Οση ψυχή μού απέμεινε

Εχει περάσει καιρός από την τελευταία πραγματική φορά. 

Γράφω χιλιάδες λέξεις κάθε ημέρα,

μα σχεδόν καμιά τους δεν είναι δική μου.

Τις δανείζομαι, αλλά για πάντα ξένες θα μου μένουν.

Δεν τις συντροφεύει η σκέψη, η καρδιά και η παράνοιά μου.

Αλλού δοσμένες είναι και μαζί με τη μέθη μου

με περιμένουν υπομονετικά για να απαγκιάσω τα ψυχοταλαίπωρά μου.

Εγώ, όμως, για καιρό περιπλανήθηκα, ίσως και να χάθηκα

και τις άφησα εκεί να αναμένουν μόνες και να πιστεύουν πως δεν θα φανώ.

Ειλικρινά δεν ξέρω, αν αυτό θα συμβεί ή όχι, ούτε κι αν έχει σημασία…

Προσχεδιασμένη από το ζερβό μου το χέρι η ρότα μου,

μα κλείνω τα μάτια μπροστά στο τέλος του ταξιδιού μου.

Ετσι, προστάζει, όμως, του μοναξιώτη το κάθε διάβα…

Να μένει προσμονή για το κόψιμο του νήματος στο τέλος του μονοδρομιού…

Μα αρκετά με τα περασμένα, τέλος πια με αυτά

αλλά και με τα νικημένα από το μίσος γραφόμενα…

Το τελευταίο μου κείμενο δεν ήταν τον Δεκέμβρη.

Ηταν καιρό πριν, όταν στην πένα μου έβαλα μελάνι

όχι απ’ τα μαγεμένα μου, αλλά απ’ τα καθημερινά μου.

Τα μαγέμενα αυτά που με πλήγωσαν και πλήγωσα,

που σκότωσα και με σκότωσαν, που ξερίζωσα και ρίζωσα,

που μέθυσα και με μέθυσαν και

που αγάπησα και ας μην με αγάπησαν,

ήταν τα μόνα δικά μου και κοντά μου.

Τώρα, όμως, ευελπιστώ να είναι αλλιώς…

Πηγαίνω πάλι κοντά τους γνωρίζοντας, όμως,

πως ο Χειμώνας δεν θα περάσει.

Ετσι κι αλλιώς της Ανοιξης τα όμορφα λουλούδια

δεν ήταν στο γραφτό μου να τα ζήσω.

Στο χειμώνα θα τελειώσω, αυτό είναι το ριζικό μου.

Μόνος, αλλά μην λυπάσαι για αυτό.

Θα είμαι λεύτερος…