Κόκκινο το μελάνι της αποψινής γραφής μου
σαν το πηχτό υγρό, που θα κυλάει απ’ την πληγή μου
μέχρι να φτάσει στο τέλος της ατραπού μου
ό,τι απέμεινε από αυτό το αδειανό σώμα.
Στα σοβαρά όποτε πήρα τον βαφτισμένο
από τους παλιούς μυθοπλάστες, βαρκάρη
που άλλοι τον τρέμουν σαν δυνάστη,
το μόνο που σαν θαρρώ κατάλαβα ήταν
πως οι καθάριες και μόνες μου στιγμές
δεν πρέπει να κράτησαν πάνω από ένα
Νεοϋορκέζικο λεπτό που όμως,
θα μου ‘ναι για πάντα αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου