ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 53 – Αντιφατικό

Όταν λέω πως δεν νοιάζομαι, φορές μην με πιστεύεις. Αλλά εσύ που λες πως νοιάζεσαι, κάνε με να το πιστέψω.                

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 52 – Το μόνο χαμένο

Αν μετανιώσω για κάτι, θα ‘ναι μόνο για το ηλιοβασίλεμα εκείνο που έχασα. Για κανέναν και για τίποτα άλλο.

Το ημερολόγιο της ντροπής

Στο ημερολόγιο της ντροπής θέση περίοπτη

έχουν οι απόνευτοι ταξιδευτές

της συνήθειας και της λήθης

που σαν δήθεν ψάχνουν

την ουτοπία ν’ ανταμώσουν

όλο και πιο μακριά της καταλήγουν. 

Κενές σελίδες κρατημένες έχω

για να γεμίσουν με τρόπο δρόμικο

για όλους εκείνους τους δήθεν γητευτές

του στοιχειού που χρωστώ την ύπαρξή μου.

Και για κάθε ιχνηλάτη οδηγό των εχθρών μου

κόβω το βήμα μου και περιμένω τ’ αντάμωμα.

Το κόκκινο δικό του μελάνι θα γράψει το τέλος του.

Και για τους φαφλατάδες τους  κοντινούς

και τους ξερόλες των καιρών ,

δυο κρατημένες καθάριες λέξεις ,

έχω υποσχεθεί πως θα τους πνίξουν.

                                                           

The Clash - Guns Of Brixton

 

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun

When the law break in
How you gonna go?
Shot down on the pavement
Or waiting in death row

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, Guns of Brixton

The money feels good
And your life you like it well
But surely your time will come
As in heaven, as in hell

You see, he feels like Ivan
BORN under the Brixton sun
His game is called survivin'
At the end of the harder they come

You know it means no mercy
They caught him with a gun
No need for the Black Maria
Goodbye to the Brixton sun

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh-the guns of Brixton

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun

You can crush us
You can bruise us
And even shoot us
But oh- the guns of Brixton

Shot down on the pavement
Waiting in death row
His game was survivin'
As in heaven as in hell

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton

Το λεπτό μου

Κόκκινο το μελάνι της αποψινής γραφής μου

σαν το πηχτό υγρό, που θα κυλάει απ’ την πληγή μου

μέχρι να φτάσει στο τέλος της ατραπού μου

ό,τι απέμεινε από αυτό το αδειανό σώμα. 

Στα σοβαρά όποτε πήρα τον βαφτισμένο

από τους παλιούς μυθοπλάστες, βαρκάρη

που άλλοι τον τρέμουν σαν  δυνάστη,

το μόνο που σαν θαρρώ  κατάλαβα ήταν

πως οι καθάριες και μόνες μου στιγμές

δεν πρέπει να κράτησαν πάνω από ένα

Νεοϋορκέζικο λεπτό που όμως, 

θα μου ‘ναι για πάντα αρκετό.   

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 51 – Από το πάτωμα

Κάποιοι απ’ όσους σε κλώτσησαν όσο ήσουν κάτω, ίσως να φέρθηκαν πιο τίμια από εκείνους που μπορεί απλά να μην άπλωσαν το χέρι τους για να σε σηκώσουν.

Ατέλειωτο κι άγραφο

Κάθε βράδυ, συνεχίζω στο μυαλό μου

ένα ποίημα που ξεκίνησα την πρώτη μέρα

της ανοιξιάτικης μεγάλης  γιορτής.

Για λόγους πολλούς δεν το τελειώνω

και γι’ άλλους τόσους είναι  το μόνο

δικό μου που διαλέγω να διορθώνω.

Ξεχνιέμαι μ’ αυτό κι άλλοτε πάλι θυμάμαι.

Μεθώ φορές γλυκά κι άλλες πικρά

σαν σ-τους στίχους του παλεύω.

Είτε μου γιατρεύει την πληγή

είτε με τσακίζει στον πιο σκληρό βράχο

(τ’ όνομά του από καιρό  γνωστό).

Αν κάτι άγραφο, από μένα μείνει

θα είναι αυτό κ ας μην λείπει το σ’ αγαπώ.

Αν σ’ εξίταρα και ψάχνεις το γιατί, αρκέσου στο:

κάτι τόσο όμορφο, δεν ξέρω να περιγράψω,

αλλά και στο: για κάτι τόσο ψεύτικο

δεν αξίζει ούτε μια λέξη να χαραμιστεί.

The Clash – London Calling

London calling to the faraway towns
Now that war is declared-and battle come down
London calling to the underworld
Come out of the cupboard, all you boys and girls
London calling, now don't look at us
All that phoney Beatlemania has bitten the dust
London calling, see we ain't got no swing
'Cept for the ring of that truncheon thing

[Chorus]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Meltdown expected and the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
London is drowning, and I live by the river

London calling to the imitation zone
Forget it, brother, an' go it alone
London calling upon the zombies of death
Quit holding out-and draw another breath
London calling-and I don't wanna shout
But when we were talking-I saw you nodding out
London calling, see we ain't got no highs
Except for that one with the yellowy eyes

[Chorus x2]
The ice age is coming, the sun is zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear era, but I have no fear
'Cause London is drowning, and I live by the river

Now get this
London calling, yeah, I was there, too
An' you know what they said? Well, some of it was true!
London calling at the top of the dial
After all this, won't you give me a smile?

I never felt so much a' like

Άγραφο ακόμα

Μπορούσες  να είχες όλα, 

όχι τα αγαθά τα υλικά

αλλά τα λίγα εκείνα

που πραγματικά  έχουν αξία.

Όπως ένα ποίημα χιλιοταμένο

που επιμένει άγραφο να μένει

ή όσα ψιθυρίζει ένα φεγγάρι

κρυφά  στον ήλιο πριν εκείνο

διαλέξει να χαθεί για πάντα,

στη μοναξιά του σύμπαντος.

Αλήθεια ή θάρρος;

Στην σκοτιά ,είχα μια κρυψώνα

και χώραγα μέσα της, τα όμορφα

και  τη μαγεία όλης της πλάσης.

Έναν ατέλειωτο μικρόκοσμο

που βαφτίζανε οι κοινοί, απόσταση

γιατί  έτσι θαρρούσαν πως τους βόλευε.

Δεν υπέμενα,  απλά δεν χαράμιζα τη ματιά μου

στους αδιάφορους και  σ’ όλο εκείνο

το συρφετό που σέρνουν μαζί τους.

Και τώρα, λίγο πριν απ’ του τέλους τα μισά

φτού ξε-Ελευθερία φωνάζω.

Φτύνω στα λεκιασμένα σας

και σουλατσάρω στα μολυσμένα σας.

Φανερά  και περήφανα

για τους αφανέρωτους  απερήφανους.

Ασυγχώρητοι ,το βλέμμα σας βρωμίζει

το χώμα σαν κοιτάτε τον λάκκο σας.

Εμένα κοιτάτε, τη γη τη μαγαρίσατε ήδη.

Κι αν δεν κοιτάτε, κακό του κεφαλιού σας.

Το είπα ήδη μια, μα σαν επαναλαμβάνομαι

όλο και  κάποιος μπορεί να σωθεί.

Σειρά μου, για τελευταία φορά…