Τα ρέστα μου

Περίεργες οι τελευταίες νυχτιές, σκοτεινές σαν αφέγγαρες

μα συνάμα φωτίζουν την πλάνη - μπορεί και χρόνων.

Το χέρι σαν γράφει δεν οδηγείται απ’ τη μέθη

αλλά το  μίσος είναι εκείνο που του δείχνει

το ξεχασμένο και απόκρυφο μονοδρόμι της ψυχής μου,

σπρώχνοντάς με συγχρόνως, να πιω μετά από καιρό

από το ποτήρι της εκδίκησης που κάποτε νόμιζα πως έσπασα. 

Έχω ξεχάσει πια το κενό της επόμενης στιγμής

που ακολουθεί σαν γευτείς και  μοιράσεις

όσα κρατάς χρεωμένα για κάθε τι ασυγχώρητο.

Κι όλα αυτά για να παραμείνω γοητευμένος

από τα όμορφα της ζωής που ένας μάγος

απλόχερα και χωρίς σε κάτι ν’ αποσκοπεί με κέρασε.

Δεν είμαι ξένος με τα χαμένα, έχω ξαναβρεθεί εδώ,

ήταν τότε που άφησα το μαχαίρι μου να ζεματιστεί

στην φωτιά της πίκρας και  της απογοήτευσης μου.

Δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε εκτός ίσως από μένα,

για αυτό σαν να με βολεύει ο καιρός νιώθω.

Το ποτήρι μου ξεχείλισε από τις σταγόνες εκείνες

που πάσχιζα καιρό ν’ αγνοήσω και το μαχαίρι μου

πύρωσε τόσο που θεριεύει πια από μόνο του.  

Δεν αγριεύτηκα στιγμή ως τώρα, σαν αντάμωνα

κατώτερους ή και ισάξιους ακόμα εχθρούς ,

όχι γιατί κιότευα αλλά από επιλογή.

Ανέμενα βλέπεις   μεγαλύτερους και κατάλληλους

 για να επισπεύσουν το όποιο τέλος είναι ήδη γραμμένο.

Δεν εμφανίστηκε όμως, κανείς και αναπάντητες έμειναν

οι όποιες προκλήσεις και βλασφήμιες .

Οπότε βολεύομαι με όλους τους ακίνδυνους

που μου τύχανε ως τώρα και νόμιζαν πως γλίτωσαν

αλλά κι όσους καλοδεχούμενους φέρει ο χρόνος στο διάβα μου.

Δεν ξέρω αν με νίκησε οριστικά το  μίσος, μπορεί απλά

να μπερδεύτηκα από κάποιο του χρόνου τερτίπι.

Κι ας μη νικήσω αυτό που ξέρω είναι  ότι δεν χάνω.

Η προειδοποίηση μου, ίσως και η τελευταία πράξη καλοσύνης.

Σειρά μου, από εδώ και πέρα παίζω μόνο εγώ…