Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΞΙΩΝ ΜΑΣ

Οι μοναξιές μας να χορεύουν

στο κατώφλι ενός ξημερώματος

μη θέλοντας ν’ αποχαιρετήσουν

μια νυχτιά από εκείνες

ενός όμορφου παρελθόντος

που έχουν όψη σαγηνευτική, πλανεύτρα

σαν της θλίψης μας

και μιλιά γλυκιά που καθώς διηγείται

σε παρασέρνει στα όμορφα,

σαν των καρδιών μας.

Αλλά και θέλοντας να μην αφήσουν

τον ερχομό από ένα αύριο

που μαζί του θα φέρει

αυτά που ξέρουμε ήδη.

Αυτά που έχουμε πάθει

και έχουμε τις πληγές τους

παντού πάνω μας για

να μας τα θυμίζουν.

Ένα αύριο που δεν θα χωράει

σ’ αυτό η νυχτιά μας

και δεν θα βρίσκουν τον χώρο

για να χορέψουν οι μοναξιές μας.

Ίσως γιατί φιλιώσαμε μαζί του

απ’ την στιγμή εκείνη

που σταματήσαμε να μιλάμε στα

σβηστά αστέρια δίπλα μας

όταν οι κτύποι των καρδιών

μας συναντιούνταν συνθέτοντας μελωδίες

μαζί με τις κουρασμένες ανάσες μας.

Θα μείνουμε αποσβολωμένοι

να μετράμε από τα κάτω μας

τα πιο λαμπερά αστέρια,

και συνάμα και πιο ψεύτικα

αποδεχόμενοι μια «συμφιλίωση»

ένα τακίμιασμα

με τη μιζέρια, το ψέμα και τη δυστυχία …

με την πραγματικότητα μας δηλαδή.

Όσον αφορά την αλήθεια

της ολοένα και περισσότερο περασμένης νυχτιάς

αυτή θα έρχεται μόνο σαν θύμιση

ή σαν φαντασίωση

αφού από το πρώτο άνοιγμα

των ματιών μας μετά το ξημέρωμα

θα είμαστε πάλι μόνοι.

Το κρίμα όμως είναι ότι

ο χορός αυτός θα στοιχειώσει

και τους δυο μας,

για διαφορετικούς όμως λόγους τον καθένα.

Μάλλον εκεί κρύβεται η απάντηση

για τις μοναξιές μας

όπως και ο επίλογος

από εκείνο το διήγημα μας

που όσες φορές και αν τον γράψουμε

δεν θα είναι ποτέ αρκετές.