η τυπική ενός δειλινού προσχεδιασμένου
εδώ και καιρό και άριστα μελετημένου
χωρίς να έχει ούτε ένα μικρό ψεγάδι
το σχέδιο του ως προς την εκτέλεσή.
Ένα δάκρυ σου μόνο για τα τόσα μου χρόνια,
σαν ανταμώσεις μπροστά σου τον μαντατοφόρο
και σαν μάθεις την τελευταία πράξη φυγής από σένα.
Υποσχέσου όμως, πως στα μέσα σου θα κυλήσει
η μία και μοναδική σταγόνα σου για μένα…
να μην φανεί πως μετάνιωσες σαν μεγάλωσες
και μην καταλάβουν όσοι έπεισες για μια ζωή
πως δεν είσαι ο βράχος ο σκληρός που νομίζουν.
Ένα δάκρυ μόνο και μην λυπηθείς παρά μονάχα για μία του χρόνου στιγμή
αφού με τον βαρκάρη τα ‘χω μιλημένα
και με δυο νομίσματα που ‘χουν την ίδια όψη
τα ναύλα είναι ήδη πληρωμένα από την πρώτη μέρα
του μεγάλου χειμώνα της ύπαρξης μας.
4 σχόλια:
Ένα δάκρυ...
Ένα και στερνό...
αα βρε Χρήστο μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις..μέρες τώρα διαβάζω αυτα που ανεβάζεις..κι επειδή είμαι σε λίγο δύσκολη κατάσταση ξεχνάω να αφήσω σχόλιο..
Καλο σαβ/κο να έχεις!
τα φιλιά μου :):)
Γεια σου Σοφία,
Δεν έγινε και κάτι που δεν αφήνεις σχόλια. Δεν πάιρνουμε απουσίες εδώ. Αλλά και απουσίες να παίρναμε θα ήσουν απολύτως δικαιολογημένη. Ελπίζω να είσαι καλά και κάθε μέρα που περνάει να μοιάζει αλλα και να είναι όλο πιο μακρινό αυτό που σε ταλαιπωρεί...
Την καληνύχτα μου και τα πιο γλυκά γουφγουφ:):):):):):)
Δημοσίευση σχολίου