I want to ride my bicycle, I want to ride my bike. Έτσι έλεγε το ρεφρέν ενός τραγουδιού που άκουσα κάνα δυο μέρες πριν καθώς έκανα ένα ανούσιο zapping στο χαζοκούτι. Το ρεφρέν αυτό μου θύμισε ένα παιδάκι που συνάντησα τις προάλλες καθώς έκανε βόλτα με το ποδήλατο του. Στην αρχή δεν κατάλαβα ποιο ήταν αφού όσοι με ξέρουν θα γνωρίζουν ότι είτε δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσωπα είτε ονόματα. Πάντα θυμάμαι το ένα από τα δύο. Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ποιο ήταν και από πού το γνωρίζω.
Είχαμε γνωριστεί μια μέρα καθώς γύρναγα από την δουλεία. Περπάταγα αμέριμνος στο δρόμο ώσπου είδα δυο πιτσιρικάδες γύρω στα δέκα , να προσπαθούν να πείσουν έναν εβδομηντάρη κύριο να τους δώσει πίσω την μπάλα τους που τους είχε πέσει στον κήπο του. Αυτός δεν χαμπάριζε τίποτα. Όχι μόνο έμπαινε στην διαδικασία να βάλει το μυαλό του με το μυαλών των παιδιών αλλά τα έβριζε και απειλούσε να σκάσει την μπάλα τους με ένα μαχαίρι. Αυτό ήταν αφορμή να πάρω και εγώ μέρος στην διένεξη αυτή, φυσικά παίρνοντας το μέρος των παιδιών για λόγους πιο περίπλοκους από αυτούς που θα φαντάζεστε και θα εξηγηθούν αργότερα στην διήγηση αυτή. Για να μην σας πολυλογώ όμως και για να λυτρωθείτε από την αγωνία που έχετε και τον κρύο ιδρώτα που σας περιλούζει για την τύχη της μπάλας, λίγο το γνωστό ειρωνικό μου στυλ, λίγο το σχέδιο που καταστρώσαμε με τα παιδιά καταφέραμε να πάρουμε πίσω την μπάλα για να συνεχιστεί το παιχνίδι τους.
Τι όμως με έκανε να υπερασπιστώ τα παιδάκια πέρα από τους άθλιους τρόπους του γεράκου; Εκείνη την στιγμή δεν υπερασπίστηκα μόνο τα συγκεκριμένα παιδιά, αλλά υπερασπίστηκα την γενιά μου. Διότι αυτά τα παιδιά ανήκουν στην γενιά μου, παρόλο που ηλικιακά μας χωρίζουν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Διότι αυτά τα παιδιά προτιμούν να παίζουν μπάλα στον δρόμο κι όχι κάποιο ηλίθιο παιχνίδι στο διαδίκτυο. Αυτά τα παιδιά ,είμαι σίγουρος πως θα οργώνουν τους δρόμους με τα ποδήλατα τους , που ξέρεις μπορούν να περηφανεύονται στους φίλους τους για τα σημάδια και τις αμυχές που έχουν όπως κάναμε και εμείς παλιά.
Λόγου αυτών παιδιών ξανάνιωσα έστω για λίγο παιδί. Κλείνοντας κρατάω την ελπίδα για τους συνομήλικους και συντρόφους μου στις παιδικές μας περιπέτειες να έχουν κρατήσει έστω λίγο από την αθωότητα που είχαν τότε. Βέβαια αυτή η ελπίδα είναι για όσους από αυτούς έχω χαθεί, γιατί με τους υπόλοιπους που τυχαία ( ευτυχώς μόνο τυχαία ) μαθαίνω νέα τους δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
5 σχόλια:
1.Το τραγούδι - αφορεμή ποιό ήταν;
2.Εντάξει τον παππού καλύτερα θα ήταν να μην τον σχολιάσουμε αφενός για την ηλικία του και αφετέρου γιατί θα ανοίξουμε μεγάλο θέμα και ευαίσθητο.Και στην προκειμένη άλλο είναι το θέμα.
3.Παραπέμπω στην ταινία "finding neverland" και γενικότερα στο πολυαγαπημένο μου παραμύθι "Πήτερ παν".Για τις χαμένες παιδικές ψυχές.
4.Εκφράζεις τέλεια αυτό που κι εγώ νοιώθω λέγοντας πως ανήκεις στην ίδια γενιά μ'αυτά τα παιδιά.Έτσι θέλω να πιστεύω κι εγώ.Μένεις παιδί όσο αντέχεις να ονειρεύεσαι.Κι εγώ το κάνω ακόμα.Έστω κι απ'αυτό το απειροελάχιστο άφθαρτο κομμάτι μου που με κόπο κρατώ μακριά απ'τους "λυκ-άνθρωπους".Ονειρεύομαι...
5.Πότε θα πάμε για μπασκετάκι ;
:-P
Διόρθωση: Το τραγούδι - αφορμή για το post ποιό ήταν;
1)Δυστυχώς το τραγούδι που αποτέλεσε την αφορμή ,δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω αφού το άκουσα για πολύ λιγο, αφού αποτελούσε γέφυρα σε κάποιο σίριαλ που πέτυχα σε zapping.
2) Για τον παππού θα με βρεις συμφωνο.
3) Για το finding neveland και για το πητερ παν με βρίσκεις πάλι απόλυτα σύμφωνο. Άσε που πρωταγωνιστει και ο Τζόνι.
4) Το σημαντικό είναι με οποδοιοποτε τρόπο (που να ταιριάζει στον καθένα μας) να διατηρήσουμε άφθαρτη την ψυχή μας , ή εστω κάποια κομάτια της. Όσο για το εάν παραμένεις παιδί όσο αντέχεις να ονειρεύεσαι, θα συμφωνήσω και πάλι μαζί σου. Έξαρτάται βέβαια από τα όνειρα που έχει ο καθένας αλλά υποθέτω πως καταλαβαίνω ποια όνειρα εννοείς.
5) Για μπασκετ καλό θα ήταν να πάμε άμεσα.
Υ.Γ Πάντως προτιμώ τους λυκάνθρωπους από τους βρυκόλακες για ευνόητους λόγους ( γουφ γουφ γουφ )
Έψαχνα το ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ και έπεσα πάνω σ'αυτό το κείμενο...που δεν γινόταν να μην σχολιάσω.μου άρεσε πολύ το κείμενο, και η ιστορία που συνέβη.Πολύ καλά έκανες,και να προσθέσω οτι κι εγώ παιδί νιώθω , ακριβώς νιώθω συνομήλικη! :) Σου εύχομαι να συνεχίσεις να νιώθεις έτσι...
Φωτεινή
Τώρα έτυχε να δω το κομεντ σου. Ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου και μακάρι όλοι μας να νοιώθου παιδιά γιατί εαν συνέβαινε αυτό είμαι σίγουρος πως όλα θα ήταν καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου