο δεν αντάμωσα.

Μόνο ψίθυροι παρασυρμένοι από τη ψεύτικη νιότη

και σαλιαρίσματα αδιάβαστων και δήθεν διαβασμένων,

έφτασαν στ’ αυτιά μου σαν ήθελα να επαληθευτώ.

Τους μοναξιώτες αλήτες γνώρισα μόνο από κοντά.

Για αυτό ο τρόπος μου γίνεται δρόμικος
όταν λεκιάζεις τα γύρω και τα βάθια μου.
Λόγια άλλα δεν έχω να πάνε στράφι.

Ξοδεύτηκαν στα πριν από σένα ανθρωποειδή
που είχαν το ίδιο βλακώδες με σένα πρόσωπο.  

Χνάρια –Σα βολεύει ο καιρός

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως
τότε που ο ουρανός προαίσθημα γεμίζει
και το σύνθημα η νύχτα στ΄αυτιά μας σφυρίζει.
Κάπως έτσι χρόνια τώρα πολλοί παρατρεχάμενοι
ψάχνουν να βρουν την κρυψώνα την απάνεμη
μ' ακονισμένα δόντια, χαμηλωμένα μάτια
απ' άλλα μέρη φτάνουνε και ξένα μονοπάτια.

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
μ' οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως.

Λένε για καθένα μας παραλυμένους μύθους
ότι είμαστε μια πράξη ηρωική του πλήθους,
για κάποιους οργάνωση, κόμμα, θρησκεία
στ' αυτιά μας έχει φτάσει κάθε μαλακία
Η πιο θανατερή και συνάμα σιχαμένη αίσθηση
είναι πάντα απ' αυτόν που δίπλα μένει κι επιμένει ότι γνωρίζει,
μα για κάθε αμάζευτο στόμα
λευτερώνω έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο,
ράψε μου για πάντα το βλάσφημο στόμα,
έχω μπροστά μου ένα απέραντο δρόμο.
Δως μου λίγο χώμα ξανά να μυρίσω
και το μαχαίρι μου βάλε στη θήκη,
εδώ που στέκομαι δε θα γυρίσω,
το φεγγάρι κι ας διώξουν οι λύκοι.

Έχω δει τη φωτιά πιο καθαρά φορώντας μάσκα
έχω γλυτώσει τόσα αρούρια πριν τη φάκα
κάθε μαλάκα συμπονούσα στα μπερδεμένα του
δε γαμιέται περασμένα χαρισμένα του.
Όμως εγώ απαρνήθηκα κάποια μεγαλωμένα μου
δε ρισκάρω τα όμορφα και τα κρυμμένα μου
έχω φερθεί κι εγώ με πίστη ίσως κι απόλυτα
αντέχω όμως και ξεδιαλύνω τα απόβλητα
Το δάσκαλό μου βρήκα το σεβασμό
να τον νιώσω αδελφό μου
τον προορισμό μου δεν τον κρατώ κρυφό μου
και στο χαμό μου θα τραγουδώ τη λευτεριά μου
μέχρι μια δίνη να καταπιεί όλη τη φωτιά μου
από τον Brak, τον Οnaxis και τον Moya
θα δεις τα χνάρια πρώτα και ύστερα τα λόγια
Δε σκιάζομαι και δε μισώ και αν πεινάν οι λύκοι
το μαχαίρι μου ξαναβάζω στη θήκη.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο.......

Πήρα τα χνάρια άδειος από τις εμμονές μου

φέρνουν μαζί μου από το οπλοστάσιο τις κραυγές μου
κι έσυρα εδώ μέσα στη γαλήνια κρυψώνα
για του '08 το νιόβγαλτο χειμώνα
πετάω στις ταράτσες της κοιμισμένης πολιτείας
πύρινες λέξεις φτιαγμένες προ δεκαετίας
κι ο αντίλαλός τους νόθος αδελφός τους
φτάνει πια που αράζει δίπλα στο θάνατό τους
εγώ τους ήθελα ζωντανούς λευτερωμένους
λεβέντες μόνους κι αλητοθρεμμένους
εικονοκλάστες συνεπαρμένους ανατροπής
μα τι απέγιναν πως να το γράψεις, που να το πεις
του ήλιου μου τα δεσμά είναι κομμένα απ΄την αρχή
και μ΄όση έχω ισορροπία κι αντοχή
σε ρωτάω αν είδες φως μακρινό μες στο σκοτάδι
και με κοιτάς με του χαμένου το ίδιο ύφος το ρημάδι.

Δως μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα.....

Ο λαγός και το λιοντάρι

Στις κούρσες μεγάλων αποστάσεων

υπάρχει πάντα ο επονομαζόμενος «λαγός»

που τρέχει, άσκοπα χωρίς στόχο και εγωισμό

απλά για να δώσει στους υπόλοιπους τον ρυθμό.

Στην πραγματικότητα σου γείτονά μου,

«λαγούς» θ’ ανταμώσεις πολλούς,

ίσως και μόνο αυτούς ν’ αντικρίσεις

αν είσαι στους τυχερούς και στους κοινούς.

Το τρομαγμένο τους βλέμμα είναι το ταίρι

στην άβουλη δική σου ματιά και σκοπιά.
Αλλά πρόσεχε σαν σε κάποιον «λαγό» θεριέψεις.

Αυτός που κοντοστέκεται μπορεί να είναι

λιοντάρι που περιμένει τ’ αντάμωμα

Ματωμένα χέρια

Τα ποιήματα γράφονται από ταξιδευτές

σαν  βρουν απάγκιο τα όσα κουβαλάνε.

Τα ποιήματα γράφονται από τα απαράλλακτα

βάθια του καθένα που πιάνει πένα και χαρτί

και από τα σκορπισμένα στο πουθενά

και στο πάντα,  σμπαράλια καρδιών.

Φορές όμως γράφονται από χέρια ματωμένα

και αυτά μάλλον είναι τα πιο αληθινά.

Πέτρινες ρίζες

Δεν είναι  ότι είμαι ξεχωριστός.

Ξέχωρος μπορεί, ξεχωριστός όχι.

Απλά ίσως να έτυχε να είμαι

μόνο εγώ που συνάντησα εκείνο

το πανέμορφο ανοιξιάτικο λουλούδι

που στέκονταν αγέραστο και περήφανο

στην κορυφή του πιο σκληρού βράχου.

Εκείνο το λουλούδι, που ορκίστηκα

να μην αφήσω να κοπεί και στο φύσημα

του αέρα να μην  παρασυρθεί  και χαθεί.

Ίσως όμως, να είμαι απλά  παρανοϊκός

αφού μόνο εγώ μέθυσα από τ’ άρωμά του

τόσο, ώστε να μην βλέπω πως οι ρίζες του

ένα με τον βράχο έχουν γίνει.