ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ, ΦΤΩΧΑ KI ΟΣΑ ΓΡΑΨΩ

Στα μέρη εκείνα τα πυρόφραχτα από την καθημερινότητα… στα μέρη εκείνα που είναι συγρόνως της παιδικότητας μας , της παρατεταμένης άγριας εφηβείας μας αλλά και της ωρίμανσης μας… στα μέρη εκείνα των αρνήσεων και των επιλογών μας … στα μέρη εκείνα που ένα σκιάχτρο αρκεί για την πιο μεγάλη αγκαλιά… στα μέρη εκείνα που τα λουλούδια βγαίνουν σταχτιά… στα μέρη εκείνα που μικρές στιγμές γίνονται μύθοι για να ομορφαίνουν τον βάλτο… στα μέρη εκείνα που χάνεσαι στο όνειρο… στα μέρη εκείνα που λόγος και πράξη συμβαδίζουν… στα μέρη εκείνα που η αλεπού φυτεύει ευχές στο βάλτο… στα μέρη εκείνα της φυγή μας… στα μέρη εκείνα που τα λαβωμένα μας ξωτικά είναι ασφαλή… στα μέρη εκείνα που τα όμορφα αρκούν για το τίμημα που σέρνουν μαζί τους… στα μέρη εκείνα που νιώθεις την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και την λευτεριά… στα μέρη εκείνα μακριά από τη μπόχα των κάλπηδων…στα μέρη εκείνα που μια κοσμογωνιά είναι μεγαλύτερη από ολόκληρο τον κόσμο… στα μέρη εκείνα που για πάντα θα υπάρχει μια θέση στη σκιεράτσα για να πας… στα μέρη εκείνα της σκοτεινής πλευράς… στα μέρη εκείνα τα παράξενα και θαυμάσια… στα μέρη εκείνα τα απροσδιορίστα αν δεν βρεθείς… στα μέρη εκείνα που ένας μάγος μας δώρισε απλόχερα… Στα μέρη εκείνα της φωτιάς…
Εκεί γνώρισα κάποιους που υπερβαίνουν συνεχώς τον εαυτό τους… κάποιους που όχι απλά ονειρεύονται αλλά κυνηγούν και πραγματοποιούν τα όνειρα τους… κάποιους που έμαθαν πως ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστάσεων φέρνει τα όμορφα… κάποιους που πήραν την ουσία και συνέχισαν καλόβουλα το ταξίδι τους για αλλού… κάποιους πρώτη γραμμή σε κάθε μάχη… κάποιους που στις πορείες τραγουδούσαν το φυσάει κόντρα… κάποιους που κάποιοι θεωρούν δειλούς να γίνονται γεράκια στα ηλιόκλαδα… κάποιους από το τίποτα και με τίποτα να δημιουργούν… κάποιους πιτσιρικάδες με σοφία ηλικιωμένων… κάποιους ηλικιακά μεγάλους αλλά με αντοχές και διάθεση δεκαεξάρηδων… κάποια αγόρια να ανδρώνονται … κάποια κορίτσια να γίνονται οι πιο περήφανες γυναίκες αυτού του κόσμου… κάποιους πατέρες που στα live φέρνουν και τους γιους τους… κάποιους που δεν λογαριάζουν τα χιλιόμετρα όταν πρόκειται για συναυλία… κάποιους να κοιμούνται στο δρόμο , να περιμένουν το πρώτο πρωινό λεωφορείο ή να το κόβουν με τα πόδια μετά από μια συναυλία… κάποιους που αγοράζουν βινύλια χωρίς να έχουν πικάπ απλά για να στηρίξουν την φάση… κάποιους που για το πείσμα τους άφησαν οι δικές τους… κάποιους που μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα δεν δίστασαν να διαλέξουν αυτό που η συνείδηση τους επέβαλλε και ας ήταν η δύσκολη λύση… κάποιους που τα όχι τους έγιναν η λύτρωση τους και η σημαία τους… κάποιους που παραμένουν αλέκιαστοι… κάποιους που τα ανεμοσκορπίσματα δεν τους ταρακουνούν… κάποιους που διαλέγουν μόνοι τους το διάβα τους… κάποιους που δεν μίλαγαν και μίλησαν… την Σοφία που είναι κωφή αλλά τα τραγούδια τα ακούει… μια κοπέλα τυφλή που την κοιλάδα όμως τη βλέπει… κάποιον που εγχειρίστηκε χωρίς αναισθητικό για να ακούει το Blah Blasphemy την ώρα της επέμβασης… τον Τζου που έφυγε πρόωρα, άδικα και πριν τα καλύτερα… τον Χρηστάρα που δεν πρόλαβε το live του… τον Σωτηράκη που έγινε άντρας πια … την Μάγια , ένα πλάσμα τόσο μαγικό όσο και ο κόσμος που έφτιαξαν οι γονείς της… τον Άρχοντα, τον Γκρίζο , την Ίρμα και τη Ρούμπα… κάποιους που δεν αφήνουν τις στιγμές να πέσουν κάτω… κάποιους που πίνουν άφοβα από το ποτήρι της ζωής… κάποιους που πάνε όπου έχει φωτιά και μόνο… κάποιους που σφίγγουν την γροθιά τους εις γνώση και κόντρα των καιρών … κάποιους νυχτοβάτες και φύλακες του μυστικού οχταγώνου…
Γνώρισα και άλλους όμως που όμως δεν αξίζει να μολύνω την πένα μου , ειδικά σε ένα κείμενο που αναφέρεται σε όσους και όσες προανέφερα. Ένα από τα λίγα που με κάνει να νιώθω περήφανος είναι που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό. Οι πιο πολλοί και οι έξω από τη φάση θα πούνε πως αυτό συνέβη διότι έτυχε να ακούμε την ίδια μουσική. Ξέρουμε πως κάνουν λάθος όμως. Τα μάτια και οι ψυχές μας λένε άλλα και ας μην μπορούμε ή καλύτερα και ας μην αξίζει να τα περιγράψουμε διότι προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ λέξεις που να μπορούν να εμπεριέχουν την μαγεία όλων αυτών που περάσαμε, περνάμε και θα συνεχίσουμε να περνάμε. Είναι τιμή μου μάγκες που σας γνώρισα και ένα συγνώμη διότι αξίζει σε όλους και όλες σας μια καλύτερη περιγραφή από αυτή που έκανα εγω.

Υ.Γ1: Παρά το γεγονός ότι το low bap βρίσκεται παντού στη γραφή μου, η πεζότητα της ανθρώπινης φύσης μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρομαι σε αυτό καθεαυτό στα γραφόμενα μου. Ένα από τα λίγα όμως που μπορεί όμως να έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο low bap είναι το low bap δεν είναι οι άνθρωποι και εγώ σε αυτό το κείμενο αναφέρομαι σε ανθρώπους και όχι στο low bap.
Υ.Γ2: Αρκετές φράσεις από το κείμενο προέρχονται από τραγούδια.
Υ.Γ3: Θα τα ξαναπούμε από 09/04 μιας και ήρθε η στιγμή και για φέτος για το συνηθισμένο μου ταξίδι στην Αίγυπτο. Καλά να περάσετε όλες και όλοι σας. Salam.

Να σε πω μαλάκα ή καλύτερα απλά Παπαγιάννη;

ΚΑΒΑΤΖΑ

Το τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι παραπάνω από το συνηθισμένο να γράψω. Όχι ότι είχα και ποτέ κάποια ιδιαίτερη ευκολία στο γραπτό λόγο. Απλά με το να γράφω ικανοποιούσα τις ορέξεις της βιασύνης μου. Για όλα και σε όλα τα θέματα πάντα έτρεφα την βιασύνη μου. Όσον αφορά το γράψιμο μάλλον την έθρεψα αρκετά και σε σημείο που να αναζητά την ομορφιά στα γραφόμενα μου. Την ομορφιά, όχι τα όμορφα. Τα όμορφα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, είναι παντού γύρω μου. Απλά εγώ δεν μπορώ να τα μεταφέρω όπως τους αξίζουν στο χαρτί και αυτήν την ομορφιά που ζητάει η βιασύνη μου δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να της την δώσω. Οπότε ίσως η πένα μου μείνει στη θήκη της για κάποιο διάστημα. Να μείνει ανενεργή μέχρι να μπορεί να περιγράψει ξανά ένα καινούργιο βλέμμα. Μέχρι εκείνο το δάκρυ να μπορέσει να το αποτυπώσει στο χαρτί. Μέχρι να κάνει να πονάει όποιος διαβάζει αυτά που θα γράφει για τον πόνο μου. Μέχρι να μπορεί να μεταφέρει τον κόσμο που φτιάχτηκε πάνω στη πληγή μου. Μέχρι την βροχή εκείνη να την γράψει έτσι ώστε να βρέχονται όλοι. Μέχρι να μπορεί να καταγράψει τα λόγια του μάγου. Μέχρι να μπορεί να αντέξει τη φωτιά μου για μελάνι της και να μην καίγεται από αυτήν. Μέχρι να μην μολύνει τις καθάριες μου στιγμές. Και αυτές οι στιγμές δεν θα χαθούν. Μένουν στην καβάτζα. Έχω και άλλες στιγμές μου εκεί. Ποιος ξέρει; Μια μέρα ίσως να μπορέσω να τις διηγηθώ. Ναι, είμαι σίγουρος πως θα μπορέσω. Ακόμα και στην περίπτωση που η πένα μου είναι έτοιμη όταν δεν θα αντικρίζω πια το βλέμμα ή όταν το δάκρυ μου θα έχει στερέψει ή όταν ο πόνος μου θα έχει φύγει μακριά ή όταν η πληγή μου θα έχει κλείσει και μαζί της θα έχει κλείσει και ο κόσμος που φτιάχτηκε πάνω της ή όταν η βροχή θα έχει σταματήσει ή όταν τα λόγια του μάγου δεν θα ηχούν πια στα αυτιά μου ή όταν οι καθάριες μου στιγμές θα μου φαντάζουν μακρινές, θα σας τις διηγηθώ. Θα τις ανασύρω από την καβάτζα και θα σας τις διηγηθώ. Τίποτα δεν χάνεται.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 3 - ΘΑ ΕΡΘΩ ΞΑΝΑ

Με μισάνοιχτα μάτια, λίγο πριν το ξημέρωμα και έχοντας τη συνείδηση μου καθαρή έπειτα από μια θεατρική παράσταση , μια συναυλία και με τα ρούχα μου ακόμα να μυρίζουν από τα τσιγάρα και με τη ζάλη από τα ποτά να μην με έχει εγκαταλείψει ακόμα καταλαβαίνω πως βαρέθηκα να γράφω επιλόγους στο θα έρθω ξανά. Αφού αν υπάρχει αυτό που κάποιοι λένε ευτυχία και θες να την ανταμώσεις δεν πρέπει να κάνεις εκπτώσεις στους τρόπους που την αναζητάς.

ΜΟΝΟΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΨΕ ΕΔΩ

Είναι ένας άντρας που κάποια βράδια γράφει είτε στο σημειωματάριο του είτε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του αυτά που τον απασχολούν και κάποιες φορές και ό,τι του έρχεται στο νου εκείνη την στιγμή. Και αν κάποιο βράδυ γράψει κάτι όμορφο είναι γιατί έχει δίπλα του μια γυναίκα με κατάμαυρα μαλλιά, με λουλουδένιο άρωμα και με μάτια που μέσα τους κρύβονται κόσμοι ολόκληροι. Του κρατάει το αριστερό χέρι για συντροφιά και όταν το δεξί του αφήνει την πένα, εκείνη του την ξαναδίνει. Του γεμίζει το ποτήρι με το ποτό όταν αυτό αδειάζει και αδειάζει το τασάκι από τα τσιγάρα όταν αυτό γεμίζει. Του κλείνει τα περιττά φώτα για να επικεντρώνεται μόνο σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία και τις φορές που τα φώτα είναι πολλά του κλείνει τα μάτια. Βάζει σε σειρά τις σκέψεις του και τον χαϊδεύει γλυκά στους ώμους για να τον ηρεμεί . Όταν δεν ξέρει τι να γράψει του τραγουδάει τραγούδια με στίχους φωτιαναθρεμμένους για να βρίσκει ιδέες και όταν κολλάει και δεν του βγαίνουν τα οχτάψυχα του ψιθυρίζει στα αυτιά όσα του λείπουν. Άλλοι την λένε έμπνευση και άλλοι μούσα. Άλλοι φωτιά και άλλοι μέθη. Άλλοι αγάπη και άλλοι ελευθερία. Άλλοι ζωή και άλλοι φυγή. Τώρα όμως μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι όμορφο. Μόνος είμαι απόψε εδώ.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 2- ΒΑΨΙΜΟ ΚΑΙ ΜΠΥΡΕΣ

Παρατηρούσα χθες πως το ταβάνι του δωματίου μου χρειάζεται βάψιμο. Δεν θα το χαρακτήριζα κακοβαμμένο μιας και εγώ το είχα βάψει και αν δεν παινέψεις το σπίτι σου ( ειδικά όταν πρόκειται για το ταβάνι του σπιτιού σου ) θα πέσει να σε πλακώσει. Απλά θα έλεγα πως αυτό οφείλεται στο ότι από την τελευταία φορά που βάφτηκε πριν από δύο τρία χρόνια είχε περάσει καιρός και από ότι φαίνεται δεν έπιασε καλά η μπογιά. Ίσως και ο καπνός από τα τσιγάρα μου να το επιβαρύνει. Καλή φάση, θα το ξαναβάψω. Το Πάσχα δεν νομίζω να προλάβω , θα είμαι στην Αίγυπτο. Το καλοκαιράκι μάλλον. Ναι, καλοκαίρι καλύτερα. Βάψιμο και μπύρα πάνε μαζί και η μπύρα είναι πιο ωραία το καλοκαίρι , κρύα.

ΓΡΑΦΩ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ part 1

Μου ήρθε μια ιδέα ξαφνικά. Να δημιουργήσω μια νέα ενότητα - θεματική στο blog το: Γράφω ό,τι σκέφτομαι ( προερχόμενο από το σκέφτομαι και γράφω του μαθήματος της γλώσσας στο δημοτικό ). Όχι ότι έχω και πολλές ενότητες. Τις στιγμές παράνοιας ( που σχεδόν ό,τι γράφω εκεί το κατηγοριοποιώ και χωρίς να είναι πάντα σωστή αυτή η κατηγοριοποίηση) και τα viva la revolution ( η αλήθεια είναι ότι αφού γύρισε ο Γιωργάκης από τη τουρνέ λιτανείας που έκανε ίσως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω ένα ).Για να επανέλθω όμως στο θέμα και να μην αγωνιείτε αναγνώστες του blog ( εσείς οι 5 ξέρετε ποιοι είστε , δεν έχω κι άλλους) τα γράφω ό, σκέφτομαι θα είναι μια απλή και ακατέργαστη καταγραφή διάφορων σκέψεων μου. Ελπίζω έτσι να καταλάβετε τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου και να μπορέσετε να το εξηγήσετε και σε εμένα… Που να τρέχω σε ψυχολόγους; … χαχαχαχα… Πολύ χιούμορ ρε παιδί μου… τρόπος άμυνας το έλεγε κάποιος …

ΚΑΜΙΚΑΖΙ

Ήταν Δεκέμβρης του 2000 όταν τα είχαμε παραγγείλει μαζί πρώτη φορά. Κάποιο μπέρδεμα όμως είχε γίνει και μας έφεραν άλλα. Απρίλη του 2001 σε ένα μαγαζί στη Σαντορίνη είχαμε πιει τον Βόσπορο, το Αιγαίο και λίγο από το Ιόνιο πέλαγος και πολλά καμικάζι. Είχαμε μεθύσει τόσο όμως που την επόμενη μέρα δεν το θυμόμασταν. Σαν να μην έγινε ένα πράγμα. Το ίδιο καλοκαίρι στο τότε κοινό μας στέκι , ένα βράδυ λίγο πριν κλείσει παραγγείλαμε και πάλι καμικάζι αλλά μας είχε πει τότε ο Φώτης που δούλευε τότε σαν γκαρσόνι πως έχει φύγει ο μπάρμαν και να πάρουμε κάτι άλλο ( Ο Φώτης τώρα το έχει αυτός το μαγαζί και το πάει μια χαρά , προεκτάθηκε κιόλας ). Κανά δυο χρόνια αργότερα στα γενέθλια μου ήσουν περαστική. Τι θα πιεις σε είχα ρωτήσει , σφηνάκια καμικάζι είχες πει. Στο είχα αρνηθεί όμως, ήθελα κάτι πιο βαρύ για τα γενέθλια μου. Πολύ τεκίλα εκείνο το βράδυ. Έπειτα χαθήκαμε. Τα τυπικά μηνύματα σε γενέθλια και γιορτές… Χρόνια πολλά… να χαίρεσαι το όνομα σου… καλή χρονιά κλπ. Τα τυπικά και όταν συναντιόμασταν τυχαία στο δρόμο… Τι κάνεις; …. Τα νέα σου; … η δουλειά καλά;… Που και που μας ξέφευγε ένα να “κανονίσουμε να τα πούμε “, “να πάμε για κάνα καφέ” εσύ… “σου χρωστάω κάτι καμικάζι” εγώ… Χωρίς να το εννοούμε όμως, αφού δεν το κανονίζαμε ποτέ και συνεχίζαμε και οι δυο τους ξέχωρους δρόμους μας. Προχθες ξανασυναντηθήκαμε τυχαία και κοντά στο παλιό σημείο συνάντησης μας. Στην αρχή είπαμε πάλι τα τυπικά. Λίγο πριν χαιρετηθούμε σου πρότεινα να πηγαίναμε για κάνα καφέ. Πόσο με ευχαρίστησε η απάντηση σου όταν απάντησες: Μόνο αν πιούμε και εκείνα τα καμικάζι. Είναι ωραία η αίσθηση όταν κλείνεις κάποιες από τις εκκρεμότητες του παρελθόντος έστω και 10 χρόνια μετά. Είναι όμως ακόμα πιο ωραία η αίσθηση όταν τις κλείνεις με αλκοόλ. Στην υγειά μας …

Υ.Γ1: Καμικάζι είναι ένα κοκτέιλ από ποτά ( εμείς συνήθως το πίναμε σε σφηνάκια ) που αποτελείται από βότκα ( για βασικό ποτό ), κουαντρώ ( είδος λικέρ ) και χυμό λεμόνι.

Υ.Γ2: Χάρηκα που σε είδα.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ

Στον κόσμο μου οι άγγελοι ακρωτηριάζουν μόνοι τους τα φτερά τους μη αντέχοντας να καθορίζονται από την ομορφιά τους .

Στον κόσμο μου το γέλιο , όσο στιγμιαίο και αν είναι, από την επόμενη στιγμή που σταματάει να ακούγεται φέρνει τύψεις και σκέψεις δυσβάσταχτες.

Στον κόσμο μου οι δυνατότητες δεν εξαντλούνται για να μην φέρουν ακόμα έναν διαχωρισμό.

Στον κόσμο μου τα κελιά κλειδώνουν μόνο από μέσα και συνειδητά σπάμε τα κλειδιά στις κλειδαριές τους.

Στον κόσμο μου πρέπει να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για να θυσιαστείς αλλά και να θυσιάσεις χωρίς κανέναν ενδοιασμό τα πάντα και όλους .

Στον κόσμο μου αφήνεις κάποιους να σε σκοτώνουν καθημερινά διότι ξέρεις ότι αυτοί οι εχθροί δεν είναι ισάξιοι σου, καθώς περιμένεις υπομονετικά και αποδυναμωμένος μέρα με τη μέρα αυτούς που πραγματικά σου ταιριάζουν για την πιο μεγάλη μάχη.

Στον κόσμο μου η μοναξιά είναι ζηλευτή και επιδιωκόμενη.

Στον κόσμο μου ή τουλάχιστον στον κόσμο που θα ήθελα να ζω θα ήσουν αταίριαστη… και ας σ’ αγαπώ περισσότερο από τον κόσμο μου.