Κλειστή αυλαία

Είναι ωραίο, φαντάζομαι, το θέατρο. 

Σαν ανεβαίνεις στη σκηνή, γίνεσαι άλλος…

Ξεχνάς για λίγο όλα όσα κουβαλάς.

Ένα αστέρι, ο πρωταγωνιστής, ο αρχηγός

που έχει στραμμένα τα βλέμματα πάνω του.

Σ’ αρέσει αυτό. Τρέφει τον εγωισμό σου, μικρέ θεατρίνε

που περνιέσαι για σπουδαίος.

Τρακ κι άγχος στο  πρώτο κουδούνι.

Βαθιά ανάσα στο δεύτερο  και  στο τρίτο

έχεις  ήδη μεταμορφωθεί κι  έχεις ξεχάσει 

πόσο μαλάκας είσαι.

Παίζε θέατρο πίσω από μία κλειστή αυλαία.

Κι αν κάποια δίποδα βρουν την ρωγμή στις κουρτίνες

και  σε απολαύσουν, θα σε λατρέψουν

γιατί το ίδιο γελασμένα με σένα είναι.

Τα όμορφα δεν είναι στο λερωμένο σου σανίδι. 

Είναι στο διάβα κάθε μοναξιώτη

και μην τολμήσεις να το μαγαρίσεις.    

Παίζε θέατρο, κάνε και τέχνη, πούλα κουλτούρα

πίσω από μία αυλαία που δεν άνοιξε ποτέ.

Συμβουλή…

«Ήρθε η Άνοιξη», αντί για καλημέρα μού είπε ο  ήλιος το ξημέρωμα

και  το  χιλιοταμένο  στην ομορφιά της ποίημα άγραφο μένει. 

Δεν έφτασε η ώρα του, δεν έμαθε ακόμα το χέρι.

Για αυτό μην ψάχνεις τη μαγεία στις λέξεις,

παρά μονάχα ψάξε  σε κάνα-δυο καθάρια μάτια τη λύτρωση.  

Εκεί μόνο μπορείς να διαβάσεις ποιήματα,

αρκεί πάντα να ξέρεις πότε να τα κοιτάξεις…

Στη γέφυρα  μεταξύ ενός κουπλέ κι ενός ρεφρέν…

Λίγο πριν ακουστεί το τσούγκρισμα και  λίγο πριν

απ’ την πρώτη γουλιά ενός μεγάλου μεθυσιού…

Την στιγμή που το χέρι αφήνει την πένα

για να μην χαλάσει την ομορφιά μιας σκέψης και

την υπομονή  ενός λευκού χαρτιού.

Άκου με, κάτι ξέρω κι ας  μην έγραψα ποτέ μου ποιήματα.

Άκου με γιατί έζησα τα πιο τρανά απ’ αυτά.

Άκου με, αλλιώς ζηλευτή το τέλος που σου αξίζει θα ‘χεις.   

Αδύναμος...

Αδύναμος…

Παίρνω πού και  πού μια τζούρα απ’ την ασχήμια.

Τρέφω τον βρώμικο  εαυτό  μου

 για προστατεύσω τα όμορφα ενός χειμώνα φύλακα

στο αέναο διάβα μιας ουτοπικής Άνοιξης.  

Αδύναμος…

Παίρνω πού και πού μια τζούρα απ’ την ασχήμια.

Στεναχωριέμαι φορές για τα περασμένα

και  πνίγω στιγμές  ζωής σε ένα ποτήρι ζήσης

για να με βρει πλανεμένο το ξημέρωμα  

Αδύναμος; ΟΧΙ  

Πήρα βαθιές και  πολλές τζούρες απ’ την ασχήμια.

Ταμένος όμως είμαι αλλού. 

Φυλαγμένο έχω το μασάτι εκείνο

που σαν στέκεται μπροστά στους περιγελαστές

θεριεύει από μόνο του… για να σώσει τους μόνους.

Αν υπήρξα  αδύναμος,

είναι μόνο γιατί  κάποτε συγχώρεσα.

Όχι γιατί κάπου στα μισά της ρότας μου

σταμάτησα να συγχωρώ.