Δεν είναι ότι είμαι ξεχωριστός.
Ξέχωρος μπορεί, ξεχωριστός όχι.
Απλά ίσως να έτυχε να είμαι
μόνο εγώ που συνάντησα εκείνο
το πανέμορφο ανοιξιάτικο λουλούδι
που στέκονταν αγέραστο και περήφανο
στην κορυφή του πιο σκληρού βράχου.
Εκείνο το λουλούδι, που ορκίστηκα
να μην αφήσω να κοπεί και στο φύσημα
του αέρα να μην παρασυρθεί και χαθεί.
Ίσως όμως, να είμαι απλά παρανοϊκός
αφού μόνο εγώ μέθυσα από τ’ άρωμά του
τόσο, ώστε να μην βλέπω πως οι ρίζες του
ένα με τον βράχο έχουν γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου