Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω τα μάτια της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω τ’ άρωμα της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω τα μαλλιά της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω τ’ άγγιγμα της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω το γέλιο της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω τη φωνή της.
Αν εύχομαι να μην ήμουν θνητός θα ήταν για να μπορώ να περιγράψω το πόσο μου λείπει... το πόσο μου λείπω...
Αν όμως δεν ήμουν θνητός παρόλο που θα τα περιέγραφα δεν θα τα ένιωθα.
Υ.Γ: Σουλουπωμένα λόγια μεθυσμένης νυχτιάς , θυμάσαι αδερφέ;
5 σχόλια:
Τι τρυφερό άγγιγμα...
(πολύ τυχερή)
Η αθανασία είναι βαρετή!
Raslow! Φιλιά
Καλησπέρα Βάσσια ,
Κάτι είχε γράψει ο Μπουκόβσκι σχετικά με τον θάνατο, αν θυμάμαι καλά πήγαινε...Έζησες τις μέρες και χρόνια σου με τον τρόπο που ήθελες, οπότε ο θάνατος σου φαίνεται πια τόσο φορτικός... Όσον αφορά για την τύχη άστα να πάνε... Εγώ δεν ήμουν τυχερός μαζί της... Μακάρι πάντως να είναι εκείνη τυχερή όπου κι αν είναι.
Την καληνύχτα μου.
Εκ παραδρομής ξέχασα ένα δεν στο προηγούμενο σχόλιο το σωστό είναι... οπότε ο θάνατος ΔΕΝ σου φαίνεται πια τόσο φορτικός...
Raslow, πολύ τρυφερό άγγιγμα, πράγματι. Ως "στιγμή παράνοιας" κατανοητό. Αν μπορούσαμε να υπερβούμε τη νόηση, όμως, δεν μπορούμε να ξέρουμε "τί και πώς"...
Βάσσια, η αθανασία σίγουρα είναι βαρετή με τα θνητά μας μέτρα. Σε κατάσταση αθανασίας, όμως, ποιός μπορεί να ξέρει;...
Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν κάποια συναισθήαμτα, κάποιες στιγμές και κάποιες ιδέες που είναι αθάνατα.
Την καληνύχτα μου
Δημοσίευση σχολίου