ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ

Λίγο πιο πάνω απ’ τα σύννεφα

σε πρωτογνώρισα αληθινά.

 Κάτι απ’ τις μορφές που πλάθω

στο μυαλό μου με τράβηξε σε σένα.

Λίγο πιο κάτω από τ’ αστέρια

μου συστήθηκες.

Κάτι από της Άνοιξης τ’ αρώματα

 έφερνε τ’ όνομα σου.

 Κάτσαμε για ώρα εκεί και σχεδιάζαμε

στα κρυφοφάνερα το ταξίδι μας στ’ αστέρια

παρατηρώντας τη βροχή που γεννάνε τα σύννεφα.

 Οξύμωρο, ακόμα εδώ κάθομαι

και ας έφυγα κάποια στιγμή.

Την στιγμή εκείνη που ζήλεψα

 λίγο ή πολύ

 για μένα δεν έχει σημασία

τη βροχή και τις μικρότερες στάλες της.

 Ασυνήθιστος βλέπεις,

 να την κοιτάω από ψηλά

κι όμως μαζί σου το αγαπούσα.

Συνηθισμένος από τη ζωή

να την βλέπω από τα κάτω

και να της δίνω ερμηνείες αλλιώτικες.

 Γεννημένος μπορεί  από τη φύση μου

 για να βρέχομαι από αυτή

και να το απολαμβάνω .

Να την κοιτάω από τα κάτω

 και το χώμα να με λασπώνει.

 Το ίδιο χώμα που τσακίστηκα πέφτοντας.

Το ίδιο χώμα που φυλαγμένη μια θέση

έχω κάτω του

για όσα προέκυψαν κι όσα προκύψουν.

 Όμως σηκώθηκα κι ας μου πήρε καιρό.

 Σιγά σιγά έφτασα και πάλι

λίγο πιο πάνω από τα σύννεφα.

Ήταν αλλιώτικα όμως.

 Ήμουν αλλιώτικος.

 Έλειπες εσύ.

 Δεν φώναξα να σε βρω

ούτε ρώτησα τους δίπλα.

 Ήξερα που θα ‘σουν.

 Λίγο πιο πάνω από τ’ αστέρια

να βλέπεις από τα πάνω τους πάντες

ακόμα και αυτούς που είναι

λίγο πιο πάνω από τα σύννεφα.

Δεν είναι ότι δείλιασα να έρθω να σε βρω.

Δεν είναι ότι το προσπάθησα και απέτυχα.

Είναι αυτό το κοινό που λένε

πως το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός

και εγώ αυτό το ταξίδι προς τα πάνω

 μόνο με σένα θέλησα να το κάνω.

 Ακόμα και τώρα που ο προορισμός του

είναι το μοναδικό που μου έχει απομείνει

δεν θα ‘ναι το ίδιο.

 Η βροχή δεν είναι το ίδιο όμορφη

όταν μόνος από τα πάνω την βλέπεις.

 Προτιμώ από τα κάτω

κι ας τσακιστώ και πάλι.

 Προτιμώ από τα κάτω γιατί

αν κάποτε σκοντάψεις
στο χορό σου σε κάποιο αστέρι

 και αν ούτε το
στρώμα των σύννεφων σε συγκρατήσει

  θα το κάνω εγώ

 πριν προλάβεις να τσακιστείς.

 Σου το υπόσχομαι.

Μου το υπόσχομαι.