Παραλήρημα πραγματικότητας

Ξοδεμένα λόγια…

Μετράμε τα γράμματα απ’ τις  λέξεις

για να κρατήσουμε κρυφά και «ασφαλή»

όλα εκείνα τ’ αληθινά που ’χουν για μοίρα

να μην μοιραστούν ποτέ και με κανέναν.

Εμείς…

Αμέτρητα και ακίνητα πλημμυρίζουν μέσα μας

τα δάκρυα και τα αστέρευτα ποτάμια τους

ξενιστές των  σώψυχων μας γίνονται.

Το ίδιο και οι λυγμοί της πίκρας και της απογοήτευσης

που σπαράζουν τα βάθυα μας και συγχρόνως
μας κάνουν να ξεχνάμε όλο και περισσότερο

αυτό  που κάποτε μπορεί να υπήρξαμε

ή ονειρευτήκαμε ότι θα καταφέρναμε να γίνουμε

έστω και για την πιο μικρή στιγμή – ρωγμή

στου χρόνου το  ανίκητο ματωμένο αλισβερίσι .

Όσο για μένα…

Δεν είναι ότι λείπει η θέληση για τα λευτερώσω

λίγο πριν η τελευταία μου ελπίδα χαθεί για πάντα.

Ο ώμος σου λείπει και στο απουσιολόγιο της ζωής μας,

το  όνομα σου με κεφαλαία γράμματα διακρίνω .

Εσύ  θα κλαις στον δικό μου, εγώ όχι.

Αυτή είναι  η τιμωρία που μου διάλεξα

κι αφού πρώτα μου την είχαν διαλέξει  όσοι

τον ώμο μου λέρωσαν με τα δικά τους δάκρυα.

Η μελλοντική παρεξήγηση…

Μην στέκεσαι αποσβολωμένος, συνηθισμένος είσαι

στο καθημερινό προσωπείο της απορίας…

Καλά διάβασες, παρόλο που δεν τα γράφω εγώ αυτά.

Ο άλλος μου εαυτός τα γράφει.

Εκείνος που δεν ξέρεις και που

δεν θα μάθει ποτέ κανείς.