ΘΑ ΕΡΘΩ ΞΑΝΑ

Θα έρθω ξανά του είπε, μάλλον από συνήθεια και χωρίς σίγουρα να το εννοεί, τον φίλησε πεταχτά και έτρεξε γρήγορα προς το τρένο για να μην βρέχεται. Εκείνος έμεινε ακίνητος και να κοιτάζει την πόρτα του τρένου μέχρι και που αναχώρησε. Δεν κοίταξε στα παράθυρα μήπως την δει και την χαιρετήσει καθώς το τρένο θα έφευγε. Δεν ήθελε η τελευταία του από εκείνη ανάμνηση να είναι η μορφή της που χάνεται καθώς το τρένο θα έφευγε. Έτσι κι αλλιώς αν εκείνη ήταν έστω και για μια στιγμή εκεί, είχε φύγει από καιρό. Προτιμούσε να κρατήσει σαν τελευταία εικόνα αυτή του αποχαιρετισμού και μιας ψεύτικης υπόσχεσης... Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά...Νωπές ακόμα αυτές οι λέξεις στα αυτιά , στο μυαλό και στην καρδιά του και έμεινε εκεί στο σταθμό να περιμένει στην βροχή. Ώρα πολλή ή λίγη δεν είχε σημασία. Το κενό μέσα του για πρώτη φορά τον έκανε να μην παρατηρεί γύρω του. Ούτε την βροχή καταλάβαινε. Την είχε συνηθίσει ή μάλλον καλύτερα ήθελε να την συνηθίσει δίπλα του στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Μακάρι κάποτε να γινόταν αυτό σκέφτηκε. Θα ήταν ωραία να είχε και κάτι άλλο να τον συντροφεύει σε αυτές τις στιγμές πέραν της μοναξιάς του. Τι ειρωνεία , δυο λέξεις , καταστάσεις , συναισθήματα που τον συντρόφευαν ήταν γένους θηλυκού. Είχε φτιάξει και τις μορφές τους μέσα στο μυαλό του. Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζαν και αρκετά .Μπορεί να ήταν και ίδιες. Αλλά δεν είχε σημασία, μόνο εκείνη είχε σημασία και εκείνη είχε χαθεί κι ας του είχε πει: Θα έρθω ξανά....
Θα έρθω ξανά κατά λάθος έγραψε την επόμενη μέρα στο σημειωματάριο του. Σε μια σελίδα γεμάτη με ψηφία από συμφωνίες υπολοίπων και χρήσιμα άχρηστα τηλέφωνα έκανε αντίθεση αυτή η φράση. Το βλέμμα του έπεφτε συνέχεια πάνω σε αυτή τη φράση κάτι που τον καθιστούσε ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε άλλο. Δεν του πήγαινε η καρδιά να την σβήσει ούτε και να αλλάξει σελίδα. Κάπνισε απανωτά δυο τσιγάρα , ήπιε λίγο καφέ αλλά τίποτα. Η μορφή της έμενε καρφωμένη στο μυαλό του. Ξαφνικά παρατήρησε πως βρέχει. Σύμπτωση; Μπορεί. Από ότι έμαθε όλη μέρα έβρεχε απλά αυτός δεν το είχε καταλάβει. Μπορεί κιόλας να είχε συνηθίσει την βροχή , όπως τόσο πολύ ήθελε. Αποφάσισε να πάει μια βόλτα έξω μήπως γλιτώσει λίγο από τις σκέψεις του. Η βροχή θα έκανε και πάλι παρέα και στην μοναξιά του. Όταν έφτασε στην πόρτα ένας συνάδελφος τον ρώτησε που πάει. Χωρίς να το καλοσκεφτεί αποκρίθηκε: Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά ... μόνο αυτό του έβγαινε να γράψει. Ήθελε πολύ να γράψει κάτι άλλο εκείνο το βράδυ. Να ξεφύγει έστω και για λίγο το μυαλό του από εκείνη. Να νιώσει για λίγες στιγμές ελεύθερος και η σκέψη του να ταξιδέψει χωρίς χάρτη και δίχως να ξέρει και να τον νοιάζει το που θα κατέληγε. Αρκεί να μην κατέληγε πάλι σε εκείνη. Να αποδείξει στον εαυτό του πρώτα ότι μπορεί και δεν νιώθει χαμένος χωρίς εκείνη Δεν μπορούσε όμως, παρόλο που το προσπαθούσε μέχρι και που τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν από την κούραση. Ήξερε τι έφερνε εκείνη η νύχτα και για αυτό την φοβόταν. Είχε ζήσει ανάλογες νύχτες στο πρόσφατο παρελθόν του. Ήξερε πως η μορφή της θα στοίχειωνε και πάλι τα όνειρα του. Ήξερε πως τα όνειρα αυτά τον κράταγαν πίσω , προσκολλημένο στο παρελθόν και σε μια ψεύτικη ανάμνηση , ίσως και φαντασίωση. Ήξερε ακριβώς ποιο θα ήταν το όνειρο του εκείνο το βράδυ...πάλι εκείνη και να του λέει : Θα έρθω ξανά...
Θα έρθω ξανά... Τον παίδευε αυτή η φράση όπως και εκείνο το δάκρυ που κύλησε για εκείνη αντί να κυλήσει για όλα όσα εκείνος ήταν έτοιμος να προδώσει για χάρη της. Όμως αυτή η φράση έγινε ξαφνικά και η λύτρωση του. Σαν να άκουσε για μια στιγμή τον εαυτό του να μιλάει στον εαυτό του και να λέει: Θα έρθω ξανά.... Σαν όρκος ακούστηκε . Έπρεπε και το όφειλε να συνεχίσει και θα συνέχιζε. Αυτός ο όρκος δεν μπορούσε να προδοθεί έτσι εύκολα. Μόνο όταν η γη θα έπαυε να γυρίζει θα τον πρόδιδε... και αυτό μόνο η αγάπη του για εκείνη μπορούσε να το κάνει, αρκεί εκείνη να του το ζήταγε. Όμως εκείνη δεν θα ξαναγύριζε παρόλο που του είχε πει: Θα έρθω ξανά...

ΜΑΥΡΟ

Να είναι μαύρο για να βρίσκω σε αυτό την δύναμη που άφησα να μου στερήσουν.

Να είναι μαύρο όπως το κελί μου όταν κλείνω το παράθυρο - ψευδαίσθηση της ελευθερίας.

Να είναι μαύρο για να μου θυμίζει τη μόνη σημαία που αναγνωρίζω και προσπαθώ να τιμήσω, εκείνη της άρνησης.

Να είναι μαύρο και να φέρνει στο πέπλο που απλώνει το σκοτάδι για να προστατέψει εκείνα που το φως από το τρόμο του επικήρυξε.

Να είναι μαύρο για να με απορροφήσει και να ταξιδέψω μέσα του μακριά από την αλλοτρίωση του τόπου αυτού.

Να είναι μαύρο γιατί στα μαύρα η θλίψη μου είναι πιο όμορφη.

Να είναι μαύρο για να ταιριάζει στο κομμάτι εκείνο της ψυχής μου που έμεινε αλέκιαστο από το γκρίζο του υπόλοιπου κόσμου.

Να είναι το φόντο μαύρο για να ταιριάζει στα μαύρα μου οχτάψυχα.

Ακόμα μυρίζω το άρωμα σου στα σεντόνια. Όταν κλείνω τα μάτια μου η μορφή σου είναι αυτή που βλέπω και με βοηθά να ξεφύγω από την ασχήμια αυτού του τόπου. Σε βρίσκω να κρύβεσαι σε κάθε στίχο τραγουδιού και ας μην ήσουν ποτέ σου εκεί κι αν ήσουν μάλλον δεν το άξιζες. Τελικά ακόμα σε αγαπώ. Δεν είναι πισωγύρισμα όλα αυτά γιατί από ότι φαίνεται ποτέ δεν προχώρησα. Θα προχωρήσω όμως. Το χρωστάω στα όμορφα που μου έδειξε κάποιος. Το χρωστάω στο τσούγκρισμα και στα λόγια εκείνης της νυχτιάς .Το χρωστάω για όσα πλήγωσα και πρόδωσα. Το χρωστάω σε όποιον με νοιάστηκε και νοιάστηκα. Μέρα με τη μέρα θα είμαι και λίγο καλύτερα. Ώσπου μια μέρα θα είμαι ελεύθερος από την παρούσα απουσία σου… αλλά και τότε θα σε αγαπώ... κι ας με μισώ για αυτό.

VIVA LA REVOLUTION – ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Κυρίες και κύριοι, ψηφοφόροι και αλητήριοι σας ενημερώνουμε πως το radicalistic για αυτό το post μεταμορφώνεται λίγο σε τρωκτικό, αφού παλεύει με μια άνιση μάχη εναντίον του χρόνου έτσι ώστε να προλάβει να ανεβάσει το συγκεκριμένο post πριν την εμφάνιση των πρώτων exit poll. Ας είναι και μαλακία δεν πειράζει αρκεί να το ανεβάσουμε πρώτοι , αυτό δεν ισχύει στο troktiko; Η ώρα είναι ήδη 17.33 για αυτό συγχωρέστε με για τα όποια λαθάκια θα υπάρχουν στο κείμενο.
Σε όλα τα πανηγυράκια συνηθίζεται να μαζεύονται παρέες για να τα παρακολουθούν μαζί. Άλλοι μαζεύονται και βλέπουν μπάλα ( συμμετέχω και εγώ σε αυτό όταν παίζει ο Ολυμπιακός ). Άλλοι μαζεύονται για να δουν την Eurovision ( μια φόρα είχα φωνάξει και εγώ μια φίλη μου σπίτι για να την παρακολουθήσουμε, αλλά δεν νομίζω ότι μετράει γιατί είχα άλλους σκοπούς....χαχαχα ,πλάκα κάνω ). Άλλοι μαζεύονται για να δουν τα όσκαρ ( θα μποϋκοτάρω τα όσκαρ μέχρι να πάρει ο Τζόνι ) κλπ.
Έτσι λοιπόν και εγώ σήμερα ήθελα να προσκαλέσω κάποιους παλιούς, μα πολύ παλιούς γνωστούς για να παρακολουθήσουμε μαζί τα εκλογικά αποτελέσματα. Σαν καλός οικοδεσπότης θα είχα προμηθευτεί με όλα τα απαραίτητα για την άψογη παρακολούθηση του πανηγυριού ( πατατάκια, φουντούνια, μπύρες, κλπ) και θα είχα κρύψει και την χύτρα για μην την βρουν και με τραβάνε.
Ευτυχώς με τους ανθρώπους αυτούς δεν έχω πλέον καμία επαφή και για αυτό δεν τους προσκάλεσα. Θα μαζευόμασταν όμως ωραίο παρεάκι. Π.χ ήθελα να προσκαλέσω την μικρή Αννούλα ( όχι αυτή από τα ανέκδοτα ). Παρόλο που έχω χρόνια να της μιλήσω είμαι σίγουρος πως λίγο πριν πάει να ψηφίσει, η μητέρα της θα της έβαλε στη τσάντα το ψηφοδέλτιο της δεξιάς και θα την παρακολουθούσε για να δει αν αυτό έριξε στη κάλπη. Η μητέρα της Αννούλας είναι μεγάλη περίπτωση. Αν κάποιος μπορεί να ψηφίσει στη θέση άλλου είναι εκείνη. Επίσης ήθελα να καλέσω και τον κυρ Κώστα. Αυτός είναι του καθεστώτος. Επειδή οι μέρες οι παλιές ξανάρχονται έχω την εντύπωση πως ήδη τώρα θα έχει ξαναφήσει μουστάκι. Νομίζω πάντως πως σήμερα θα είναι λίγο ξενερωμένος γιατί ο καιρός του τα χάλασε και είναι καλός. Αν είχε λίγο ψύχρα θα έβαζε το καλά φυλαγμένο τόσα χρόνια ζιβάγκο του. Επίσης θα καλούσα τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης είναι μεγάλος επαναστάτης. Έχει κάνει 2 φορές περιφρούρηση στο πολυτεχνείο και άλλη μια στη Πεντέλη , αφού κάηκε όμως. Βέβαια όλα αυτά τα έχει κάνει κρυφά από τον πατέρα του , γιατί αν μάθαινε ο πατέρας του πως ο Δημήτρης έχει προσηλυτιστεί στο κόμμα ( μη ρωτάτε ποιο, το κόμμα είναι ένα ) ίσως και να τον έδιωχνε από το φτωχικό τους στην Εκάλη. Μάλλον θα καλούσα και την Βίκυ. Η Βίκυ σήμερα ως και την τελευταία στιγμή δεν θα ήξερε τι να ψηφίσει. Θα ήταν μεταξύ του σύριζα και των πράσινων οικολόγων. Έχει μια συμπάθεια στο σύριζα γιατί ο Αλέξης είναι ωραίο παιδί και λέει και στιχάκια από τον Αγγελάκα , που της αρέσει και αυτός. Αλλά της αρέσουν και οι πράσινοι οικολόγοι γιατί όλα αυτά με τις πράσινες θέσεις εργασίας, πράσινη οικονομία, πράσινη εξωτερική πολιτική κλπ της ακούγονται πολύ ωραία στα αυτιά της. Πάντως αν καλούσα όλους αυτούς μάλλον θα έκανα και μια εξαίρεση από ένα κανόνα μου και θα καλούσα και τον Θανασάκη. Άλλη περίπτωση και αυτός. Ενώ φαίνεται μια χαρά παιδί μόλις ανοίξει το στόμα του φρικάρεις. Αλλά τι να περιμένεις από άνθρωπο που αγοράζει την εφημερίδα στόκος και την κρύβει διακριτικά μέχρι να πάει σπίτι του;
Πω, πω ευτυχώς πια που δεν έχω καμία επαφή με αυτούς τους ανθρώπους. Τους σιχάθηκα , όπως σιχαινόμουν και εμένα όταν ήμουν μαζί τους. Και όπως πολύ καλά είπε κάποιος πριν λίγες μέρες όποιος τους ψήφισε να πάει με τον καημό.

Στο Bianco ...στον αδελφό μου...

Ο ουρανός είναι γαλάζιος γιατί είναι και τα μάτια σου.

Όταν ακούγονται βροντές είναι απλά γιατί δεν βολεύεσαι στην ησυχία.

Όταν έχει σύννεφα είναι γιατί θέλεις να κρυφτείς από τα δίποδα ζώα της γης.

Κι όταν απλώνω το χέρι μου στον ουρανό είναι για να σε χαϊδέψω.

Μπορεί να μην ήταν χρόνια πολλά αλλά σίγουρα ήταν καλά. Μου είπε η Σίμπα πως λυπάται που δεν σε γνώρισε. Θα την συμπαθούσες. Έχω φυλάξει τη πιο μεγάλη αγκαλιά για όταν ξαναβρεθούμε... Καλή αντάμωση αδερφέ μου...