HIP HOP CULTURE SETS FIRE ON YOUR BRAIN

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι ακόμα για το hip hop. Η αρχή είχε γίνει με ένα άρθρο στην αυτόνομη περιοδική έκδοση uhuru ( ελπίζω να το θυμάστε). Πάντως όμως την τελευταία στιγμή πριν ξεκινήσω να γράφω, κάτι με σταμάταγε γιατί ήξερα πως αυτήν την αίσθηση που έχω για το hip hop δεν θα την μετέφερα όπως θα ήθελα και θα της άξιζε. Όμως όπως λένε όταν κάτι το θέλεις πολύ όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το καταφέρεις. Εγώ πάλι πιστεύω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας μάγος που φροντίζει για αυτό. Όπως και φρόντισε τώρα και έφτασαν και σε μένα τα λόγια που θα σας μεταφέρω. Είναι λόγια που ακούστηκαν από τον B.D.Foxmoor στην ραδιοφωνική εκπομπή «όταν οι μικρόμυαλοι hiphopαγούν» και είναι ακριβώς αυτά που προσπαθούσα καιρό να γράψω.

2007 και η παγκόσμια μουσική βιομηχανία έχει καταφέρει την ομοιογενειμοποίηση του hip hop κώδικα λανσάροντας τον σαν τρόπο ζωής αποτελούμενο από 4 στοιχεία. Οι εγχώριοι κλακαδόροι hιpοhοpαγούντες πρόθυμοι όπως πάντα άλλοτε στα προστάγματα των καιρών αφέθηκαν για τα καλά στα χέρια της εποχής και στη ροή του κυρίαρχου ρεύματος. Κι όμως το hip hop δεν πέθανε όπως ισχυρίζονται κάποιοι γιατί όλοι αυτοί είναι εξαιρετικά ανίκανοι να σκοτώσουν κάτι που δεν κατανόησαν ποτέ, κάτι που απλά διηγούνται εγκυκλοπαιδικά και που το ζουν βάση οδηγιών και πλαισίων επικοινωνίας. Όμως ακόμα και εδώ σε αυτήν την απέραντη μουσική χωματερή υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται χρόνια τώρα να σώσουν ό,τι μπορούν από την αρχική αίσθηση αυτού του κώδικα και η μάχη είναι άνιση. Ο πόλεμος όμως δεν έχει χαθεί. Όταν αυτή η γενιά βαρεθεί να hιpοhοpαγεί και αφομοιωθεί και κατ εικόνα εκτός από ουσία από το περιβάλλον της, τότε οι μόνοι που θα θέλουν να θυμούνται και να είναι περήφανοι για αυτό θα είναι όσοι κατανόησαν το low bap, εχθροί και φίλοι.

MARTIN LUTHER KING, Jr.

Το αφιέρωμα που ξεκινήσαμε πριν από λίγες μέρες ολοκληρώνεται με αυτό post που αναφέρεται στον Martin Luther King. Θεώρησα πως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι απλά να ανεβάσω έναν από τους λόγους του και να μην μπω στην διαδικασία να γράψω κάτι για τον ίδιο διότι θα τον αδικούσα σίγουρα με ό,τι και εάν έγραφα. Έτσι λοιπόν ακολουθεί ο πιο γνωστός του λόγος που έμεινε στην ιστορία σαν I HAVE A DREAM. Η πηγή είναι από το Δελτίο της Ιστορίας των νέγρων, τεύχος 21 (Μάιος 1968).

χαιρομαι που συμμετεχω σημερα μαζι σασ Σ' ενα γεγονοσ που θα μείνει ως η μεγαλύτερη διαδήλωση υπέρ της ελευθερίας στην Ιστορία του έθνους μας.

Εκατό χρόνια πριν, ένας μεγάλος Αμερικανός*, στη συμβολι­κή σκιά του οποίου στεκόμαστε σήμερα, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης των Μαύρων. Αυτό το βαρυσήμαντο διάταγμα ήρθε σαν ένας μεγάλος φωτεινός φάρος ελπίδας σε εκα­τομμύρια νέγρους σκλάβους που είχαν καεί από τις φλόγες της εξαντλητικής αδικίας. Ήρθε σαν χαρμόσυνη αυγή να δώσει τέ­λος στη μακρά νύχτα της αιχμαλωσίας τους.

Κι όμως, εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος δεν είναι ακόμα ελεύθε­ρος. Εκατό χρόνια μετά, η ζωή του νέγρου δυστυχώς δυναστεύε­ται ακόμα από τις χειροπέδες των φυλετικών διαχωρισμών και τις αλυσίδες των διακρίσεων. Εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος εξακο­λουθεί να μαραζώνει στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας, εξόριστος στον ίδιο του τον τόπο.

Έτσι, ήρθαμε σήμερα εδώ για να διεκτραγωδήσουμε μια επαί­σχυντη κατάσταση. Κατά μια έννοια, ήρθαμε στην πρωτεύουσα του έθνους μας για να εξαργυρώσουμε μια επιταγή. Όταν οι αρχι­τέκτονες της δημοκρατίας μας έγραψαν τα υπέροχα λόγια του Συντάγματος και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, υπέγραφαν ένα γραμμάτιο που κληρονόμησαν όλοι οι Αμερικανοί. Αυτό το γραμμάτιο ήταν η υπόσχεση ότι όλοι οι άνθρωποι, ναι, οι μαύροι άνθρωποι όπως και οι λευκοί, θα είχαν εγγυημένα τα αναφαίρετα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυ­χίας.

Είναι φανερό σήμερα ότι η Αμερική δεν τήρησε αυτή την υπό­σχεση σε ό,τι αφορά τους έγχρωμους πολίτες της. Αντί να τιμή­σει αυτή την ιερή υποχρέωση, η Αμερική παρέδωσε στο λαό των νέγρων μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Μια επιταγή που τους επε­στράφη με την ένδειξη «ανεπαρκείς πόροι». Αρνούμαστε να πι­στέψουμε ότι στο μεγάλο θησαυροφυλάκιο των ευκαιριών αυ­τού του έθνους οι πόροι δεν επαρκούν. Κι έτσι, ήρθαμε να εξαρ­γυρώσουμε αυτή την επιταγή, μια επιταγή που θα μας δώσει, γιατί θα το απαιτήσουμε, τα πλούτη της ελευθερίας και την ασφάλεια της δικαιοσύνης.

Ήρθαμε ακόμα σ' αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο για να υπεν­θυμίσουμε στην Αμερική ότι ο χρόνος μας πιέζει. Αυτή η εποχή δε μας επιτρέπει την πολυτέλεια της επανάπαυσης, ούτε το ηρε­μιστικό των βαθμιαίων αλλαγών. Τώρα είναι η ώρα να πραγματο­ποιηθούν οι υποσχέσεις της δημοκρατίας. Τώρα είναι η ώρα να υψωθούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα των διαχωρισμών προς τον ηλιόλουστο δρόμο της δικαιοσύνης για όλες τις φυλές. Τώρα είναι η ώρα να σηκώσουμε το έθνος μας από την κινούμενη άμμο της ρατσιστικής αδικίας στο στέρεο βράχο της αδελφοσύ­νης. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε τη δικαιοσύνη πραγματικότη­τα για όλα τα τέκνα του Θεού. Θα ήταν ολέθριο για το έθνος να αγνοήσει τους καιρούς που επείγουν. Αυτό το αποπνικτικά θερμό καλοκαίρι της δίκαιης δυσαρέσκειας των νέγρων δε θα τελειώσει παρά μόνο όταν φτάσει το ζωογόνο φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας.

Το 1963 δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Κι εκείνοι που ελπί­ζουν ότι ο νέγρος χρειαζόταν ένα ξέσπασμα κι ότι τώρα θα ηρε­μήσει, θα ξυπνήσουν πολύ απότομα αν το έθνος επιστρέψει στις συνηθισμένες ασχολίες του.

Δε θα υπάρξει ούτε ανάπαυση ούτε ηρεμία στην Αμερική μέ­χρι να παραχωρηθούν στους νέγρους τα πολιτικά τους δικαιώμα­τα. Ο ανεμοστρόβιλος της εξέγερσης θα συνεχίσει να τραντάζει τα θεμέλια του έθνους μας μέχρις ότου προβάλει η λαμπρή ημέρα της δικαιοσύνης.

Πρέπει όμως να πω κάτι στο λαό μου καθώς στέκεται στο ζε­στό κατώφλι που οδηγεί στο παλάτι της δικαιοσύνης. Ότι στην πορεία για να κατακτήσουμε τη θέση που δικαιούμαστε δεν πρέ­πει να γίνουμε ένοχοι άδικων πράξεων.

Ας μη ζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθε­ρία πίνοντας από το ποτήρι της πικρίας και του μίσους. Πρέπει πάντοτε να κατευθύνουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική μας διαμαρτυρία να εκφυλιστεί σε σωματική βία. Ξανά και ξανά οφείλουμε να υψωθούμε στο μεγαλείο του να αντι­τάσσουμε στη σωματική δύναμη τη δύναμη της ψυχής μας.

Το θαυμαστό και πρωτοφανές πνεύμα αγωνιστικότητας που συνεπήρε τη νέγρικη κοινότητα δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην καχυποψία προς όλους τους λευκούς, γιατί πολλοί από τους λευ­κούς αδελφούς μας κατάφεραν να καταλάβουν, όπως αποδεικνύει η παρουσία τους εδώ, ότι η μοίρα τους είναι ενωμένη με τη δική μας μοίρα κι ότι η ελευθερία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τη δική μας ελευθερία. Η επίθεση που από κοινού ετοιμάζουμε, έτοιμοι να ριχτούμε στα προπύργια της αδικίας, πρέπει να γίνει από στρατό και των δύο φυλών. Δεν μπορούμε να βαδίσουμε μόνοι.

Και καθώς προχωρούμε, πρέπει να υποσχεθούμε ότι πάντα θα βαδίζουμε μπροστά. Δεν είναι δυνατόν να γυρίσουμε πίσω. Υπάρ­χουν εκείνοι που ρωτούν τους ζηλωτές των πολιτικών δικαιωμά­των, «πότε θα ικανοποιηθείτε;» Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο ο νέγρος πέφτει θύμα της ανείπωτης φρίκης της αστυνομικής βαρβαρότητας.

Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο τα κορμιά μας, βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα

μοτέλ των εθνικών οδών και στα ξενοδοχεία των πόλεων. Απο­κλείεται να ικανοποιηθούμε όσο η βασική μετακίνηση του νέγρου είναι από ένα μικρό γκέτο σ' ένα μεγαλύτερο.

Αποκλείεται να ικανοποιηθούμε όσο τα παιδιά μας ξεγυμνώ­νονται από την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια τους με επι­γραφές που δηλώνουν «μόνο για λευκούς». Αποκλείεται να ικα­νοποιηθούμε όσο ένας νέγρος του Μισισιπή δεν μπορεί να ψηφί­σει κι ένας νέγρος της Νέας Υόρκης πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτε άξιο να το ψηφίσει. Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δε θα ικανοποιηθούμε μέχρις ότου κυλήσουν τα νερά της ορθής κρίσης, μέχρις ότου η δικαιοσύνη γίνει χείμαρρος ορμητικός.

Δεν ξεχνώ ότι μερικοί από σας έρχεστε εδώ μετά από σκλη­ρές δοκιμασίες και βάσανα. Μερικοί μόλις βγήκατε από τη φυ­λακή. Μερικοί ήρθατε από περιοχές όπου η επιδίωξη της ελευ­θερίας σας άφησε τσακισμένους από τις θύελλες των διωγμών, κλονισμένους από τους ανέμους της αστυνομικής βαρβαρότητας. Είστε οι παλαίμαχοι του δημιουργικού μαρτυρίου. Συνεχίστε το έργο σας με την πίστη ότι το αφιλοκερδές μαρτύριο θα φέρει τη λύτρωση.

Γυρίστε πίσω στο Μισισιπή, γυρίστε στην Αλαμπάμα, γυρίστε στη Νότια Καρολίνα, γυρίστε στη Γεωργία, γυρίστε στη Λουϊζιάνα. Γυρίστε στις εξαθλιωμένες συνοικίες και στα γκέτο των πόλεων του Βορρά, ξέροντας ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλ­λάξει και θα αλλάξει με κάποιον τρόπο. Ας μη σερνόμαστε στην κοιλάδα της απελπισίας.

Σας λέω, λοιπόν, φίλοι μου, ό,τι αν και πρέπει να αντιμετωπί­σουμε τις δυσκολίες του σήμερα και του αύριο, εγώ εξακολουθώ να έχω ένα όνειρο. Είναι μια ελπίδα βαθιά ριζωμένη στο αμερικα­νικό όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξυπνήσει και θα βιώ­σει το αληθινό νόημα του «πιστεύω» του, που λέει πως «θεωρού­με αυταπόδεικτο αξίωμα ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι».

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα, πάνω στους ματωμένους λόφους της Γεωργίας, οι απόγονοι των πρώην σκλάβων και οι

απόγονοι των πρώην δουλοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν στο κοινό τραπέζι της αδελφικής αγάπης.

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα ακόμα και η Πολιτεία του Μισισιπή που καίγεται από τη φωτιά της αδικίας, που φλέγεται στο καμίνι της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευ­θερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ' ένα έθνος όπου δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματος τους αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα, κάτω στην Αλαμπάμα, με τους φαύλους ρατσιστές της, με τον κυβερνήτη που απ' τα χείλη του στάζουν λόγια αντίδρασης και μηδενισμού, ναι, ακριβώς εκεί, στην Αλαμπάμα, θα έρθει η μέρα που τα μαύρα αγοράκια και κο­ριτσάκια θα μπορούν να δώσουν το χέρι στα λευκά αγοράκια και κοριτσάκια σαν αδέλφια. Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο, ότι κάποια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι τραχείς τόποι θα γίνουν ομα­λοί και οι στρεβλωμένοι θα ισιώσουν και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί και όλη μαζί η ανθρωπότητα θα την αντικρίσει.

Αυτή είναι η ελπίδα μας. Μ' αυτή την ελπίδα επιστρέφω στο Νότο.

Μ¹ αυτή την ελπίδα θα μπορέσουμε να δουλέψουμε μαζί, να προσευχηθούμε μαζί, ν' αγωνιστούμε μαζί, να μπούμε στη φυλα­κή μαζί, να υπερασπιστούμε μαζί την ελευθερία, ξέροντας ότι θα είμαστε ελεύθεροι κάποια μέρα. Εκείνη τη μέρα όλα τα παιδιά του κόσμου θα μπορούν να τραγουδήσουν με νέο νόημα τους στί­χους «ελευθερίας γη/ πατρίδα μου, για σένα/ υψώνω τη φωνή/ γη-μνήμα των πατέρων μου/ καμάρι των πιστών/ στα πλάγια των βου­νών/ ελευθερία ας αντηχεί». Κι αυτό πρέπει να επαληθευτεί, αν θέλει η Αμερική να γίνει ένα μεγάλο έθνος.

Ας αντηχήσει λοιπόν η ελευθερία από τους πελώριους λόφους του Νιου Χάμσαϊρ.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα μεγαλόπρεπα βουνά της Νέας Υόρκης.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα υψώματα της Πενσυλβάνιας.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από τις καμπυλόγραμμες πλαγιές της Καλιφόρνιας.

Αλλά όχι μόνο.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από το Πετρώδες Όρος της Γεωρ­γίας.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από το Όρος της Σκοπιάς στο Τενεσί.

Ας αντηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο και ύψωμα του Μισισιπή, από κάθε βουνοπλαγιά, ας αντηχήσει η ελευθερία.

Κι όταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφή­σουμε να αντηχήσει από κάθε χωριό και χωριουδάκι, από κάθε πόλη και ομοσπονδιακή Πολιτεία, τότε θα μπορέσουμε να επι­σπεύσουμε τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού -μαύροι και λευ­κοί, Ιουδαίοι και Εθνικοί, Καθολικοί και Προτεστάντες- θα μπο­ρούν να δώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του πα­λιού νέγρικου ύμνου: «Ελεύθεροι επιτέλους, ελεύθεροι επιτέλους/ Δόξα στον Παντοδύναμο, είμαστε ελεύθεροι επιτέλους».

*Εννοεί τον πρόεδρο Λίνκολν

ΜΑΥΡΟΙ ΠΑΝΘΗΡΕΣ

Τον Οκτώβρη του 1966 στο Όκλαντ της Καλιφόρνια δημιουργήθηκε από μια ομάδα νεαρών μαύρων, προσανατολισμένων από τις θέσεις του Malcolm X για την αυτοδιάθεση και την αυτοάμυνα της μαύρης κοινότητας το «Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα». Οι Μαύροι Πάνθηρες εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλη την Αμερική και οργάνωσαν επιμέρους προγράμματα στο επίπεδο των κοινωνικών αναγκών της μαύρης κοινότητας τα οποία απηχούσαν τις πολιτικές διεκδικήσεις της οργάνωσεις. Μεταξύ άλλων παρείχαν δωρεάν τροφή και ρουχισμό στα παιδιά των σχολείων και τους απόρους, δημιούργησα σχολεία της απελευθέρωσης στα γκέτο και ένα σύστημα κλινικών για δωρεάν περίθαλψη ενώ οπλοφορούσαν για να προστατεύσουν την μαύρη κοινότητα από την αστυνομική βία και τη ρατσιστική βαρβαρότητα. Στην διάρκεια αυτού του αγώνα που κράτησε μέχρι το 1975 πολλοί από τους Μαύρους Πάνθηρες ( αρκετοί ήταν πρώην φυλακισμένοι για ποινικά αδικήματα όπως ο Malcolm X) δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν για πολλά χρόνια σαν πολιτικοί κρατούμενοι των Η.Π.Α. Ακολούθησαν άλλες οργανώσεις όπως ο «Μαύρος Απελευθερωτικός Στρατός» (B.L.A), η «Δημοκρατία της Νέας Αφρικής» και άλλες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

ΠΑΡΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ

Ο Mumia Abu-Jamal βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια κλεισμένος στην πτέρυγα των θανατοποινιτών και αποτελεί το σύμβολο του αγώνα κατά της «δικαστικής αδικίας». Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια στις 24 Απριλίου του 1954.

Στα 14 του συνελήφθη επειδή συμμετείχε σε αντιρατσιστική διαδήλωση. Ένα χρόνο μετά πρωτοστάτησε στην εκστρατεία των συμπολιτών του Αφροαμερικανών να ονομαστεί το σχολείο του «Γυμνάσιο Malcolm x». Απ’ το 1969 είχε προσχωρήσει στο κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Τον ίδιο χρόνο το FBI συμπεριλαμβάνει το όνομά του στην λίστα ADEX, η οποία αφορούσε τα πρόσωπα που θα συλλαμβάνονταν αμέσως, ως προληπτικό μέτρο, μόλις ξεσπούσε κάποια «εθνική κρίση». Το 1970 το FBI αρχίζει να τον παρακολουθεί στενά ανοίγοντάς του το σχετικό φάκελο

Στο μεταξύ η καριέρα του Mumia εξελισσόταν ραγδαία: εκτός από την συνεργασία του με διάφορους τοπικούς σταθμούς και πανεθνικά ραδιοφωνικά δίκτυα, κατάφερε να πάρει συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Bob Marley. Το 1981 κέρδισε το βραβείο του «υποδειγματικού δημοσιογράφου» ενώ εξελέγη και πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Δημοσιογράφων Φιλαδέλφειας. Το 1978 ο Mumia μετέδωσε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ από την εισβολή αστυνομικών στα γραφεία της MOVE καταγράφοντας τον άγριο ξυλοδαρμό των συλληφθέντων. Ο ηγέτης του κινήματος MOVE AFRICA κατάφερε να υπερασπίσει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο, που τελικά όλες οι κατηγορίες για ανατρεπτική δράση και σύσταση ένοπλης συμμορίας εναντίον του κατέρρευσαν και συνδέθηκε με στενή επαφή με τον Mumia.

Το Δεκέμβριο του 1981 ο Jamal προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα σε μια συμπλοκή του αδερφού του κι ενός φίλου του με δύο αστυνομικούς πυροβολείται και τραυματίζεται ελαφρά, αλλά συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι δολοφόνησε τον άλλο αστυνομικό. Κανείς άλλος δεν συλλαμβάνεται ούτε κατηγορείται. Έπειτα από μια δίκη παρωδία καταδικάζεται σε θάνατο.

Ο Jamal περνάει 22 ώρες της μέρας σε κελί απομόνωσης. Δεν του έχει ποτέ επιτραπεί να τον επισκεφθούν οι συγγενείς του, και ποτέ δεν έχει δει τα εγγόνια που απέκτησε στο μεταξύ.

Μερικά στοιχεία της δίκης που αποδεικνύουν την σκευωρία κατά του Mumia: Ο δικαστής Albert Sabo που τον καταδίκασε είχε εκδώσει τις περισσότερες θανατικές καταδίκες απ’ οποιανδήποτε άλλο εν ενεργεία συνάδελφό του. Η εισαγγελική αρχή μέσα από παράνομες νομικές μεθοδεύσεις απέκλεισε 11 κατάλληλους ενόρκους επειδή ήταν Αφροαμερικανοί. Την πρώτη μέρα της δίκης, ο δικηγόρος του Mumia κατέθετε ότι δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένος και ότι δεν είχε δει ούτε έναν αυτόπτη μάρτυρα. Επίσης δεν επιτράπηκε στον Mumia να υπερασπιστεί τον εαυτό του και διατάχθηκε η απομάκρυνσή του από την αίθουσα, γεγονός που παρατάθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της δίκης. Η υπεράσπιση παραιτήθηκε, επειδή δεν επαρκούσαν τα χρήματα για την κάλυψη των αμοιβών της. Όσο για τα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του Jamal, είναι τόσα πολλά για να αναφερθούν. Άλλωστε, σε όλες αυτές τις αστειότητες που συνέβησαν στην δίκη του, εάν τα αναφέρουμε θα χάσουν την σοβαρότητά τους.

Ο Mumia Abu-Jamal είναι ταυτόχρονα, η εξαίρεση και ο κανόνας. Εξαίρεση επειδή ξεχώρισε από άλλους συναδέλφους του στο πεδίο της πολιτικής αρθρογραφίας και μπήκε στο στόχαστρο των μηχανισμών καταστολής. Κανόνας επειδή υπέστη εκείνο που υφίστανται όλοι όσοι πέφτουν θύματα της ρατσιστικής πολιτικής και της αστυνομικής ή δικαστικής αυθαιρεσίας.

MALCOLM X

Ο Malcolm Little γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1925 στην Ομάχα της πολιτείας της Νεμπράσκα. Ο πατέρας του ήταν βαπτιστής ιεροκήρυκας ενώ η μητέρα του. Η μητέρα του ήταν παιδί από τον βιασμό της μητέρας της από λευκό. Έπειτα από την πυρπόληση του σπιτιού τους από την Κου-Κλουξ-Κλαν μετακόμισαν στο Μίσιγκαν. Εκεί όμως ο πατέρας του δολοφονήθηκε από λευκούς ρατσιστές ενώ η μητέρα του έπαθε νευρικό κλονισμό και κλείστηκε σε ψυχιατρείο. Ο Malcolm μαζί με τα έξι αδέλφια του βρέθηκε υπό την εποπτεία του κράτους. Στα 21 του βρέθηκε καταδικασμένος σε 10ετή κάθειρξη για ένοπλες ληστείες. Την φυλακή την χαρακτήρισε ο ίδιος σαν το καλύτερο σχολείο μετά το κολέγιο.

Στην φυλακή διακρίθηκε για την ανυπότακτη ατομική του στάση απέναντι στους λευκούς ανθρωποφύλακες και στην συνέχεια για την κριτική του επίθεση ενάντια στο ποινικό σύστημα των Η.Π.Α. το γεγονός που μεσολάβησε σε αυτήν την ραγδαία εξέλιξη του Malcolm ήταν ο προσηλυτισμός του στον Ισλαμισμό και η συνειδητοποίηση της θέσης του μέσα στην κοινωνία από τα κηρύγματα της κίνηση των Μαύρων Μουσουλμάνων γνωστής και ως « Έθνος του Ισλάμ». Μετά την αποφυλάκιση του αφιερώνεται στην ανάπτυξη των Μαύρων Μουσουλμάνων όπου την εποχή εκείνη δέσποζε η αρχηγική μορφή του Ελιγιά Μουχαμάντ.

Την αλλαγή του ονόματος την εξήγησε ο ίδιος σαν εξής: Το γράμμα Χ για τον μαύρο μουσουλμάνο συμβολίζει το αυθεντικό όνομα της αφρικάνικης οικογένειας που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Το Χ αντικαθιστά το όνομα του αφέντη σκλάβων που επιβλήθηκε στους προγόνους του από κάποιο λευκό κτήνος με γαλάζια μάτια. Το Χ σημαίνει μυστήριο. Το μυστήριο που έχει μπροστά του ο νέγρος σχετικά με το ποιος ήταν προτού ο λευκός τον κάνει σκλάβο και του βάλει ευρωπαϊκή ταμπέλα.

Το 1964 αποχωρεί από το Έθνος του Ισλάμ σκανδαλισμένος από την ανάρμοστη προσωπική ζωή του Ελιγιά και απομακρύνεται από αυτό το θρησκόληπτο και μυστικιστικό δόγμα.

Έπειτα ίδρυσε την μη θρησκευτική Οργάνωση Αφρό-Αμερικάνικης ενότητας δημιουργώντας τμήματα και σε αφρικάνικες χώρες. Ταξίδευσε σε χώρες της Μ. Ανατολής και της Αφρικής καταγγέλλοντας την ρατσιστική εσωτερική και εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. Άλλαξε το όνομα του σε Ελ Χατζ Μαλίκ Ελ Σαμπάζ ενώ εγκατέλειψε και την όποια φυλετική προκατάληψη για τους λευκούς.

Οι New York Times αντιλαμβανόμενοι το κλίμα της εποχής λίγο πριν την δολοφονία του έγραφαν: ο M.Λ.Κινγκ μπορεί να ελέγξει τα μεσαία και ανώτερα στρώματα των μαύρων, ο Malcolm X μπορεί να ελέγξει όλους τους μαύρους που βρίσκονται στον πάτο της Αμερικάνικης κοινωνίας. Οι θέσεις του Malcolm X για την βία είχαν μεγάλη απήχηση στις τάξεις της μαύρης νεολαίας και δοκιμαζόταν ήδη στην πράξη. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1965 κατά την διάρκεια μιας ομιλίας του δολοφονήθηκε. Η δολοφονία του δίχασε οριστικά τους Μαύρους Μουσουλμάνους αφού θεωρήθηκαν εξίσου υπεύθυνοι με τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. Κατά την διάρκεια της δίκης τριών ατόμων που κατηγορούνταν για την δολοφονία του ένας μάρτυρας που έδωσε στην δημοσιότητα ντοκουμέντα ενοχοποιητικά για την κυβέρνηση των Η.Π.Α βρέθηκε νεκρός.

Ο Malcolm X είναι από αυτούς που μέσα από την δράση του κατάφερε να νικήσει το πεπρωμένο που του προόριζε η παιδική του ηλικία. Πέρα από τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να έχω στην ιδεολογία του Malcolm X οφείλω πέρα από τους τεράστιους αγώνες του για τα δικαιώματα των μαύρων οφείλω να του αναγνωρίσω και το γεγονός ότι ήταν κάποιος που δεν φοβόταν να αναγνωρίσει τα λάθη του. Για επίλογο παραπέμπω κάποιες δηλώσεις του Malcolm X που δείχνουν την εξέλιξη των ιδεών του και της αντίληψης του.

«Πως μπορώ να αγαπώ τον άνθρωπο που βίασε την μητέρα μου, σκότωσε τον πατέρα μου, σκλάβωσε τους προγόνους μου, έριξε ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία, αφάνισε τους Ινδιάνους και με κρατάει φυλακισμένο στις τρώγλες; Καλύτερα να με κλείσουν σε ένα τσουβάλι και να με πετάξουν στον ποταμό Χάρλεμ».

«Μπορεί να ξαφνιαστείς που ακούς αυτά τα λόγια από μένα, πάντοτε όμως υπήρξα ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα γεγονότα και να παραδεχθεί την πραγματικότητα της ζωής, όπως εμφανίζεται κάτω από νέες εμπειρίες και γνώσεις. Έφαγα από το ίδιο πιάτο με ανθρώπους που τα μάτια τους ήτα πιο γαλανά και από γαλανά, τα μαλλιά τους πιο ξανθά και από ξανθά και το δέρμα τους πιο λευκό και από λευκό κι ένοιωσα την ειλικρίνεια των πράξεων και των λόγων τους.»

«Θα ενωθώ με οποιονδήποτε, δεν με νοιάζει το χρώμα που έχει ,φτάνει να θέλει να αλλάξει αυτήν την άθλια κατάσταση που επικρατεί στη γη.»

Υ.Γ: Το παρών κείμενο αποτελεί μια μικρή αναφορά στα πιο σημαντικά σημεία (κατά εμένα) της δράσης του Malcolm X. Ανάλογα με την απήχηση που θα έχει είναι πολύ πιθανόν να δημοσιευτούν και κάποια αποσπάσματα από τις ομιλίες του Malcolm X ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα την ιδεολογία του

ΜΟΑΧΑΜΕΝΤ ΆΛΙ - THE GREATEST

Το επόμενο διάστημα θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το κίνημα που υπήρξε και συγκλόνισε τον κόσμο από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα των αφροαμερικανών και τους κυριότερους για μένα εκφραστές τους. Ενδέχεται βέβαια πάντα να υπάρξει και κάποιο θέμα που να μπει σφήνα . Οι λόγοι που θα γίνει αυτό είναι καθαρά προσωπικοί και θέλω να πιστεύω πως θα γίνουν κατανοητοί μέσα από τα κείμενα που θα ακολουθήσουν. Η αρχή λοιπόν αυτής της προσπάθειας γίνεται με τον Μοχάμεντ Άλι ( κι ας εκπλήσσει μερικούς).

Ο Μοχάμεντ Άλι υπήρξε ο μεγαλύτερος μποξέρ όλων των εποχών όμως εδώ θα μας απασχολήσει η δράση του σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η αρχή της ριζοσπαστικοποίησης του έγινε το 1960 όταν στους ολυμπιακούς αγώνες της ρώμης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Όμως επειδή του αρνήθηκε η είσοδος σε ένα εστιατόριο λόγω του χρώματος του πέταξε το χρυσό του μετάλλιο στο βάθος του ποταμού Οχάιο. Δεν ήθελε να εκπροσωπεί μια χώρα που τον θεωρούσε πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Η πράξη αυτή είχε ως συνέπεια να του αφαιρεθεί το χρυσό του μετάλλιο. Το 1964 ασπάζεται τον μουσουλμανισμό και μυήθηκε από τον Μάλκομ Χ στο έθνος του Ισλάμ. Αλλάζει το όνομα του από Κάσιους Κλέι σε Μοχάμεντ Άλι. Είχε δηλώσει πως: « Το Κάσιους Κλέι είναι όνομα σκλάβων και δεν το θέλω». Η λευκή Αμερική τον κατηγόρησε πολλές φορές για αντίστροφο ρατσισμό. Το ποτήρι όμως ξεχείλισε όταν αρνήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. «Δεν έχω τίποτα με τους Βιετκόνγκ. Κανείς τους δεν με αποκάλεσε νέγρο. Ποιος ο λόγος να με υποχρεώνουν να φορέσω μια στολή και να πάω 10.000 μίλια μακριά για ρίχνω βόμβες και σφαίρες σε ανθρώπους με καφετί χρώμα, την στιγμή που τους λεγόμενους νέγρους του Λουισβίλ, τους μεταχειρίζονται σαν τα σκυλιά», είχε δηλώσει σε μια έκρηξη του. Η αντιπολεμική δράση που ανέπτυξε είχε σαν συνέπεια να του αφαιρεθεί ο παγκόσμιος επαγγελματικός τίτλος και να του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες πυγμαχίας για 4 χρόνια ενώ καταδικάστηκε και σε πενταετή φυλάκιση. Το διάστημα αυτό , μακριά από τα ρινγκ το πέρασε περιοδεύοντας και κάνοντας ομιλίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι στα χρόνια της παντοδυναμίας του μέσα στα ρινγκ διάλεγε να αγωνιστεί σε χώρες του “τρίτου κόσμου” αναγκάζοντας τους προβολείς της δημοσιότητας να πέφτουν πάνω στα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Ο Μοχάμεντ Άλι είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησε την φήμη του για μια καλύτερη κοινωνία και για αυτό τον λόγο ξεκινάει το αφιέρωμα με αυτόν. Τα επόμενα post που θα ακολουθήσουν θα θεωρηθούν περισσότερο αναμενόμενα από το συγκεκριμένο.

Υ.Γ ο τίτλος του post προέρχεται από το προσωνύμιο του Μοχάμεντ Άλι όσο καιρό αγωνιζόταν.