Στιγμές που έκοψαν του χρόνου το διάβα.
Αναμνήσεις ψυχοκέντητες, να γυρνάνε
ανάποδα τους δείκτες απ’ το χαλασμένο
ρολόι της ζήσης που οι πολλοί βάφτισαν ζωή.
Μνήμη να παραπαίει φορτωμένη
απ’ όσα ασυνείδητα διάλεξε να κουβαλά.
Χτύποι, από σκορπισμένα εδώ και εκεί
κομμάτια, την γαλήνη της σκέψης
για πάντα να έχουν χαλάσει με
τ’ απομεινάρια της να στέκουν ανήμπορα.
Το τέλος ,προσχεδιασμένο από την
μέρα εκείνη με τον ψεύτικο ήλιο
που για λίγο ξεχειμώνιασες
και στην Άνοιξη υποδουλώθηκες,
ολοένα να πλησιάζει για να χρήσει
τους φόβους σου ορθούς για ακόμα
μια φορά… την στερνή αυτή φορά.
Το περίεργο απόψε είναι το ποτήρι.
Είναι ακόμα γεμάτο, όχι όμως αυτό
της ζωής αλλά εκείνο με το ψευτόγιατρικό
που λύνει την γλώσσα και το δάκρυ
αφήνει να κυλά. Εκείνο της ζωής
είναι σπασμένο από καιρό…
από την μέρα εκείνη που γνώρισες
την Άνοιξη. Οι αλυσίδες της το έσπασαν…
Τώρα για να σε δροσίζουν έμειναν μόνο
οι θύμησες που φέρνουν οι στάλες της βροχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου