ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Η ΠΛΑΝΗ

Καθώς η νύχτα απλώνει την πλάνη της

 πάνω στην καθημερινότητα μας

 ένας δίσκος γυρίζει στο πικάπ

 φέρνοντας στο νου μας θύμησες

από τους προηγούμενους εαυτούς μας

 σε προηγούμενους χρόνους.

Ταξιδεύουμε στο σημείο

και στην στιγμή εκείνη

 του χωροχρόνου που σαν ανταμώναμε

 οι φωνές μας ενώνονταν

και τραγουδούσαν σαν μία

 τα πιο ζηλευτά ποιήματα μας …

 που τα μάτια μας

 δεν ήταν απλά καθρέπτες των ψυχών μας

 αλλά περπατημένα ήδη μονοπάτια προς αυτές.

Κι όσα συναντάμε και μοιραζόμαστε ,

βιωματικά τερτίπια που μαγεύουν

τις καλύτερες εκδοχές των εαυτών μας…

τις καλύτερες στιγμές των ζωών μας…

τις καλύτερες μας αναμνήσεις …

Αυτές που τα βράδια

 αν δεν φέρουμε

στο προσκέφαλο μας,

 δεν θα μπορούμε να αφεθούμε

 στα πιο αληθινά όνειρα μας

 λίγο πριν

ψιθυριστά παραδώσουμε

ένα σ’ αγαπώ

στον άνεμο για να το ταξιδέψει

 μακριά…

ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ

Δεν είναι ότι φοβάμαι

 να ζητήσω βοήθεια

 ή ότι δεν θυμάμαι τον τρόπο.

Πρώτα ήταν θέμα αρχής .

 Έπειτα πως όσες φορές

 που το έκανα

 δεν μ’ άκουσε κανείς.

Δεν είναι ότι φοβάμαι

 να ζητήσω βοήθεια

 ή ότι δεν θυμάμαι τον τρόπο.

Πρώτα ήταν θέμα αρχής .

 Έπειτα δεν υπήρχε κανείς για

να μ’ ακούσει.

Δεν είναι ότι φοβάμαι

να ζητήσω βοήθεια

ή ότι δεν θυμάμαι τον τρόπο.

Πρώτα ήταν θέμα αρχής.

Έπειτα…

ΖΩΗ

                Η κάθε αρχή…  ένα λουλούδι… όσα αδικήσαμε… όσα χάσαμε… όσα ξεχάσαμε… του μοναξιώτη το τσούγκρισμα… το σ’ αγαπώ που δεν ειπώθηκε… οι στίχοι που σε στοιχειώνουν… οι νότες που συνθέτουν τα τραγούδια του δικού μας soundtrack… το αντάμωμα του λόγου και της πράξης… το μελάνι των καρδιών μας… το διάλειμμα από την επιβίωση… το γυάλισμα των ματιών… τα χνάρια σε κάθε ατραπό… της βροχής η δροσιά… της μοναξιάς η μορφή… της θλίψης τ’ άγγιγμα… το κάθε στην ώρα του αντίο… της περηφάνιας το σημάδι… του χρόνου οι πληγές… η επιλογή του πόνου… τα δάκρυα που δεν πνίγηκαν… κάθε ξημέρωμα και κάθε δύση που σε βρίσκει μόνο… κάθε τι ανεκπλήρωτο…  η οργή και η λύπη της προδοσίας…  το τίμημα για τα όμορφα…  μια πριγκηπέσα σε παλιό παραμύθι… ο τρόπος που διαλέγεις να πεθάνεις… όλα αυτά και τίποτα μαζί είναι η ζωή.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ

                Να γράψω κάτι για σένα ζήτησες, μα σαν το γράψω δεν θα το αντέξεις. Να γράψω κάτι για σένα ζήτησες  αλλά δεν διευκρίνισες την οπτική. Την δική μου, την δική σου ή   των άλλων; Για αυτό σου λέω δεν θα το αντέξεις. Εκτός αν μου το υπαγορέψεις. Αλλά και τότε χλωμό. Είμαι καλός στο ν’ ακούω ίσως και στο να υπακούω. Μα όταν γράφω σαν κάτι να με πιάνει. Γίνομαι απόλυτος. Θαρρώ πως έχω όλες τις λύσεις. Δεν υπακούω σε κανένα κανόνα. Μηχανικά σε ακούω τώρα που μιλάς για σένα και θαρρείς πως μου υπαγορεύεις. Μάλλον όχι μηχανικά , γιατί καταλαβαίνω τι λες απλά δεν έχει σημασία κι όχι μόνο για αυτά που γράφω αλλά και για την πραγματικότητα. Το πως θα διατυπώσω αυτά που σκέφτομαι δεν το ξέρω ακόμα. Αυτό που ξέρω είναι το πώς θα τελειώνει… με ένα αντίο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Το απουσιολόγιο μένει πάντα λευκό. Οι απουσίες γράφονται στην καρδιά.  Έπειτα μεταφέρονται  στη  μνήμη. Αυτή καθοδηγεί και ανάλογα με το σθένος και τη δύναμη που αποκτά ή χάνει κάποιος  στη πορεία του, πράττει για να προφυλάξει  την καρδιά. Σε όλη αυτή τη διαδικασία η ψυχή μένει αμέτοχη. Δεν παίζει κανένα ρόλο. Η ψυχή ήταν πάντα μακριά από όλα αυτά, ελεύθερη και μόνη. Γιατί ήταν μόνη; Μα, για να είναι πάντα ελεύθερη. Άρα αν στο μέλλον θελήσεις  να μάθεις το γιατί και θέλεις πράγματι  να βρεις την απάντηση, στο παρελθόν να γυρίσεις. Εδώ να κοιτάξεις , σ’ αυτές τις μέρες.

ΚΑΘΕ

Κάθε μεθύσι που δεν κάναμε ήταν και μια παράδοση στην πεζότητα…

Κάθε όνειρο που δεν κυνηγήσαμε είναι και ένα κρίκος από την αλυσίδα που μας δένει…

Κάθε ψυχαντάμωμα που χάσαμε αποτέλεσε ακόμα έναν εγκλεισμό για την ψυχή μας…

Κάθε σπίθα που αφήσαμε να σβήσει ήταν άλλο ένα τακίμιασμα με τους εχθρούς που υποτίθεται πως τόσο σιχαινόμαστε…

Κάθε ανάσα που δεν μαγέψαμε ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο…

Κάθε αγάπη που ξεχάσαμε ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μας που αφήσαμε πίσω…

Κάθε νότα που δεν ακουμπήσαμε την καρδιά μας πάνω της ήταν άλλη μια φαλτσάδα της καθημερινότητας μας…

Κάθε Θεός  που προσκυνήσαμε μας έκανε ολοένα και πιο αδύναμους…

ΓΡΑΜΜΑ

Σκέφτηκα να σου στείλω ένα γράμμα.

Δεν το έκανα όμως,

θα σε κούραζαν τα γράμματα μου.

 Αν έγραφα και σου έστελνα ένα ποίημα;

Σ’ αυτό δεν θα σε κούραζαν τα γράμματα μου.

Αλλά και πάλι δεν το έκανα.

 Πώς να γράψω ένα ποίημα

τόσο όμορφο που να σου ταιριάζει;