Ατέλειωτο κι άγραφο

Κάθε βράδυ, συνεχίζω στο μυαλό μου

ένα ποίημα που ξεκίνησα την πρώτη μέρα

της ανοιξιάτικης μεγάλης  γιορτής.

Για λόγους πολλούς δεν το τελειώνω

και γι’ άλλους τόσους είναι  το μόνο

δικό μου που διαλέγω να διορθώνω.

Ξεχνιέμαι μ’ αυτό κι άλλοτε πάλι θυμάμαι.

Μεθώ φορές γλυκά κι άλλες πικρά

σαν σ-τους στίχους του παλεύω.

Είτε μου γιατρεύει την πληγή

είτε με τσακίζει στον πιο σκληρό βράχο

(τ’ όνομά του από καιρό  γνωστό).

Αν κάτι άγραφο, από μένα μείνει

θα είναι αυτό κ ας μην λείπει το σ’ αγαπώ.

Αν σ’ εξίταρα και ψάχνεις το γιατί, αρκέσου στο:

κάτι τόσο όμορφο, δεν ξέρω να περιγράψω,

αλλά και στο: για κάτι τόσο ψεύτικο

δεν αξίζει ούτε μια λέξη να χαραμιστεί.