Αλήθεια ή θάρρος;

Στην σκοτιά ,είχα μια κρυψώνα

και χώραγα μέσα της, τα όμορφα

και  τη μαγεία όλης της πλάσης.

Έναν ατέλειωτο μικρόκοσμο

που βαφτίζανε οι κοινοί, απόσταση

γιατί  έτσι θαρρούσαν πως τους βόλευε.

Δεν υπέμενα,  απλά δεν χαράμιζα τη ματιά μου

στους αδιάφορους και  σ’ όλο εκείνο

το συρφετό που σέρνουν μαζί τους.

Και τώρα, λίγο πριν απ’ του τέλους τα μισά

φτού ξε-Ελευθερία φωνάζω.

Φτύνω στα λεκιασμένα σας

και σουλατσάρω στα μολυσμένα σας.

Φανερά  και περήφανα

για τους αφανέρωτους  απερήφανους.

Ασυγχώρητοι ,το βλέμμα σας βρωμίζει

το χώμα σαν κοιτάτε τον λάκκο σας.

Εμένα κοιτάτε, τη γη τη μαγαρίσατε ήδη.

Κι αν δεν κοιτάτε, κακό του κεφαλιού σας.

Το είπα ήδη μια, μα σαν επαναλαμβάνομαι

όλο και  κάποιος μπορεί να σωθεί.

Σειρά μου, για τελευταία φορά…