Στα ζηλευτά ποιήματα που σε σπρώχνουν ν’ αγαπήσεις…
Στα θλιμμένα ξημερώματα που τα ζεις απ’ τα ονείρατα…
Στις θύμησες που γλυκοχορεύουν μπροστά σε κάθε στιγμή του διάβα σου…
Στο άρωμα της πρώτης του Μάη μέρας…
Στο δάκρυ που σαν πέφτει χάμω χαλάει της νύχτας την γαλήνη…
Στης σιωπής τα χαρισμένα , που δεν άκουσε κανείς…
Στου φύλακα την πανοπλία και στην αιώνια σκοπιά του μπροστά από έναν σκοτωμένο χτύπο…
Στο φεύγα της ζωής καθώς τα φύλλα του ημερολογίου σαν άκοπα μένουν…
Εκεί θα συναντιόμαστε… Για πάντα και ποτέ ξανά συγρόνως…
2 σχόλια:
Μελαγχολικό και αληθινό Χρήστο :)
Την καλησπέρα μου!
:)
Αρκετά μελαγχολικό πράγματι...
Την καληνύχτα μου :)
Δημοσίευση σχολίου