Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΞΙΩΝ ΜΑΣ


Οι μοναξιές μας να χορεύουν

στο κατώφλι ενός ξημερώματος

μη θέλοντας ν’ αποχαιρετήσουν

μια νυχτιά από εκείνες

ενός όμορφου παρελθόντος

που έχουν όψη σαγηνευτική, πλανεύτρα

σαν της θλίψης μας

και μιλιά γλυκιά που καθώς διηγείται

σε παρασέρνει στα όμορφα,

σαν των καρδιών μας.

Αλλά και θέλοντας να μην αφήσουν

τον ερχομό από ένα αύριο

που μαζί του θα φέρει

αυτά που ξέρουμε ήδη.

Αυτά που έχουμε πάθει

και έχουμε τις πληγές τους

παντού πάνω μας για

να μας τα θυμίζουν.

Ένα αύριο που δεν θα χωράει

σ’ αυτό η νυχτιά μας

και δεν θα βρίσκουν τον χώρο

για να χορέψουν οι μοναξιές μας.

Ίσως γιατί φιλιώσαμε μαζί του

απ’ την στιγμή εκείνη

που σταματήσαμε να μιλάμε στα

σβηστά αστέρια δίπλα μας

όταν οι κτύποι των καρδιών

μας συναντιούνταν συνθέτοντας μελωδίες

μαζί με τις κουρασμένες ανάσες μας.

Θα μείνουμε αποσβολωμένοι

να μετράμε από τα κάτω μας

τα πιο λαμπερά αστέρια,

και συνάμα και πιο ψεύτικα

αποδεχόμενοι μια «συμφιλίωση»

ένα τακίμιασμα

με τη μιζέρια, το ψέμα και τη δυστυχία …

με την πραγματικότητα μας δηλαδή.

Όσον αφορά την αλήθεια

της ολοένα και περισσότερο περασμένης νυχτιάς

αυτή θα έρχεται μόνο σαν θύμιση

ή σαν φαντασίωση

αφού από το πρώτο άνοιγμα

των ματιών μας μετά το ξημέρωμα

θα είμαστε πάλι μόνοι.

Το κρίμα όμως είναι ότι

ο χορός αυτός θα στοιχειώσει

και τους δυο μας,

για διαφορετικούς όμως λόγους τον καθένα.

Μάλλον εκεί κρύβεται η απάντηση

για τις μοναξιές μας

όπως και ο επίλογος

από εκείνο το διήγημα μας

που όσες φορές και αν τον γράψουμε

δεν θα είναι ποτέ αρκετές.

6 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Υπέροχο!

Και πιστεύω ότι έγραψες μια μεγάλη αλήθεια:

..αφού από το πρώτο άνοιγμα των ματιών μας μετά το ξημέρωμα θα είμαστε πάλι μόνοι.

Φιλιά
και πραγματικά το λάτρεψα.
:-)

raslowbap είπε...

Καλησπέρα Βάσσια.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι πάντως να μην χρειαστείς να ζήσεις κάτι τέτοιο ή ακόμα καλύτερα εύχομαι να μπορείς να μεταφέρεις την όποια νύχτα και τις στιγμές της και μετά το ξημέρωμα.

Την καληνύχτα μου και καλό σου σβκ
γεμάτο με πολλά γουφ γουφ :)

Ανώνυμος είπε...

duo skies..duo figoures pou sunantiountai mesa stis nuxtas tin omorfia.aplwnei i mia to xeri stin alli kai arxizoun na xoreuoun mia vouvi melwdia.oso xoreuoun agaliazontai pio sfixta,san na kseroun pws me to prwto fws tis meras 8a xa8oun..ksimerwnei kai xanontai.xwris pote na ksanavre8oun..
exoun omws na 8umountai auto to xoro..auti ti nuxta pou itan mono diki tous..ti zestasia tis agalias pou panta 8a tin anazitoun..mataia..
(autes itan oi eikones pou mouir8an diavazontas to poiima..makari na mporousa na perigrapsw k ta sunais8imata.auta ta krataw mesa mou..opws kai tin glukopikri geusi pou afinei)
kalinuxta!

raslowbap είπε...

Καλημέρα Μ,

Τι κάνεις; Νομίζω πως οι εικόνες που περιγράφεις ταιριάζουν απόλυτα με την ανάρτηση. Αλλά και τα συναισθήματα που λες ότι δεν περιγράφεις, διακρίνονται έντονα στο σχολιο σου οπότε μου είναι κατανοητά και μαλλόν και ταιριάζουν με τα δικά μου όταν έγραφα την συγκεκριμένη ανάρητησ.

Την καλημέρα μου και πολλά γου γουφ :)

Διαπορος είπε...

Χρήστο πολύ συγκινητικό αυτό που γράφεις, έτυχε σήμερα να το διαβάσω...

Τώρα μου ήρθαν δυό στίχοι στο μυαλό απο Διάφανα Κρίνα δεν ξέρω πως...
:"... κι όταν δεν θα'χουμε πια τίποτα δικό μας ο έρωτας θα μας τσακίσει και θα μας κάνει αληθινούς..."
που εμένα μου λέει πολλά σχετικά με την μοναξιά των ανθρώπων, και όπου έρωτας βάζω γενικά όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων...και το πως δεν θα πετάξουμε την μοναξιά μας μακρυά αν δεν γίνουμε αληθινοί και δεν θα έχουμε κρατήσει κανένα κομμάτι του εαυτού μας κρυφό για μας, αλλα θα έχουμε εκτεθεί εντελώς, πετόντας τους δισταγμούς που επιβάλει η καθημερινότητά μας
(τώρα αναρωτιέμαι αν τα είπα μπερδεμένα :)

raslowbap είπε...

Καλησπέρα Φωτεινή,

Τον θυμάμαι τον στίχο που λες ( κάποια στιγμή αν θυμάμαι επίσης καλά το είχες και pm στο msn ). Όσον αφορα την επεξήγηση που του δίνεις είναι απολύτως κατανοητή και καθόλου μπερδεμένη. Νομίζω κιόλας πως και για τους περισσότερους ανθρώπους θα ισχύει απλά υπάρχει και μια άλλη "κατηγορία" , αυτή των μοναξιώτων που είναι στη φύση τους να είναι μόνοι. Τώρα ελπίζω εγώ να το εξήγησα καλά και να μην σε μπέρδεψα.

Την καληνύχτα μου και πολλά γουφ γουφ :):)

Υ.Γ: Εντός ολίγου θα τα πούμε και από κοντά βέβαια.