Αδύναμος...

Αδύναμος…

Παίρνω πού και  πού μια τζούρα απ’ την ασχήμια.

Τρέφω τον βρώμικο  εαυτό  μου

 για προστατεύσω τα όμορφα ενός χειμώνα φύλακα

στο αέναο διάβα μιας ουτοπικής Άνοιξης.  

Αδύναμος…

Παίρνω πού και πού μια τζούρα απ’ την ασχήμια.

Στεναχωριέμαι φορές για τα περασμένα

και  πνίγω στιγμές  ζωής σε ένα ποτήρι ζήσης

για να με βρει πλανεμένο το ξημέρωμα  

Αδύναμος; ΟΧΙ  

Πήρα βαθιές και  πολλές τζούρες απ’ την ασχήμια.

Ταμένος όμως είμαι αλλού. 

Φυλαγμένο έχω το μασάτι εκείνο

που σαν στέκεται μπροστά στους περιγελαστές

θεριεύει από μόνο του… για να σώσει τους μόνους.

Αν υπήρξα  αδύναμος,

είναι μόνο γιατί  κάποτε συγχώρεσα.

Όχι γιατί κάπου στα μισά της ρότας μου

σταμάτησα να συγχωρώ.