Πολλά χρόνια πριν οι πρώτοι Θεοί του κόσμου μας εγκαταλείψουν υπήρχε ένας άντρας διαφορετικός από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένας άντρας με καρδιά παιδική και γεμάτη από αγάπη. Το λίγο μίσος που κρυβόταν στην καρδιά του εξαφανιζόταν μόλις την αντάμωνε. Μια ματιά της του έφτανε για να λάμψει και να γεμίσει χαρά.
Μια ματιά που πάντα έπεφτε πάνω του τυχαία, αφού αυτή τον αγνοούσε και φάνταζε λογικό διότι ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Αυτός όμως για κάποιο λόγο την αγάπησε. Του έφτανε να την βλέπει για μια στιγμή για να λάμψει ολόκληρος. Δεν τον ένοιαζε που τον αγνοούσε, το μόνο που ήθελε ήταν να είναι ευτυχισμένη εκείνη ή έστω να νομίζει πως είναι. Γιατί ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που ο καθένας τους όριζε την ευτυχία αλλιώς. Αυτός όμως ζούσε την κάθε μέρα του με ένα ακόμα βάρος. Ήξερε πως η ευτυχία όπως την όριζε ο ίδιος ήταν η πραγματική ευτυχία. Έτσι έπρεπε να διαλέξει να δείξει στην αγαπημένη του την πραγματική ευτυχία, κάτι όμως που θα είχε σαν αποτέλεσμα να καταλήξει δυστυχισμένη αφού θα τον απόρριπτε και θα συνειδητοποιούσε τότε ότι όλα αυτά που πίστευε ότι την κάνουν ευτυχισμένη δεν είχαν καμία αξία. Έτσι δεν θα κατάληγε μόνο αυτή δυστυχισμένη αλλά και ο ίδιος θα ήταν διπλά δυστυχισμένος αφού θα έπρεπε να ζήσει με τις τύψεις που θα του δημιουργούνταν από την δυστυχία της αγαπημένης του, αφού ο ίδιος θα ευθυνόταν για αυτή την κατάσταση. Έτσι λοιπόν διάλεγε να την αφήσει στην άγνοια της και να νομίζει πως είναι ευτυχισμένη. Εκείνη όμως, μη γνωρίζοντας όλα αυτά, συνέχισε να έχει την ίδια και ακόμα χειρότερη συμπεριφορά προς εκείνον. Όχι μόνο πλέον τον αγνοούσε αλλά είχε αρχίσει και να τον περιφρονεί.
Βλέποντας αυτά οι πρώτοι Θεοί του κόσμου αποφάσισαν να επέμβουν. Ζήτησαν από τον άντρα είτε να διαλέξει την τιμωρία της αγαπημένης του είτε να τους ενώσουν τις μοίρες τους. Για τον άντρα αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρει αφού δεν γινόταν να αψηφήσει τους πρώτους Θεούς του κόσμου. Δεν θα άντεχε να διαλέξει την τιμωρία της αγαπημένης του αλλά και να είναι μαζί εξαναγκαστικά ήταν κάτι το οποίο δεν το επιθυμούσε. Έτσι λοιπόν διάλεξε μια μέση λύση που και πάλι αυτόν θα τον πόναγε περισσότερο. Διάλεξε ο ίδιος να γίνει ο Ήλιος που θα φώτιζε τους ανθρώπους, όπως φώτιζε η καρδιά του όταν αντάμωνε την αγαπημένη του, και η αγαπημένη να γίνει η Σελήνη, ένας μεγάλος καθρέπτης που θα καθρέπτιζε τους ανθρώπους και όλη αυτή την μιζέρια που κουβαλάνε πάνω τους. Μια μιζέρια που τους κάνει να νομίζουν πως είναι ευτυχισμένοι, κι αφού οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι ευτυχισμένοι, το ίδιο θα νομίζει και ο καθρέπτης τους η Σελήνη, όπως το νόμιζε άλλωστε τόσο καιρό. Όσο αφορά για τον Ήλιο του φτάνουν ακόμα οι λίγες στιγμές που συνυπάρχουν με την Σελήνη στον ίδιο ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου