Έχω κάνα δυο ξόρκια φυλαχτό
και μερικά σημάδια να με γεμίζουν κουράγιο
σαν ζυγώνει μπροστά μου της πλάσης όλη η ασχήμια.
Ίσως γι’ αυτό να μην αγχώθηκα ποτέ
για τις πολλές μου απουσίες από κάθε λογής
μεγάλης και κοινά αποδεκτής γιορτής.
Αδικαιολόγητες όλες τους…
Δεν προσκομίζω χαρτιά μετάνοιας.
4 σχόλια:
Και πολυ καλά κάνεις...
Χρόνια πολλά Χρήστο και του χρόνου..(δεν αγχωνόμαστε βέβαια και του χρόνου θα αναστηθεί..χαχα)
τα φιλιά μου!
φιλε γεια χαρα.. δεν ειχα δει το blog σου και μου εκανε πολυ καλη εντυπωση..εγω θα σου ελεγα να βαλεις και ετικετα για εγγραφη στο blog και λοιπα..αλλα εισαι αρκετα παλιος για να σου δινω συμβουλες.. να σαι καλα παντως
Χρόνια πολλά και σε σένα Σοφία... Πιο καθυστηρεμένα από ποτέ, ευχήθηκα!!!!
Θα τα λέμε συχνότερα πλέον...
Αδερφέ θενκς για τις συμβουλές... Γενικά δεν το έχω πολύ με την τεχνολογία και για αυτό δεν είναι και τόσο εύχρηστο το blog. Αλλά και πάλι, όποιος είναι να περάσει από εδώ θα τον βρει τον τρόπο του...
Τηνκαλημέρα μου
Δημοσίευση σχολίου